Η παρουσία ελληνικών φυλών στη νότια Ιταλία χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πριν, όταν και εγκαταστάθηκαν μετά από διαδοχικά κύματα μεταναστεύσεων, ξεκινώντας από τον αρχαιοελληνικό αποικισμό της νότιας Ιταλίας και Σικελίας τον 8ο αιώνα π.Χ., έως και τις Βυζαντινές μετακινήσεις προς την Ιταλία ιδιαίτερα μετά την περίοδο των Οθωμανικών κατακτήσεων.

Κατά τον Μεσαίωνα οι τοπικές ελληνικές κοινότητες απομονώθηκαν και διασκορπίστηκαν, μία εξ αυτών όμως κατόρθωσε να διατηρήσει για αιώνες το χαρακτήρα της ελληνικής ταυτότητας της, γλώσσα, παραδόσεις και ξεχωριστή κουλτούρα. Είναι η κοινότητα των Γκρίκο η Γρεκάνων, η οποία εντοπίζεται στις περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας (Σαλέντο) στην Κάτω Ιταλία.

Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Γερμανός ερευνητής Καρλ Βίτε διαπίστωνε ότι συμπαγείς πληθυσμοί στην Κάτω Ιταλία είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική. Την ισχυρή επίδραση της ελληνικής γλώσσας στις διαλέκτους της περιοχής επιβεβαίωνε έναν αιώνα αργότερα ο Γερμανός γλωσσολόγος Γκ. Ρόλφς.

Διαβάστε τη συνέχεια στο menshouse.gr