Η θρυλική μορφή της Ψωροκώσταινας

Απεμπόληση δικαιωμάτων επέκτασης των θαλασσίων συνόρων μας στα 12 νμ, γιατί… μας περισσεύουν;

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

Ε, λοιπόν, είμαστε γκρινιάρηδες εμείς οι Έλληνες. Γκρινιάρηδες και αχάριστοι μαζί, ειδικά απέναντι σε ”εκλεπτυσμένους” πρωθυπουργούς τύπου Κυριάκου Μητσοτάκη. Ενός ανθρώπου σαλονάτου και ευγενή. Μειλίχιου, γλωσσομαθή, εξισορροπιστή, υπέρμαχου των μεταρρυθμίσεων και των εμβολιασμών ασχέτως των… παρενεργειών τους.

Και το κυριότερο, ενός ανθρώπου ”ευέλικτου” σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής (διαφοροποίηση της στάσης του πριν και μετά τη ”συνθήκη των Πρεσπών”) και ρεαλιστή στα όρια του… πεφωτισμένου (αψήφιστα ριψοκίνδυνη απόφαση για προσφυγή μας στη Χάγη λόγω του ανεπίλυτου των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο).

Πρωθυπουργού μινιμαλιστή (απεμπόληση δικαιωμάτων επέκτασης των θαλασσίων συνόρων μας στα 12 νμ, γιατί… μας περισσεύουν) και υπέρμαχου της μυστικοπάθειας στην Εξωτερική μας πολιτική (μυστική τριμερής Βερολίνου με ανενημέρωτο τον ΥΠΕΞ Νίκο Δένδια και σε πρώτο πλάνο την πρέσβειρα Σουρανή, διπλωματική σύμβουλο του Κυριάκου Μητσοτάκη).

Προπάντων όμως φιλειρηνιστή. Και φανατικό μάλιστα, άνευ όρων (αποποίηση της προοπτικής εξόρυξης φυσικού αερίου και ανοχή επ’ αόριστον των παρανομιών της Τουρκίας στο Αιγαίο, με αποκορύφωμα την τρίμηνη παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων από το Oruç Reis, Καλοκαίρι-Φθινόπωρο του 2020).

Με τα προσόντα αυτά (άνευ των παρενθέσων που εσωκλείουν τα αρνητικά του) είναι απορίας άξιον πού εδράζεται η κριτική και η ελεγκτικότητά μας στην ορθολογική, πραγματιστική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία ωστόσο βρίσκει απήχηση περισσότερο στους πέραν του κόμματος που ηγείται (”προοδευτικούς”) ψηφοφόρους (συμπεριλαμβανομένων και των Μέσων Ενημέρωσης), παρά στους πατριώτες της Παράταξης της Νέας Δημοκρατίας.

Σ’ αυτούς που την έφεραν στην εξουσία μη μπορώντας να φανταστούν πως η ”σημιτική” της υπέρβαση, λόγω διεύρυνσης, θα αλλοίωνε τόσο την κυβερνητική της πορεία ώστε να τη δείχνει σαν μετεξέλιξη και συνέχεια του… πάλαι ποτέ μεγάλου ιστορικού αντιπάλου της, του ΠΑΣΟΚ.

Σας ακούω ήδη να δίνετε μια απάντηση έμμεση και γενικόλογη, που παραπέμπει στη ρήση του Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος μας έδωσε μια ιδέα για τη σημασία της αυτοσυντήρησης και της διεύρυνσης της ισχύος στα άτομα (πολύ περισσότερο όταν αυτά είναι πολιτικοί) σε συνθήκες ανταγωνισμού με εχθρούς και φίλους:

”Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους”, είχε πει.

”Κυριάκος-Αλέξης, Αλέξης-Κυριάκος”, σκέφτομαι ασυναίσθητα επεκτείνοντας τη συλλογιστική του σύγχρονου φιλοσόφου. ”Εχθροί στο εργασιακό, φίλοι στο ”Σκοπιανό” για τη διεύρυνση της ισχύος τους”!..

-Ναι, αλλά για ποια ισχύ μιλάμε, αφού αμφότεροι (Μητσοτάκης και Τσίπρας) έγιναν — λίγο-πολύ – αντιπαθείς είτε για την υπογραφή είτε για την επικύρωση της λιμνιαίας ”συμφωνίας”, που έφερε μόνο στην άλλη πλευρά τα χαμόγελα; ακούω να διαμαρτύρεται μια φωνή μέσα μου.

Με βάζει σε σκέψεις, αλλά πριν δώσω απάντηση στη ρητορική μου ερώτηση, η ίδια φωνή συνεχίζει απτόητη σαν να θέλει να κόψει κάθε γέφυρα συλλογιστικής που καταλήγει στη συνεργασία των πολιτικών αντιπάλων:

– Η ισχύς τους δεν έχει να κάνει με το σύνθημα των μοναρχιών της Ευρώπης (‘Ισχύς μου η αγάπη του λαού’). Ούτε εξαρτάται απ’ τις διαθέσεις του λαού υπέρ τους, όσο από τις διαθέσεις των ”Μεγάλων” να τους κρατήσουν στη θέση τους, γιατί είναι ουσιαστικά παρακλάδια της πολιτικής συνείδησής τους…

”Μιας συνείδησης που είναι σημαδεμένη από ανοίκειες μεταλλάξεις και ευπροσάρμοστες πολιτικές τακτικές”, σκέφτομαι ασυναίσθητα και εικονοποιώ στο μυαλό μου τη σημασία της ”πολιτικής ευελιξίας” στα πρόσωπα των φίλων και συνεργατών του πρωθυπουργού (μέλη ΕΛΙΑΜΕΠ και Επιτροπής Σοφών της σημιτικής περιόδου, κατά το πλείστον) που οπτικοποιούν την διεύρυνση της ΝΔ προς τα αριστερά και αποδεικνύουν τα όρια της ισχύος του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η ”ευελιξία” του ή, άλλως πώς, ο ”πολιτισμένος” τρόπος αντιμετώπισης των αντιπάλων του, έχουν κάνει το θαύμα τους, είναι αλήθεια, όχι μόνο στο εσωτερικό μέτωπο – όπου αιωρείται η αίσθηση της γεφύρωσης επιμέρους διαφορών με τον ΣΥΡΙΖΑ – αλλά και στο εξωτερικό μέτωπο με την Τουρκία.

Έτσι, πρόσκαιρα και επικοινωνιακά, τα τρικυμιώδη νερά στις διακρατικές σχέσεις μαζί της μετατράπηκαν σε ήρεμα μετά από γερμανική παρέμβαση για στήριξη Ερντογάν (ενόψει των συναντήσεών του με Μακρόν και Μπάιντεν) και με πρόσχημα το θέρος και τα οικονομικά συμφέροντα των δύο χωρών (βλ. κοινή αγωνία για τον τουρισμό, την κλιματική αλλαγή και το περιβάλλον).

Απ’ τα σπουδαία μεγάλα που συζητήθηκαν – και μάλλον αφορούσαν το θέμα με τις θαλάσσιες ζώνες – δεν έγινε τίποτα γνωστό μέχρι τώρα λόγω της γνωστής επιλογής του πρωθυπουργού για μυστική διπλωματία την οποία δικαιούνται να γνωρίζουν μόνο τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην μυστική τριμερή του Βερολίνου: Το δεξί χέρι του Ερντογάν Ιμπραχίμ Καλίν και η ”σιδηρά κυρία του Μαξίμου” Ελένη Σουρανή

Το τι θα βγει τελικά από αυτήν τη συνάντηση, θα το δούμε στα ”Προσεχώς” τα οποία καλύπτονται προς το παρόν από την αχλή μυστηρίου. Αυτού που δημιουργεί η παροιμιώδης μυστικοπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη στον τρόπο άσκησης της Εξωτερικής πολιτικής ερήμην του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού του..

Αυτή η μυστικοπάθεια, εκτιμώ, θα μας δώσει ξινούς καρπούς αργότερα, όταν φουσκώσουν οι αέρηδες του Φθινοπώρου τα πανιά των τουρκικών ερευνητικών και πιάσουν δουλειά στα ΕΧΥ τα τουρκικά γεωτρύπανα με την σιωπηλή ανοχή μας, αφού εμείς αποσύραμε το ενδιαφέρον μας για την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.

Και αφού το αποσύραμε, δε θα ερχόμαστε πλέον σε προστριβές με τους γείτονες για λόγους … ανταγωνισμού επί των ενεργειακών μας δικαιωμάτων, αλλά θα αφήνουμε τα σύμβολα της τουρκικής κυριαρχίας να κινούνται ελεύθερα κι ανεμπόδιστα στο Αιγαίο μεταξύ Καστελόριζου και Κρήτης.

Όσο για το μεταναστευτικό, έχουμε δώσει δυστυχώς το σήμα της ευπείθειας στις γερμανικές νουθεσίες εδώ και καιρό. Με αποτέλεσμα – από εκεί που υψώναμε λάβαρα αντίστασης στον Έβρο το ’20 απέναντι στον υβριδικό, βρώμικο πόλεμο που μας είχε κηρύξει η Τουρκία εργαλειοποιώντας τον μεταναστευτικό της στρατό – να φτάσουμε να σαλπίζουμε οπισθοχώρηση μ’ ένα νεύμα της Μέρκελ.

Και το νεύμα αυτό αφήνει αφύλακτες κερκόπορτες στα ηπειρωτικά και θαλάσσια σύνορά μας για το ”ως ευ παρέστητε” σε Σύρους, Αφγανούς, Πακιστανούς, Ιρακινούς και κάθε καρυδιάς άλλης καρύδι πρόσφυγες και μετανάστες, με δικαίωμα όμως επιστροφής στη χώρα απ’ όπου μας ήρθαν, αν κριθούν ακατάλληλοι.

Δεδομένων των παραπάνω, η μόνη αχτίδα φωτός είναι αυτό το τελευταίο. Η συνυπογραφή, δηλαδή, κοινής υπουργικής απόφασης του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια με το υπουργείο Μεταναστευτικής πολιτικής (Μηταράκης- Βούλτεψη), σύμφωνα με την οποία θα απορρίπτεται στο εξής η υποβολή ασύλου των ανεπιθύμητων και θα αποστέλλονται πίσω στην Τουρκία, την οποία χαρακτηρίζουμε πλέον (με τη βούλα της ελληνικής νομοθεσίας) ”ασφαλή χώρα” για διαμονή των επιστρεφόμενων από μας μεταναστών και προσφύγων.

Αν είχε γίνει νωρίτερα αυτό – στα χρόνια της ”βασιλείας” του ΣΥΡΙΖΑ, φερ’ ειπείν- θα είχαμε αποφύγει τον ορυμαγδό που προκάλεσαν οι μεταναστευτικές ροές στην πατρίδα μας αλλοιώνοντας κατά τόπους την πληθυσμιακή της δημογραφία και καταδικάζοντας σε αργό θάνατο τα νησιά μας.

Αλλά είπαμε, η Ειδομένη και τα νησιά-καταυλισμοί ήταν πολύ μακριά απ’ το αθηνοκεντρικό ελληνικό κράτος και προπάντων απ’ την πολιτική ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ, για να επιτρέψει στους Λιμενικούς φύλακες των θαλασσίων συνόρων μας την ”φραγή” στην είσοδο των μεταναστών και προσφύγων.

Ανθρώπων που έρχονταν στην Ελλάδα από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη και – εκμεταλλευόμενοι την άγνοια κινδύνου των δικών μας και την παντελή έλλειψη μεταναστευτικής στρατηγικής – έκαναν στάση προσωρινή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, μέχρι να βρουν τρόπο διαφυγής στην Αθήνα, για να ”λιάζονται” στα παγκάκια της Ομόνοιας και της πλατείας Βικτωρίας.

Έτσι φτάσαμε στην κατάντια η χώρα του ”Μηδέν άγαν” (”Τίποτα υπερβολικό”) και του ”Γνώθι σ’ αυτόν” (”Γνώρισε τον εαυτό σου”) των αρχαίων προγόνων μας να ζει σε συνθήκες υπερβολικής ανοχής και χωρίς επίγνωση της ιστορικής της αξίας, πράγμα που λειτουργεί αναπόδραστα σε βάρος των εθνικών συμφερόντων της .

Φτάσαμε στην κατάντια να έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε ”αποθήκη ψυχών” της Ευρώπης. Και η κατάντια αυτή μεγεθύνθηκε τραγικά απ’ το γεγονός ότι – όσο οι Σκοπιανοί υπέγραφαν για το θεαθήναι τη ”συμφωνία των Πρεσπών” (12/6/’18) κοροϊδεύοντάς μας κατάμουτρα (αφού απ’ την επομένη ακολούθησε μπαράζ παραβιάσεών της) – η πατρίδα μας γέμιζε με στρατόπεδα προσφύγων και μεταναστών από το Κιλκίς (Ειδομένη) ως το τελευταίο νησί του Αιγαίου.

Στρατόπεδα που επεκτάθηκαν και συνεχίζουν να επεκτείνονται (αφού η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ έχει, εν πολλοίς, και συνέχεια) σε όλη την ελληνική Επικράτεια είτε ως ΚΥΤ (Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης) είτε ως Δομές Φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων.

– Μα γιατί συνεχίζουμε μια πολιτική που είναι αυτοκτονική για τη χώρα μας, αφού ξέρουμε πού θα την οδηγήσει; θα ρωτούσε κάποιος εύλογα στο σημείο αυτό.

Γιατί, με τις κυβερνήσεις που είχαμε και εξακολουθούμε να έχουμε, θα του απαντούσα, αποκτήσαμε οι Νεοέλληνες την ψυχολογία της ”Ψωροκώσταινας” του ραγιαδισμού και του μινιμαλισμού, ο οποίος θεωρεί μαξιμαλισμό – εκ μέρους της Ελλάδας – τη διεκδίκηση των νομίμων δικαιωμάτων της (“Είμαστε μια μικρή χώρα και γι’ αυτό δε χρειαζόμαστε ‘μεγάλα’ γεωπολιτικά πλάνα ούτε προσδοκίες μαξιμαλιστικές”, βλ. ”θεωρία” Χρ. Ροζάκη και λοιπών του κύκλου του ΕΛΙΑΜΕΠ, συμβουλευτικού οργάνου του ΥΠΕΞ και του Μαξίμου).

D Τελευταίο παράδειγμα που το επιβεβαιώνει πανηγυρικά, άλλωστε, είναι η απεμπόληση της δικαιωματικής επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12νμ δια στόματος πρωθυπουργού (”Η κυριαρχία της Ελλάδας είναι στα 6νμ κι όχι στα 12”, Οκτώβριος 2020), κάτι που – αν εφαρμοζόταν – θα είχε καταλυτικά αποτελέσματα υπέρ μας, γιατί θα μετέτρεπε σε ”ελληνική λίμνη” το Αιγαίο (με 70% ελληνική κυριαρχία) βάζοντας τέρμα στις τουρκικές διεκδικήσεις σ’ αυτό.

Οι φιλοτουρκικές παρεμβάσεις των ξένων (βλ. Γερμανών) και σ’ αυτήν την περίπτωση έπιασαν τόπο. Μας έμαθαν να αρκούμαστε στο ελάχιστο των δικαιωμάτων μας και να απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας το μείζον.

Μας έμαθαν να λειτουργούμε σαν κράτος και σαν κοινωνία σε συνθήκες υπερβολικής ανοχής απέναντι στις παρανομίες και αδικίες που λαμβάνουν χώρα σε βάρος μας. Να λειτουργούμε, κοινώς, σαν να έχουμε απολέσει τη συναίσθηση της ιστορικής μας αξίας και χρωστάμε χάρη στους άλλους που μας αφήνουν να επιβιώσουμε.

Όσο αποδεχόμαστε όμως την τύχη αυτή για την πατρίδα μας και υιοθετούμε ψυχολογία ”Ψωροκώσταινας” για να σβήσουμε τα… μαξιμαλιστικά δικαιώματά μας, θα γινόμαστε ”αναλώσιμοι” για τους κρυφούς και φανερούς εχθρούς μας. Θα χάνουμε σταδιακά την εδαφική κυριαρχία μας και την ήδη ψαλιδισμένη εθνική μας ανεξαρτησία, μέχρι να ‘ρθει η ώρα της ολικής έκλειψης του Ελληνισμού που θα τη σηματοδοτήσει η πληθυσμιακή του συρρίκνωση η οποία βαίνει ήδη προς μη αναστρέψιμη πορεία…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)