Τους ρόλους του εργοδότη και του εργοδοτούμενου (και όχι “εργαζόμενου”, καθώς και οι δύο είναι εργαζόμενοι), δεν τους δίνει ο Θεός με τις 10 εντολές. Τους επιλέγεις εσύ.

Κανένας δεν σε υποχρεώνει, αν ένας ρόλος δεν σου αρέσει ή δεν αποδίδει, να παραμείνεις σ΄αυτόν. Κάνε κάτι άλλο.

Εργοδότης και εργοδοτούμενος είναι δύο ενήλικες οι οποίοι μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους σε οτιδήποτε.

Το κράτος δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παρεμβαίνει και να λέει “εγώ δεν συμφωνώ με τη συμφωνία σας”. ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ!

Όλη η φασαρία για το εργασιακό νομοσχέδιο ξεκινάει από μια τερατώδη διαστροφή που την θεωρούμε κανονικότητα διότι με αυτή γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε: ότι το κράτος “προστατεύει” τον αδύναμο, στο γήπεδο της εργασίας. Δεν υπάρχει εξ ορισμού δυνατός και αδύναμος.

Αν έπρεπε οπωσδήποτε να ορίσουμε κάποιον ως αδύναμο, αυτός θα ήταν ο εργοδότης ο οποίος, ειδικά όταν ξεκινάει μια δουλειά, και ειδικά στην Ελλάδα, έχει να παλέψει με χίλιους δαίμονες.

Κανένας εργοδοτούμενος δεν έζησε την αγωνία τού να στήσεις μια δουλειά,

να βρεις τα λεφτά,

να πάρεις το ρίσκο,

να αντιμετωπίσεις τη γραφειοκρατία, τη δαιδαλώδη και αντιφατική νομοθεσία,

να βρεις το πιστοποιητικό υπ’ αριθμ. 317 που λείπει από τον φάκελο,

να αντέξεις τη φορολογία που σε σκίζει, τις εργασιακές εισφορές που σε ξανασκίζουν,

να τρέχεις να βρεις πελάτες, να χτυπάς πόρτες, να κάνεις παρουσιάσεις,

να ψάχνεις για αξιόπιστους προμηθευτές,

να είσαι ανταγωνιστικός,

να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα μην γίνει καμμιά στραβή στην παραγωγή, στη συσκευασία, στη μεταφορά,

να κάνεις κοστολόγηση,

να σηκώνεις τηλέφωνα γιατί η κοπέλα στη ρεσεψιόν δεν μπορεί να ’ρθει σήμερα,

να κάνεις και τον κούριερ γιατί ένας πελάτης ξέχασε πως χρειάζεται ένα banner και το θέλει μέχρι τις 12,

να βρεις κεφάλαιο κίνησης με τις τράπεζες ζόμπι,

να πληρώνεις τα σπασμένα, τα απρόοπτα, τα μηχανήματα που χαλάνε, το internet που πέφτει, τους λογαριασμούς, τα ενοίκια, τα κοινόχρηστα, τα αναλώσιμα,

να πληρώνεις τα λάθη σου, τα λάθη των υπαλλήλων, τις εγκυμοσύνες των υπαλλήλων, τις 150 άδειες μετ’ αποδοχών, για 150 λόγους που έχει προβλέψει η “φιλεργατική” νομοθεσία, χωρίς να έχει προβλέψει ποιος θα κάνει τη δουλειά,

να τρέμει το φυλλοκάρδι σου αν η επιταγή του Φούφουτου που οπισθογράφησε και σου έδωσε ο πελάτης σου θα πληρωθεί ή θα “σκάσει”,

να θυμάσαι σαν τώρα τις στιγμές στο ταμείο της τράπεζας με τον υπάλληλο να σου λέει “η επιταγή είναι ακάλυπτη, θέλετε να τη σφραγίσουμε;”

τα τηλέφωνα που άρχισες να παίρνεις κυνηγώντας τους “ακάλυπτους”, τη νομοθεσία που είναι πάντα με το μέρος του ακάλυπτου, εκεί που θα έπρεπε να στηρίξει τον καλυμμένο, τα φέσια που έφαγες τελικά, συν τις αμοιβές των δικηγόρων, συν το ΦΠΑ που πλήρωσες χωρίς να το εισπράξεις, συν τον φόρο που πλήρωσες για εισόδημα που ποτέ δεν απέκτησες,

τις στιγμές που σκέφτηκες “να βάλω λουκέτο να ησυχάσω”, ΟΛΑ ΑΥΤΑ κανένας από όσους ξέρουν: 9-5 – μισθός – δώρο – τόσες αργίες – τόσες μέρες άδεια, δεν τα έχει ζήσει.

Ποιος είναι τελικά ο δυνατός και ποιος ο αδύναμος;

Και ποιες εταιρείες έχει στο μυαλό του ο νομοθέτης; Των 5-10 υπαλλήλων; Ή των 500 – 1000; Πόσες από τις πρώτες υπάρχουν στην Ελλάδα κι πόσες από τις δεύτερες για να ζητάει ηλεκτρονική κάρτα εργασίας από όλες;

Για τη συνέχεια MarketNews