Τιερί Μεϊσάν

Οι συριακές προεδρικές εκλογές ήταν ένας εορτασμός της νίκης ενάντια στις εξωτερικές επιθέσεις. Επιβεβαίωσε την εξουσία του Μπασάρ αλ Άσαντ, όχι για τις πολιτικές του ιδέες, αλλά για το θάρρος και την επιμονή του ως πολέμαρχου. Οι Δυτικοί, που έχασαν αυτόν τον πόλεμο, δεν τον αποδέχονται ακόμη. Θεωρούν επομένως άκυρες και μη γινόμενες τις εκλογές αυτές. Επιμένουν να απεικονίζουν τις συριακές αρχές ως βασανιστές και δεν μπορούν να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους.

Δίκτυο Βολταίρος | Παρίσι, Γαλλία

Φρούριο Δαμασκού 29/05/2021

Η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας μόλις διεξήγαγε προεδρικές εκλογές παρά την εχθρότητα της Δύσης που εξακολουθεί να επιθυμεί ταυτόχρονα να την διαλύσει και να την ανατρέψει υπέρ μιας μεταβατικής κυβέρνησης σύμφωνα με το μοντέλο της Γερμανίας και της Ιαπωνίας στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου [ 1 ]. Η ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε δίκαια σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές από όλες τις χώρες που διαθέτουν πρεσβεία στη Δαμασκό. Ο Μπασάρ αλ Άσαντ εξελέγη συντριπτικά για τέταρτη θητεία.

Αυτά τα δεδομένα αξίζουν κάποια εξήγηση. Ουσιαστικά, αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είχε γραφτεί το 2014, κατά τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, οι θέσεις των Δυτικών δεν έχουν αλλάξει καθόλου παρά την στρατιωτική ήττα τους.

Το πλαίσιο

Το 2010 (δηλαδή πριν από τον πόλεμο), η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας ήταν ένα κράτος με έντονη δημογραφική και οικονομική ανάπτυξη. Ο πρόεδρος του ήταν ο πιο δημοφιλής αρχηγός αραβικού κράτους, τόσο στη χώρα του όσο και στον αραβικό κόσμο. Περπατούσε με τη σύζυγό του, χωρίς συνοδεία, οπουδήποτε στη Συρία. Θεωρούταν στη Δύση ως θετικό παράδειγμα απλότητας και εκσυγχρονισμού.

Όταν, με βάση ψευδείς πληροφορίες, τα Ηνωμένα Έθνη εξουσιοδότησαν τη Δύση να επέμβει στη Λιβύη, το τηλεοπτικό κανάλι του Κατάρ, Al–Jazeera, ζήτησε για αρκετούς μήνες μάταια από τους θεατές του να σηκωθούν στη Συρία εναντίον του κόμματος Μπαάθ. Μετά την πτώση της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίας κάτω από τις βόμβες του ΝΑΤΟ, ένοπλες ομάδες κατέστρεψαν σύμβολα του κράτους και επιτέθηκαν σε πολίτες στη Συρία. Όπως και στη Λιβύη, έβρισκαν διαμελισμένα ανθρώπινα σώματα στους δρόμους. Τελικά, μετά από την έκκληση του Al–Jazeera , της al–Arabiya και των Αδελφών  Μουσουλμάνων, ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, γενικά μόνο με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν «αληθινός μουσουλμάνος», αλλά «άπιστος αλαουίτης». Δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα δημοκρατίας, μια έννοια που απεχθάνονται οι Ισλαμιστές.  Ωστόσο, άλλες διαδηλώσεις, που διοργανώθηκαν από το PSNS, καταδίκαζαν την οργάνωση της διοίκησης και τον καταχρηστικό ρόλο των μυστικών υπηρεσιών. Στρατιώτες της Ισλαμικής Ομάδας που μαχόταν στη Λιβύη (GICL), οι οποίοι μόλις είχαν τοποθετηθεί στην εξουσία στην Τρίπολη από το ΝΑΤΟ, μεταφέρθηκαν στην Τουρκία με τα όπλα τους από τα Ηνωμένα Έθνη ως «πρόσφυγες», προτού ιδρύσουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό [ 2]. Ο «εμφύλιος πόλεμος» ξεκινούσε τότε, ενώ οι δυτικοί ηγέτες φώναζαν «ο Μπασάρ πρέπει να φύγει!» (και όχι «Δημοκρατία!»).

Για δύο χρόνια, ο συριακός πληθυσμός αντιμετώπισε δύο διαφορετικές αφηγήσεις για τα γεγονότα. Από τη μία πλευρά, τα συριακά μέσα ενημέρωσης κατάγγελλαν μια εξωτερική επίθεση και δεν ανέφεραν τις διαδηλώσεις κατά της οργάνωσης του κράτους, από την άλλη, τα αραβικά μέσα ενημέρωσης ανακοίνωναν την επικείμενη πτώση του «καθεστώτος» και την ίδρυση κυβέρνησης της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων. Στην πραγματικότητα, ένα μικρό μέρος του πληθυσμού υποστήριζε αυτήν τη μυστική οργάνωση. Οι ταραχές έκαναν πολύ περισσότερα θύματα μεταξύ της αστυνομίας και του στρατού παρά στον άμαχο πληθυσμό.  Σταδιακά, οι Σύροι συνειδητοποίησαν ότι ανεξάρτητα από τα λάθη της Δημοκρατίας, ήταν εκείνη που τους προστάτευε και όχι οι τζιχαντιστές.

Κατά τη διάρκεια αυτού του τριετούς «εμφυλίου πολέμου», οι ένοπλοι τζιχαντιστές που συντονίζονταν από το ΝΑΤΟ από τη Σμύρνη (Τουρκία), υπό την επίβλεψη Τούρκων, Γάλλων και Βρετανών αξιωματικών, κατέλαβαν την ύπαιθρο, ενώ ο αραβικός στρατός της Συρίας υπερασπίστηκε τον ανασυγκροτημένο πληθυσμό στις πόλεις. Το 2014, η ρωσική αεροπορία παρενέβη κατόπιν αιτήματος της Συρίας για βομβαρδισμό των υπόγειων εγκαταστάσεων που έχτιζαν οι τζιχαντιστές. Στη συνέχεια, ο συριακός αραβικός στρατός άρχισε να επανακτήσει το έδαφος. Το 2014 το ΝΑΤΟ ενθάρρυνε επίσης τον μετασχηματισμό μιας ιρακινής τζιχαντιστικής ομάδας που έγινε το Ντάες (δηλαδή το «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε») [3]. Μέσα σε ένα χρόνο, ο αριθμός των ξένων τζιχαντιστών που πολεμούσαν εναντίον της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας ξεπέρασε τους 250.000 άντρες. Είναι επομένως απολύτως παράλογο να συνεχίσουμε να μιλάμε για «εμφύλιο πόλεμο».

Το 2014, η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας δημιούργησε ένα Υπουργείο Συμφιλίωσης, υπό την εξουσία του ηγέτη του PSNS, Ali Haïdar. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών πολέμου, η Δημοκρατία εργάστηκε για την αμνηστία των Σύρων που είχαν συνεργαστεί με τους εισβολείς και για την επανένταξή τους στην κοινωνία.

Σήμερα, η χώρα χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: το μεγαλύτερο μέρος της ελέγχεται από την κυβέρνηση της Δαμασκού · το κυβερνείο της Ιντλίμπ, στα βορειοδυτικά, όπου οι τζιχαντιστές έχουν ανασυνταχθεί, τίθεται υπό την προστασία του τουρκικού στρατού κατοχής · τα βορειοανατολικά έχουν καταλαμβάνονται από τον αμερικανικό στρατό και τις κουρδικές πολιτοφυλακές · Τέλος, τα υψώματα του Γκολάν, στα νότια, καταλαμβάνονται από το Ισραήλ, το οποίο τα προσάρτησε μονομερώς πριν τον πόλεμο.

Η θέση των ξένων δυνάμεων

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το Ιράν και η Ρωσία βρίσκονται νόμιμα στη Συρία, ενώ το Ισραήλ, η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες καταλαμβάνουν παράνομα διάφορα μέρη της επικράτειάς της.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες είχαν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο στρατιωτικό συνασπισμό στην ανθρώπινη ιστορία, με τον παράδοξο τίτλο «οι Φίλοι της Συρίας», απέτυχαν να τους κρατήσουν ενωμένους. Σταδιακά, όλοι οι “φίλοι” έχουν ανακτήσει την αυτονομία τους και επιδιώκουν τους δικούς τους στόχους.

 Καθώς το Πεντάγωνο σκόπευε να καταστρέψει το συριακό κράτος σύμφωνα με το δόγμα Rumsfeld/Cebrowski [4],

• η Τουρκία ήλπιζε να προσαρτήσει ορισμένα χαμένα οθωμανικά εδάφη, όπως ορίζεται από τον «εθνικό όρκο» του 1920 [5],
• το Ηνωμένο Βασίλειο προσπαθούσε να ανακτήσει τα αυτοκρατορικά οικονομικά συμφέροντα του,
• και η Γαλλία επιθυμούσε να αποκαταστήσει την εντολή της, όπως τέθηκε από την κοινωνία των Εθνών το 1922 [6].

Μετά από 10 χρόνια πολέμου, με τα όπλα έχοντας μιλήσει, είναι σαφές ότι ο λαός της Συρίας θέλει να διατηρήσει τη Δημοκρατία του και ότι η τελευταία έχει περάσει στη τροχιά της Ρωσίας. Ποτέ, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μεσοπρόθεσμα, οι Δυτικοί δεν θα μπορέσουν πλέον να την διαμορφώσουν όπως θέλουν. Θα περιμέναμε λοιπόν από εκείνους να σημειώσουν την ήττα τους και να αλλάξουν τη ρητορική τους. Ωστόσο, τίποτα δεν άλλαξε. Στην πολιτική όπως στην επιστήμη, τα δόγματα δεν εξαφανίζονται όταν ηττούνται ή διαστρέφονται, αλλά μόνο με την εξαφάνιση της γενιάς που τα έφερε.

Οι Δυτικοί συνεχίζουν λοιπόν να διαδίδουν ψεύτικες ειδήσεις και να κατηγορούν τον πρόεδρο αλ-Άσαντ και τη Δημοκρατία ότι είναι βασανιστές, ακριβώς όπως το Τρίτο Ράιχ χαρακτήριζε τον Τσαρλ Ντε Γκωλ ως βαλέ των Εβραίων και των Άγγλων επικεφαλής μιας συμμορίας μισθοφόρων και βασανιστών.

Λίγο πριν τις συριακές προεδρικές εκλογές, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες συμφώνησαν για την κοινή τους θέση. Σύμφωνα με εκείνους, οι εκλογές αυτές είναι άκυρες και μη γινόμενες επειδή είναι αντίθετες με το ψήφισμα 2254 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, αυτό το κείμενο [7], που υιοθετήθηκε πριν από έξι χρόνια, δεν αναφέρει πουθενά τις προεδρικές εκλογές. Αντιθέτως, υποστηρίζει ότι το μέλλον της Συρίας ανήκει μόνο στους Σύρους και επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα της Δημοκρατίας ενάντια στις τζιχαντιστικές ομάδες. Έτυχε αυτό το κείμενο να ακολουθήθηκε από διαπραγματεύσεις στην Ελβετία μεταξύ των διαφόρων συριακών κομμάτων, και στη συνέχεια παράλληλα στη Ρωσία. Οι αντιπροσωπείες είχαν συμφωνήσει να μεταρρυθμίσουν το Σύνταγμα, αλλά ποτέ δεν το πέτυχαν. Σιγά-σιγά, οι Συνεργάτες του ΝΑΤΟ (οι «αντιπολιτευόμενοι») καταθέτουν τα όπλα, έτσι ώστε να μην υπάρχουν πλέον αξιόπιστοι εκπρόσωποι για να συνεχίσουν τις συνομιλίες.

Σύροι πρόσφυγες

Το 2010, ζούσαν στη Συρία 20 εκατομμύρια Σύροι πολίτες (καθώς και 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι και Ιρακινοί πρόσφυγες). Το 2011, η Τουρκία δημιούργησε νέες πόλεις στα σύνορα της Συρίας και κάλεσε τους Σύρους να εγκατασταθούν εκεί μέχρι να επιστρέψει η ειρήνη στη χώρα τους. Με αυτόν τον τρόπο, εφάρμοζε μια τακτική του ΝΑΤΟ [8] για να στερηθεί η Συρία του άμαχου πληθυσμού της. Στη συνέχεια, η Τουρκία ταξινόμησε αυτούς τους πρόσφυγες, χρησιμοποιώντας τους σουνίτες στα εργοστάσιά της και στέλνοντας τους υπόλοιπους στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, πολλοί άλλοι Σύροι εγκατέλειψαν τις μάχες προς το Λίβανο και την Ιορδανία. Είναι σήμερα συνολικά 5,4 εκατομμύρια εγγεγραμμένα από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στο εξωτερικό.  

Δεδομένης της αποδιοργάνωσης της χώρας, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των θανάτων που οφείλονται στον πόλεμο. Είναι τουλάχιστον 400.000 Σύροι, ίσως πολλοί περισσότεροι, και τουλάχιστον 100.000 ξένοι τζιχαντιστές. Ομοίως, δεν γνωρίζουμε τον αριθμός και την εθνικότητα των κατοίκων στις περιοχές υπό τουρκικό ή αμερικανικό έλεγχο. Οι Δυτικοί δεν σταμάτησαν να διαδίδουν αλλόκοτους αριθμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μιλούσαν π.χ. για ένα εκατομμύριο «δημοκράτες» στην Ανατολική Γκούτα, αλλά όταν έπεσε η τελευταία το 2013, υπήρχαν μόνο 140.000 άτομα (90.000 Σύροι και 50.000 αλλοδαποί). Ο αριθμός των 3 εκατομμυρίων κατοίκων στις κατεχόμενες περιοχές, που δόθηκε από τους Δυτικούς, πιθανότατα να μην έχει περισσότερη αξία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Σύροι πολίτες φέρεται να ανέρχονται σήμερα σε 18,1 εκατομμύρια σύμφωνα με τη Συριακή Αραβική Δημοκρατία. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι ζωής στις συριακές αρχές και μπορεί να ζουν ακόμα ως πρόσφυγες στο εξωτερικό.

Οι Δυτικοί, ξεχνώντας τη δημογραφική τους τακτική και μολυσμένοι από την ίδια τη δική τους προπαγάνδα, είναι πεπεισμένοι ότι οι πρόσφυγες εγκατέλειψαν τη χώρα τους για να ξεφύγουν από τη «δικτατορία». Ωστόσο, οι προεδρικές εκλογές στην συριακή πρεσβεία στο Λιβάνο προκάλεσαν απίστευτες διαδηλώσεις νίκης εναντίον των ξένων επιτιθέμενων και πίστης στη Δημοκρατία. Η συντριπτική πλειονότητα των Σύρων προσφύγων έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι δεν είχαν τραπεί σε φυγή από το «καθεστώς», αλλά από τους τζιχαντιστές. Οι ίδιες σκηνές είχαν συμβεί το 2014.

Η υποψηφιότητα του Μπασάρ αλ-Άσαντ

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ο Μπασάρ αλ Άσαντ δεν κληρονόμησε τη Συριακή Προεδρία. Δεν προοριζόταν για τη πολιτική και είχε μετακομίσει στο Λονδίνο το 1992, όπου ζούσε τη ζωή ενός οφθαλμίατρου. Ήθελε να εξυπηρετήσει τους ασθενείς του, αρνούμενος να ανοίξει γιατρείο μόνο για τους πλούσιους και προτιμούσε να εργαστεί στο νοσοκομείο για όλους. Ωστόσο, μετά το θάνατο του αδελφού του Μπάσελ, δέχθηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του και να παρακολουθήσει τη στρατιωτική ακαδημία. Το 1998, ο πατέρας του τον διόρισε επικεφαλής της Συριακής Εταιρείας Πληροφορικής και στη συνέχεια του ανέθεσε διπλωματικές αποστολές. Όταν πεθάνε ο πρόεδρος Χαφέζ αλ-Άσαντ, ο Μπασάρ δεν είναι υποψήφιος για τη διαδοχή του, αλλά ανοίγει μια περίοδος αβεβαιότητας για τη χώρα. Υπό την πίεση του μοναδικού κόμματος της εποχής, του Μπααθ, αποδέχθηκε την προεδρία της Δημοκρατίας, απόφαση που επιβεβαιώθηκε όχι μα εκλογές αλλά με δημοψήφισμα.

Έχοντας γίνει πρόεδρος, δεσμεύεται να ελευθερώσει και να εκσυγχρονίσει τη χώρα του. Συμπεριφέρεται σε αυτούς τους καιρούς όπως όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα. Αλλά το 2011, όταν η χώρα του δέχτηκε επίθεση και η Δύση του πρόσφερε προνόμια εάν συμφωνούσε να φύγει, δεν υποκλίθηκε, αλλά εξεγέρθηκε. Η οικογένεια Άσσαντ («Λέων» στα Αραβικά) είναι γνωστή για την αίσθηση του καθήκοντος της και τη τιθάσευση του φόβου. Αυτός ο κοινώς άνθρωπος σαν τους άλλους, θα αποδειχθεί να είναι ένας εξαιρετικός ηγέτης. Όπως ο Τσαρλς Ντε Γκωλ, πέρασε από το καθεστώς του απλού άνθρωπού σε αυτό του απελευθερωτή της χώρας του.

Οι προεδρικές εκλογές του 2021

Ο συριακός νόμος θέτει ότι μόνο οι πολίτες που έχουν παραμείνει στη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια, δηλαδή καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου, έχουν το δικαίωμα να παρουσιαστούν στις προεδρικές εκλογές. Είναι ένας τρόπος αποκλεισμού εκείνων που πουλήθηκαν στη Δύση. Έτσι, μόνο τρεις υποψήφιοι διεκδίκησαν τις προεδρικές εκλογές του 2021. Οι υποψήφιοι είχαν την ευκαιρία να αναδείξουν τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν από τον πόλεμο και να συζητήσουν τρόπους επίλυσής τους.

Αλλά η ίδια η ψηφοφορία δεν θα μπορούσε παρά μόνο να είναι ένα δημοψήφισμα, μια έκφραση των ευχαριστιών του Έθνους στον άνθρωπο που το έσωσε. Το 76,64% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ψήφισαν. Το 95,1% επέλεξε τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Είναι πολύ περισσότερο σε σχέση με το 2014.

Παντού το πλήθος γιόρτασε τη νίκη. Ήταν τόσο των προεδρικών εκλογών όσο και του πολέμου ενάντια στους εισβολείς.

Οι Δυτικοί δεν την αναγνωρίζουν. Στοιχειώνονται από τη μνήμη των δικών τους εγκλημάτων τα οποία προσπαθούν να καλύψουν: οι περισσότερες κατοικίες, ολόκληρες πόλεις, δεν είναι παρά μόνο σωροί ερειπίων, 1,5 εκατομμύριο Σύροι είναι ανάπηροι και τουλάχιστον 400.000 είναι νεκροί.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

Ο Thierry Meyssan έζησε από το 2011 έως το 2020 μαζί με τους Σύρους, κάτω από τις βόμβες του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, κάτω από τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα και του Ντάες. Έχει αφιερώσει ένα έγκυρο βιβλίο, Sous nos yeux, για τη στρατηγική της Δύσης στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στον πόλεμο κατά της Συρίας.

[ 1 ] «  Η Γερμανία και ο ΟΗΕ εναντίον της Συρίας  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 28 Ιανουαρίου 2016.
[ 2 ] «  Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός διοικείται από τον στρατιωτικό διοικητή της Τρίπολης  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 18 Δεκεμβρίου 2011.
 [3] « Les Frères musulmans comme supplétifs du Pentagone », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 5 juillet 2019.
[ 4 ] «  Το δόγμα Ράμσφέλτ/Σεμπρόφσκι  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 25 Μαΐου 2021.
 [5] « Serment national turc », Réseau Voltaire, 28 janvier 1920.
[6] « Il faut envoyer l’ONU pour pacifier la Syrie », Entretien de Valéry Giscard d’Estaing avec Henri Vernet et Jannick Alimi, Le Parisien, 27 septembre 2015. «  Γιατί η Γαλλία θέλει να ανατρέψει την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας;  », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 12 Οκτωβρίου 2015.
[7] « Résolution 2254 (Plan de paix pour la Syrie) », Réseau Voltaire, 18 décembre 2015.
[8] “Strategic Engineered Migration as a Weapon of War”, Kelly M. Greenhill, Civil War Journal, Volume 10, Issue 1, July 2008. Understanding the Coercive Power of Mass Migrations,” in Weapons of Mass Migration : Forced Displacement, Coercion and Foreign Policy, Kelly M. Greenhill, Ithaca, 2010. “Migration as a Coercive Weapon : New Evidence from the Middle East”, in Coercion : The Power to Hurt in International Politics, Kelly M. Greenhill, Oxford University Press, 2018
.