Γράφει ο Νικόλαος Ταμουρίδης Αντγος (εα)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Ο Ελληνισμός σήμερα αντιμετωπίζει πολλούς και σοβαρούς κινδύνους, που απειλούν ακόμη και αυτή την επιβίωσή του! Στοιχειοθετώντας τις παραμέτρους των κινδύνων αυτών, εστιάζουμε στους τρεις κυριότερους από αυτούς, ήτοι την εγχώρια Κομματοκρατία, τον Ισλαμικό εποικισμό και τον Τουρκικό αναθεωρητισμό.

Κομματοκρατία.

Τι είναι Κομματοκρατία; Είναι η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που έχει επιβάλλει η πολιτική νομενκλατούρα της μεταπολίτευσης, με κίβδηλους νόμους, παρεμβάσεις στο Σύνταγμα, μεθοδεύσεις και ατιμωρητικές διατάξεις, έτσι ώστε οι ίδιοι κομματικοί σχηματισμοί και οι γόνοι των οικογενειών των ανεπάγγελτων επαγγελματιών της πολιτικής, να εναλλάσσονται στην εξουσία και να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα της πατρίδας μας. Σε αυτήν την Κομματοκρατία οφείλονται σχεδόν όλα τα δεινά της πατρίδας μας.

Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα στην πολιτική σκηνή;

Τα κόμματα, αρχικά, είναι αρχηγοκεντρικά, με το μείζον των αρχηγών τους να είναι άτομα μιας στενής κλίκας γόνων οικογενειών και να ελέγχονται από ξένα κέντρα εξουσίας. Επιπλέον, αποτελούν μια σοβαρή οικονομική πληγή, αφού λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα με χίλιους δυο τρόπους. Προτάσσουν το ατομικό και κομματικό συμφέρον από το εθνικό. Εξαγγέλλουν πλήθος προεκλογικών υποσχέσεων, τις οποίες αθετούν χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τιμωρηθούν. Δεν επιτρέπουν τους άξιους να προωθηθούν, αλλά μόνο αυτούς που υποτάσσονται στα κελεύσματα του αρχηγού και του κόμματος. Δεν επιτρέπουν καμία διάκριση εξουσιών, καθόσον ένας μονοκράτωρ και παντοκράτωρ πρωθυπουργός ελέγχει την εκτελεστική εξουσία, με την κυβέρνηση, την νομοθετική εξουσία, με την πλειοψηφία στη Βουλή και την δικαστική εξουσία, αφού η κυβέρνηση διορίζει τους ανώτατους δικαστικούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ΜΜΕ, τη δημόσια διοίκηση, τις ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας και τον συνδικαλισμό. Υπάρχει πολιτικός έλεγχος παντού! Έχουν αποκτήσει μηχανισμούς-καρκινώματα με παράλογα προνόμια. Έφτασαν στην ύβρη να ψηφίζουν εκ των προτέρων αμνηστία για τον εαυτό τους.

Η κατάργηση της κομματοκρατίας αποτελεί βασικό κριτήριο της σωτηρίας του Ελληνισμού. Απαιτείται επομένως:

-Αναθεώρηση του Συντάγματος με κατάργηση των άρθρων που επιτρέπουν την παράλογη επιρροή των κομμάτων και των πολιτικών στη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας μας.

-Συνακόλουθα, κατάργηση όλων των συναφών νόμων που παρέχουν στα κόμματα και στους πολιτικούς την εξουσία και την δυνατότητα να λυμαίνονται την εξουσία και το δημόσιο χρήμα.

-Μείωση στο ελάχιστο της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και των μισθών των βουλευτών.

-Εξονυχιστικός έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων και των πολιτικών και λήψη κατάλληλων μέτρων έναντι αυτών που αδικαιολόγητα χρωστάνε στο δημόσιο και στις τράπεζες.

-Παραπομπή σε δίκη όλων των πολιτικών για το κακό που προξένησαν στην Πατρίδα και στον Λαό μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένων των μνημονίων.

Ισλαμικός εποικισμός.

Τις τελευταίες δεκαετίες, στα πλαίσια της εγκαθίδρυσης της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, που στοχεύει, μεταξύ άλλων, στην πολτοποίηση των εθνών, επιχειρείται μια πρωτοφανής αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης της χώρας μας. Έτσι, με εφαρμογή της πολιτικής των «ανοικτών συνόρων», εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι μετανάστες, μωαμεθανοί στο θρήσκευμα, από 70 και πλέον χώρες του πλανήτη, εισέρχονται στη χώρα μας και εγκαθίστανται μόνιμα δωρεάν. Επιπλέον, ενισχύονται με προκλητικά επιδόματα που πληρώνει ο ήδη φτωχοποιημένος Ελληνικός λαός, με αποτέλεσμα αφενός να επιθυμούν την μόνιμη εγκατάστασή τους και αφετέρου τεράστια χρηματικά ποσά να εξάγονται αφορολόγητα στις χώρες προέλευσής τους.

Το φαινόμενο αυτό δεν έχει σχέση με προσφυγικές ροές λόγω πολέμων αλλά και ούτε με μεταναστευτικές ροές για εύρεση εργασίας. Πρόκειται περί ενός πραγματικού ισλαμικού εποικισμού που διαλύει την κοινωνική συνοχή της Ελλάδας, ενός από τους βασικούς πυλώνες ισχύος του έθνους μας, με καταστρεπτικά αποτελέσματα που θα φανούν στο εγγύς μέλλον.

Επιπλέον, η ανεξέλεγκτη εισβολή και εγκατάσταση μεγάλου αριθμού μεταναστών αγνώστου προελεύσεως, ως μέσον του πολύμορφου υβριδικού πολέμου που διεξάγει η Τουρκία εναντίον της χώρας μας, αποτελεί μια ολοφάνερη στρατιωτική απειλή στην άμυνα των νήσων του Ανατ. Αιγαίου, αλλά και απειλές πάσης φύσεως στην ενδοχώρα εντός των πόλεων αλλά και στην επαρχία. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει από αυτούς την δυνατότητα οργάνωσης και ανάληψης παραστρατιωτικής δράσης κατά πολιτικών και στρατιωτικών στόχων, την πιθανή χρήση αυτοσχεδίων και συμβατικών όπλων, τις ογκώδεις διαμαρτυρίες και μαζικές διαδηλώσεις, τους εμπρησμούς δασικών εκτάσεων, τις πιθανές καταστροφές ή δεσμεύσεις και υπονομεύσεις βασικών υποδομών μεταφορών, επικοινωνιών, ύδρευσης και ηλεκτροδότησης, τον κυβερνοπόλεμο με σύγχρονα μέσα κλπ.

Για την αντιμετώπιση της τραγικής αυτής κατάστασης επιβάλλεται να ληφθούν άμεσα τα παρακάτω μέτρα:

α. Άμεσο κλείσιμο των συνόρων (χερσαίων και θαλασσίων), με συντονισμένες ενέργειες των Σωμάτων Ασφαλείας (Ελληνική Αστυνομία-Λιμενικό Σώμα) και Ενόπλων Δυνάμεων, για αποκλεισμό της εισόδου παρανόμων μεταναστών στη χώρα. Μεταφορά, όσων τελικά διέρχονται τα σύνορα παρανόμως, σε ακατοίκητα νησιά ή και σε κλειστές δομές στην ηπειρωτική χώρα, μέχρις απέλασής των.

β. Καταγγελία της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙΙ», καθώς και λοιπών δεσμεύσεων που έχουν επιβληθεί από Διεθνείς Οργανισμούς, μέσω των οποίων εισέρχεται και εγκλωβίζεται στη χώρα μας τεράστιος αριθμός παράνομων μεταναστών.

γ. Άμεση απαγόρευση λειτουργίας όλων των σχετικών ελληνικών ΜΚΟ και αποπομπή των ξένων ΜΚΟ, που ασχολούνται με το θέμα.

δ. Θεσμοθέτηση της διακίνησης των μεταναστών ως ιδιώνυμο έγκλημα, με αυστηρότατες ποινές.

ε. Αποστολή των παρανόμων μεταναστών που δεν προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες στις χώρες τους, μέσω διακρατικών συμφωνιών.

στ. Απαγόρευση απόδοσης άδειας παραμονής και κάθε επιδόματος σε όσους εισέρχονται παράνομα στη χώρα. Φορολόγηση των εμβασμάτων τους προς το εξωτερικό.

ζ. Σεβασμός της εθνικής, ιστορικής και θρησκευτικής παράδοσης της Ελλάδας και των αξιών του διαχρονικού ελληνισμού, από τους μετανάστες που είναι νομίμως εγκαταστημένοι στη χώρα και άμεσες διαδικασίες απέλασης για όσους δεν σέβονται τα ανωτέρω.

η. Επανεξέταση όλων των αθρόων ελληνοποιήσεων και αφαίρεση των ιθαγενειών που έχουν παραχωρηθεί παρανόμως. Νέος νόμος περί ιθαγένειας που θα την ξεχωρίζει απόλυτα από την υπηκοότητα, την οποία όσοι αποκτούν δεν θα έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

θ. Οργάνωση παλλαϊκής άμυνας, κατάλληλη εκπαίδευση του επιλεγμένου προσωπικού και φύλαξη των βασικών υποδομών της χώρας.

ι. Προετοιμασία, από όλους τους φορείς, πολιτικούς και στρατιωτικούς, για εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος (περί άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας) και του συνακόλουθου νόμου 566/77, για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας.

Τουρκικός αναθεωρητισμός

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, από έναρξης εποχής Ερντογάν εξακοντίζεται σε τρεις άξονες, την ισορροπία ανεξαρτησίας και ασφάλειας μέσω των σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, το μέγιστο δυνατό όφελος από τις σχέσεις της με τις γείτονες χώρες (όπου πρώτη θέση κατέχει η Ελλάδα) και το περιφερειακό-παγκόσμιο όραμά της με βάση την Ευρώπη και ανοίγματα και επιρροές στην Ασία και την Αφρική (μέσω των τουρκόφωνων και ισλαμικών πληθυσμών).

Τα τελευταία χρόνια στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έχει προστεθεί και τέταρτος άξονας, ο Τουρκικός αναθεωρητισμός, ο οποίος μπορεί να δώσει επιπλέον δυνατότητες στην Τουρκία να καταστεί περιφερειακή δύναμη. Παραδείγματα, η εμμονή στην αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης, η επέμβαση στη Συρία, η παρουσία στο Ιράκ, η παρουσία στη Λιβύη, η Γαλάζια Πατρίδα (Mavi Vatan) στην Ελλάδα, η υποστήριξη των μουσουλμανικών κοινοτήτων στα Βαλκάνια κλπ.

Έτσι, η Τουρκία του Ερντογάν εκμεταλλευόμενη την προϊούσα ισλαμοποίηση της Ευρώπης, με τεράστια ευθύνη των ηλίθιων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, των φερέφωνων της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, εγκαθιδρύει στο εσωτερικό ένα σωβινιστικό και ρατσιστικό μοντέλο κράτους-έθνους, με την δόμηση μιας νεο-εθνικιστικής ισλαμικής κοινωνίας που έχει ένα παράξενο νεο-οθωμανικό προφίλ, όπου η τουρκική κυβέρνηση υποστηρίζει με τεράστια κεφάλαια το θρησκευτικό Ισλάμ.

Ο τουρκικός αναθεωρητισμός σε συνδυασμό με την όσμωση κεμαλισμού-ισλαμισμού που επιδιώκει, είναι βασική στρατηγική επιλογή του Ερντογάν, προς αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, κάτι που είναι και το όνειρό του!

Συμπερασματικά η Τουρκία έχει όραμα: Να καταστεί Μεγάλη Δύναμη στο διεθνές σύστημα ισχύος, περνώντας από το κατώφλι της Περιφερειακής Δύναμης, αυτό που κάνει σήμερα.

Πως αντιμετωπίζεται; Με σοβαρή και επιθετική εξωτερική πολιτική, στηριζόμενη σε ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις! Με επέκταση των εθνικών χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ και συνακόλουθη επέκταση του εθνικού εναερίου χώρου στα 12 νμ, έτσι ώστε να διαγράψουμε μια και καλή το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας των Τούρκων. Με καταγγελία των Τούρκων σε όλα τα διεθνή φόρα, αρχικά για την συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή της Β. Κύπρου, για μετά για όσα κάνει στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη. Με χρήση Veto σε κάθε Τουρκικό θέμα, με την απαίτηση να άρει το απίστευτο και παράνομο casus belli που έχει νομοθετήσει από το 1995 και παρόλα αυτά οι φοβικές κυβερνήσεις μας τρέχουν να συνομιλήσουν μαζί τους!

Επίλογος

Για να επιβιώσει ο Ελληνισμός απέναντι στους προαναφερόμενους κινδύνους αλλά και σε κάθε άλλη πρόκληση της εποχής μας, απαιτείται να αποκτήσει και να θεσμοθετήσει ένα μακρόπνοο όραμα, σχεδιάζοντας εθνικές επιδιώξεις και εθνική στρατηγική για την επίτευξη αυτών και επιπλέον ορθή δόμηση-οργάνωση του κράτους, εθνική παιδεία, κοινωνική δικαιοσύνη, ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, ισχυρή οικονομία και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, με ευφυή ισοβαρή ή και ετεροβαρή ενεργητική ουδετερότητα.

Κι όλα αυτά επιβάλλεται να αρχίσουν άμεσα, τώρα! Η Ιστορία δεν μας παρέχει επιπλέον χρόνο!

Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου

Δυο από τα ζητούμενα σε εποχές φθίνουσας δημοκρατίας είναι, αναμφισβήτητα, η ενίσχυση της ελευθερίας στα ΜΜΕ και η πλουραλιστική ”πολυχρωμία” του Κοινοβουλίου, η οποία επιβεβαιώνει τη δημοκρατικότητα του πολιτικού συστήματος.

Αν εξετάσουμε την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με δεδομένα αυτά, θα καταλήξουμε στις εξής θλιβερές διαπιστώσεις: Πρώτον, ότι στα Μέσα Ενημέρωσης (ακόμα και στα προβαλλόμενα διαχρονικά ως ”δημοκρατικά”) δίνουν και παίρνουν ο κομματισμός και η λογοκρισία και Δεύτερον, ότι ο πλουραλισμός στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι προβληματικός και δεν ταυτίζεται με τον υγιή πολιτικό και ιδεολογικό ανταγωνισμό μέσα από κομματικές αντιπαραθέσεις.

Κι αυτό το τελευταίο καθιστά προβληματική την εκδοχή του Κοινοβουλευτισμού στη δημοκρατία μας, απ’ τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο αφύσικος ο υπάρχων πολυκομματισμός, δεδομένου ότι δεν αφήνει περιθώρια διαμόρφωσης στις προσεχείς εκλογές σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας, με βάση τα έως τώρα δημοσκοπικά ευρήματα.

   Σε υγιείς καταστάσεις, ασφαλώς, ίσχυε ανέκαθεν το γνωστό ”Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, υπό την έννοια ότι – αν το εκάστοτε κυβερνών κόμμα αποδυναμωθεί σε απήχηση ως φορέας της προηγούμενης λαϊκής εντολής –  υπάρχει η εναλλακτική της αντικατάστασής του στην εξουσία μέσω της προσφυγής στις κάλπες έστω και πρόωρα.

   Στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, όμως, θα πρέπει να ευχόμαστε τη διατήρηση της κυβερνητικής αντοχής με αυτοδιόρθωση προηγούμενων λαθών και βελτίωση της απόδοσης στους τομείς κοινωνικού και εθνικού ενδιαφέροντος, λόγω απουσίας ουσιαστικά Αξιωματικής αντιπολίτευσης – σε ρόλο κυβέρνησης εν αναμονή – και ανυπαρξίας ελπιδοφόρας αντικατάστασής της από κάποιο σοβαρό κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης.

   Κι αυτό γιατί στην πλειοψηφία τους είναι κόμματα προσωποπαγή με στελέχη κρυπτόμενα απ’ τους αρχηγούς τους λόγω πολιτικής ανεπάρκειας, η οποία θα αποκαλύψει – στην πρώτη αφορμή – την… επιχειρησιακή γύμνια των λαϊκιστών αρχηγών  τους.

   Την ”επιχειρησιακή γύμνια”, φερ’ ειπείν, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κόμμα της οποίας παρουσιάζεται στις δημοσκοπήσεις ότι κάνει καλύτερη κριτική στην κυβέρνηση από τα άλλα κόμματα της ”προοδευτικής” αντιπολίτευσης. Λες και αυτό είναι το ζητούμενο και όχι μια εναλλακτική σοβαρού κόμματος σε βάση ευρωπαϊκή (και όχι… δραχμιστική), που να έχει αξιόπιστο, μελετημένο πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας.

  Το ζητούμενο για τους εχέφρονες πολίτες που υπέμειναν στωικά με ανείπωτες θυσίες τα ”πέτρινα” χρόνια των μνημονίων, ελπίζοντας ότι θα δουν μια άσπρη μέρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους και όχι επιστροφή στα παλιά  λημέρια του αριστεροδεξιού λαϊκισμού (ο οποίος μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας το ’12) και της έξωσης απ’ την Ενωμένη Ευρώπη.

   Οι άγριες βιτσιές των μνημονίων της οκταετίας 2010-2018 στην πλάτη της Ελλάδας στοιχειώνουν ακόμα τη μνήμη μας και δεν επιτρέπουν τη διολίσθηση σε επικίνδυνες ατραπούς πολιτικών επιλογών με ”λοστρόμους” πανούργους ως επικίνδυνους, που χαϊδεύουν τα αυτιά του λαού για να του υφαρπάξουν την ψήφο.   

   Με ”λοστρόμους” και ”ναύτες” οι οποίοι παριστάνουν τους… ”αντισυστημικούς” για ψηφοθηρικούς λόγους και – προκειμένου να πείσουν τους οπαδούς των μονοπρόσωπων μορφωμάτων τους  – επιστρατεύουν τη δημαγωγία και τη ρητορική τους.

   Ρητορική χωρίς ιδεολογικό πρόσημο, η οποία τους κάνει να παρουσιάζονται είτε ως ακομμάτιστοι – ”Ούτε δεξιά ούτε αριστερά”  // ”Δε θέλουμε να σας κυβερνήσουμε”, παρά μόνο να σας στείλουμε… ”καρδούλες”  – είτε ως ξερόλες με… ”εθνική φωνή”, που στη βάση της είναι ακραία λαϊκιστική και πατριδοκαπηλική.

Φευ! Γνωρίζουν, προφανώς, τι κάνουν και γιατί το κάνουν… Γνωρίζουν καλά και εκμεταλλεύονται την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικού κριτηρίου πολλών πολιτών και τη δύναμη της προπαγάνδας τους στις εύπιστες, θρησκόληπτες, αναλφάβητες (σε μεγάλο βαθμό), άρα  εύκολα εργαλειοποιήσιμες μάζες σε περιβάλλον ρευστό, όπως αυτό που αντιμετωπίζουμε από διετίας σε πολιτικά και συναισθηματικά φορτισμένο πεδίο λόγω Τεμπών. – 

Και επειδή το γνωρίζουν, συνεχίζουν να καπηλεύονται απτόητοι τους 57 νεκρούς και τους τραγικούς συγγενείς τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν πολιτική σημασία για τους κυβερνώντες τα συνθήματα που ακούστηκαν απ’ τους συμμετέχοντας στα βροντώδη ”μνημόσυνα”, όπως αποκάλεσε τις μαζικές διαδηλώσεις ανά την Ελλάδα με αίτημα τη δικαιοσύνη για τα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος, η βουλευτής Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ.

   Δυνατές ώρες και μέρες εκείνες των συλλαλητηρίων, φορτωμένες  με πόνο, οργή, αγανάκτηση, αλλά και… υποκρισία εκ μέρους κομματαρχών-τυμβωρύχων. Εκ μέρους εκείνων που κινούσαν αντιπολιτευτικά νήματα από τα παρασκήνια και έβγαζαν την επομένη από βήματος της Βουλής διαπρύσιο, καταγγελτικό λόγο.

  Λόγο είτε ”εισαγγελικό” μαχητικής πολιτικού – συνηγόρου (βλ. Ζωή Κωνσταντοπούλου) προς ανεύρεση της αλήθειας, με εύσημα τον δημοσκοπικό τίτλο… τιμής ότι το κόμμα της (”Πλεύση Ελευθερίας”) κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στον προοδευτικό χώρο, είτε λόγο… ευφυούς αρχηγού-τηλεπαρουσιαστή (βλ. Κυριάκο Βελόπουλο- ”Ελληνική Λύση”), που κομπάζει για τη διορατικότητά του περί ξυλολίου, έστω κι αν έχει διαψευστεί η εκδοχή του αυτή (βλ. πόρισμα του Βρετανού εμπειρογνώμονα της οικογένειας Πλακιά, ο οποίος αποδίδει σε έλαια σιλικόνης την πυρόσφαιρα μετά τη σύγκρουση των τραίνων).

   Λόγο σοβαροφανούς πολιτικού αρχηγού (στην τελευταία περίπτωση), ο οποίος – στην πράξη (ΜΜΕ και ΜΚΔ) – κάνει τα αντίθετα όσων διακηρύττει από κοινοβουλευτικού βήματος (”οι ύβρεις είναι το επιχείρημα αυτού που δεν έχει επιχείρημα”), ενώ αποδίδει στον μόνιμο στόχο του (Κυριάκο Μητσοτάκη) ταπεινές ιδιότητες, καθρέφτη της δικής του συμπεριφοράς, Συμπεριφοράς την οποία πλαισιώνει πομπώδες και προσβλητικό λεξιλόγιο (βλ. ”Υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Ελλάδας ο Κυριάκος Μητσοτάκης” ή “Ψεύτης και δειλός ο Μητσοτάκης” κλπ).

Αλλά είπαμε, βρήκαν και κάνουν οι λαϊκιστές πολιτικοί της αντιπολίτευσης, απ’ τη στιγμή που έχουν απήχηση τα λεγόμενά τους σε τμήματα της κοινωνίας (νέους, κυρίως, ή ”αναποφάσιστους” κατά δήλωσή τους) για τους λόγους που προαναφέραμε, στους οποίους θα πρέπει να προστεθεί και η υπάρχουσα δυσαρέσκεια της κοινωνίας για όλο εν γένει το πολιτικό σύστημα.

Της κοινωνίας που βιώνει τη δική της αξιακή παρακμή από χρόνια και παραπονιέται τώρα για την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος, ξεχνώντας την αρνητική συμβολή της σ’ αυτό δεδομένου ότι οι πολίτες εκλέγουν τους πολιτικούς εκπροσώπους τους στη Δημοκρατία.

Επιπλέον, αυτοί οι οποίοι τους χαϊδεύουν τα αυτιά σήμερα  και κερδίζουν την προτίμησή τους, είναι εκπρόσωποι του ”χθες” που τους απογοήτευσε ή πολιτικοί συστημικών, μνημονιακών κομμάτων από τα οποία αποκόπηκαν προκειμένου να ”χτίσουν” δικά τους προς εκπλήρωση των φιλοδοξιών τους και όχι των φιλοδοξιών των ψηφοφόρων τους…

Με δεδομένα αυτά, δεν αποκλείεται ο κίνδυνος να μείνει η Ελλάδα ακυβέρνητη μελλοντικά (σε περίοδο γεωπολιτικής ρευστότητας και πολιτικής αστάθειας της Τουρκίας) όσο βρίσκει απήχηση στους Έλληνες η Γκεμπελική προπαγάνδα και αναπαράγονται διχαστικά συνθήματα πολιτικής νοσηρότητας, που κάνουν τον λαό μας – αντί να κοιτάζει μπροστά – να κοιτάζει πίσω, έτοιμος να επαναλάβει τα λάθη του ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο φαντάσματα του παρελθόντος ή κακέκτυπά τους με μανδύα  ”σωτήρα” …

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Τι σημασία να δώσει κανείς στις πάλαι ποτέ αυτοκρατορίες της Ευρώπης, Αγγλία και Γαλλία κυρίως, που ενθυμούνται παλαιές δόξες και συνωμοτούν στα πολυτελή σαλόνια τους; Κακογερασμένες, έχουν ακόμα λίγο φαρμάκι, ίσα για να αυτοκτονήσουν με ένα θλιβερό θάνατο.

Για να το πούμε ωμά τα καινούργια αφεντικά, ΗΠΑ-Ρωσία και η σιωπηλή Κίνα, έκαναν σαφές στις «γεροντοκόρες» του 18^ου 19^ου και 20^ου αιώνα ότι τους απομένει μόνο να βγάλουν από τα σεντούκια τις παλιές φωτογραφίες και να κλάψουν.

Δεν είναι ότι δεν μπορούν ακόμα να κάνουν μικροζημιές, να προκαλέσουν μικροκαθυστερήσεις, να χαλάσουν το κέφι στο τέλος της ημέρας. Ίσως μπορούν. Αλλά μόνο για να θυμίσουν πόσο κακοποιός ήταν και είναι ο ρόλος τους. Όχι ότι οι τρεις καινούργιοι, Κίνα, Ρωσία, ΗΠΑ, είναι «καλοί κ’ αγαθοί». Αλλά πάντα θέλουμε να απαλλαγούμε από τους «κακούς της ημέρας».

Η Κίνα ισχυρή, μόλις που βγαίνει από τη φτώχεια και την αθλιότητα χάρη στον Μάο αλλά οι διάδοχοι θέλουν ακόμα αρκετό χρόνο για να δείξουν που το πάνε. Επικαλούνται τον «Κινέζικο δρόμο προς τον κομμουνισμό» αλλά αυτή η Οδός ήταν και παραμένει τόσο άγνωστη όσο ήταν και το ταξίδι του Κολόμβου που ξεκίνησε αλλά δεν ήξερε που έφτασε και τελικά από το ταξίδι το «καλό κομμάτι» δεν το κέρδισαν οι Ισπανοί που τον χρηματοδότησαν αλλά οι Άγγλοι, για λίγο.

Οι Ρώσοι έχουν γνωστή προϊστορία. Έχασαν την συζητήσιμη «αυτοκρατορία» τους, «χτισμένη» στη Γιάλτα, αλλά καταφέρνουν, κόντρα στους (Δυτικούς) θεούς και δαίμονες, να αποδεικνύουν ότι ήταν και παραμένουν σπουδαίοι αν και γίνονται στόχος σε κάθε ευκαιρία. Και τώρα κρατήθηκαν στην πρώτη γραμμή πυρός. Με απάτη (σύμφωνα με την Μέρκελ) των Δυτικών στο Μίνσκ ότι δεν προετοίμαζαν Ειρήνη αλλά Πόλεμο που κόστισε σε ανθρώπους και χρήμα. Αλλά κρατήθηκαν ψηλά, τόσο ψηλά ώστε οι ΗΠΑ να γυρίσουν την πλάτη στους Ευρωπαίους και να μιλάνε με τον Πούτιν. Μια από τις πολύ μεγάλες τούμπες στους συσχετισμούς Ισχύος που υποβίβασε την Ευρώπη στις παρακατιανές Δυνάμεις.

Οι ΗΠΑ, τέλος, υποχώρησαν για μια ακόμα φορά (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν) αλλά παρά τις εσωτερικές τριβές, υπονομεύσεις, και απείθειες των Ευρωπαίων οι Αμερικάνοι δείχνουν ότι αντέχουν ή ότι τουλάχιστον έχουν την διάθεση να αντισταθούν στο ρεύμα της ήττας που τους καταδιώκει. Ο βίος και η πολιτεία τους φέρνει στο νου την μοιραία πορεία της αρχαίας Αθήνας, όπου η Δημοκρατία εφευρέθηκε και τσαλαπατήθηκε από τους ίδιους τους εφευρέτες. Η ισχύς τους εξακολουθεί να θαμπώνει και να φοβίζει.

Αντίθετα οι Δυτικοευρωπαίοι έχουν υποστεί συνεχείς, ποικίλες ήττες. Δυο η Γερμανία, (Α + Β Παγκόσμιος Πόλεμος) και ξαναχτίστηκε με τα λεφτά των νικητών(και δικά μας) για να αντιμετωπιστεί η ΕΣΣΔ. Πολλές ήττες οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις με την απώλεια των αποικιών τους, πηγή του πλούτου τους. Και τρίτον η καθοριστική αποτυχία (Ευρώπης + ΗΠΑ), στην Ουκρανία, να υποβιβάσουν την Ρωσία από Υπερδύναμη στην κατηγορία των μεσαίων Δυνάμεων. Στην Ιστορία πάντα οι ηττημένοι έπαψαν να είναι αφέντες.

Στην Ελληνική Ιστορία οι λαϊκοί αγωνιστές του 1821 αποδείχθηκαν, πολιτικά, ανώριμοι ήρωες. Τόσο που σήμερα οι επιτήδειοι μας καλούν να σκύψουμε το κεφάλι στους ίδιους, δηλαδή στους Τούρκους, όπως έλεγε τότε ο Νενέκος-σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω. Τελικά, πως θέλουμε να ζήσουμε;