Ἑρμηνεία τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ παραβιάζουσα τὸ ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Διεθνοῦς Συμβάσεως περὶ τοῦ Δικαίου τῶν Συνθηκῶν, τὸ jus cogens καὶ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην τοῦ ΟΗΕ

1. Ἄρθρον 31(3(c)) Διεθνοῦς Συμβάσεως περί τοῦ Δικαίου τῶν Συνθηκῶν          

Συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον 31 τῆς ἐν ἔτει 1969 ἐν Βιέννῃ Διεθνοῦς Συμβάσεως περί τοῦ Δικαίου τῶν Συνθηκῶν, καὶ ἰδίως πρὸς τὴν τρίτην ὑποπαράγραφον τῆς τρίτης παραγράφου τοῦ ἄρθρου τούτου, ἤτοι τὴν 3(c), πᾶς ἑρμηνευτὴς πάσης διεθνοῦς συνθήκης ὑποχρεοῦται, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ κείμενον τῆς συνθήκης (περιλαμβανομένου τοῦ προοιμίου καὶ τῶν παραρτημάτων), νὰ λαμβάνῃ ὑπ’ ὄψιν καὶ οἱουσδήποτε ἄλλους συναφεῖς καὶ ἐφαρμοστέους κανόνας τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ νὰ προβαίνῃ εἰς ἑρμηνείαν καλῇ τῇ πίστει^[1].

2. Ἀντιφατικὴ χρῆσις τοῦ ἄρθρου 31(3(c)) τῆς ἐν ἔτει 1969 Συμβάσεως

τῆς Βιέννης ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ εἰς τὰς ἐν ἔτεσιν 1996 καὶ 2001 ἀποφάσεις του

ἐπὶ τῶν προσφυγῶν «Λοϊζίδου» καὶ «Διακρατικῆς», καὶ μετέπειτα κατὰ

τρόπον ἀγνοοῦντα πλήρως τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον.

2.1. Ἀντιφατική χρῆσις

Ὅταν εἰς τὴν ὑπόθεσιν «Λοϊζίδου» ἐτέθη ὡς ‘νομικὴ βάσις’ ἐνώπιον τοῦ ΕΔΑΔ τὸ ‘συνταγματικόν’ ‘ἄρθρον 159’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’ διὰ νὰ κρίνῃ ἐπὶ τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ ἐν σχέσει πρὸς τὸν χρόνον (jurisdiction ratione temporis) συμφώνως πρὸς τὸ τότε ἄρθρον 49 τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου τῆς ΕΣΔΑ^[2] (τὸ ὁποῖον εἶναι τὸ ἀντίστοιχον 32(2) τοῦ σημερινοῦ τροποποιηθέντος κειμένου τῆς συμβάσεως ταύτης), ὡς καὶ ἐπὶ τῶν περὶ ἰδιοκτησίας διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ, τὸ ὄργανον τοῦτο, ἐπεκαλέσθη τὸ ἄρθρον 31(3(c))^[3] τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης, τὸ ὁποῖον (ὡς προείρηται) ὑπαγορεύει ὅτι ἡ ἑρμηνεία πάσης συνθήκης/ συμβάσεως (οἵας τῆς ΕΣΔΑ) δέον, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ κείμενόν της, νὰ λαμβάνῃ ὑπ’ ὄψιν οἱουσδήποτε συναφεῖς (πρὸς τὸ ἑρμηνευτέον ἑκάστοτε ζήτημα) καὶ ἐφαρμοστέους κανόνας τοῦ διεθνοῦς δικαίου.

Προέβη ὅμως, εἰς τὴν ἰδίαν αὐτὴν ἀπόφασιν, εἰς ἀντιφατικὴν χρῆσιν τοῦ ἄρθρου τούτου, ἤτοι:  

α΄) Ἀφ’ ἑνὸς μέν, καίτοι δὲν ἔλαβεν ὑπ’ ὄψιν συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διὰ τὸ ἕνεκεν ἐπιδρομῆς ὑπὸ κατοχὴν τελοῦν τμῆμα τῆς ἐπικρατείας τοῦ κυριάρχου καὶ ἀνεξαρτήτου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας πρωτογενὲς διεθνὲς δίκαιον, ἤτοι τὰς ἀρχὰς/ κανόνας τοῦ jus cogens καὶ τοῦ ΟΗΕ περὶ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας (ἤτοι ἐπιδρομῆς) ἐναντίον κράτους, ἐν τούτοις, ἐξακολουθοῦν συμμορφούμενον πρὸς τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρον εἰς τὴν παράγραφον 44 τῆς ἐν ἔτει 1996 «Λοϊζίδου (merits)», ἔλαβεν ὑπ’ ὄψιν καὶ ἀπεδέχθη παράγωγον (προφανῶς ἐκ τοῦ ἐν λόγῳ πρωτογενοῦς)  διεθνὲς δίκαιον συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διὰ τὸ ἐν λόγῳ ὑπὸ κατοχὴν τελοῦν τμῆμα, τὸ ὁποῖον ἐπιβεβαιοῖ ἀναντιλέκτως τὴν νομικὴν ἀκυρότητα τῆς ‘ΤΔΒΚ’ καὶ τὴν νομικὴν ἐγκυρότητα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ὡς τῆς ἀποκλειστικῆς νομίμου Κυβερνήσεως τῆς Κύπρου δεσμευομένης νὰ σέβηται τὰ διεθνὴ πρότυπα εἰς τὸ πεδίον τῆς προστασίας τῶν ἀνθρωπίνων καὶ μειονοτικῶν δικαιωμάτων, καὶ κατ’ ἀκολουθίαν ἐπέρανεν ὅτι «ἔναντι τοῦ ὑποβάθρου τούτου τὸ ΕΔΑΔ δὲν δύναται νὰ ἀποδώσῃ νομικὴν ἐγκυρότητα διὰ σκοποὺς τῆς ΕΣΔΑ πρὸς τοιαύτας προνοίας ὅπως τὸ ἄρθρον 159 τοῦ θεμελιώδους νόμου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίζεται ἡ Τουρκικὴ Κυβέρνησις»^[4], καταδείξαν οὕτω  τάσιν συμμορφώσεως πρὸς τὸ ἐν λόγῳ παράγωγον διεθνὲς δίκαιον.

β΄) Ἀφ’ ἑτέρου δὲ, ὑποπεσὸν εἰς διαστρέβλωσιν τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου, εὐθὺς ἀμέσως εἰς τὴν παράγραφον 45 τῆς αὐτῆς ἀποφάσεως καὶ ἀντιφάσκον πρὸς τὴν προρρηθεῖσαν κρῖσιν του, τὴν εἰς τὴν παράγραφον 44 τιθεμένην, υἱοθέτησεν ἄσχετον διεθνὲς δίκαιον, ἐκλαβὸν λανθασμένως ὡς ὁμοίας τὰς περιπτώσεις τῆς ἕνεκεν τῆς παραβιάσεως τῆς ἐντολῆς προσωρινῆς διοικήσεως (mandate) παρανόμου κατοχής τῆς περιοχῆς τοῦ (τότε) μὴ κράτους τῆς Ναμίμπια καὶ τῆς ἕνεκεν ἐπιδρομῆς παρανόμου κατοχῆς τμήματος τῆς ἐπικρατείας τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ ‘ἐσημείωσεν’, ἀναφερόμενον εἰς τὴν περιορισμένου εὕρους ἐξαίρεσιν τῆς Ναμίμπια, ὅτι τὸ διεθνὲς δίκαιον ἀναγνωρίζει τὴν νομιμότητα ὡρισμένων νομικῶν διευθετήσεων καὶ συναλλαγῶν εἰς τοιαύτην περίπτωσιν («in such a situation»), ὡς ἐπὶ παραδείγματι ἐπὶ πράξεων ληξιαρχείου ὡς πρὸς τὴν ἐγγραφὴν τῶν γεννήσεων, θανάτων καὶ γάμων, «τὰ ἀποτελέσματα τῶν ὁποίων ἂν ἀγνοηθοῦν, θὰ εἶναι μόνον ἐπὶ ζημίᾳ τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς»^[5].

Ἡ περὶ τῆς χρήσεως τοῦ ἄρθρου 31(3(c)) τῆς ἐν λόγῳ Συμβάσεως τῆς Βιέννης ἀντιφατικὴ αὕτη λογικὴ συνεχίζεται καὶ εἰς τὴν ἐν ἔτει 2001 ἀπόφασιν τοῦ ΕΔΑΔ ἐπὶ τῆς «Διακρατικῆς» προσφυγῆς, ὅπου τὸ ὄργανον τοῦτο ἀφ’ ἑνός μὲν (βασιζόμενον εἰς τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον ὡς ἄνω παράγωγον διεθνὲς δίκαιον) συνεχίζει νὰ μὴν ἀποδέχεται τὸ ‘ἄρθρον 159’ καὶ ἐπ’ εὐκαιρίᾳ  διασαφηνίζει ὅτι οὔτε τόν (τότε) ‘ἐν ἰσχύϊ’ ‘ἐκτελεστικόν’/ ‘ἐξειδικευτικόν’ περὶ αὐτοῦ ‘νόμον 52/1995’ ἀποδέχεται (παρ. 186), ἀφ’ ἑτέρου δὲ, συνεχίζει ἐν πλήρει ἀντιφάσει, ὄχι μόνον νὰ υἱοθετῇ καὶ χρησιμοποιῇ τὴν (ἄσχετον πρὸς τὸ κατεχόμενον δι’ ἐπιδρομῆς τμῆμα τῆς ἐπικρατείας τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας) περιορισμένου εὕρους ἐξαίρεσιν τῆς Ναμίμπια (π.χ. ἐπί πράξεων ληξιαρχείου), ἀλλὰ, ἐν συμπλεύσει καὶ πρὸς τὴν (καταργηθεῖσαν ἐν ἔτει 1998) Ἐπιτροπήν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, καὶ νὰ τὴν διευρύνῃ σφόδρα, οὕτως ὥστε νὰ περιλαμβάνῃ καὶ ‘remedies’ τῆς Τουρκίας μέσῳ τῆς ‘ΤΔΒΚ’, τοῦ περί τῆς ‘ἀποτελεσματικότητός’ των ζητήματος ἐξεταζομένου ἑκάστοτε, ὅπου ἀνακύπτει. Ἡ διεύρυνσις  αὕτη ἀφορᾷ εἰς τὴν ἑρμηνείαν τόσον τοῦ πρῴην ἄρθρου 26 [νῦν ἄρθρου 35(1)] τῆς ΕΣΔΑ διὰ τοῦ ὁποίου ἀπαιτεῖται ἡ ἐξάντλησις ἐγχωρίων remedies προτοὺ τὸ ΕΔΑΔ ἐπιληφθῆ προσφυγῆς (παρ. 102)^[6], ὅσον καὶ τοῦ ἄρθρου 13 τῆς Συμβάσεως ταύτης διὰ τοῦ ὁποίου ἀπαιτεῖται ἡ προσφορὰ ἀποτελεσματικῶν remedies ἐνῴπιον ἐθνικῆς ἀρχῆς. Υἱοθετεῖται δὲ ὑπό τοῦ ΕΔΑΔ καὶ ‘ἀποτελεσματικότης’ εἰς μερικὰς περιπτώσεις ἔκτοτε [π.χ. ὅτι διὰ σκοποὺς τοῦ ἄρθρου 13 τῆς ΕΣΔΑ ὑπάρχει ‘ἀποτελεσματικὸν remedy ἐνῴπιον ἐθνικῆς ἀρχῆς’ (‘effective remedy before a national authority’) εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν παραβιάσεων ἀπὸ ‘ἰδιῶτας’ τῶν δικαιωμάτων περιουσίας καὶ ἑστίας τῶν ἐγκλωβισμένων (παρ. 324 – σημεῖον 1)^[7], καθὼς καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν παραβιάσεων οἱωνδήποτε (ἀναφερομένων εἰς τὴν ΕΣΔΑ) ἀτομικῶν δικαιωμάτων τῶν Τούρκων Κυπρίων (παρ. 383)^[8] οἵτινες διαμένουν εἰς τὰ κατεχόμενα].

Ὡς ἀφεύκτως προκύπτει ἐκ τῆς παραγράφου 102 καὶ (ἐκ) τῆς συναφοῦς λογικῆς ἐκ τῆς ὁποίας ἡ παράγραφος αὕτη ἐκπορεύεται, ὁ ὅρος ‘remedy’ ἤ ‘redress’ σημαίνει: μέσῳ τῆς διὰ τῆς ἐπιδρομῆς ὑφαρπαγῆς ὑπὸ τῆς Τουρκίας τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς τὰ κατεχόμενα, τὴν ἐν σχέσει πρὸς παράπονα διὰ παραβιάσεις ἐκεῖ τῆς ΕΣΔΑ υἱοθετηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘προσφοράν’ ‘ἀποτελεσματικῆς’ ‘θεραπείας/ ἀνακουφίσεως’ ἐκ μέρους τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως μέσῳ μάλιστα τοῦ ἀθύρματος αὐτῆς, ἤτοι (μέσῳ) τῆς νομικῶς ἀκύρου ἀποσχιστικῆς ‘ΤΔΒΚ’. Σημαίνει, δηλαδή, τὴν υἱοθετηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘προσφορὰν’ ‘ἀποτελεσματικῆς’ ‘θεραπείας’ ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας ἀπό ‘δικαιοδοτικὰ ὄργανα’ ‘διεπόμενα’ ὑπό ‘νομοθεσίας’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’, κατ’ ‘ἐφαρμογήν’ τῶν ‘προνοιῶν’ τῆς ‘νομοθεσίας’ ταύτης ἐν σχέσει πρὸς παράπονα διὰ τὰς ἐν λόγῳ παραβιάσεις, ‘βασιζομένων’ ἐπὶ σχετικῶν ‘διατάξεων’ τοῦ ‘συντάγματος’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’.

2.2. Χρῆσις ἀγνοοῦσα πλήρως τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον

2.2.1. Εἰδικῶς ὡς πρὸς ‘remedy’ περὶ ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων

Προϊόντος δὲ περαιτέρω τοῦ χρόνου, διὰ πλήρους διαστρεβλώσεως τοῦ ἄρθρου 31(3(c)), μετὰ τοῦ πρωτογενοῦς συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου διεθνοῦς δικαίου παραγνωρίζεται ἐκ μέρους τοῦ ΕΔΑΔ καὶ τὸ (ἐκ τοῦ πρωτογενοῦς) συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον (ἐν λόγῳ) παράγωγον διεθνὲς δίκαιον καὶ κυριαρχεῖ ἀπολύτως τὸ ἄσχετον διεθνὲς δίκαιον καὶ δὴ οὐχὶ ὡς ἔχει ἀλλ’ ἐν διαστρεβλώσει καὶ διευρύνσει, ὥστε μὲ γνώμονα πλέον, τὴν παράγραφον 102 τῆς ἀποφάσεως ἐπὶ τῆς «Διακρατικῆς» προσφυγῆς, γίνεται ἐν τέλει δεκτὸν ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘ἀποτελεσματικόν’ ‘remedy’ ἐν σχέσει (εἰδικῶς) πρὸς παραβιάσεις ἑλληνοκυπριακῶν ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων εἰς τὰ κατεχόμενα, κατασκευασθὲν συμφώνως πρὸς τὰς ὑποδείξεις/ ἀπαιτήσεις του.

Τὸ ὄργανον τοῦτο, ἀφοῦ σημειώνει ἐν ἔτει 2006 εἰς τὴν «Ξενίδη-Ἀρέστη (ἐπὶ ζητήματος δικαίας ἱκανοποιήσεως)» ὅτι ὁ περὶ τοῦ ‘ἀρθρου 159’ ‘ἐκτελεστικός’/ ‘ἐξειδικευτικός’ ‘νόμος 67/2005’ συμμορφοῦται ἐπὶ τῆς ἀρχῆς πρὸς τὰς περί ‘ἀποτελεσματικότητος’ ἀπαιτήσεις του^[9], ἐν ἔτει 2010 εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι» ἀποδέχεται πανηγυρικῶς καὶ τελεσιδίκως τὸν ‘νόμον’ τοῦτον ὡς ‘ἀποτελεσματικόν’ ‘remedy’^[10], ἤτοι τὴν ἐν σχέσει πρὸς παράπονα δι’ ἐπέμβασιν («interference») ἐπὶ τῆς ἐν κατεχομένοις ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας ‘προσφοράν‘ ‘ἀποτελεσματικῆς’ ‘θεραπείας/ ἀνακουφίσεως’ ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας μέσῳ τῆς ‘ΔΒΚ’ ἀπὸ ‘δικαιοδοτικὰ ὄργανα’ (‘ἐπιτροπὴν ἀκινήτου ἰδιοκτησίας’ ‘πρωτοβαθμίως’ καὶ ‘ὑψηλὸν διοικητικὸν δικαστήριον’ ‘κατ’ ἔφεσιν’) ‘διεπόμενα’ ὑπὸ τοῦ ἐν λόγῳ ‘νόμου’, ‘κατ’ ἐφαρμογὴν τῶν προνοιῶν’ αὐτοῦ ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἰδιοκτησίαν ταύτην ‘βασιζομένων’ ἐπὶ τῶν (καθ’ ‘ἑρμηνείαν’ τοῦ ‘ἀνωτάτου δικαστηρίου’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’) σχετικῶν ‘διατάξεων’ τοῦ ‘γονικοῦ’ αὐτοῦ, ‘ἄρθρου 159’ τοῦ ‘συντάγματος’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’, καὶ, δεδομένου (ὡς ἐπικαλεῖται καὶ τὸ ἴδιον τὸ ΕΔΑΔ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ τὸτε ‘ἐκτελεστικοῦ’ ‘νόμου 52/1995’) ὅτι μία ἐκτελεστική/ ἐξειδικευτικὴ νομοθεσία δὲν δύναται νὰ ἔχῃ περισσοτέραν νομικὴν ἐγκυρότητα ἀπὸ τὴν γονικὴν νομοθεσίαν αὐτῆς^[11], τὸ ὄργανον τοῦτο (ΕΔΑΔ), μετὰ τοῦ ‘νόμου 67/2005’ ἀποδέχεται ἀφεύκτως καὶ τὸ ἐν λόγῳ ‘ἄρθρον’. Αὕτη δὲ ἡ κατὰ παράβασιν τοῦ ἄρθρου 31(3(c)) καὶ τοῦ συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου διεθνοῦς δικαίου contra legem νομολογιακὴ κατασκευὴ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ παγιοῦται ἔκτοτε (ὁρᾶτε ἐπὶ παραδείγματι ἐν ἔτει 2017 κρίσεις τοῦ ΕΔΑΔ ἐπὶ τῆς προσφυγῆς «Ἀδριανῆς Ἰωάννου» εἰς αὐτό). Ἡ κατασκευὴ αὕτη καταδηλοῖ ξεκάθαρα ὅτι, οὐχὶ μόνον ἐπ’ οὐδενὶ ἀποτελεῖ ἴχνος, ἔστω, τιμωρίας, ἀλλὰ σημαντικὴν ἐπιβράβευσιν τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως καὶ τοῦ νομικῶς ἀκύρου ἀποσχιστικοῦ μορφώματος/ ἀθύρματός της, ἐκ μέρους τοῦ ΕΔΑΔ.

2.2.2. Εἰδικῶς ὡς πρὸς ἰδιοκτησιακὰ δικαιώματα

Ἤδη, ἡ, διὰ τῆς κατά παράβασιν (καὶ) τοῦ ἄρθρου 31(3(c)) παραγνωρίσεως καὶ παραβιάσεως τοῦ (ἀφορῶντος τὸ μόνον νόμιμον ἐν Κύπρῳ κράτος) ὡς ἄνω πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου διεθνοῦς δικαίου, ἀποδοχή ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘ἀποτελεσματικοῦ’ ‘remedy’ τῆς Τουρκίας ἐν σχέσει (εἰδικῶς) πρὸς παραβιάσεις ἑλληνοκυπριακῶν ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων εἰς τὰ κατεχόμενα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι συνιστᾶ υἱοθέτησιν ὑπὸ τοῦ ὀργάνου τούτου τῆς ὑφαρπαγῆς καὶ νοσφίσεως ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἐκεῖ, συνιστᾶ ἐπίσης a priori ὑπονόμευσιν τῶν δικαιωμάτων τούτων, διότι ‘ἐκριζώνει’ τὴν ὑπεράσπισιν καὶ προστασίαν των ἐκ τοῦ πλαισίου τῆς νομιμότητος τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καθ’ ἅπασαν τὴν Κυπριακὴν ἐπικράτειαν περιλαμβανομένων τῶν κατεχομένων, καὶ τὴν ‘μεταφυτεύει’ εὶς τὸ πλαίσιον τῆς παρανομίας τῆς ὑφαρπαγῆς τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Δημοκρατίας ὑπὸ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως εὶς τὰ κατεχόμενα.

Ἐκτιθέμενον δὲ περαιτέρω τὸ ΕΔΑΔ, ἑρμηνεύει διατάξεις τῆς ΕΣΔΑ εἰδικῶς περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας χωρὶς νὰ λαμβάνῃ ὑπ’ ὄψιν καὶ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον διὰ τήν, ὡς ἐν θέματι, προσβαλλομένην ἰδιοκτησίαν καὶ δὴ διὰ τὴν σοβαρὰν παραβίασιν τῆς (ἐν ἁρμονίᾳ ὡς ὀφείλεται πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην) ἐπιταγῆς τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως (Ψήφισμα 3212/1974) καὶ τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας (Ψήφισμα 367/1975) δι’ ἐπιστροφὴν ἁπάντων τῶν προσφύγων εἰς τὰς κατοικίας καὶ λοιπὰς ἰδιοκτησίας των ὑπὸ συνθήκας ἀσφαλείας, καθὼς καὶ δι’ ἐκπορευθείσας ἐκ τοῦ εἰς ἐπίπεδον jus cogens καὶ Καταστατικοῦ Χάρτου^[12] ἀπαγορευομένου ἐγκλήματος τῆς ἐπιδρομῆς ἐναντίον κράτους σοβαράς παραβιάσεις διατάξεων (ἐπίσης) τοῦ jus cogens καί/ ἤ τοῦ Χάρτου ἀφορωσῶν (ἄμεσα ἤ ἔμμεσα) εἰς τὴν προσβολὴν ἰδιοκτησίας^[13], καὶ, ἀφοῦ παραδέχεται ὅτι διαπράττεται παραβίασις τῶν ἐν λόγῳ διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ, καταλήγει, οὐχὶ ὑπὸ τὴν συναγομένην ὑποχρέωσιν οὐσιαστικῆς θεραπείας τῆς ἐν λόγῳ δεκτῆς γενομένης παραβιάσεως, ἀλλὰ (ὡς καταδηλοῦται ἐκ τῶν πραγμάτων) ὑπὸ τὸ πρόσχημα  τῆς θεραπείας τὴς ἐν λόγῳ (δεκτῆς γενομένης) παραβιάσεως, πλέον τοῦ (ὡς ἄνω) ἀποδεχθέντος ‘remedy’, νὰ… ἐπιβραβεύῃ(!) ἄμεσα, καθὼς καὶ μέσῳ ἀκριβῶς τοῦ ‘remedy’ τούτου, τὴν ἅρπαγα καὶ νοσφιζομένην τὴν ἰδιοκτησίαν ταύτην, Τουρκίαν^[14] καὶ τὰ συναυτουργά της ‘τρίτα μέρη’^[15] (ἐποίκους καὶ Τούρκους Κυπρίους), διὰ τῆς υἱοθετήσεως τῆς ‘ἐκριζώσεως’ ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων ἐκ τῶν ἰδιοκτητῶν τῆς ἐν λόγῳ ἰδιοκτησίας, κατά ‘κανόνα’ μάλιστα ὑπερισχυόντων ἔναντι τῶν μὴ ‘ἐκριζωμένων’ καὶ τῆς ‘μεταφυτεύσεως’ τούτων εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ εἰς ταῦτα τὰ ‘τρίτα μέρη’. Πρόδηλον ἄρα, ὅτι καὶ ἡ ἑρμηνεία ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ τῶν διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ εἰδικῶς περὶ τῶν ἐν λόγῳ ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας, ἥτις διαμορφοῦται εἰς τὴν «Ξενίδη – Αρέστη  (ἐπί ζητήματος δικαίας ἱκανοποιήσεως) (2006)» ἐκ μέρους τοῦ Τρίτου Τμήματος (Third Section) του ΕΔΑΔ καὶ ὁλοκληροῦται πανηγυρικῶς εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι (2010)» ἐκ μέρους τοῦ Grand Chamber τοῦ ὀργάνου τούτου, τελεῖ ἐν συγκρούσει πρὸς τὸ ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης καὶ τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον διὰ τήν ἐν θέματι προσβαλλομένην ἰδιοκτησίαν.

Ἀναντιλέκτως, ἡ ἐν τῆ οὐσίᾳ, οὐχὶ θεραπεύουσα, ἀλλὰ ὑποθάλπουσα τὴν παραβίασιν τῶν ἐν λόγῳ ἑλληνοκυπριακῶν δικαιωμάτων δίκην ἀναλυτικῆς ‘νομολογίας’ ἑρμηνεία τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι (2010)», εἶναι ἡ ἐν τέλει κρατήσασα εἰς ὅ, τι ἀφορᾶ τὸ ΕΔΑΔ. Ἀκόμη καὶ ἐὰν δεχθῶμεν ὅτι ἦτο στερεὰ ἡ εὐρέως γνωστὴ θέσις κατὰ τὸ παρελθόν, ὅτι τὰ ἑλληνοκυπριακὰ δικαιώματα ταῦτα ἐτύγχανον προστασίας ἐκ τῆς ἑρμηνείας τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ εἰς τὴν ὑπόθεσιν «Λοϊζίδου»^[16] καθὼς καὶ ἐκ συναφοῦς ἑρμηνείας εἰς ἄλλας ὑποθέσεις ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ πραγματευθείσας πρὸ τῆς «Ξενίδη-Ἀρέστη  (ἐπὶ ζητήματος δικαίας ἱκανοποιήσεως) (2006)», δὲν ἔχει πλέον νόημα ἡ ἐξακολούθησις τῆς υἱοθετήσεως τοιαύτης θέσεως σήμερον, διότι ἡ ἑρμηνεία αὕτη ἔχει ὑπερκερασθεῖ ἐκ τῆς μετεγενεστέρας ἑρμηνείας τοῦ ΕΔΑΔ εἰς τὴν «Ξενίδη-Ἀρέστη (ἐπὶ ζητήματος δικαίας ἱκανοποιήσεως) (2006)» καὶ ἰδίως εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι (2010)», καὶ ἀνήκει ἀνεπιστρεπτὶ εἰς τὸ παρελθόν.

Ἡ ἐν κατεχομένοις προσβαλλομένη ἑλληνοκυπριακὴ ἰδιοκτησία κατοχυροῦται ἐκ νομικῆς ἐπόψεως ἀπολύτως, οὐχί, ὡς κρίνει τὸ ΕΔΑΔ, ἐν τῶ πλαισίῳ τῆς, κατὰ παράβασιν τοῦ jus cogens καὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, παρανομίας τῆς ὑφαρπαγῆς τῆς κυριαρχίας τῆς Δημοκρατίας ὑπὸ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως ἐκεῖ δι’ ‘ἐφαρμογῆς’ τῆς παρανόμου καὶ ἀκύρου ‘νομοθεσίας’ αὐτῆς ‘θεσπισθείσης’ μάλιστα καὶ ‘λειτουργούσης’ μέσῳ τοῦ νομικῶς ἀκύρου ἀθύρματός της, ἀλλ’ ἐν τῶ πλαισίῳ τῆς, δυνάμει τοῦ jus cogens καὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, νομιμότητος τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Δημοκρατίας κατ’ ἐφαρμογὴν τῆς Νομοθεσίας της, ἐφ’ ὅσον ἡ ἐφαρμογὴ αὕτη τελεῖ ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Χάρτην τοῦτον.

2.2.3. Ὡς πρὸς «δικαιοδοσίαν» (“jurisdiction”) τῆς Τουρκίας

Ἡ καθ’ ἑρμηνείαν τῶν ἄρθρων 35(1) καὶ 13 τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ προειρηθεῖσα ἀποδοχὴ ‘remedies’ τῆς Τουρκίας ἐκπορεύεται ἐκ τῆς καθ’ ἑρμηνείαν τοῦ ἄρθρου 1 τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ὀργάνου τούτου ἀναγνώρισις  «δικαιοδοσίας»  (“jurisdiction”) τῆς Τουρκίας. Προφανῶς, ἐὰν δὲν ὑπῆρχεν ἡ ἀναγνωρίζουσα «δικαιοδοσίαν» τῆς Τουρκίας ἑρμηνεία, ἐπ’ οὐδενὶ θὰ εἶχεν ὑπάρξει μετέπειτα ἡ ἀποδεχθεῖσα ‘remedies’ τῆς Τουρκίας ἑρμηνεία.

Πλέον τῆς ἑρμηνείας τῶν ἄρθρων 35(1) καὶ 13 τῆς ΕΣΔΑ, παραβίασιν τοῦ ἐν λόγῳ περὶ Κυπριακῆς Δημοκρατίας πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου διεθνοῦς δικαίου συνιστᾶ ἐπίσης καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἄρθρου 1 τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ, ἥτις, κατὰ παράβασιν καὶ τοῦ (περὶ ἑρμηνείας τῶν συνθηκῶν) ἐν θέματι ἄρθρου 31 παραγνωρίζουσα (ὅπως καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς ἑρμηνείας τῶν ἄρθρων 35(1) καὶ 13) τὴν συνάφειαν καὶ ἐφαρμοσιμότητα τοῦ δικαίου τούτου καὶ ἐπὶ τῆς περιπτώσεως ταύτης, ἀναγνωρίζει (περικλειομένην εἰς εἰσαγωγικά) «δικαιοδοσίαν» (“jurisdiction”) τῆς Τουρκίας ὡς προϋπόθεσιν δι’ ἀντιμετώπισιν τῆς παραβιάσεως διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ εἰς τὰ κατεχόμενα. Σφόδρα δὲ ἐπὶ τὰ χείρω, οὐχὶ περιοριζομένην εἰς τὴν μὴ ‘χρήσιν’ τουρκικῶν ‘remedies’ ἐκεῖ, ἀλλὰ διευρυνομένην και εἰς ‘χρήσιν’ τοιούτων ‘remedies’, τοῦ περὶ τῆς ‘ἀποτελεσματικότητός’ των ζητήματος ἐξεταζομένου ἑκάστοτε, ὅπου ἀνακύπτει.

Ἡ δικαιοδοσία (jurisdiction) ἐν σχέσει πρὸς τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καθ’ ἅπασαν τὴν Κυπριακὴν ἐπικράτειαν, περιλαμβανομένου βεβαίως καὶ τοῦ ἕνεκεν ἐπιδρομῆς ὑπὸ παράνομον κατοχὴν τελοῦντος, τμήματός της, ἀνήκει εἰς τὴν Κυπριακὴν Δημοκρατίαν καὶ οὐχὶ εἰς τὴν ἐπιδρομικὴν καὶ κατοχικὴν δύναμιν, οὔτε βεβαίως εἰς τὸ νομικῶς ἄκυρον ἄθυρμά της. Ἄλλωστε, νοεῖται σαφῶς καὶ τοῦτο, ἐκ τῆς διὰ τοῦ παραγώγου συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου διεθνοῦς δικαίου (ἐκπορευομένης ἐκ τοῦ πρωτογενοῦς τοιούτου) ἐπιβεβαιώσεως, μεταξὺ ἄλλων, τῆς νομικῆς ἀκυρότητος τῆς ‘ΤΔΒΚ’ (τῆς ὁποίας οὐχὶ μόνον ἀπαγορεύεται ἡ ἀναγνώρισις ἀλλὰ καὶ ἡ διευκόλυνσις καὶ ἡ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἐπιβοήθησις^[17]), ἀλλ’ ὡσαύτως καὶ τῆς νομικῆς ἐγκυρότητος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας «(…) ὡς τῆς ἀποκλειστικῆς νομίμου Κυβερνήσεως τῆς Κύπρου δεσμευομένης νὰ σέβηται τὰ διεθνῆ πρότυπα εἰς τὸ πεδίον τῆς προστασίας τῶν ἀνθρωπίνων καὶ μειονοτικῶν δικαιωμάτων», τὴν ὁποίαν (ἐπιβεβαίωσιν) υἱοθέτησεν καὶ τὸ ΕΔΑΔ  εἰς τὴν παράγραφον 44 τῆς «Λοϊζίδου (merits)» διά νὰ ἀπορρίψῃ τὸ ‘ἄρθρον 159’ τοῦ ‘συντάγματος’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’ ὅταν ἑρμήνευε τότε τὴν ΕΣΔΑ περὶ τῆς δικαιοδοσίας αὐτοῦ ἐν σχέσει πρὸς τὸν χρόνον (jurisdiction ratione temporis) καθὼς καὶ περὶ δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας, καὶ τὴν ὁποίαν (ἐπιβεβαίωσιν, ὡς προείρηται) ἐγκατέλειψεν μετέπειτα πλήρως, καὶ κατέληξεν νὰ ἀποδεχθῇ τὸ ἐν λόγῳ ‘ἄρθρον’ ὡς ἄμεσον ἐπακόλουθον τῆς ἀποδοχῆς ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ ‘ἐκτελεστικοῦ’/ ‘ἐξειδικευτικοῦ’ ‘νόμου 67/2005’, ὅταν (ὡς προείρηται) ἑρμήνευε τὴν ΕΣΔΑ περὶ remedies ἐν σχέσει πρὸς τὴν προσβολὴν δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας.

Συνιστᾷ δὲ σφᾶλμα μέγα καὶ ἀντίφασιν, ἡ ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς  κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἀνήκουσα εἰς τὴν Δημοκρατίαν δικαιοδοσία (jurisdiction) ἐν σχέσει πρὸς τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καθ’ ἅπασαν τὴν Κυπριακὴν ἐπικράτειαν νὰ μολύνεται νομικῶς καὶ νὰ μεταλλάττεται ἐν σχέσει πρὸς τὰ ἐν κατεχομένοις ἀνθρώπινα δικαιώματα εἰς, ἐκτὸς τοῦ ἐν λόγῳ πλαισίου, «δικαιοδοσίαν» τῆς ἐπιδρομικῆς Τουρκίας (εἴτε περικλειομένην εἰς εἰσαγωγικά εἴτε μὴ), οὐχὶ ὡς ὀφείλεται δίκην τιμωρίας, ἀλλὰ ἐπιβραβεύσεως τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως, ἰδίως μάλιστα ὅταν ἡ μόλυνσις ἐπιδεινοῦται σφόδρα συναρτῶσα πρὸς τὴν «δικαιοδοσίαν» ταύτην καὶ ‘remedies’ τῆς Τουρκίας μέσῳ μάλιστα τοῦ ἀθύρματός της, διὰ τῆς, ὡς ἔχομεν ἐπεξηγήσει, ἀνεπιτρέπτου ἐφαρμογῆς εἰς τὰ κατεχόμενα τῆς ἀσχέτου ἐξαιρέσεως τῆς Ναμίμπια καὶ δὴ ἐν διαστρεβλώσει καὶ διευρύνσει.

Ἐνῷ εἶναι παραδεκτὸν κατ’ ἐξαίρεσιν καὶ ὑπὸ προϋποθέσεις νὰ ἐπιτρέπηται διὰ κατεχούσας δυνάμεις νόμιμος ἄσκησις περιορισμένης ἐξουσίας καὶ/ἤ ὡρισμένων δικαιωμάτων εἰς κατεχόμενα ὑπ’ αὐτῶν ἐδάφη (ἤ ἐν σχέσει πρὸς ταῦτα) ἄλλων κρατῶν, ἐν τούτοις, εἰς ἣν περίπτωσιν τὰ ἐδάφη ταῦτα διαρπάζονται καὶ ἐλέγχονται διὰ τῆς ἐπιδρομῆς, τῆς ὁποίας ἡ ἀπαγόρευσις διαπράξεως ἀποτελεῖ κανόνα jus cogens (καὶ ὡς τοιοῦτον) μηδεμιᾶς ἐπιδεχόμενον παρεκκλίσεως, εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἐπιτρέπηται διὰ δυνάμεις αἵτινες ἐκτὸς ἀπὸ κατέχουσαι εἶναι – ὡς ἐν προκειμένῳ ἡ Τουρκία – καὶ ἐπιδρομικαί, διότι (προφανῶς), ἄν ἐπετρέπετο νὰ ἀποκτοῦν εἴτε νὰ ἀσκοῦν οἱανδήποτε ἐξουσίαν καὶ/ἤ δικαίωμα ἤ ἄν ἐξελαμβάνετο  ὡς ἔγκυρος οἱαδήποτε ‘πράξις’ των εἰς τὰ ὑπ’ αὐτῶν κατεχόμενα δι’ ἐπιδρομῆς ἐδάφη (ἤ ἐν σχέσει πρὸς ταῦτα), θὰ ὑπενομεύετο καὶ θὰ ἀνῃρεῖτο ἡ ἐπιπέδου jus cogens ἀπαγόρευσις τῆς ἐπιδρομῆς^[18].

Συνιστᾷ ἀναντίλεκτον γεγονὸς ὅτι ἡ Τουρκία, μεταξὺ ἄλλων, εἶχεν καὶ ἔχει τὴν εὐθύνην, οὐχὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς ἀναγνωρίσεως ὑπὲρ αὐτῆς οἱασδήποτε μορφῆς ἐξουσίας εἰς τὸ ἕνεκεν ἐπιδρομῆς κατακτηθὲν καὶ κατεχόμενον μέχρι τοῦδε ὑπ’ αὐτῆς τμῆμα τῆς ἐπικρατείας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ἀλλὰ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς ὑπαιτιότητος καὶ τοῦ εἰς αὐτὴν καταλογισμοῦ της διὰ παραβιάσεις ἐκεῖ πληθώρας διατάξεων περὶ τοῦ διεθνοῦς ἀνθρωπιστικοῦ δικαίου καὶ πληθώρας διατάξεων περὶ ἀτομικῶν/ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἡ εἰς τὴν προκειμένην ὅμως περίπτωσιν εὐθύνη τῆς Τουρκίας αὕτη δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ συναρτᾷται πρὸς «δικαιοδοσίαν» τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως. Τὸ ὅτι ἡ  δικαιοδοσία (εἴτε περικλειομένη εἴς εἰσαγωγικὰ εἴτε ὄχι)  δὲν πρέπει νὰ ἀνήκῃ εἰς τὴν Τουρκίαν, τοῦτο ἐπ’ οὐδενὶ σημαίνει ὅτι αὕτη ἔπαυσεν ἤ παύει νὰ εἶναι ὑπαίτιος διὰ παραβιάσεις διατάξεων περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων εἰς βάρος ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων Κυπρίων εἰς τὸ ὑπ’ αὐτῆς κατεχόμενον τμῆμα τῆς ἐπικρατείας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ ὅτι δὲν γίνεται νὰ καταλογισθῇ εἰς βάρος της (οὐχὶ βεβαίως ἐκ μέρους τῆς ἰδίας) ἡ ὑπαιτιότης διὰ τὰς παραβιάσεις ταύτας.

 Διεστραμμένην ἐκδοχὴν τοῦ διεθνοῦς δικαίου ἀποτελεῖ ἡ ἐπιβράβευσις(!) τῆς  ἐπιδρομικῆς δυνάμεως διὰ «δικαιοδοσίας»  ὡς προϋποθέσεως δι’ ἀντιμετώπισιν τῆς παραβιάσεως διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ εἰς τὰ κατεχόμενα. Σφόδρα δὲ ἐπὶ τὰ χείρω, οὐχὶ περιοριζομένης εἰς τὴν μὴ ‘χρήσιν’ τουρκικῶν ‘remedies’ ἐκεῖ, ἀλλὰ διευρυνομένης καὶ εἰς ‘χρήσιν’ τοιούτων ‘remedies’, τοῦ περὶ τῆς ‘ἀποτελεσματικότητός’ των ζητήματος ἐξεταζομένου ἑκάστοτε, ὅπου ἀνακύπτει.  Ἡ ἀπόδοσις δικαιοσύνης πρέπει νὰ γίνεται πρὸς ὄφελος τοῦ ὑφισταμένου τὴν παρανομίαν (θύματος) καὶ εἰς βάρος τοῦ παρανομοῦντος (θύτου). Προφανῶς, συνιστᾷ κραυγαλέαν πρόκλησιν νὰ τίθεται ὡς προϋπόθεσις ἡ πρόσδοσις ὀφέλους πρὸς τὸν παρανομοῦντα διὰ νὰ εἶναι δυνατὸς ὁ καταλογισμὸς τῆς ὑπαιτιότητος αὐτοῦ καὶ ἐν συνεχείᾳ διὰ νὰ τύχῃ θεραπείας τὸ θῦμα, ἰδίως μάλιστα ὅταν, ὡς ἐν προκειμένῳ, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὁ παρανομῶν προβαίνει εἰς σοβαρὰς παραβιάσεις τοῦ jus cogens καὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, ἀφ’ ἑτέρου δ’ ἐπωφελεῖται εἰς βαθμὸν μέγαν καὶ κραυγαλέως ἐπὶ τὰ χείρω, εἰς βάρος τῶν θυμάτων του, ἤτοι τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων Κυπρίων.

2.3. Καταληκτικά σχόλια ἐπὶ τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ΕΔΑΔ ἐν σχέσει πρὸς

τὸ ἄρθρον 31(3(c)) ἐν συνδυασμῷ καὶ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν

Καταστατικόν Χάρτην

1. Ἐξαίρεσις τῆς Ναμίμπια – Ἄσχετος πρὸς τὰ κατεχόμενα – Παράνομος καὶ ἀνεπίτρεπτος ἡ ἐφαρμογή της ἐκεῖ

Δεδομένου ὅτι διὰ μὴ κράτη ἐπ’ οὐδενὶ τίθεται θέμα παραβιάσεως τῶν ἀρχῶν/ κανόνων τοῦ jus cogens καὶ τοῦ ΟΗΕ περὶ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους, ἐνῷ ἡ ἐφαρμογὴ τῆς περιορισμένου εὕρους ἐξαιρέσεως τῆς Ναμίμπια διὰ τὴν περίπτωσιν τῆς ἕνεκεν παραβιάσεως τῆς mandate παρανόμου νοτιοαφρικανικῆς κατοχῆς περιοχῆς τοῦ τότε μὴ κράτους τῆς Ναμίμπια δὲν παρεβίαζεν ταύτας τὰς αρχάς/ κανόνας καὶ προφανῶς θὰ ἐξηκολούθει νὰ μὴν τὰς παραβιάζῃ ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν κατ’ ΕΔΑΔ ἐν διαστρεβλώσει καὶ διευρύνσει ἑρμηνείαν τῆς ἐξαιρέσεως περιλαμβάνουσαν καὶ ‘remedies’, ἡ κατ’ ΕΔΑΔ ἐφαρμογὴ τῆς ἐξαιρέσεως διὰ τὴν περίπτωσιν τοῦ ἕνεκεν ἐπιδρομῆς (ἐπιθετικοῦ πολέμου («war of aggression»)) ὑπὸ παράνομον τουρκικὴν κατοχὴν τελοῦντος τμήματος τοῦ ἐδάφους (ἤ ἐν σχέσει πρὸς τοῦτο) τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας παραβιάζει τὰς ἐν λόγῳ ἀρχάς/ κανόνας, ἔτι δὲ μᾶλλον κατὰ τὴν κατ’ ΕΔΑΔ ἐν λόγῳ ἐν διαστρεβλώσει καὶ διευρύνσει ἑρμηνείαν. Ἡ εἰς βαθμὸν ἐξόχως διακριτὸν ἀντίθεσις αὕτη, καταδηλοῖ ὅτι ἡ ἐξαίρεσις τῆς Ναμίμπια εἶναι ἄσχετος πρὸς τὸ ἕνεκεν ἐπιδρομῆς ὑπὸ παράνομον κατοχήν τελοῦν τμῆμα τοῦ ἐδάφους τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ δὲν δύναται νὰ ἐφαρμοσθῇ ἐκεῖ, ἔτι δὲ μᾶλλον, ὅπως τὴν ἐννοεῖ τὸ ΕΔΑΔ.

2. Ἀρχὴ τῆς ἀποτελεσματικότητος – Μόνον ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἀρχῆς τῆς νομιμότητος ὑφίσταται – Ἀνύπαρκτος ἐκτὸς αὐτοῦ

Προϋποτίθεται ἡ νομιμότης ἑνός remedy, διὰ νὰ ἐξετάζηται περαιτέρω ἡ ἀποτελεσματικότης του. Ὅταν ἕν remedy, ὡς ἐν προκειμένῳ, εἶναι παράνομον και ἄκυρον, μηδόλως τίθεται ζήτημα ἐξετάσεως τῆς ἀποτελεσματικότητός του, διότι ἐπ’ οὐδενὶ θὰ ἠδύνατο νὰ ἐκληφθῇ ὡς ἀποτελεσματικόν. Ἡ αὐθαιρεσία τοῦ ΕΔΑΔ νὰ δημιουργήσῃ κέλυφος κατ’ ἐπίφασιν νομιμότητος μἐ κύριον συστατικόν τὴν (ὡς προείρηται) ἀνεπιτρέπτως ‘μεταφυτευθείσαν’ ἐξαίρεσιν (καὶ δὴ ἐν διαστρεβλώσει καὶ διευρύνσει) ἐκ τῆς, ἕνεκεν παραβιάσεως τῆς mandate, ὑπό παράνομον κατοχὴν τελούσης (τότε) περιοχῆς τοῦ τότε μὴ κράτους τῆς Ναμίμπια εἰς τὸ, ἕνεκεν ἐπιδρομῆς, ὑπό παράνομον κατοχὴν τελοῦν τμῆμα τῆς ἐπικρατείας τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, καὶ ἀκολούθως νὰ ‘ἐκριζώσῃ’, ‘ἀπεξαρτήσῃ’ καὶ ‘ἀπομονώσῃ’ τὴν ἀρχὴν τῆς ἀποτελεσματικότητος ὰπὸ τὸ ὑποχρεωτικὸν πλαίσιον τῆς ἀρχῆς τῆς νομιμότητος καὶ νὰ τὴν ἐπικαλύψῃ διὰ τοιούτου κελύφους ψευδονομιμότητος, ἔχει ὡς ἐπακόλουθον νὰ υἱοθετοῦνται ‘remedies’ εἰς τὸ ὄνομα καὶ μόνον τοιαύτης ‘ἀποτελεσματικότητος’ παραγνωριζομένου πλήρως τοῦ γεγονότος ὅτι τὰ ‘remedies’ ταῦτα εἶναι καρπὸς τῆς ἐπιδρομῆς ἐναντίον κράτους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ υἱοθετεῖται ἡ ἀπόκτησις καὶ ἄσκησις κυριαρχίας ἀπὸ ἐπιδρομικὸν κράτος εἰς καταληφθέν ἔδαφος ἄλλου κράτους, ἐναντίον τοῦ ὁποίου ἐπέδραμεν καὶ ἔκτοτε ἐξακολουθεῖ νὰ τελῇ ἐν καταστάσει ἐπιθετικοῦ πολέμου (δηλαδή ἐπιδρομῆς), καὶ ἄρα (ἐπιμένωμεν νὰ ἐπαναλαμβάνωμεν) νἀ συνιστᾷ σοβαράν παραβίασιν καὶ ὑπονόμευσιν, τόσον τῆς ἀρχῆς τῆς κρατικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς πτυχῆς της, τῆς (κρατικῆς) ἐδαφικῆς κυριαρχίας, ὅσον καὶ τῆς ἀρχῆς τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους, αἵτινες ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιον τοῦ πλαισίου τῆς ἀρχῆς τῆς νομιμότητος, ἤτοι τὸ θεμέλιον τοῦ διεθνοῦς καὶ ἐγχωρίου δικαίου.

Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀποτελεσματικότητος μόνον ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς ἀρχῆς τῆς νομιμότητος νοεῖται καὶ ἐφαρμόζεται. Ἐκτὸς τοῦ πλαισίου τῆς ἀρχῆς τῆς νομιμότητος οὐδεμίαν ἐφαρμογήν, ἔννοιαν ἤ ὑπόστασιν δύναται νἀ ἔχῃ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀποτελεσματικότητος.

Διότι, ἐὰν ἐπετρέπετο νὰ ὑπάρχῃ αὐτοτελὴς ἀρχὴ τῆς ἀποτελεσματικότητος, ἀνεξάρτητος ἀπὀ τἠν ἀρχὴν τῆς νομιμότητος, ὁλόκληρον τὸ διεθνὲς δίκαιον θὰ ἐπανασυνεγράφετο μὲ θεμέλιον κριτήρια παραγνωρίζοντα τὴν ἀρχὴν τῆς νομιμότητος καἰ οὕτως ὁδηγοῦντα, μεταξὺ άλλων, πρὸς τὴν νομιμοποίησιν τῆς χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους καὶ τοῦ μὴ σεβασμοῦ τῆς κρατικῆς κυριαρχίας. Τοῦτο, μεταξὺ ἄλλων, θὰ εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν κατάρρευσιν τοῦ παγκοσμίου συστήματος ἀσφαλείας, τὸ ὁποῖον ἐδομήθη μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον.

3. Πρωτογενὲς καὶ παράγωγον διεθνὲς δίκαιον ἐν σχέσει πρὸς τὴν Κυπριακὴν Δημοκρατίαν – Κατ’ ἄρθρον 31 τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης, συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον δι’ ἑρμηνείαν τῆς ΕΣΔΑ διὰ τὴν ἐν θέματι περίπτωσιν

Ἡ επίκλησις, οὐχὶ ἁπλῶς ὡς ἔπραξεν τὸ ΕΔΑΔ, τοῦ παραγώγου διεθνοῦς  δικαίου (ἤτοι, μεταξὺ ἄλλων, διατάξεων ψηφισμάτων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας), ἀλλὰ καὶ τοῦ πρωτογενοῦς (ἐξ οὗ καὶ παράγεται), ἤτοι τῶν ἀρχῶν/ κανόνων τοῦ jus cogens καὶ τοῦ ΟΗΕ περὶ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους, τελεῖ ἐν αρμονίᾳ πρὸς τὸ περὶ ἑρμηνείας τῶν συνθηκῶν ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης, διότι πρόκειται περὶ συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου διεθνοῦς δικαίου διὰ τὴν ἐν θέματι περίπτωσιν, ἥτις ἀφορᾷ εἰς τὴν, ἕνεκεν ἐπιδρομῆς ἐναντίον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, παράνομον κατοχήν τμήματος τῆς ἐπικρατείας τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου τούτου κράτους.

4. Ἐξαίρεσις τῆς Ναμίμπια – Ἄσχετος πρὸς τὰ κατεχόμενα – Ἡ ἐφαρμογή της δι’ ἑρμηνείαν τῆς ΕΣΔΑ ἐκεῖ παραβιάζει καὶ τὸ ἄρθρον 31 τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης

Ἡ ἐπίκλησις ὅμως, ὡς ἔπραξεν ἐπίσης τὸ ΕΔΑΔ, τῆς περιορισμένου εὕρους ἐξαιρέσεως, τῆς ἀφορώσης εἰς τὴν καταστάσαν, ἕνεκεν τῆς παραβιάσεως τῆς ἐντολῆς προσωρινῆς διοικήσεως (mandate), παράνομον κατοχήν τῆς περιοχῆς τοῦ τότε μὴ κράτους τῆς Ναμίμπια, τελεῖ ἐν συγκρούσει πρὸς τὸ περὶ ἑρμηνείας τῶν συνθηκῶν ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης, διότι ἀποτελεῖ ἄσχετον διεθνὲς δίκαιον διὰ τὴν ἐν θέματι περίπτωσιν, ἥτις ἀφορᾷ εἰς τὴν, ἕνεκεν ἐπιδρομῆς ἐναντίον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, παράνομον κατοχήν τμήματος τῆς ἐπικρατείας τοῦ ἐν λόγῳ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους.

5. Ἀποδοχὴ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘νομοθεσίας’ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως κατὰ παράβασιν τοῦ ἄρθρου 31 τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης, τοῦ jus cogens καὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου – Ἄκρως ἀντιφατικὴ συμπεριφορὰ ὑπὸ τοῦ ὀργάνου τούτου

Ἡ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ἀποδοχὴ τοῦ περὶ τοῦ ‘γονικοῦ’ ‘ἄρθρου 159’ ‘ἐκτελεστικοῦ’/ ‘ἐξειδικευτικοῦ’ ‘νόμου 67/2005’ καὶ (ἄρα) καὶ τοῦ ‘γονικοῦ’ ‘ἄρθρου’ εἰς τὰς ἐν ἔτεσιν 2006 και 2010 ἀποφάσεις αὐτοῦ ἐπὶ τῶν προσφυγῶν «Ξενίδη–Ἀρέστη (ἐπὶ ζητήματος δικαίας ἱκανοποιήσεως)» καὶ «Δημοπούλου καὶ Ἄλλων», ἥτις βασίζεται εἰς ἄσχετον διεθνὲς δίκαιον (ἤτοι τὴν ἐξαίρεσιν τῆς Ναμίμπια) καὶ δὴ ἐν διαστρεβλώσει καὶ διευρύνσει, παραβιάζει σφόδρα τὸ ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης καὶ τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον πρωτογενές καὶ παράγωγον διεθνὲς δίκαιον^[19] καὶ, ἀναντιλέκτως, εὑρίσκεται ἐν κραυγαλέᾳ ἀντιφάσει πρὸς τὴν ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ βασισθεῖσαν (συμφώνως τούτῳ τῷ ἄρθρῳ) εἰς τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον παράγωγον διεθνὲς δίκαιον προγενεστέραν ἀπόρριψιν ἐκ μέρους τοῦ ἰδίου ἐν λόγῳ ὀργάνου (ΕΔΑΔ) τοῦ ‘γονικοῦ’ ‘ἄρθρου 159’ καὶ τοῦ περὶ αὐτοῦ τότε ἐν ἰσχύϊ ‘ἐκτελεστικοῦ’/ ‘ἐξειδικευτικοῦ’ ‘νόμου 52/1995’, ἥτις (προγενεστέρα ἀπόρριψις ἀμφοτέρων) ἐμπεριέχεται (ὡς προείρηται) εἰς τὴν ἐν ἔτει 2001 ἀπόφασιν αὐτοῦ ἐπὶ τῆς «Διακρατικῆς» προσφυγῆς (παρ. 186), τῆς ἀπορρίψεως τοῦ ‘γονικοῦ’ ‘ἄρθρου 159’ ὑπομιμνησκομένης ὑπὸ τοῦ ὀργάνου τούτου εἰς τὴν ἐν ἔτει 1996 ἀπόφασίν του ἐπὶ τῆς «Λοϊζίδου (merits)», (παρ. 44). Ἡ ἐν ἰσχύϊ (ἀπό ἔτους 2006 προκαταρκτικῶς καὶ ἀπό ἔτους 2010 καταληκτικῶς καὶ ἀμετακλήτως) ἀποδοχὴ ἐκ μέρους τοῦ ΕΔΑΔ τῶν  ‘νόμου 67/2005’ καὶ ‘ἄρθρου 159’ καταδηλοῖ ξεκάθαρα ὅτι, οὐχὶ μόνον ἐπ’ οὐδενὶ ἀποτελεῖ ἴχνος, ἔστω, τιμωρίας, ἀλλὰ ἐξόχως σημαντικὴν ἐπιβράβευσιν τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως καὶ τοῦ νομικῶς ἀκύρου ἀποσχιστικοῦ μορφώματος/ ἀθύρματός της, τὸ ὁποῖον ‘αὐτοαποκαλεῖται’ ‘ΤΔΒΚ’.

6. ‘Ἐκρίζωσις’ τῆς προστασίας τῶν ἐν θέματι δικαιωμάτων ἐκ τοῦ πλαισίου τῆς νομιμότητος καὶ ‘μεταφύτευσίς’ της εἰς τὸ πλαίσιον τῆς παρανομίας καὶ τοιουτοτρόπως a priori ὑπονόμευσίς των

Ἡ κατὰ παράβασιν τοῦ ἄρθρου 31(3(c)) καὶ τοῦ ἀφορῶντος τὸ μόνον νόμιμον ἐν Κύπρῳ κράτος ὡς ἄνω πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου διεθνοῦς δικαίου ἀποδοχὴ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘remedy’ τῆς Τουρκίας ἐν σχέσει πρὸς τὰ προσβαλλόμενα ἑλληνοκυπριακὰ ἰδιοκτησιακὰ δικαιώματα εἰς τὰ κατεχόμενα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι συνιστᾷ υἱοθέτησιν ὑπὸ τοῦ ὀργάνου τούτου τῆς ὑφαρπαγῆς καὶ νοσφίσεως ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἐκεῖ, συνιστᾷ ἐπίσης a priori ὑπονόμευσιν τῶν δικαιωμάτων τούτων, διότι ‘ἐκριζώνει’ τὴν ὑπεράσπισιν καὶ προστασίαν των ἐκ τοῦ πλαισίου τῆς νομιμότητος τῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καθ’ ἅπασαν τὴν Κυπριακὴν ἐπικράτειαν περιλαμβανομένων τῶν κατεχομένων, καὶ τὴν ‘μεταφυτεύει’ εἰς τὸ πλαίσιον τῆς παρανομίας τῆς ὑφαρπαγῆς τῆς κυριαρχίας τῆς Δημοκρατίας ὑπὸ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως εἰς τὰ κατεχόμενα.

7. Τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον εἰδικῶς περὶ τῆς ἐν θέματι ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας ἐπ’ οὐδενὶ νομιμοποιεῖ τὴν (ἐν τῇ οὐσίᾳ) ὑπόθαλψιν ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ τῆς προσβολῆς τῶν ἑλληνοκυπριακῶν ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας καὶ τῶν συναυτουργῶν της

Ἡ ἑρμηνεία διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ εἰδικῶς περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας χωρὶς ταὐτοχρόνως νὰ λαμβάνηται ὑπ’ ὄψιν καὶ τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον διὰ τήν, ὡς ἐν θέματι, προσβαλλομένην ἰδιοκτησίαν^[20], ἀφοῦ παραδέχεται ὅτι διαπράττεται παραβίασις τῶν ἐν λόγῳ διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ, καταλήγει, οὐχὶ ὑπὸ τὴν συναγομένην ὑποχρέωσιν οὐσιαστικῆς θεραπείας τῆς ἐν λόγῳ δεκτῆς γενομένης παραβιάσεως, ἀλλά (ὡς καταδηλοῦται ἐκ τῶν πραγμάτων) ὑπό τὸ πρόσχημα  τῆς θεραπείας τῆς ἐν λόγῳ (δεκτῆς γενομένης) παραβιάσεως, πλέον τοῦ ἀποδεχθέντος ‘remedy’, νὰ… ἐπιβραβεύῃ(!) ἄμεσα, καθὼς καὶ μέσῳ ἀκριβῶς τοῦ ‘remedy’ τούτου, τὴν ἅρπαγα καὶ νοσφιζομένην τὴν ἰδιοκτησίαν ταύτην, Τουρκίαν καὶ τοὺς συναυτουργούς της (ἐποίκους καὶ Τούρκους Κυπρίους), διὰ τῆς ‘μεταφυτεύσεως’ εἰς αυτὴν καὶ αὐτοὺς δικαιωμάτων, ‘ἐκριζωμένων’ ἐκ τῶν ἰδιοκτητῶν τῆς ἐν λόγῳ ἰδιοκτησίας, πλέον δὲ ἐπί τὰ χείρω, ὑπερισχυόντων ἔναντι τῶν ἐναπομεινάντων μὴ ‘ἐκριζωμένων’. Πρόδηλον ἄρα, ὅτι καὶ ἡ κατ’ ΕΔΑΔ ἑρμηνεία εἰδικῶς περὶ ἀτομικῶν δικαιωμάτων ἰδιοκτησίας τελεῖ ἐν συγκρούσει πρὸς τὸ ἄρθρον  31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης καὶ τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον διὰ τὴν, ὡς ἐν θέματι, προσβαλλομένην ἰδιοκτησίαν.

8. Μηδεμία νομιμότης πάσης ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ἐγκρίσεως ‘νομοθεσίας’ τῆς Τουρκίας εἰς τὰ κατεχόμενα ἀκόμη καὶ ἄν παρεκάμπτετο ἡ ‘ΤΔΒΚ’ ἤ ἐξελαμβάνετο ὡς μὴ ἄσχετος ἡ ἐξαίρεσις τῆς Ναμίμπια

Ὡς προείρηται, τὸ ΕΔΑΔ κατὰ παράβασιν τοῦ ἄρθρου 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης ἔλαβεν καὶ (ἐγκαταλιπὸν πλέον ὁριστικῶς τὸ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον παράγωγον διεθνὲς δίκαιον) λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν ἄσχετον διεθνὲς δίκαιον (ἤτοι τὴν ἐξαίρεσιν τῆς Ναμίμπια) διὰ νὰ στηρίξῃ – κατὰ παράβασιν τοῦ συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου (πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου) διεθνοῦς δικαίου – τὴν ἐκ μέρους του ἀποδοχήν ‘νομοθεσίας’ τῆς Τουρκίας μέσῳ τῆς ‘ΤΔΒΚ’, ἤτοι τῶν ‘νόμου 67/2005’ καὶ ‘ἄρθρου 159’ τοῦ μορφώματος τούτου.

Ἀναμφιβόλως, τὸ ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης θὰ ἐξηκολούθει νὰ παραβιάζηται καὶ εἰς ἣν (ὑποθετικήν) περίπτωσιν τὸ ΕΔΑΔ θὰ ἀπεδέχετο τοιαύτης φύσεως ‘νομοθεσίαν’ ἀποκλειστικῶς τῆς Τουρκίας (‘κατὰ παράκαμψιν’ τῆς ‘ΤΔΒΚ’), βασίζον τοιούτου εἴδους κρῖσιν  (καὶ πάλιν) εἰς τὸ ἐν λόγῳ ἄσχετον διεθνὲς δίκαιον (ἤ εἰς ἄλλον ὅμοιον τοιοῦτον) καὶ παραγνωρίζον (καὶ πάλιν)  καὶ συνάμα παραβιάζον συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον, τὸ ὁποῖον ἀπαγορεύει τοιαύτην ἑρμηνείαν/ κρῖσιν, ἤτοι (παραγνωρίζον καὶ συνάμα παραβιάζον) συναφεῖς καὶ ἐφαρμοστέας διατάξεις πληθώρας ψηφισμάτων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας (περιλαμβανομένων καὶ τῶν ψηφισμάτων 541/1983 και 550/1984), αἵτινες (ἐκδοθεῖσαι ὡς ὠφείλετο συμφώνως πρὸς τὸν Καταστατικὸν Χάρτην καὶ τὸ jus cogens) ἐπιτάσσουν τὸν σεβασμὸν πρὸς τὴν κυριαρχίαν, ἀνεξαρτησίαν καὶ ἐδαφικὴν ἀκεραιότητα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ἔτι δὲ σπουδαιότερον, παραγνωρίζον καὶ συνάμα παραβιάζον καὶ τὰς συναφεῖς καὶ ἐφαρμοστέας ἀρχάς/ κανόνας τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου καὶ τοῦ jus cogens περὶ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους (ἐκ τῶν ὁποίων ἀπορρέουν αἱ ἐν λόγῳ διατάξεις ψηφισμάτων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας).

Περαιτέρω, ἀκόμη καὶ ἐάν, εἰς μίαν ἐπίσης ὑποθετικήν  περίπτωσιν, ἐθεωρεῖτο (ὡς τὸ ΕΔΑΔ ἔπραξεν) ὅτι ἡ ἐξαίρεσις τῆς Ναμίμπια (ἤ ἄλλη ὁμοία ταύτῃ) ἀποτελεῖ συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον [ὡς προείρηται ἡ ‘μεταφυτευθεῖσα’ ἐκ τῆς, ἕνεκεν παραβιάσεως τῆς mandate, ὑπὸ παράνομον κατοχὴν τελούσης (τότε) περιοχῆς τοῦ (τότε) μὴ κράτους τῆς Ναμίμπια, ἐξαίρεσις τῆς Ναμίμπια, εἰς τό, ἕνεκεν ἐπιδρομῆς, παρανόμως κατεχόμενον τμῆμα τῆς ἐπικρατείας τοῦ ἀνεξαρτήτου καὶ κυριάρχου κράτους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἶναι άσχετος], τοιαύτη θεώρησις, οὕτως ἤ ἄλλως, ἐπ’ οὐδενὶ θὰ ἤρκει ἵνα ἀποκλεισθῇ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ (προκλητικῶς παραγνωρισθέντος ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ) συναφοῦς καὶ ἐφαρμοστέου διεθνοῦς δικαίου τῶν ἀρχῶν/ κανόνων τοῦ jus cogens καὶ τοῦ ΟΗΕ περὶ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους καὶ οὕτως ἡ ὑπερτέρα ἰσχύς τούτων ἔναντι τοιαύτης ἐκληφθείσης (χάριν ὑποθέσεως) ὡς συναφοῦς πρὸς τὴν περίπτωσιν τῆς Κύπρου ἐξαιρέσεως, πάλιν θὰ ἐπέβαλλεν ἑρμηνείαν, δι’ ἧς κατὰ κράτος θὰ ἀπερρίπτετο ἡ ἀποδεχθεῖσα ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ἐν λόγῳ ‘νομοθεσία’ (‘ἄρθρον’ καὶ ‘νόμος’), εἴτε ἐκλαμβανομένη ὡς ἀνήκουσα εἰς τὴν Τουρκίαν εἴτε εἰς τὴν ‘ΤΔΒΚ’ εἴτε εἰς ταύτας ἀμφοτέρας.

9. Τὰ ἄρθρα 6(1) καὶ 35(1) τῆς ΕΣΔΑ, ἐπίσης παραπέμπουν πρὸς τὸ κατ’ ἄρθρον 31(3(c)) τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης ἀνωτέρω συναφές καὶ ἐφαρμοστέον διεθνές δίκαιον

           Εἰς τὸ ἀνωτέρω ἀπαγορεῦον τὴν ἀναγνώρισιν, ἀποδοχὴν ἤ ἀνοχὴν παραχθέντων ἐκ τῆς ἐπιδρομῆς (εἰς (ἤ ἐν σχέσει πρὸς) τὰ κατεχόμενα) τουρκικῶν ‘remedies’ συναφές καὶ ἐφαρμοστέον διεθνές δίκαιον παραπέμπουν ἐξ ἴσου καὶ τὰ ἄρθρα 6(1) καὶ 35(1) τῆς ΕΣΔΑ, ἅτινα ἀπαιτοῦν ἀντιστοίχως τὴν ἀπόδοσιν δικαιοσύνης διὰ (ἀνεξαρτήτων καὶ ἀμερολήπτων) δικαστηρίων θεσπισθέντων νομίμως^[21] καὶ τὴν ἐξάντλησιν ἐγχωρίων remedies συμφώνως πρὸς τοὺς γενικῶς παραδεδεγμένους κανόνας τοῦ διεθνοῦς δικαίου^[22].

10. Ἔκθετος ἡ ἀναγνώρισις «δικαιοδοσίας» ἰδίως συναρτωμένης καὶ μὲ ‘remedies’

Παραβίασιν τοῦ ἄρθρου 31 τῆς Συμβάσεως τῆς Βιέννης καὶ τοῦ περὶ Κυπριακῆς Δημοκρατίας προρρηθέντος πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου διεθνοῦς δικαίου δὲν ἀποτελεῖ μόνον ἡ περὶ τῶν ἄρθρων 35(1) καὶ 13 της ΕΣΔΑ ἑρμηνεία ἡ ἀποδεχομένη ‘remedies’ τῆς Τουρκίας, ἀλλὰ καὶ ἡ περὶ τοῦ ἄρθρου 1 τῆς ΕΣΔΑ ἑρμηνεία ἡ ἀναγνωρίζουσα  «δικαιοδοσίαν» τῆς Τουρκίας ὡς προυπόθεσιν δι’ ἀντιμετώπισιν τῆς παραβιάσεως διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ εἰς τὰ κατεχόμενα. Σφόδρα δὲ ἐπὶ τὰ χείρω, οὐχὶ περιοριζομένην εἰς τὴν μὴ ‘χρήσιν’ τουρκικῶν ‘remedies’ ἐκεῖ, ἀλλὰ διευρυνομένην καὶ εἰς ‘χρήσιν’ τοιούτων ‘remedies’, τοῦ περὶ τῆς ‘ἀποτελεσματικότητός’ των ζητήματος ἐξεταζομένου ἑκάστοτε, ὅπου ἀνακύπτει.  Ἄς μὴ λησμονεῖται δὲ, ὅτι ἡ ἀποδοχὴ τῶν ‘remedies’ τούτων δὲν θὰ ἠδύνατο, προφανῶς, νὰ ὑπάρξῃ ἄνευ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς «δικαιοδοσίας» ταύτης.

11. Μηδεμία ἐξουσία ἤ δικαίωμα διὰ κατεχούσας δυνάμεις ἄν εἶναι καὶ ἐπιδρομικαὶ

Ἐνῷ εἶναι παραδεκτὸν κατ’ ἐξαίρεσιν καὶ ὑπὸ προϋποθέσεις νὰ ἐπιτρέπηται διὰ κατεχούσας δυνάμεις νόμιμος ἄσκησις περιορισμένης ἐξουσίας καὶ/ἤ ὡρισμένων δικαιωμάτων εἰς κατεχόμενα ὑπ’ αὐτῶν ἐδάφη (ἤ ἐν σχέσει πρὸς ταῦτα) ἄλλων κρατῶν, ἐν τούτοις, εἰς ἣν περίπτωσιν τὰ ἐδάφη ταῦτα διαρπάζονται καὶ ἐλέγχονται διὰ τῆς ἐπιδρομῆς, τῆς ὁποίας ἡ ἀπαγόρευσις διαπράξεως ἀποτελεῖ κανόνα jus cogens (καὶ ὡς τοιοῦτον) μηδεμιᾶς ἐπιδεχόμενον παρεκκλίσεως, εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἐπιτρέπηται διὰ δυνάμεις αἵτινες ἐκτὸς ἀπὸ κατέχουσαι εἶναι – ὡς ἐν προκειμένῳ ἡ Τουρκία – καὶ ἐπιδρομικαί, διότι (προφανῶς), ἄν ἐπετρέπετο νὰ ἀποκτοῦν καὶ/ἤ νὰ ἀσκοῦν οἱανδήποτε ἐξουσίαν καὶ/ἤ δικαίωμα ἤ ἄν ἐξελαμβάνετο ὡς ἔγκυρος οἱαδήποτε ‘πράξις’ των εἰς τὰ ὑπ’ αὐτῶν κατεχόμενα δι’ ἐπιδρομῆς ἐδάφη (ἤ ἐν σχέσει πρὸς ταῦτα), θὰ ὑπενομεύετο καὶ θὰ ἀνῃρεῖτο ἡ ἐπιπέδου jus cogens ἀπαγόρευσις τῆς ἐπιδρομῆς.

12. Ἀκόμη καὶ ἄν ὑποθετικῶς θὰ ἦτο ἀνεκτὴ ἡ τουρκικὴ «δικαιοδοσία», πάλιν, ἐπ’ οὐδενὶ θὰ ἦτο ἱκανὴ νὰ συναρτήσῃ πρὸς αὐτὴν καὶ νὰ καταστήσῃ ἀνεκτὰ καὶ τὰ τουρκικὰ ‘remedies’ – Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἐπ’ οὐδενὶ ἀνεκτὴ τοιαύτη «δικαιοδοσία», ἔστω περιοριζομένη εἰς τὴν μὴ ‘χρήσιν’ τουρκικῶν ‘remedies’

Ἡ ἀποδοχὴ ἐκ μέρους τοῦ ΕΔΑΔ ‘remedies’ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως  μέσῳ μάλιστα τοῦ νομικῶς ἀκύρου ἀθύρματός της εἰς τὸ ἕνεκεν ἐπιδρομῆς ὑπὸ παράνομον κατοχὴν τελοῦν τμῆμα τῆς Κυπριακῆς ἐπικρατείας ἀποτελεῖ εἰς τοιοῦτον ἐξόχως σημαντικὸν βαθμὸν σοβαρὰν παραβίασιν τοῦ ἐν λόγῳ περὶ Κυπριακῆς Δημοκρατίας πρωτογενοῦς καὶ παραγώγου διεθνοῦς δικαίου, ὥστε, ἀκόμη καὶ ἐὰν εἰς ἣν ὑποθετικὴν περίπτωσιν θὰ ἐγίνετο ἀνεκτὴ ἡ ἀναγνώρισις «δικαιοδοσίας» τῆς Τουρκίας, ἡ «δικαιοδοσία» αὕτη ἐπ’ οὐδενὶ θὰ ἦτο ἱκανὴ νὰ συναρτήσῃ πρὸς αὐτὴν καὶ νὰ καταστήσῃ ἀνεκτὰ καὶ τὰ ἐν λόγῳ ‘remedies’, ἀλλὰ θὰ περιωρίζετο εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τῆς παραβιάσεως διατάξεων τῆς ΕΣΔΑ εἰς τὸ κατεχόμενον τμῆμα τοῦτο ἄνευ ‘χρήσεως’ οἱουδήποτε τουρκικοῦ ‘remedy’.

Ἐξυπακούεται ὅτι τὸ σχόλιον τοῦτο δὲν ἐτέθη διὰ νὰ ὑπονοηθῇ ὅτι θὰ ἦτο ἀνεκτή ἡ ἀναγνώρισις τουρκικῆς «δικαιοδοσίας» ἐν ὅσῳ δὲν θὰ συνηρτῶντο πρὸς αὐτὴν τουρκικὰ ‘remedies’.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, οὔτε ὑπὸ ταύτην τὴν περιοριστικὴν ἔννοιαν θὰ ἦτο ἀνεκτὴ ἡ ἀναγνώρισις τουρκικῆς «δικαιοδοσίας». Μεταξὺ ἄλλων, ἡ ἐπιδρομή, τῆς ὁποίας ἡ ἀπαγόρευσις ἀποτελεῖ κανόνα jus  cogens καὶ ὡς ἐκ ταύτης τῆς φύσεώς του μηδεμιᾶς ἐπιδεχόμενον παρεκκλίσεως, δὲν δύναται νὰ μολύνῃ νομικῶς τὴν δικαιοδοσίαν τοῦ κράτους θύματος καὶ νὰ τὴν μεταλλάξῃ εἰς «δικαιοδοσίαν» τοῦ ἐπιδρομικοῦ κράτους ἐν σχέσει πρὸς παραβιάσεις ἀτομικῶν δικαιωμάτων εἰς τὸ ὑπ’ αὐτοῦ καταληφθὲν διὰ τῆς ἐπιδρομῆς ἔδαφος τοῦ κράτους θύματος, ἀκόμη καὶ ἄν τοῦτο συναινεῖ εἰς τοιαύτην μόλυνσιν καὶ μετάλλαξιν. Διότι προφανῶς, ἐν συμπλεύσει πρὸς τὰ προρρηθέντα (ὁρᾶτε ἐπὶ παραδείγματι σχόλια ὑπ’ ἀρ. 10 και 11), ἐὰν θὰ ἦτο ἐπιτρεπτὴ τοιαύτη μόλυνσις καὶ μετάλλαξις, θὰ ὑπενομεύετο καὶ θὰ ἀνῃρεῖτο ἡ ἐπιπέδου jus cogens ἀπαγόρευσις τῆς ἐπιδρομῆς.

Ἐπὶ τὰ χείρω δὲ, λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ ἐπιδρομή (ὁ ἐπιθετικὸς πόλεμος) ἀποτελεῖ τὸ ὑπέρτατον διεθνὲς ἔγκλημα τὸ ὁποῖον (ἐν συγκρίσει πρὸς τὰ ἄλλα ἐγκλήματα πολέμου) ἐμπεριέχει συσσωρευμένον τὸ κακὸν ἐν τῇ ὁλότητι^[23], ἡ ὑπονόμευσις καὶ ἀναίρεσις τῆς ἐπιπέδου jus cogens ἀπαγορεύσεώς της θὰ εἶχεν ὡς ἀναντίλεκτον ἐπακόλουθον τὴν ὑπονόμευσιν καὶ ἀναίρεσιν αὐτοῦ τούτου τοῦ jus cogens ἐν τῇ ὁλότητι, διότι θὰ ἦτο ἀδιανόητον νὰ ὑπάρξῃ τοιοῦτον δίκαιον χωρὶς νὰ ἐμπεριέχηται θεμελιωδῶς εἰς τοῦτο ἡ ἀπαγόρευσις τῆς ἐπιδρομῆς. Καὶ προφανῶς, ἐὰν ἐπετρέπετο ἡ ὑπονόμευσις τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς ἐπιδρομῆς, θὰ ὑπενομεύετο ἐκ θεμελίων καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Καταστατικὸς Χάρτης, τοῦ ὁποίου ἡ ἀπαγόρευσις αὕτη ἀποτελεῖ θεμελιῶδες συστατικόν.

13. Περαιτέρω περὶ πασχούσης λογικῆς περὶ «δικαιοδοσίας» καὶ ‘remedies’ τῆς Τουρκίας

Πρὸς ἐπίρρωσιν τοῦ ὅτι ἡ λογικὴ τοῦ ΕΔΑΔ περί «δικαιοδοσίας» καὶ ‘remedies’ τῆς Τουρκίας πάσχει, ληπτέον ὑπ’ ὄψιν καὶ τὸ ἑξῆς: Εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ εἰδικῶς τὰ ἰδιοκτησιακὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ ἑρμηνεία τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ περί «δικαιοδοσίας» τῆς Τουρκίας θέτει τὴν «δικαιοδοσίαν» ταύτην ὡς προϋπόθεσιν διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῆς παραβιάσεως τῶν ἐν κατεχομένοις ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων. Σφόδρα δὲ ἐπὶ τὰ χείρω, οὔτε κἄν τήν περιορίζει εἰς τὴν μὴ ‘χρήσιν’ ‘remedy’ τῆς Τουρκίας, ἀλλὰ τὴν διευρύνει ἀκριβῶς εἰς τὴν ‘χρήσιν’ τοιούτου ‘remedy’, ἤτοι τὴν ‘χρήσιν’ τῆς ἀποδεχθείσης ὑπ’ αὐτοῦ ‘ἀποτελεσματικῆς’ ‘νομοθεσίας’ τοῦ (‘αὐτοαποκαλουμένου’ ‘ΤΔΒΚ’) νομικῶς ἀκύρου ἀθύρματος τῆς  Τουρκίας  (‘νόμος 67/2005’ καὶ ‘ἄρθρον 159’) καὶ τῶν ‘διεπομένων’ ὑπὸ τῆς ‘νομοθεσίας’ ταύτης (‘ἀποτελεσματικῶν’) ‘δικαιοδοτικῶν ὀργάνων’ τοῦ ἀθύρματος τούτου  (‘ἐπιτροπὴ ἀκινήτου ἰδιοκτησίας’ ‘πρωτοβαθμίως’ καὶ ‘ὑψηλὸν διοικητικὸν δικαστήριον’ ‘κατ’ ἔφεσιν’).

Δηλαδή, Ἕλλην Κύπριος ἰδιοκτήτης τις, τοῦ ὁποίου τὰ ἐμπράγματα δικαιώματα ἐπὶ ἀκινήτων εἰς τὰ κατεχόμενα προσβάλλονται, ἔχει τὴν υἱοθετηθεῖσαν καὶ ὑποδειχθεῖσαν ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘ἐπιλογήν’^[24], ἐν ἀπολύτῳ συγκρούσει πρὸς τὸ διεθνὲς καὶ τὸ ἐγχώριον δίκαιον, νὰ ‘προσφύγῃ’ εἰς τὴν ‘ἐπιτροπὴν ἀκινήτου ἰδιοκτησίας’ εἰς τὰ κατεχόμενα ἐναντίον τῆς Τουρκίας καὶ, καταστήσαντα οὕτως ἑαυτὸν συνεργὸν εἰς τὴν παρανομίαν, νὰ ‘καταθέσῃ’ (παρανόμως) ἐνῴπιόν της τεκμήρια ἐκ τοῦ Τμήματος Κτηματολογίου καὶ Χωρομετρίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας περὶ τούτων τῶν προσβαλλομένων δικαιωμάτων του διὰ νὰ τύχῃ ‘θεραπείας’ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἐν λόγῳ ‘νομοθεσίας’, τὸ παράνομον καὶ ἄκυρον τῆς ὁποίας (‘νομοθεσίας’) καὶ τῶν ‘διεπομένων’ ὑπ’ αὐτῆς ‘ὀργάνων’ (‘ἐπιτροπής’ ‘πρωτοβαθμίως’ καὶ ‘δικαστηρίου’ ‘κατ’ ἔφεσιν’), ἐφ’ ὅσον μηδὲν νόμιμον ἀποτέλεσμα δύναται νὰ παραγάγῃ, ἐπ’ οὐδενὶ δύναται νὰ παραγάγῃ νόμιμον λύσιν διὰ τὰ προσβαλλόμενα ταῦτα ἐμπράγματα δικαιώματα.

Τοῦτο ἀντιτίθεται σφόδρα πρὸς τὸ γεγονός, ὅτι ἐν ἀπολύτῳ ἁρμονία πρὸς τὸ διεθνὲς καὶ ἐγχώριον δίκαιον, ὁ ἰδιοκτήτης οὗτος ἔχει τὸ ἀναφαίρετον δικαίωμα νὰ ἐναγάγῃ τὴν Τουρκίαν ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς τὰ  ἑδρεύοντα εἰς τὸ ἐλεύθερον ἔδαφος Δικαστήρια τῆς Δημοκρατίας, ἅτινα ὁρίζει ἡ Κυπριακὴ Νομοθεσία ὡς τὰ καθ’ ὕλην καὶ κατὰ τόπον ἁρμόδια διὰ ὑποθέσεις περὶ ἐμπραγμάτων δικαιωμάτων ἐπὶ ἀκινήτων εὑρισκομένων εἰς τὸ κατακτηθέν/ κατεχόμενον ἔδαφος, καὶ ἅτινα τὸ διεθνὲς δίκαιον καὶ δὴ ἡ ἀρχὴ/ κανών αὐτοῦ τῆς (ἐπ’ οὐδενὶ καταλυομένης ὑπὸ τῆς ἐπιδρομῆς^[25] εἰς δι’ αὐτῆς κατακτηθέν ἔδαφος) κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας ἀφ’ ἑνός μὲν τὰ υἱοθετεῖ ἀναφανδὸν ὡς τοιαῦτα, ἀφ’ ἐτέρου δὲ, ὑπὸ τοῦτο τὸ ἐγχώριον δεδομένον, τὰ θεσπίζει ὡς ἔχοντα τὴν ἀποκλειστικὴν διεθνὴ δικαιοδοσίαν (exclusive international jurisdiction) διὰ τοιαύτας ὑποθέσεις, συμμορφουμένου (ὡς ὀφείλεται) πλήρως καὶ τοῦ ἑνωσιακοῦ δικαίου πρὸς τὴν ἔννομον ταύτην τάξιν, ὡς βεβαιοῦται καὶ ὑπὸ τοῦ ΔΕΕ^[26]. Ἅμα δὲ τῇ ἐκ μέρους του καταθέσει ἐνώπιον τῶν Δικαστηρίων τούτων τῶν τεκμηρίων ἐκ τοῦ Τμήματος Κτηματολογίου καὶ Χωρομετρίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας περὶ τῶν προσβαλλομένων ἐμπραγμάτων δικαιωμάτων αὐτοῦ ἐπὶ ἀκινήτων εἰς τὰ κατεχόμενα καὶ τῇ αἰτήσει θεραπείας, τὰ δικαιοδοτικὰ ὄργανα ταῦτα τῆς Δημοκρατίας ἔχουν τὴν νόμιμον ἐξουσίαν νὰ παραγάγουν  νόμιμον λύσιν διὰ ταῦτα τὰ προσβαλλόμενα ἐμπράγματα δικαιώματα κατ’ ἐφαρμογὴν τῆς Κυπριακῆς Νομοθεσίας εἰς τρόπον ὥστε νὰ τελῇ (ὡς ὀφείλεται) ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην^[27], ἥτις (λύσις), εἰδικῶς ὡς πρὸς τὸ ἑνωσιακὸν δίκαιον, (θὰ) εἶναι ἀναγνωριστέα καὶ ἐκτελεστέα εἰς οἱονδήποτε κράτος μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως^[28] καὶ μὴ δυναμένη νὰ ἀναθεωρηθῇ ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν της^[29].

14. 14. Ἄρθρον 169(3) τοῦ Συντάγματος, ΕΣΔΑ, Jus Cogens και Καταστατικός Χάρτης

Δεδομένου ὅτι αἱ ὑποχρεώσεις ἐκ τοῦ jus cogens καὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου εἰς τὸ διεθνὲς πεδίον μεταφέρονται κατ’ ἀναπόφευκτον ἀκολουθίαν καὶ εἰς τὸ ἐνδοκρατικὸν πεδίον, ἡ συμφώνως τῷ ἄρθρῳ 169(3) τοῦ Συντάγματος^[30] ηὐξημένη ἔναντι τοῦ ἡμεδαποῦ νόμου ἰσχὺς τῆς ΕΣΔΑ καὶ τῶν κρίσεων τοῦ ΕΔΑΔ ἀπὸ ἐπικυρώσεως τῆς προσχωρήσεως τῆς Δημοκρατίας εἰς τὴν Σύμβασιν ταύτην^[31] ἀναιρεῖται παντελῶς εἰς ἣν περίπτωσιν οἱαδήποτε γραφὴ τῆς ΕΣΔΑ ἤ ὡς ἐν προκειμένῳ οἱαδήποτε ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ἑρμηνεία τῆς ΕΣΔΑ, συγκρουομένη πρὸς τὸν ἡμεδαπὸν νόμον συγκρούεται συνάμα καὶ πρὸς τὸν Καταστατικόν Χάρτην καί/ἤ τὸ jus cogens. Διότι εἰς τοιαύτην περίπτωσιν αἱ ὑποχρεώσεις ἐκ τοῦ Χάρτου καί/ἤ τοῦ jus cogens, αἵτινες ὑπερισχύουσι πάσης ὑποχρεώσεως ἐκ συγκρουσιακῆς πρὸς τὸν Χάρτην ἤ τὸ jus cogens γραφῆς τῆς ΕΣΔΑ εἴτε καὶ ἐκ συγκρουσιακῆς ἑρμηνείας της ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ, ἀκυροῦσιν οἱανδήποτε συγκρουομένην πρὸς διατάξεις τοῦ ἡμεδαποῦ νόμου κρῖσιν τοῦ ΕΔΑΔ, ἐφ’ ὅσον τοιαύτη κρῖσις συγκρούεται ἅμα καὶ πρὸς τὸν Χάρτην ἤ τὸ jus cogens. Ἐπί πλέον, ὀφείλεται ἀναγκαστικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ ἡμεδαποῦ νόμου εἰς τρόπον, ὥστε νὰ τηρῶνται ἐμπράκτως αἱ ἐν λόγῳ ὑπερτέρας ἰσχύος ὑποχρεώσεις.

15. Ἐπ’ οὐδενὶ ἀποδεκτή, πᾶσα ἑρμηνεία ἀντίθετος πρὸς τὸ jus cogens καὶ/ἤ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην

Ἡ ὑποχρέωσις, κατὰ τὴν ἑρμηνευτικὴν διαδικασίαν μίας (προφανῶς νομικῶς ἐγκύρου) συνθήκης, νὰ λαμβάνωνται ὑπ’ ὄψιν καὶ ἄλλοι συναφεῖς καὶ ἐφαρμοστέοι κανόνες τοῦ διεθνοῦς δικαίου, δὲν σημαίνει ὅτι οἱ κανόνες οὗτοι θὰ ἔχουν ὑπερτέραν ἰσχὺν ἔναντι τοῦ κειμένου τῆς συνθήκης, ἐκτὸς ἐὰν πρόκειται περὶ (συναφῶν καὶ ἐφαρμοστέων) ἀρχῶν/ κανόνων τοῦ jus cogens καὶ τοῦ ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένων καὶ (συναφῶν καὶ ἐφαρμοστέων) ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, ληφθεισῶν ἐν τῷ αὐστηρῷ πλαισίῳ τοῦ ἄρθρου 24(2) τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, δηλαδὴ μετ’ ἀπολύτου σεβασμοῦ πρὸς τοὺς σκοποὺς καὶ ὰρχὰς τοῦ ΟΗΕ καὶ, ὡς ἐμμέσως πλὴν σαφῶς συνάγεται ἐκ τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου συνδυαζομένου μάλιστα πρὸς τὸ ὑπ’ ἀρ. 103 ἄρθρον περὶ ὑπεροχῆς τοῦ Χάρτου τούτου (ἀφορώσης πρωτίστως εἰς τοὺς ἐν λόγῳ σκοποὺς καὶ ἀρχὰς), καθὼς καὶ ἐν ὄψει τῆς ἐξ ὁρισμοῦ ἐννοίας τῆς ὑπεροχῆς τοῦ jus cogens, μετ’ ἀπολύτου σεβασμοῦ καὶ πρὸς τὸ jus cogens.

Προφανῶς, κατ’ ἐφαρμογὴν καὶ τοῦ ἄρθρου 31 καὶ δὴ τῆς παραγράφου 3(c) αὐτοῦ καὶ ἐν ὄψει τόσον τῆς ἐξ ὁρισμοῦ ἐννοίας τῆς ὑπεροχῆς τοῦ jus cogens, ὅσον καὶ τοῦ ὑπ’ ἀρ. 103 ἄρθρου περὶ ὑπεροχῆς τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου, ἡ ἑρμηνεία πάσης συνθήκης δέον νὰ γίνεται εἰς τρόπον, ὥστε νὰ τελῇ ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Χάρτην τοῦτον.

Εἰς ἣν δὲ περίπτωσιν ἡ ἑρμηνεία οἱασδήποτε συνθήκης ἐπιφέρει κατάστασιν συγκρούσεως μεταξὺ τῶν ἐκ τῆς συνθήκης ταύτης ὑποχρεώσεων – ὥσπερ ἡ ἐν θέματι συγκρουσιακὴ ἑρμηνεία τῆς ΕΣΔΑ ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ (καὶ (ὑπὸ) τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων) – καὶ τῶν ὑπερτέρας ἰσχύος ὑποχρεώσεων ἐκ τοῦ jus cogens καὶ/ἤ (ἐκ) τοῦ Χάρτου, καθίσταται παράνομος καὶ οὐδὲν φυσικὸν ἤ νομικὸν πρόσωπον ἐπιτρέπεται νὰ ἀποδέχηται, χρησιμοποιῇ ἤ ἀνέχηται τοιαύτην ἑρμηνείαν οὔτε οἱαδήποτε ἐκ ταύτης παραχθέντα ἀποτελέσματα.

                                                                    Ἐν Ἀθήναις, 27^η Μαΐου 2021                                

                                                                   Χρῆστος Παπαπασωτηρίου

                                                                                Δικηγόρος

                                                                           Παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ                                

[1]              «1. A treaty shall be interpreted in good faith in accordance with the ordinary meaning to be given to the terms of the treaty in their context and in the light of its object and purpose.

2. The context for the purpose of the interpretation of a treaty shall comprise, in addition to the text, including its preamble and annexes: (…)
3. There shall be taken into account, together with the context: (…) (c) any relevant rules of international law applicable in the relations between the parties.»

[Part III. (…) Section 3. Interpretation of Treaties, Article 31, General rule of interpretation,   United Nations, Vienna Convention on the Law of Treaties, 23 May 1969, United Nations, Treaty Series, vol. 1155, p. 331, https://www.refworld.org/docid/3ae6b3a10.html ]

[2] «43.  (…) In the Court’s view, the principles underlying the Convention cannot be interpreted and applied in a vacuum. Mindful of the Convention’s special character as a human rights treaty, it must also take into account any relevant rules of international law when deciding on disputes concerning its jurisdiction pursuant to Article 49 of the Convention (art. 49)^[i].» [ECHR (Grand Chamber), Loizidou v. Turkey, Application no. 15318/89, Judgement (merits). Strasbourg, 18 December1996. Par. 43. https://www.legal-tools.org/doc/550de8/pdf/ ]

[i] Ἡ παραπομπὴ ἀφορᾷ εἰς τὸ ἄρθρον 49 τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου τῆς ΕΣΔΑ, τὸ ὁποῖον ἔχει ὡς ἑξῆς: «Article 49. In the event of dispute as to whether the Court has jurisdiction, the matter shall be settled by the decision of the Court.» [Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and Protocol. Initial Text (4 November 1950). https://www.echr.coe.int/Documents/Archives_1950_Convention_ENG.pdf ].

Τὸ ἀντίστοιχον τοῦ ἄρθρου 49, ἄρθρον 32(2) τοῦ τροποποιημένου κειμένου τῆς ΕΣΔΑ, ἔχει ὡς ἑξῆς: «Article 32. Jurisdiction of the Court. (…) 2. In the event of dispute as to whether the Court has jurisdiction, the Court shall decide.» [European Convention on Human Rights as amended by Protocols Nos. 11 and 14, supplemented by Protocols Nos. 1, 4, 6, 7. 12, 13 and 16. https://www.echr.coe.int/documents/convention_eng.pdf ].

[3] «43.  It is recalled that the Convention must be interpreted in the light of the rules of interpretation set out in the Vienna Convention of 23 May 1969 on the Law of Treaties and that Article 31 para. 3 (c) of that treaty indicates that account is to be taken of “any relevant rules of international law applicable in the relations between the parties” (see, inter alia, the Golder v. the United Kingdom judgment of 21 February 1975, Series A no. 18, p. 14, para. 29, the Johnston and Others v. Ireland judgment of 18 December 1986, Series A no. 112, p. 24, para. 51, and the above-mentioned Loizidou judgment (preliminary objections), p. 27, para. 73).

In the Court’s view, the principles underlying the Convention cannot be interpreted and applied in a vacuum. Mindful of the Convention’s special character as a human rights treaty, it must also take into account any relevant rules of international law when deciding on disputes concerning its jurisdiction pursuant to Article 49 of the Convention (art. 49).» [ECHR (Grand Chamber), Loizidou v. Turkey, Application no. 15318/89, Judgement (merits), Strasbourg, 18 December1996. Par. 43. https://www.legal-tools.org/doc/550de8/pdf/ ]

[4] «44. In this respect it is evident from international practice and the various, strongly worded resolutions referred to above (see paragraph 42) that the international community does not regard the “TRNC” as a State under international law and that the Republic of Cyprus has remained the sole legitimate Government of Cyprus – itself, bound to respect international standards in the field of the protection of human and minority rights. Against this background the Court cannot attribute legal validity for purposes of the Convention to such provisions as Article 159 of the fundamental law on which the Turkish Government rely.»

«42 (…) In this context the Court takes note of United Nations Security Council Resolution 541 (1983) declaring the proclamation of the establishment of the “TRNC” as legally invalid and calling upon all States not to recognise any Cypriot State other than the Republic of Cyprus. A similar call was reiterated by the Security Council in Resolution 550 (adopted on 11 May 1984). In November 1983 the Committee of Ministers of the Council of Europe also condemned the proclamation of statehood and called upon all States to deny recognition to the “TRNC” (see paragraphs 19-21 above). A position to similar effect was taken by the European Community and the Commonwealth Heads of Government (see paragraphs 22-23 above) (…)»

[ECHR (Grand Chamber), Loizidou v. Turkey, Application no. 15318/89, Judgement (merits). Strasbourg, 18 December1996. Paras. 44, 42. https://www.legal-tools.org/doc/550de8/pdf/ ]

[5] «45. The Court confines itself to the above conclusion and does not consider it desirable, let alone necessary, in the present context to elaborate a general theory concerning the lawfulness of legislative and administrative acts of the “TRNC”. It notes, however, that international law recognises the legitimacy of certain legal arrangements and transactions in such a situation, for instance as regards the registration of births, deaths and marriages, “the effects of which can be ignored only to the detriment of the inhabitants of the [t]erritory” (see, in this context, Advisory Opinion on Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) Notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), [1971] International Court of Justice Reports 16, p. 56, para. 125).» [ECHR (Grand Chamber), Loizidou v. Turkey, Application no. 15318/89, Judgement (merits). Strasbourg, 18 December 1996. Par. 45. https://www.legal-tools.org/doc/550de8/pdf/ ]

[6] Τὸ ΕΔΑΔ, ἐν συμπλεύσει καὶ πρὸς τὴν Ἐπιτροπήν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἀποδέχεται διὰ σκοποὺς τοῦ πρῴην ἄρθρου 26 καὶ νῦν 35(1) τῆς ΕΣΔΑ τὴν ἐξάντλησιν ‘ἐγχωρίων’ ‘remedies’ τῆς Τουρκίας μέσῳ μάλιστα τῆς ‘ΤΔΒΚ’, τοῦ περὶ τῆς ‘ἀποτελεσματικότητός’ των ζητήματος ἐξεταζομένου ἑκάστοτε, ὅπου ἀνακύπτει. 

«(…) ἡ Ἐπιτροπή συνεπέρανεν ὅτι, διὰ σκοποὺς τοῦ πρώην ἄρθρου 26, ‘remedies’ διαθέσιμα εἰς τὴν βόρειον Κύπρον θὰ ἐθεωροῦντο ὡς ‘ἐγχώρια remedies’ τῆς ἐναγομένης (δηλαδὴ τῆς Τουρκίας – σημείωσις ἰδική μας) καὶ ὅτι τὸ ζήτημα τῆς ἀποτελεσματικότητός των θὰ ἐξητάζετο εἰς τὰς εἰδικὰς περιστάσεις ὅπου ἀνέκυπτε.»

«88. (…) the Commission concluded that, for the purposes of former Article 26 of the Convention, remedies available in northern Cyprus were to be regarded as “domestic remedies” of the respondent State and that the question of their effectiveness had to be considered in the specific circumstances where it arose.»

«Τὸ Δικαστήριον (δηλαδὴ τὸ ΕΔΑΔ – σημείωσις ἰδική μας) καταλήγει συνεπῶς ὅτι, διὰ τοὺς σκοποὺς τοῦ πρῴην ἄρθρου 26 [νῦν ἄρθρου 35(1)] τῆς ΕΣΔΑ ‘remedies’ διαθέσιμα εἰς τὴν ‘ΤΔΒΚ’ δύνανται νὰ θεωροῦνται ὡς ‘ἐγχώρια remedies’ τῆς ἐναγομένης (δηλαδὴ τῆς Τουρκίας – σημείωσις ἰδική μας) καὶ τὸ ζήτημα τῆς ἀποτελεσματικότητός των θὰ ἐξετάζηται εἰς τὰς εἰδικὰς περιστάσεις, ὅπου ἀνακύπτει.»

«102. The Court concludes accordingly that, for the purposes of former Article 26 (current Article 35 § 1) of the Convention, remedies available in the “TRNC” may be regarded as “domestic remedies” of the respondent State and that the question of their effectiveness is to be considered in the specific circumstances where it arises.»

[ECHR, Grand Chamber, Cyprus v. Turkey (Application no. 25781/94), Judgement, 10 May 2001, paras. 88, 102. https://hudoc.echr.coe.int/eng-press#{%22itemid%22:[%22001-59454%22]} ].

[7] Τὸ ΕΔΑΔ, ἐν συμπλεύσει καὶ πρὸς τὴν Ἐπιτροπὴν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, κρίνει ὅτι διὰ σκοποὺς τοῦ ἄρθρου 13 τῆς ΕΣΔΑ ὑπάρχει ‘ἀποτελεσματικὸν remedy ἐνῴπιον ἐθνικῆς ἀρχῆς’ (‘effective remedy before a national authority’) εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν παραβιάσεων ἀπὸ ‘ἰδιῶτας’ τῶν δικαιωμάτων περιουσίας καὶ ἑστίας τῶν ἐγκλωβισμένων.

«324.  Notwithstanding the applicant Government’s objections to certain of the Commission’s conclusions, the Court is led to reaffirm on the evidence its earlier conclusions, which, it recalls, reflect those of the Commission. These are summarised below.

Firstly, the Court finds that no violation of Article 13 of the Convention has been established in respect of interferences by private persons with the rights of Greek Cypriots living in northern Cyprus under Article 8 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1. (…)»

[ECHR, Grand Chamber, Cyprus v. Turkey (Application no. 25781/94), Judgement, 10 May 2001, para. 324. https://hudoc.echr.coe.int/eng-press#{%22itemid%22:[%22001-59454%22]} ].

[8] Τὸ ΕΔΑΔ, ἐν συμπλεύσει καὶ πρὸς τὴν Ἐπιτροπήν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, κρίνει ὅτι διὰ σκοποὺς τοῦ ἄρθρου 13 τῆς ΕΣΔΑ ὑπάρχει ‘ἀποτελεσματικὸν remedy ἐνῴπιον ἐθνικῆς ἀρχῆς’ (‘effective remedy before a national authority’) εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν παραβιάσεων οἱωνδήποτε (ἀναφερομένων εἰς τὴν ΕΣΔΑ) ἀτομικῶν δικαιωμάτων τῶν Τούρκων Κυπρίων.

«381.  The Commission considered that, generally speaking, the remedies provided by the “TRNC” legal system appeared sufficient to provide redress against any alleged violation of Convention rights in respect of the groups at issue and that the applicant Government had not substantiated their allegation concerning the existence of a practice of violating Article 13. It thus concluded that there had been no violation of Article 13 during the period under consideration.»

«383. The Court concludes accordingly that no violation of Article 13 of the Convention has been established by reason of a failure as a matter of administrative practice to secure effective remedies to Turkish Cypriots living in northern Cyprus.»

[ECHR, Grand Chamber, Cyprus v. Turkey (Application no. 25781/94), Judgement, 10 May 2001, paras. 381, 383. https://hudoc.echr.coe.int/eng-press#{%22itemid%22:[%22001-59454%22]} ].

[9]  «37. (…) The Court notes that the new compensation and restitution mechanism, in principle, has taken care of the requirements of the decision of the Court on admissibility of 14 March 2005 and the judgment on the merits of 22 December 2005.(…)» [ECHR, Case of Xenides – Arestis v. Turkey (Application no. 46347/99), (7 Judges’ Chamber) Judgement (Just Satisfatcion). Strasbourg, 7 December 2006. Para. 37]

[10] «127. The Court finds that Law no. 67/2005 provides an accessible and effective framework of redress in respect of complaints about interference with the property owned by Greek Cypriots. The applicant property owners in the present cases have not made use of this mechanism and their complaints under Article 1 of Protocol No. 1 must therefore be rejected for non-exhaustion of domestic remedies. It is satisfied that Law no. 67/2005 makes realistic provision for redress in the current situation of occupation that is beyond this Court’s competence to resolve.»

 [ECHR (Grand Chamber), Demopoulos & Others v. Turkey (2010), par. 127, page 415.  https://www.echr.coe.int/Documents/Reports_Recueil_2010-I.pdf ]

[11] «186. The Court recalls its finding in the Loizidou judgment (merits) that that particular applicant could not be deemed to have lost title to her property by operation of “Article 159 of the TRNC Constitution”, a provision which it held to be invalid for the purposes of the Convention (p. 2231, § 44). This conclusion is unaffected by the operation of “Law no. 52/1995”. It adds that, although the latter was not invoked before the Court in the Loizidou case, it cannot be attributed any more legal validity than its parent “Article 159” which it purports to implement»

[ECHR, Grand Chamber, Cyprus v. Turkey (Application no. 25781/94), Judgement, 10 May 2001, para. 186. https://hudoc.echr.coe.int/eng-press#{%22itemid%22:[%22001-59454%22]} ].

[12] Διὰ σκοποὺς τῆς παρούσης γραφῆς «Καταστατικὸς Χάρτης» ἤ «Χάρτης» σημαίνει τὸν Καταστατικὸν Χάρτην τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν (ΟΗΕ).

[13] Ἕνεκεν τῆς ἐπιδρομῆς ἐναντίον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας: ἐπὶ τῇ βάσει φυλετικῶν καὶ θρησκευτικῶν κριτηρίων (i) διαρπαγή, ἰδιοποίησις, ‘κατοχή’ καὶ ‘χρῆσις’ μέχρι τοῦδε σχεδὸν ὅλης τῆς ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας εἰς τὰ κατεχόμενα, (ii) ἐκτοπισμὸς σχεδὸν ὅλων τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων ἀπὀ ἐκεῖ καὶ ἀπαγόρευσις μέχρι τοῦδε ἐπιστροφῆς των, ἐμπεριέχων προφανῶς ὡς σημαντικὸν ἐγγενὲς στοιχεῖον καὶ τὸ ἔγκλημα τῆς προσβολῆς τῆς ἐν λόγῳ ἰδιοκτησίας, (iii) διαρκὴς μέχρι τοῦδε ἐποικισμὸς τῶν κατεχομένων ἐξ ἑκατοντάδων χιλιάδων ἐποίκων (ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐκ Τουρκίας) καὶ δὴ ἐπὶ μεγάλου τμήματος τῆς ἐν λόγῳ ἰδιοκτησίας καὶ ἐμπεριέχων οὕτως ὡς  σημαντικὸν ἐγγενὲς στοιχεῖον καὶ τὸ ἔγκλημα τῆς προσβολῆς τῆς ἰδιοκτησίας ταύτης, (iv) ἐπιβολὴ ἐκεῖ καταστάσεως apartheid (καὶ δὴ τουρκικῆς ἐκδοχῆς) συνεχιζομένη μέχρι τοῦδε, ἥτις ἐμπεριέχει ἐπίσης ὡς ἐγγενὲς στοιχεῖον καὶ τὸ ἔγκλημα τῆς προσβολῆς τῆς ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας.

[14] Ἡ υἱοθέτησις ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ τῆς ‘ἐκριζώσεως’ ἑλληνοκυπριακῶν ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων (α) πρὸς ὄφελος τοῦ ‘δημοσίου συμφέροντος’ καὶ τῆς ‘δημοσίας τάξεως’ τὴς Τουρκίας ποὺ ‘προσδιορίζονται’ ὑπ’ αὐτῆς εἰς τὰ κατεχόμενα ἐμμέσως μέσῳ τῆς ‘ΤΔΒΚ’ (ὁρᾶτε: ‘public purposes’ (ECHR, Grand Chamber, “Demopoulos & Others v. Turkey”, παράγραφον 112 καθὼς καὶ ἐν συνδυασμῷ πρὸς παραγράφους 114, 116, 117, 118) καὶ ‘public interest’ & ‘public order’ (ECHR, Grand Chamber, “Demopoulos & Others v. Turkey”, παραγράφους 127, 37 καθὼς καὶ ἐν συνδυασμῷ πρὸς παραγράφους 114, 116, 117, 118)), καὶ (β) πρὸς ὄφελος τῶν ‘militarily sensitive zones’ ἤ τῶν ‘military areas’ τῆς Τουρκίας ποὺ προσδιορίζονται ὑπ’ αὐτῆς εἰς τὰ κατεχόμενα ἀπ’ εὐθείας διὰ τῶν ἐνόπλων της δυνάμεων (ὁρᾶτε: ECHR, Grand Chamber, “Demopoulos & Others v. Turkey”, παραγράφους 112, 127, 37 καθὼς καὶ ἐν συνδυασμῷ πρὸς παραγράφους 114, 116, 117, 118), σημαίνει ὅτι: (i) πέραν τῆς υἱοθετήσεως καὶ ὑποθάλψεως τῆς προσβολῆς ἐν κατεχομένοις ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας πρὸς ὄφελος ‘ἐμφυτευθέντων’ εἰς ταύτην ὑπὸ τῆς Τουρκίας ‘τρίτων μερῶν’ (ἤτοι ἐποίκων καὶ Τούρκων τῆς Κύπρου – ὁρᾶτε ἑπομένην ὑποσημείωσιν), υἱοθετεῖται καὶ ὑποθάλπεται ἡ προσβολὴ ἐν κατεχομένοις ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας πρὸς ὄφελος τοῦ ‘δημοσίου συμφέροντος’, ‘δημοσίας τάξεως’ ἤ τῶν κατοχικῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων τῆς ἐπιδρομικῆς Τουρκίας ἐκεῖ καί, (ii) υἱοθετεῖται καὶ ὑποθάλπεται (καὶ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου) ἡ προσβολὴ τῆς κυριαρχίας, ἀνεξαρτησίας καὶ ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἀπὸ τὴν Τουρκίαν.

[15] Ὁρᾶτε, μεταξὺ ἄλλων, παραγράφους 84, 85, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118, 119, 127, 37 ἐπὶ τῆς προσφυγῆς «Δημοπούλου καὶ Ἄλλων ἐναντίον Τουρκίας», οὐχὶ μόνον κεχωρισμένως ἀλλὰ καὶ συνδυαστικῶς [ECHR, Grand Chamber, «Demopoulos & Others v. Turkey», par.  84, 85, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118, 119, 127, 37, 01-03-2010]. Ἡ προκύπτουσα ἐκ τῶν ὡς ἄνω παραγράφων υἱοθέτησις ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ τῆς ‘ἐκριζώσεως’ ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων ἀπὸ τοὺς (Ἕλληνας Κυπρίους) ἰδιοκτήτας, κατά ‘κανόνα’ μάλιστα – διὰ τῆς ἐξοβελίσεως τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἰδιοκτησίας πρὸς τὴν ἄκραν ἐξαίρεσιν – ὑπερισχυόντων ἔναντι τῶν μὴ ‘ἐκριζωμένων’, καὶ τῆς ‘μεταφυτεύσεώς’ των εἰς τὴν ἅρπαγα καὶ σφετεριστὴν Τουρκίαν καθὼς καὶ τοὺς συναυτουργούς της, ἐποίκους καὶ Τούρκους Κυπρίους, ὑποθάλπει τὴν τουρκικὴν πολιτικὴν καὶ πρακτικήν, ἥτις, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, οὐδόλως ἐπιτρέπει τὴν ἐπιστροφὴν τῶν κατοικιῶν καὶ λοιπῶν ἰδιοκτησιῶν πρὸς τοὺς ἰδιοκτήτας μετὰ τῆς ὀφειλομένης καταβολῆς οὐσιαστικῶν ἀποζημιώσεων, καὶ οὐδόλως ἐπιτρέπει ἐπίσης τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἰδιοκτητῶν εἰς τὰς κατοικίας καὶ λοιπὰς ἰδιοκτησίας των. Ἐπιβραβεύει οὕτως οὐσιαστικῶς τὰ διεθνή ἐγκλήματα τοῦ ἐκδιωγμοῦ ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησίαν καὶ ἀπὸ τὰ κατεχόμενα, τοῦ ἐποικισμοῦ τῶν κατεχομένων ἐπὶ σημαντικοῦ τμήματος τῆς διαρπαγείσης ἰδιοκτησίας, τῆς ἐπιβολῆς καταστάσεως apartheid ἐκεῖ μέσῳ καὶ τῆς διαρπαγείσης ἰδιοκτησίας, καὶ τοῦ ἐκδιωγμοῦ ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησίαν καὶ τῆς λεηλασίας, ‘κατασχέσεως’/ ‘ἀπαλλοτριώσεως’ ἤ νοσφίσεως αὐτῆς, ἐνῷ ἐπιβραβεύει ἐπίσης τοὺς τελέσαντας ἤ τελούντας τὰ ἐγκλήματα ταῦτα, ἤτοι τὴν Τουρκίαν καὶ τοὺς συναυτουργούς της.   

[16] Ἐν τῆ οὐσίᾳ, οὔτε αἱ κρίσεις εἰς τὴν ὑπόθεσιν «Λοϊζίδου» δύνανται νἀ ἐκληφθῶσιν ὡς ὑπερασπίζουσαι τὰ προσβαλλόμενα ἑλληνοκυπριακά ἰδιοκτησιακὰ δικαιώματα εἰς τὸ δι’ ἐπιδρομῆς παρανόμως κατεχόμενον τμῆμα τῆς Κυπριακῆς ἐπικρατείας (τὸ ὁποῖον ἐν συντομίᾳ καλεῖται «κατεχόμενα»). Διότι ἡ ἀναγνώρισις ἐκ μέρους τοῦ ὀργάνου τούτου ὅτι παραβιάζονται τὰ ἐν κατεχομένοις ἰδιοκτησιακά δικαιώματα^[1] τῆς προσφυγούσης κας Λοϊζίδου, συναρτᾶται ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν ὅτι τὰ προσβαλλόμενα δικαιώματα ταῦτα ὑπάγονται ὑπὸ τὴν «δικαιοδοσίαν» τῆς Τουρκίας^[2], ἤτοι, οὐχὶ ἐντὸς τοῦ νομίμου πλαισίου τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Δημοκρατίας, ἀλλ’ ἐντὸς τοῦ παρανόμου πλαισίου τῆς ὑφαρπαγῆς της ὑπὸ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως, καὶ συναρτᾶται περαιτέρω πρὸς ἄλλας διασυνδέσεις εἴτε καὶ ἐξαρτήσεις εἴτε καὶ προϋποθέσεις [ὁρᾶτε μεταξὺ ἄλλων πρώτην καὶ δευτέραν ὑπο-παράγραφον τῆς παραγράφου 64^[3] καθὼς καὶ τὴν παράγραφον 45 εἰς τὴν «Λοϊζίδου (merits)»]. Αἱ διασυνδέσεις εἴτε καὶ ἐξαρτήσεις εἴτε καὶ προϋποθέσεις αὗται, λειτουργοῦσαι ὡς ‘παρακαταθῆκαι’, προδιαγράφουν, προϊόντος τοῦ χρόνου, τὴν ἐκ μέρους τοῦ ΕΔΑΔ δημιουργίαν εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι» ἀναλυτικῆς ‘νομολογίας’ ἀφορώσης εἰς τὰ προσβαλλόμενα ἑλληνοκυπριακὰ ἰδιοκτησιακὰ δικαιώματα εἰς τὰ κατεχόμενα, ἥτις (‘νομολογία’) ἐν τῆ οὐσίᾳ, οὐχὶ μόνον δὲν θεραπεύει, ἀλλὰ ὑποθάλπει τὴν προσβολήν των, ἀφ’ ἑνός μὲν κατὰ τρόπον ἄμεσον εἰς πληθῶραν διατάξεων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ κατὰ τρόπον ἔμμεσον διὰ τῆς υἱοθετήσεως ὑπ’ αὐτοῦ τῶν ‘προνοιῶν’ ‘νομοθεσίας’ (‘νόμος 67/2005’ καὶ ‘ἄρθρον 159’) ‘κατασκευασθείσης’ ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας μέσῳ τοῦ ἀθύρματός της, τῆ ὑποδείξει καὶ ἐγκρίσει ὑπὸ τοῦ ὀργάνου τούτου (ΕΔΑΔ) ἐπὶ τῆ βάσει τῆς ἀναγνωρισθείσης εἰς τὴν «Λοϊζίδου (preliminary objiections)» ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ «δικαιοδοσίας» τῆς Τουρκίας καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐπὶ τῆ βάσει (κυρίως) τῆς ἀσχέτου πρὸς τὰ κατεχόμενα ἐξαιρέσεως τῆς Ναμίμπια, τῆς ὁποίας (ἐξαιρέσεως) ἡ χρῆσις ἐσημειώθη εἰς τὴν «Λοϊζίδου (merits)» καὶ ὑλοποιήθη καὶ δὴ ἐν διατρεβλώσει καὶ διευρύνσει εἰς τὴν παράγραφον 102 τῆς «Διακρατικῆς» (ἐν σχέσει γενικῶς πρὸς ἅπαντα τὰ εἰς τὴν ΕΣΔΑ ἀτομικὰ δικαιώματα) καὶ, ἐπὶ τῆ βάσει τῆς παραγράφου ταύτης, (ἐν σχέσει εἰδικῶς πρὸς τὰ ἐν λόγῳ ἰδιοκτησιακὰ δικαιώματα) εἰς τὴν «Ξενίδη-Ἀρέστη (ἐπὶ ζητήματος δικαίας ἱκανοποιήσεως)» καὶ «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι», μετέπειτα. Ἡ ἀποδεχθεῖσα ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ ‘νομοθεσία’ αὕτη, πέραν τού ότι τόσον η ‘θέσπισις’ όσον και η ‘λειτουργία’ της ἀποτελεῖ τῆ εγκρίσει τού ΕΔΑΔ υφαρπαγήν τῆς κρατικῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας εἰς τὰ κατεχόμενα, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὑπονομεύει τῆ ἐγκρίσει τοῦ ΕΔΑΔ τὰ ἐν λόγῳ προσβαλλόμενα δικαιώματα ἐκεῖ διὰ τῆς ‘ἐκριζώσεως’ τῆς προστασίας των ἐκ τοῦ πλαισίου τῆς νομιμότητος τῆς κυριαρχίας τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καθ’ ἅπασαν τὴν Κυπριακὴν ἐπικράτειαν περιλαμβανομένων τῶν κατεχομένων καὶ τῆς ‘μεταφυτεύσεως’ τῆς προστασίας των εἰς τὸ πλαίσιον τῆς παρανομίας τῆς ὑφαρπαγῆς τῆς κυριαρχίας τῆς Δημοκρατίας ὑπὸ τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως εἰς τὰ κατεχόμενα, ἀφ’ ἑτέρου δἐ, τὰ συρρικνώνει σφόδρα διὰ τῶν ‘προνοιῶν’ της (τῆ ἀναλυτικῆ ὑποστηρίξει τοῦ ΕΔΑΔ εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ Ἄλλοι»), πᾶντα δὲ ταῦτα ἐπὶ τῆ βάσει τούτων ἀκριβῶς τῶν διασυνδέσεων εἴτε καὶ ἐξαρτήσεων εἴτε καὶ προυποθέσεων, καθὼς καὶ ἄλλων.

[1] «64.  (…) In such circumstances, the Court concludes that there has been and continues to be a breach of Article 1 of Protocol No. 1 (P1-1).»

[ECHR (Grand Chamber), «Loizidou v. Turkey (merits)», 1996, para. 64]

[2] 64. It follows that such acts are capable of falling within Turkish “jurisdiction” within the meaning of Article 1 (art. 1) of the Convention. (…)» [ECHR (Grand Chamber). Case of «Loizidou v. Turkey (Preliminary Objections)». (Application no. 15318/89). Judgement. Strasbourg, 23 March 1995. Paragraph 64. https://hudoc.echr.coe.int/fre#{%22itemid%22:[%22001-57920%22]} ]

[3] «64.  Apart from a passing reference to the doctrine of necessity as a justification for the acts of the “TRNC” (…), the Turkish Government have not sought to make submissions justifying the above interference with the applicant’s property rights which is imputable to Turkey.

It has not, however, been explained how the need to rehouse displaced Turkish Cypriot refugees in the years following the Turkish intervention in the island in 1974 could justify the complete negation of the applicant’s property rights in the form of a total and continuous denial of access and a purported expropriation without compensation. (…)»

[ECHR (Grand Chamber), «Loizidou v. Turkey (merits)», 1996, para. 64]

[17] Ὁρᾶτε παράγραφον ὑπ’ ἀρ. 3 τοῦ ψηφίσματος 550/1984 τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας.

^[18] Πράγματι, θὰ ἀπετέλει κραυγαλέαν καὶ προκλητικὴν ἀντίφασιν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ ἀπαγορεύηται εἰς ἐπίπεδον jus cogens ἡ ἐπὶ μηδεμιᾷ παρεκκλίσει διάπραξις ἐπιδρομῆς, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ ἐπιτρέπηται, οὐχὶ μόνον ὡς ἐν προκειμένῳ εἰς σοβαρὸν βαθμὸν ἀλλὰ ἔστω καὶ ὑπὸ προϋποθέσεις καὶ περιορισμούς, ἄσκησις κρατικῆς ἐξουσίας καὶ/ἤ δικαιωμάτων ὑπὸ ἑνὸς ἐπιδρομικοῦ κράτους εἰς καταληφθὲν ὑπ’ αὐτοῦ δι’ ἐπιδρομῆς ἔδαφος ἄλλου κράτους. Τοῦτο θὰ εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα τὸν κατεξευτελισμὸν καὶ τὴν ἀχρήστευσιν τῆς ἐπιπέδου jus cogens ἀπαγορεύσεως τῆς ἐπιδρομῆς.

[19] Τὸ πρωτογενὲς συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον τῶν ἀρχῶν/ κανόνων τοῦ jus cogens καὶ τοῦ ΟΗΕ περὶ τῆς κρατικῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς μὴ χρήσεως (ἐπιθετικῆς) βίας ἐναντίον κράτους, ἐπ’ οὐδενὶ ἐπιτρέπει ἴχνος, ἔστω, νομικῆς ἐγκυρότητος τῆς ἐκδηλουμένης μέχρι τοῦδε εἰς βάρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας τουρκικῆς ἐπιδρομῆς καὶ τῶν πλεονεκτημάτων τὰ ὁποῖα ἐξ αὐτῆς ἀπεκομίσατο καὶ/ἤ ἀποκομίζεται ἡ ἐπιδρομική δύναμις, ὅπως τῆς κατοχῆς τμήματος τῆς Κυπριακῆς ἐπικρατείας καὶ τῆς ‘ἐγκαθιδρύθείσης’ καὶ ‘ἀνακηρυχθείσης’ ἐκεῖ, ‘ΤΔΒΚ’, καὶ βεβαίως, μηδόλως ἐπιτρέπει ἴχνος, ἔστω, νομικῆς ἀκυρότητος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Τὸ δὲ (ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ ἐν λόγῳ πρωτογενοῦς) παράγωγον συναφὲς καὶ ἐφαρμοστέον διεθνὲς δίκαιον, ἤτοι ἐπὶ παραδείγματι συναφεῖς καὶ ἐφαρμοστέαι διατάξεις τῶν ψηφισμάτων 541 και 550 τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, μεταξὺ ἄλλων, ἐπιβεβαιοῖ ἀπολύτως (ὡς ὀφείλεται) τὴν νομικὴν ἀκυρότητα τῆς ‘ΤΔΒΚ’ καὶ τὴν νομικὴν ἐγκυρότητα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

[20] Ἤτοι διὰ τὴν παραβίασιν τῆς (συμφώνως τῷ jus cogens καὶ τῷ Καταστατικῷ Χάρτῃ) διατυπωθείσης ἐπιταγῆς τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως (Ψήφισμα 3212/1974) καὶ τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας (Ψήφισμα 367/1975) δι’ ἐπιστροφὴν ἁπάντων τῶν προσφύγων εἰς τὰς κατοικίας καὶ λοιπὰς ἰδιοκτησίας των ὑπὸ συνθήκας ἀσφαλείας, καθὼς καὶ διὰ τὰς ἐκπορευθεῖσας ἐκ τοῦ εἰς ἐπίπεδον jus cogens καὶ Καταστατικοῦ Χάρτου ἀπαγορευμένου ἐγκλήματος τῆς ἐπιδρομῆς ἐναντίον κράτους σοβαράς παραβιάσεις διατάξεων (ἐπίσης) τοῦ jus cogens καὶ/ ἤ τοῦ Χάρτου ἀφορωσῶν (ἄμεσα ἤ ἔμμεσα) εἰς τὴν προσβολὴν ἰδιοκτησίας.

[21] «Article 6. Right to a fair trial. 1. In the determination of his civil rights and obligations or of any criminal charge against him, everyone is entitled to a fair and public hearing within a reasonable time by an independent and impartial tribunal established by law. (…)» [Article 6(1), European Convention on Human Rights]

[22] «Article 35. Admissibility criteria. 1. The Court may only deal with the matter after all domestic remedies have been exhausted, according to the generally recognised rules of international law, (…)» [Article 35(1), European Convention on Human Rights]

[23] «The charges in the Indictment that the defendants planned and waged aggressive wars are charges of the utmost gravity. War is essentially an evil thing. Its consequences are not confined to the belligerent States alone, but affect the whole world. To initiate a war of aggression, therefore, is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.» [«Trial of the Major War Criminals before the International Military Tribunal». Nuremberg, 14 November 1945 – 1 October 1946. Vol. I. Published at Germany. 1947. «This volume is published in accordance with the direction of the International Military Tribunal by the Secretariat of the Tribunal, under the jurisdiction of the Allied Control Authority for Germany.». Judgement. Page 186. Paras. 3 and 4.  https://www.loc.gov/rr/frd/Military_Law/pdf/NT_Vol-I.pdf ]

[24] Παρατηρήσεις:

(α). Τὸ ΕΔΑΔ ‘διασαφηνίζει’ ὅτι Ἕλλην Κύπριος ἰδιοκτήτης τις, τοῦ ὁποίου τὰ ἰδιοκτησιακὰ δικαιώματα εἰς τὰ κατεχόμενα προσβάλλονται, δύναται νὰ ἀναμένῃ τὴν ἐπίτευξιν πολιτικῆς λύσεως^[i] καὶ νὰ μὴ ‘προσφύγῃ’ εἰς τὴν ‘διεπομένην’ ὑπὸ τῆς ἐν λόγῳ ‘νομοθεσίας’, ‘ἐπιτροπὴν ἀκινήτου ἰδιοκτησίας’, ποὺ (σημείωσις ἰδική μας) ἄν ‘προσέφευγε’ θὰ καθίστατο καὶ ὁ ἴδιος συνεργὸς εἰς τὴν παρανομίαν καὶ μεταξὺ ἄλλων θὰ ἀπεδέχετο παρανόμως καὶ ὁ ἴδιος τὸν υἱοθετηθέντα ὑπὸ τοῦ ΕΔΑΔ κατεξευτελισμόν τῶν δικαιωμάτων του καὶ συνάμα θὰ ὑπενόμευε καὶ τὰ δικαιώματα τῶν μὴ ἐπιθυμούντων νὰ ‘προσφύγουν’ καὶ νὰ γίνουν μέρος τῆς παρανομίας, οὕτως ἤ ἄλλως δὲ, ἀκόμη καὶ ἄν (ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν παιγνίων τῆς ἐπιδρομικῆς δυνάμεως) τοῦ ἐπεστρέφετο ἡ ἰδιοκτησία καὶ τοῦ κατεβάλλετο καὶ ἡ (χρηματική) ἀποζημίωσις μέσῳ τῆς ἐν λόγῳ ‘νομοθεσίας’ καὶ τοῦ ‘διεπομένου’ ὑπ’ αὐτῆς ‘δικαιοδοτικοῦ ὀργάνου’, δεδομένου ὅτι (‘νομοθεσία’ καὶ ‘διεπόμενον’ ὑπ’ αὐτῆς ‘ὄργανον’) εἶναι παράνομα καὶ ἄκυρα, ἐπ’ οὐδενὶ θὰ προέκειτο διὰ νόμιμον λύσιν.

[i] «128.  Lastly, it would stress that this decision is not to be interpreted as requiring that applicants make use of the IPC. They may choose not to do so and await a political solution. If, however, at this point in time, any applicant wishes to invoke his or her rights under the Convention, the admissibility of those claims will be decided in line with the principles and approach above. The Court’s ultimate supervisory jurisdiction remains in respect of any complaints lodged by applicants who, in conformity with the principle of subsidiarity, have exhausted available avenues of redress.»

[ ECHR (Grand Chamber), Demopoulos & Others v. Turkey, 1 March, 2010, para. 128.          https://hudoc.echr.coe.int/fre#{%22itemid%22:[%22001-97649%22]} ]

(β). Πρέπει πάντως νὰ τονισθῇ μετ’ ἐμφάσεως, ὅτι, ἀνεξαρτήτως ‘καταθέσεως’ ἤ μὴ ‘καταθέσεως’ ‘προσφυγῶν’ εἰς τὴν ‘ἐπιτροπὴν ἀκινήτου ἰδιοκτησίας’, ἡ ‘νομολογία’ τοῦ ΕΔΑΔ, ἰδίως ἡ ἀναλυτικὴ  εἰς τὴν «Δημόπουλος καὶ ἄλλοι», ἐν τῆ οὐσίᾳ, (μεταξὺ ἄλλων) ἀποτελεῖ εἰς ἀμφοτέρας ταύτας τὰς περιπτώσεις διαρκὴ ὑπόθαλψιν τῆς προσβολῆς τῶν ἑλληνοκυπριακῶν ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων εἰς τὰ κατεχόμενα.

(γ). Ἀκόμη καὶ ἐὰν ἐξελαμβάνετο (ἐντελῶς ὑποθετικῶς) ὅτι δὲν θὰ ὑπέθαλπεν τὴν ἐν λόγῳ παρανομίαν ἡ ἐν λόγῳ ‘νομολογία’ τοῦ ΕΔΑΔ εἰς τὴν ὑποδειχθεῖσαν ὑπ’ αὐτοῦ ‘ἐπιλογὴν’ τῆς μὴ ‘προσφυγῆς’ ἐν ἀναμονῆ πολιτικῆς λύσεως, αὐτὴ καθ’ αὑτὴν ἡ ὑποδειχθεῖσα ‘ἐπιλογὴ’ πάλιν ὑπηρετεῖ τὴν ὑπόθαλψιν τῆς προσβολῆς τῶν ἐν λόγῳ δικαιωμάτων.  

(δ). Ἐν κατακλεῖδι, ἀμφότεραι αἱ ἐκ μέρους τοῦ ΕΔΑΔ ὑποδειχθεῖσαι ‘ἐπιλογαί’ αὗται (περί ‘προσφυγῆς’ ἢ μὴ) ὑπηρετοῦν τὴν ἐν τῆ οὐσίᾳ ὑπόθαλψιν τῆς προσβολῆς τῶν ἐν λόγῳ ἰδιοκτησιακῶν δικαιωμάτων.

[25] Ἡ δευτέρα φάσις τῆς τουρκικῆς ἐπιδρομῆς ἤρξατο ὑπὸ ἰσχυρῶν ἐκ Τουρκίας ἐνόπλων δυνάμεων^[i] συνεπικουρουμένων ὑπὸ τῆς ‘ΤΜΤ’^[ii] τῇ 20^ῇ Ιουλίου 1974 καὶ συνεχίζει νὰ ἐκδηλοῦται μέχρι τοῦδε, μεταξὺ ἄλλων, διὰ τῆς παρανόμου κατοχῆς μεγάλου τμήματος τοῦ ἐδάφους (ἐπικρατείας) τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Ἀποτελεῖ εἰς ἀσυγκρίτως πολὺ μεγαλύτερον βαθμὸν συνέχειαν τῆς πρώτης φάσεως, ἥτις ἤρξατο κυρίως ὑπὸ τῆς ‘ΤΜΤ’^[iii] ἀπὸ Δεκεμβρίου 1963 καὶ ἐσυνεχίζετο νὰ ἐκδηλοῦται μέχρις 20^ῆς Ιουλίου 1974, μεταξὺ ἄλλων, διὰ τῆς παρανόμου δημιουργίας καὶ κατοχῆς θυλάκων, οἵτινες ἀπετέλουν συνολικῶς πολὺ μικρὸν τμῆμα τοῦ ἐδάφους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Κατὰ τὰ πρῶτα στάδια τῆς δευτέρας φάσεως (ἤτοι κατὰ τὸν Ιούλιον καὶ Αὔγουστον τοῦ 1974) μερικοὶ θύλακες ἀπηλευθερώθησαν καὶ ἀποτελοῦν τμῆμα τοῦ ἐλευθέρου ἐδάφους τῆς Δημοκρατίας, ἐνώ οἱ  περισσότεροι παρέμεινον ὑπὸ κατοχὴν καὶ ἀποτελοῦν, μετὰ τοῦ κατακτηθέντος κατὰ τὴν φάσιν ταύτην ἐδάφους (διαρπαγέντος σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου κατὰ τὰ πρῶτα της στάδια), τὸ σύνολον τοῦ μέχρι τοῦδε παρανόμως κατεχομένου ἐδάφους τῆς Δημοκρατίας. Τὸ εὖρος τῶν ἐκπορευομένων ἐκ τῆς 2^ας φάσεως διεθνῶν ἐγκλημάτων καὶ σοβαρῶν παρανομιῶν (ὅπως καὶ τῆς ἤδη ἀναφερθείσης κατακτήσεως καὶ κατοχῆς ἐδάφους) ἦτο καὶ εἶναι ἀσυγκρίτως ὑπέρτερον ἐκ τοῦ τῆς 1^ης φάσεως, διεπράχθησαν δὲ καὶ/ἤ διαπράττονται καὶ ἐγκλήματα καὶ παρανομίαι, ἅτινα καὶ αἵτινες δὲν ἔλαβον χώραν κατὰ τὴν 1^ην φάσιν, ὅπως ὁ ἐποικισμός. Τὸ ἀσυγκρίτως ὑπέρτερον εὖρος κατὰ τὴν 2^αν φάσιν ἰσχύει βεβαίως καὶ διὰ τὴν περίπτωσιν τοῦ διεθνοῦς ἐγκλήματος τῆς προσβολής τῆς ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῶν διεθνῶν ἐγκλημάτων τῶν ἐμπεριεχόντων τὴν προσβολὴν ταύτην ὡς  σημαντικὸν ἐγγενὲς στοιχεῖον, ἤτοι τοῦ ἐκτοπισμοῦ, τοῦ ἐποικισμοῦ καὶ τοῦ  apartheid. Άπασα σχεδὸν ἡ διαρπαγείσα καὶ νοσφιζομένη μέχρι τοῦδε ἑλληνοκυπριακὴ ἰδιοκτησία εὑρίσκεται εἰς τὸ κατὰ τὴν 2^αν φάσιν κατακτηθὲν/ κατεχόμενον ἔδαφος, ἐλαχίστη δὲ εὑρίσκεται εἰς τὸ κατὰ τὴν 1^ην φάσιν κατακτηθὲν καὶ ἔκτοτε ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι κατεχόμενον ἔδαφος. Άπαντες σχεδὸν οἱ Ἕλληνες Κύπριοι πρόσφυγες ἐξεδιώχθησαν/ ἐξετοπίσθησαν ἀπὸ τὰς κατοικίας καὶ λοιπὰς ἰδιοκτησίας των καὶ ἀπό τὸ κατεχόμενον ἔδαφος κατὰ τὴν 2^αν φάσιν, μικρὸς δὲ αριθμὸς τούτων τελεῖ ὑπὸ ἐκδιωγμὸν/ ἐκτοπισμὸν τόσον κατὰ τὴν 1^ην, ὅσον καὶ κατὰ τὴν 2^ην φάσιν. Ἡ μεταφορὰ καὶ ‘ἐγκατάστασις’ ἐποίκων εἰς τὰ κατεχόμενα καὶ δὴ εἰς μέγα τμῆμα τῆς ἑλληνοκυπριακῆς ιδιοκτησίας ἐκεῖ, ἤρξατο καὶ συνεχίζεται ἐξ ὁλοκλήρου κατὰ τὴν 2^αν φάσιν. Τὸ (τουρκικῆς ἐκδοχῆς) apartheid ἐπεξετάθη ἐκ τῆς πολὺ μικρᾶς κατεχομένης ἐδαφικῆς ἐκτάσεως τῶν θυλάκων καθ’ ἅπαν τὸ κατεχόμενον ἔδαφος κατὰ τὴν 2^αν ταύτην φάσιν, ἡ δὲ διαρπαγή καὶ νόσφισις τῆς ἑλληνοκυπριακῆς ἰδιοκτησίας ἐτελέσθη καὶ τελεῖται εἰς σχεδὸν τὸ σύνολον τοῦ κατεχομένου ἐδάφους ἐπὶ τῇ βάσει καὶ τοῦ apartheid τούτου.

[i] περιλαμβανομένης τῆς βάσει τῆς ‘συνθήκης συμμαχίας’ σταθμευούσης ἐν Κύπρῳ ‘ΤΟΥΡΔΥΚ’ (τῶν κατὰ τὴν ‘συνθήκην’ 650 ἀνδρῶν καὶ ἐν τῇ πράγμασι πολὺ περισσοτέρων)

[ii] ‘ΤΜΤ’: Τουρκοκυπριακὴ τρομοκρατικὴ ἔνοπλος ὀργάνωσις μετὰ χιλιάδων μελῶν, ἐλεγχομένη πλήρως ὑπὸ τῆς Ἀγκύρας (μεταξὺ ἄλλων, μέσῳ μυστικῶν πρακτόρων/ ἀξιωματικῶν τῆς Τουρκίας πλαστογραφημένων ὡς Τούρκων Κυπρίων, καθώς καὶ μέσῳ ἀξιωματικῶν τῆς ‘ΤΟΥΡΔΥΚ’ ὑπὸ διπλὴν ἰδιότητα)

[iii] συνεπικουρουμένης ὑπὸ τῆς ‘ΤΟΥΡΔΥΚ’ καὶ κατὰ καιροὺς ὑπὸ περιορισμένης ἰσχύος ἐνόπλων δυνάμεων ἐκ Τουρκίας

[26] Ὁρᾶτε παραγράφους ὑπ’ αρ. 48, 49, 50 τῆς ἐν ἔτει 2009 ἀποφάσεως («judgement») τοῦ (τότε ΔΕΚ καὶ σήμερον) ΔΕΕ ἐπὶ τῆς ὑποθέσεως Ἀποστολίδη ἐναντίον Ὄραμς. Αἱ τελοῦσαι (ὡς ὤφειλον) ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην κρίσεις τοῦ (τότε ΔΕΚ καὶ σήμερον) ΔΕΕ ἀνεφέροντο εἰς τὸν πάλαι Ἑνωσιακὸν Κανονισμὸν 44/2001 περὶ τῆς διεθνοῦς δικαιοδοσίας, τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ ἐκτελέσεως ἀποφάσεων ἐπὶ ἀστικῶν καὶ ἐμπορικῶν ὑποθέσεων («Council Regulation (EC) No 44/2001 of 22 December 2000 on jurisdiction and the recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters»). Προφανῶς, ἔχουν ἀκριβῶς τὴν αὐτὴν ἐφαρμογὴν καὶ διὰ τὸν ἔχοντα τὸ ἴδιον ἀντικείμενον, Κανονισμὸν 1215/2012, ὅστις ἀντικατέστησε τὸν Κανονισμὸν 44/2001.

«48. In that connection, it must be held that Article 22 of Regulation No 44/2001 contains a mandatory and exhaustive list of the grounds of exclusive international jurisdiction of the Member States. That article merely designates the Member State whose courts have jurisdiction ratione materiæ, but does not allocate jurisdiction within the Member State concerned. It is for each Member State to determine the organisation of its own courts.

49. Furthermore, the principle prohibiting the review of the jurisdiction of the court of the Member State of origin, laid down in Article 35(3) of Regulation No 44/2001 – such review being permitted only in relation to the provisions of Article 35(1) –, prevents a review of the domestic jurisdiction of the court of the Member State of origin concerned being conducted in the case in the main proceedings.

50 Therefore, the forum rei sitæ rule provided for in Article 22(1) of Regulation No 44/2001 concerns the international jurisdiction of the courts of the Member States and not their domestic jurisdiction.»

[Case C-420/07. Meletis Apostolides v David Charles Orams, Linda Elizabeth Orams. Judgment of 28 April 2009 of the Grand Chamber of the (called then Court of Justice of the European Communities and called now) Court of Justice of the European Union.

 http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=90B3B0B1C651B340A3AFF7C04C321431?text=&docid=78109&pageIndex=0&doclang=en&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=7177755 ]

[27] Δηλαδὴ, αἱ ὑποχρεώσεις ἐκ τοῦ jus cogens καὶ (ἐκ) τοῦ Καταστατικού Χάρτου ἐπιτάσσουν, μεταξὺ ἄλλων, ὅτι ἡ λύσις αὕτη ἐπ’ οὐδενὶ δύναται νὰ ἀπονείμῃ ή νὰ ἀνεχθῇ οἱονδήποτε ἴχνος δικαιώματος ὑπέρ τῆς ἅρπαγος καὶ σφετεριζομένης τὴν ἐν λόγῳ ἰδιοκτησίαν Τουρκίας, οὔτε ὑπέρ οἱουδήποτε συναυτουργοῦ της.

[28] Ὁρᾶτε καταληκτικὰς κρίσεις τῆς ἐν ἔτει 2009 ἀποφάσεως («judgement») τοῦ (τότε ΔΕΚ καὶ σήμερον) ΔΕΕ ἐπὶ τῆς ὑποθέσεως Ἀποστολίδη ἐναντίον Ὄραμς. Αἱ τελοῦσαι (ὡς ὤφειλον) ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην κρίσεις τοῦ (τότε ΔΕΚ καὶ σήμερον) ΔΕΕ ἀνεφέροντο εἰς τὸν πάλαι Ἑνωσιακὸν Κανονισμὸν 44/2001 περὶ τῆς διεθνοῦς δικαιοδοσίας, τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ ἐκτελέσεως ἀποφάσεων ἐπὶ ἀστικῶν καὶ ἐμπορικῶν ὑποθέσεων («Council Regulation (EC) No 44/2001 of 22 December 2000 on jurisdiction and the recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters»). Προφανῶς, ἔχουν ἀκριβῶς τὴν αὐτὴν ἐφαρμογὴν καὶ διὰ τὸν ἔχοντα τὸ ἴδιον ἀντικείμενον, Κανονισμὸν 1215/2012, ὅστις ἀντικατέστησε τὸν Κανονισμὸν 44/2001. 

«On those grounds, the Court (Grand Chamber) hereby rules:

1. The suspension of the application of the acquis communautaire in those areas of the Republic of Cyprus in which the Government of that Member State does not exercise effective control, provided for by Article 1(1) of Protocol No 10 on Cyprus to the Act concerning the conditions of accession [to the European Union] of the Czech Republic, the Republic of Estonia, the Republic of Cyprus, the Republic of Latvia, the Republic of Lithuania, the Republic of Hungary, the Republic of Malta, the Republic of Poland, the Republic of Slovenia and the Slovak Republic and the adjustments to the Treaties on which the European Union is founded, does not preclude the application of Council Regulation (EC) No 44/2001 of 22 December 2000 on jurisdiction and the recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters to a judgment which is given by a Cypriot court sitting in the area of the island effectively controlled by the Cypriot Government, but concerns land situated in areas not so controlled.
2. Article 35(1) of Regulation No 44/2001 does not authorise the court of a Member State to refuse recognition or enforcement of a judgment given by the courts of another Member State concerning land situated in an area of the latter State over which its Government does not exercise effective control.
3. The fact that a judgment given by the courts of a Member State concerning land situated in an area of that State over which its Government does not exercise effective control, cannot, as a practical matter, be enforced where the land is situated does not constitute a ground for refusal of recognition or enforcement under Article 34(1) of Regulation No 44/2001 and it does not mean that such a judgment is unenforceable for the purposes of Article 38(1) of that regulation. (…)»

 (…)» [Case C-420/07. Meletis Apostolides v David Charles Orams, Linda Elizabeth Orams.

Judgment of 28 April 2009 of the Grand Chamber of the (called then Court of Justice of the European Communities and called now) Court of Justice of the European Union. http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=90B3B0B1C651B340A3AFF7C04C321431?text=&docid=78109&pageIndex=0&doclang=en&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=7177755 ] 

[29] Ὁρᾶτε παράγραφον ὑπ’ ἀρ. 11 τῆς ἐν ἔτει 2009 ἀποφάσεως («judgement») τοῦ (τότε ΔΕΚ καὶ σήμερον) ΔΕΕ ἐπὶ τῆς ὑποθέσεως Ἀποστολίδη ἐναντίον Ὄραμς. Αἱ τελοῦσαι (ὡς ὤφειλον) ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ jus cogens καὶ τὸν Καταστατικὸν Χάρτην κρίσεις τοῦ (τότε ΔΕΚ καὶ σήμερον) ΔΕΕ ἀνεφέροντο εἰς τὸν πάλαι Ἑνωσιακὸν Κανονισμὸν 44/2001 περὶ τῆς διεθνοῦς δικαιοδοσίας, τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ ἐκτελέσεως ἀποφάσεων ἐπὶ ἀστικῶν καὶ ἐμπορικῶν ὑποθέσεων («Council Regulation (EC) No 44/2001 of 22 December 2000 on jurisdiction and the recognition and enforcement of judgments in civil and commercial matters»). Προφανῶς, ἔχουν ἀκριβῶς τὴν αὐτὴν ἐφαρμογὴν καὶ διὰ τὸν ἔχοντα τὸ ἴδιον ἀντικείμενον, Κανονισμὸν 1215/2012, ὅστις ἀντικατέστησε τὸν Κανονισμὸν 44/2001.

«11. Article 45 of Regulation No 44/2001 provides: ‘(…) 2. Under no circumstances may the foreign judgment be reviewed as to its substance.’» [Case C-420/07. Meletis Apostolides v David Charles Orams, Linda Elizabeth Orams. Judgment of 28 April 2009 of the Grand Chamber of the (called then Court of Justice of the European Communities and called now) Court of Justice of the European Union. http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=90B3B0B1C651B340A3AFF7C04C321431?text=&docid=78109&pageIndex=0&doclang=en&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=7177755 ] 

[30]  «Συνθῆκαι, συμβάσεις καὶ συμφωνίαι συνομολογούμεναι συμφώνως ταῖς εἰρημέναις διατάξεσι τοῦ παρόντος ἄρθρου ἔχουσιν ἀπὸ τῆς δημοσιεύσεως αὐτῶν εἰς τὴν ἐπίσημον ἐφημερίδα τῆς Δημοκρατίας ηὐξημένην ἰσχύν ἔναντι οἱουδήποτε ἡμεδαποῦ νόμου, ὑπὸ τὸν ὅρον ὅτι αἱ τοιαύται συνθῆκαι, συμβάσεις καὶ συμφωνίαι ἐφαρμόζονται ἀντιστοίχως καὶ ὑπὸ τοῦ ἀντισυμβαλλομένου». [Ἄρθρον 169(3) τοῦ Συντάγματος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας]

[31]  Ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία προσεχώρησεν εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν Σύμβασιν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ΕΣΔΑ) καὶ τὸ 1^ον της Πρωτόκολλον διὰ τοῦ κυρωτικοῦ νόμου 39 τοῦ 1962 [«Ἀριθμὀς 39 τοῦ 1962. Νόμος Ἐπικυρῶν τὴν Εὐρωπαϊκὴν Σύμβασιν διὰ τὴν Προάσπισιν τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεμελιωδῶν Ἐλευθεριῶν μετὰ τοῦ Προσθέτου Πρωτοκόλλου.» Παράρτημα Πρῶτον τῆς Ἐπισήμου Ἐφημερίδος τῆς Δημοκρατίας ὑπ’ ἀριθ. 157 τῆς 24^ης Μαΐου 1962 – Νομοθεσία]. Ἠκολούθησαν καὶ ἄλλοι κυρωτικοὶ νόμοι διὰ τὰ μεταγενέστερα Πρωτόκολλα τῆς Συμβάσεως.