Πούτιν: «Όποιος ονειρεύεται να δαγκώσει κομμάτι ρωσικής ιδιοκτησίας «θα του σπάσουμε τα δόντια, ένα-ένα»

Απόστολος Αποστολόπουλος

Η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ είναι το πιο σύντομο αλλά και το πιο σαχλό ανέκδοτο των τελευταίων ετών, κανείς δεν γελάει. Στην Ευρώπη δρουν ήδη τρεις Αυτοκρατορίες: Η Αμερικάνικη και η Ρώσικη, οι δυο που αποφασίζουν. Τρίτη είναι η Γερμανική, ισχυρή αλλά υποκείμενη στις άλλες δυο.

Πού θα βάλουν την τέταρτη, το Σουλτανάτο του Ερντογάν; Ποια συμφέροντά τους θα θυσιάσουν οι τρεις χάριν των τουρκικών διεκδικήσεων; Τα Δυτικά/Ελληνικά ΜΜΕ δεν θέτουν καν αυτό το ερώτημα επειδή δεν υπάρχει απάντηση.

Τελικά, για την τύχη του Ερντογάν θα είναι αποφασιστική η προσεχής συνάντηση Μπάϊντεν-Πούτιν όπου θα συζητηθούν εκκρεμότητες από την Ουκρανία ως τη Μ. Ανατολή, συνεπώς, παρεμπιπτόντως, και της Ελλάδας.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Παλιότερα η αμερικανίδα ΥΠΕΞ Κοντολίσα Ράϊς είχε πει ότι η Σιβηρία είναι πολύ μεγάλη, ο πλούτος της μεγαλύτερος και δεν μπορεί η Ρωσία να τον νέμεται μόνη. Ο Πούτιν υπενθύμισε το θέμα προ ημερών δηλώνοντας ότι όποιος ονειρεύεται να δαγκώσει κομμάτι ρωσικής ιδιοκτησίας «θα του σπάσουμε τα δόντια, ένα-ένα». Το επιχείρημα της Ράϊς χρησιμοποιεί ο Ερντογάν για την ΝΑ Μεσόγειο, το Αιγαίο, ειδικά για το Καστελλόριζο. Δεν μπορεί, λέει, ένα τόσο δα νησάκι να εμποδίζει την τρομερή και φοβερή Τουρκία να κάνει ότι θέλει στην περιοχή.

Έλληνας «Πούτιν» δεν υπάρχει παρά μόνο στα παλιά χαρτιά. Αυτά που μιλάνε για το 1821 ή το 1940. Ωστόσο η Θεωρία ότι οι ΗΠΑ θα παραχωρήσουν στην Τουρκία το Αιγαίο για να εξαγοράσουν την ανεπιφύλακτη επανένταξή της στο Δυτικό Μέτωπο είναι παράλογη. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ρωσία θέλουν να ισχυροποιήσουν μια χώρα που εκβιάζει και τις δυο. Η παρουσία της Τουρκίας εκτός συνόρων είναι έωλη.

Στη Δύση νόμιζαν στην αρχή ότι ο Ερντογάν ήταν «ο νέος Ευρωπαίος πολιτικός», σύμμαχος κατά της Ρωσίας. Αλλά διαψεύστηκαν μόλις ο Ερντογάν απόκτησε τον αναγκαίο εσωτερικό έλεγχο του Κράτους και διακήρυξε το Οθωμανικό του όνειρο. Η Τουρκία με βλέψεις Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν χωράει στην Ευρώπη. Το ξέρουν και οι δυο πλευρές αλλά παίζουν θέατρο.

Η Τουρκία εναντιώνεται στη Μόσχα για την Κριμαία, βάζει σφήνα κατά του Άσαντ ενώ αυτός νομιμοποιεί τη Ρωσία στην περιοχή, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των μειονοτήτων στα σύνορα της Ρωσίας. Εξυπηρετεί παντοιοτρόπως τις ΗΠΑ και προβάλει ως αντιαμερικανικό άλλοθι τους ανενεργούς S400.

Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΡΠΑΖΩΝΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η Ρωσία δεν θέλει να καταστρέψει τον Ερντογάν, ούτε να τον αναγκάσει να διαλέξει στρατόπεδο. Τη βολεύει το τουρκικό παιχνίδι των ισορροπιών. Μια Τουρκία ενταγμένη στο ρωσικό στρατόπεδο, φορέας των γνωστών διεκδικήσεων, είναι μόνο ενόχληση και καθόλου προσφορά. Δεν θα ήταν ποτέ αξιόπιστη σύμμαχος. Όταν η Τουρκία γίνεται ενοχλητική η Ρωσία την καρπαζώνει και ξαναρχίζουν όταν ξεζαλιστεί. Για παράδειγμα η Μαρία Ζαχάροβα, εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ κάλεσε τον Ερντογάν από την τηλεόραση να μην ανακατεύεται με τους Τάταρους και τις μειονότητες γιατί, του είπε, «η Ρωσία έχει ράμματα για τη γούνα σου», αλλά τα ΜΜΕ το παρέλειψαν στη μετάφραση.

Οι ΗΠΑ έχουν αναθεωρητική πολιτική, επιδιώκουν να αλλάξουν συσχετισμούς και σύνορα από τον Καύκασο ως τη Μ. Ανατολή, περνώντας, ίσως, και από τα Βαλκάνια. Μετά την Ουκρανία έβαλαν στόχο τη Λευκορωσία αλλά ο ήρωάς τους είναι ένας δημοσιογράφος συνεργάτης των ναζί.

Οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι αν επανεντάξουν την Τουρκία στο αντιρωσικό στρατόπεδο θα κάνουν ρούμπο. Πολύ αμφίβολο. Μόνο μια Τουρκία που θα είχε παραιτηθεί από το Οθωμανικό αυτοκρατορικό της όραμα θα μπορούσε να ενταχθεί στην ΕΕ και να ενεργοποιηθεί στο αντιρωσικό σχέδιο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Θα ήταν, όμως, μια ηττημένη Τουρκία, όχι ίσως τόσο υλικά καταστραμμένη, όπως εμείς το 1922, αλλά θα ήταν ράκος ψυχολογικά, ηθικά και γεωπολιτικά. Θα ήταν ασταθής, ίσως ακυβέρνητη και πάντως απρόσφορη να συμβάλει στη μάχη των Δυτικών που θα είχαν καταστρέψει το όνειρό της.

Οι ΗΠΑ έχουν αυτοεγκλωβιστεί. Αν στηρίζουν την Τουρκία θα τους χορεύει στο ταψί, όπως ήδη το κάνει. Αν την οδηγήσουν στην ήττα και καταστροφή θα την αχρηστεύσουν ως πολύτιμο όπλο για τη Δύση. Έτσι ή αλλιώς κερδίζει ο Πούτιν επειδή, απλώς, επιτρέπει στον Ερντογάν να ονειρεύεται εφόσον δεν γίνεται ενοχλητικός. Εμείς θεώμεθα τις εξελίξεις από την εξέδρα. Αμέτοχοι στους κινδύνους και στα (πιθανά) κέρδη μας μένουν σίγουρες οι ζημίες.

Στην Ελλάδα κάποιοι χάρηκαν με τη νίκη του Μπάϊντεν πιστεύοντας ότι απαλλαχθήκαμε από τον τουρκόφιλο Τραμπ και θα δούμε άσπρη μέρα με τον φιλέλληνα «Μπαϊντενόπουλο», φιλική (προεκλογική) προσφώνηση του σημερινού Προέδρου των ΗΠΑ. Είναι οι διαχρονικοί «χρήσιμοι υποτακτικοί και ανενδοίαστοι», που για «να βρουν την ψυχή τους» τηλεφωνούν σε ξένες πρωτεύουσες.

Η Τουρκία είναι πολύ χρήσιμη και στις ΗΠΑ και στη Ρωσία αλλά αυτό έχει δυο όψεις. Μπορεί να την κανακεύουν και οι δυο ή να τη δέρνουν αλύπητα αμφότεροι. Τώρα είναι η ώρα του ξύλου. Αν έχει απομείνει στάλα λογικής οι Μπάϊντεν-Πούτιν θα αναζητήσουν το καλοκαίρι λύσεις κοινού συμφέροντος. Αν συνεννοηθούν, η Τουρκία δεν θα είναι κερδισμένη. Τι και πως θα φανεί στην ώρα του.

Ο ΔΕΝΔΙΑΣ ΜΟΝΟ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Κλείνοντας, ο Δένδιας είπε ότι εμείς δεν πρόκειται ούτε καν να σκεφτούμε εξόρυξη στο Αιγαίο. Πολύ σωστά, επιτέλους ένας που λέει την αλήθεια. Δεν θα σκεφτούμε για εξορύξεις γιατί δεν μας πέφτει λόγος. Αλλιώς θα πέσει ράβδος. Αυτά ήταν και είναι θέμα των ΗΠΑ και ό,τι επιθυμούν, αν το επιθυμούν, θα μας το δώσουν εν τη «μεγαλοψυχία» τους. Εμείς άδομεν «λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω». Με το κεφάλι μερικών να βουϊζει ότι «με χρόνια και καιρούς»… ποιος ξέρει;