Το καθεστώς Ερντογάν κατάντησε κράτος οργανωμένης μαφίας αδίσταχτων εγκλημάτων

Στο περασμένο άρθρο μου κατέληγα με έναν προβληματισμό: Το καθεστώς Ερντογάν, που κατάντησε κράτος οργανωμένης μαφίας αδίσταχτων εγκλημάτων, είναι άξιο εμπιστοσύνης ότι θα σεβαστεί την υπογραφή του σε μια συμφωνία λύσης στην Κύπρο; Θα αποσυρθεί από την Κύπρο με πολιτική υποχωρήσεων και κινήτρων; Η μοναδική κριτική που έλαβα στην ολοφάνερη απάντηση συνοψίζεται στο ότι «δεν έχουμε άλλη επιλογή». Αυτό αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι η υφιστάμενη πολιτική μας δεν προσφέρει προοπτική αλλά είναι πολιτική μιζέριας, η οποία θεωρεί τον ιστορικό μας αφανισμό μοιραίο. 

Το πιο πάνω επαναφέρει στο προσκήνιο τη διορατικότητα στην πολιτική με αφορμή και την πρόσφατη επίσκεψη στη Θράκη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου για να προωθήσει την πάγια τουρκική συνταγή να χρησιμοποιεί μουσουλμανικές ή τουρκογενείς μειονότητες για να επιβάλλει τις επεκτατικές της διεκδικήσεις, με πιο τρανό παράδειγμα την Κύπρο. Στη Θράκη το ελληνικό κράτος ακολούθησε για δεκαετίες ισοπεδωτική πολιτική αντιμετωπίζοντας λανθασμένα τους μουσουλμάνους της Θράκης ως μια ομοιογενή ομάδα, «σπρώχνοντάς» τους έτσι στην επιρροή της Τουρκίας. Τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κράτος αναγνώρισε τη διαφορετικότητα εντός των Ελλήνων μουσουλμάνων, ιδιαίτερα των Πομάκων, με σεβασμό των μειονοτικών τους δικαιωμάτων. Η διορατική αυτή πολιτική είχε επικριθεί από ακραία στοιχεία ως περίπου… μειοδοτική. Τις προάλλες ο Τσαβούσογλου έλαβε μια απάντηση που θα μείνει στην Ιστορία. Οι μουσουλμάνοι Πομάκοι αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι από τις δηλώσεις του για «τουρκική μειονότητα» και δήλωσαν Έλληνες μουσουλμάνοι με πατρίδα τους την Ελλάδα, που την πονούν, και όχι την Τουρκία. 

Στην Κύπρο, υπάρχει σήμερα διορατική πολιτική προς τους Τουρκοκύπριους; Η επικράτηση Τατάρ στα κατεχόμενα προέκυψε λόγω παράνομων παρεμβάσεων της Τουρκίας με κυριότερο τη μαζική στήριξή του από τους Τούρκους εποίκους στα κατεχόμενα. Βάσει στοιχείων, το 72% των Τουρκοκυπρίων δεν στήριξε τον Τατάρ, αλλά η μαζική συμμετοχή των εποίκων ανέτρεψε τη βούληση των Τουρκοκυπρίων και καθόρισε το αποτέλεσμα. Απλά, πιο εγκάθετος της Τουρκίας στα κατεχόμενα από τον Τατάρ μέσω «εκλογών» δεν υπήρξε. Ωστόσο ο πρώτος Πρόεδρος κράτους που χαρακτήρισε τον Τατάρ «Τουρκοκύπριο ηγέτη» ήταν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας! 

Η συμμαχία με δυνάμεις εντός της τουρκοκυπριακής κοινότητας έχει νόημα στο πλαίσιο ενός αντικατοχικού προσανατολισμού.  Δυστυχώς, η πολιτική της επαναπροσέγγισης με την Τ/κ Κοινότητα παραμένει στρεβλωτική ενόσω: α) Θεωρεί συνεργάτες μας τους εγκάθετους της Τουρκίας, που στην πράξη εγκληματούν με ανταρσία κατά του Κυπριακού Συντάγματος, β) επικεντρώνεται σε… «κοινωνικές σχέσεις» ή «ταξική αλληλεγγύη», που στην πράξη περιορίζεται στην οικονομική αρωγή και αποδοχή του κατοχικού καθεστώτος και γ) παραγνωρίζει τις αντικατοχικές δυνάμεις που υπάρχουν στα κατεχόμενα, αλλά η ε/κ ηγεσία τις θεωρεί ανατρεπτικές και τις υπονομεύει.

Καταληκτικά, η συμμαχία με δυνάμεις στα κατεχόμενα έχει νόημα σε έναν αντικατοχικό προσανατολισμό και όχι στην αποδοχή της κατοχής.

*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για τη Μεσόγειο