Περιγράφουν εφιαλτικές εικόνες, Τούρκους να οδηγούν στην εξορία  γυναικόπαιδα και γέρους που πεθαίνουν απο την εξάντληση στην πορεία, να σκοτώνουν χωρίς οίκτο και  να βιάζουν κορίτσια!

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

[email protected]

Μετά την πρόσφατη  αναγνώριση από τον αμερικανό πρόεδρο Μπάϊντεν της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους, πολλοί είπαν πως ήρθε η ώρα  της αναγνώρισης  και της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αρκεί οι Ποντιακές Ομοσπονδίες, Οργανώσεις και Σύλλογοι, που θα τιμήσουν την ερχόμενη Τετάρτη 19 Μαΐου την ημέρα μνήμης της εξόντωσης 353.000 Ελλήνων του Πόντου, ενωμένοι να το διεκδικήσουν, προβάλλοντας τις μαρτυρίες απεσταλμένων στον Πόντο Αμερικανών  αξιωματούχων και  κυρίως το ψήφισμα που εξέδωσε  η Αμερικανική Γερουσία την εποχή της γενοκτονίας του αιμοσταγούς Κεμάλ εναντίον των  Χριστιανών Ελλήνων του Πόντου.

Αποκαλυπτικές για τα εγκλήματα των Τούρκων είναι οι αναφορές Αμερικανών αξιωματούχων και απεσταλμένων ανθρωπιστικών οργανώσεων.

Ο Αμερικανός γερουσιαστής Γουίλλιαμ Κίγκ, που έζησε και είδε τα εγκλήματα των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων του Πόντου, συνέταξε έκθεση και την παρουσίασε στη Γερουσία, όπως και η ιατρός Νόστον.

Ιδού το Ψήφισμα της Αμερικανικής Γερουσίας:

«Η Γερουσία εκφράζει αποστροφήν και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπό της κυβερνήσεως του Κεμάλ πασά και υπό των Οθωμανών Τούρκων εν Ανατολία και λυπείται δια την παράλειψιν των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων όπως λάβωσι αποτελεσματικά μέτρα προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της τάξεως εν Ανατολία. Η Γερουσία ευσεβάστως ζητεί παρά του Προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου εις την προσοχήν των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας των Εθνών. Προς τον σκοπόν όπως ληφθώσι δραστικά και ταχέα μέτρα δια να σταματήσει η καταδίωξη και η εξόντωση των κατοίκων του Πόντου, οίτινες είναι Έλληνες κατά την φυλήν και την θρησκείαν και εν γένει στις εν Ανατολία φυλετικές και θρησκευτικές μειοψηφίες».

Μία Αμερικανική Επιτροπή βρισκόταν τότε στον Πόντο για την παροχή βοήθειας σε δεινοπαθούντες. Ηταν ο ταγματάρχης Όουελ, ο ιατρός Ουάρντ, ο χειρουργός Πάρμαλε και η διευθύντρια Ορφανοτροφείου Ισαβέλα Χάρλεκ. Επειδή εξέφραζαν τον αποτροπιασμό τους για τα εγκλήματα που έβλεπαν, οι Τούρκοι τους απέλασαν από το Χαρπούτ (σήμερα Ελαζίγκ), για να μη γίνονονται αψευδείς μάρτυρες και άλλων εγκλημάτων που θα ακολουθούσαν. Όταν η Επιτροπή έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ο ταγματάρχης Όουελ συνέταξε Έκθεση:

            «Οι εκτοπισθέντες εκ των παραλίων του Πόντου και του εσωτερικού Ελληνες από τα μέσα του 1921, άρχισαν να καταφθάνουν τον Οκτώβριο του 1921 στο Χαρπούτ. Δηλαδή τα απομεινάρια των εκτοπιζομένων. Διότι εκ των 30.000 των προοριζομένων για το Χαρπούτ, μόλις 5.000 έφθασαν, οι άλλοι φονεύθηκαν ή πέθαναν καθ’ οδόν. Είδαμε τα πτώματά τους σκόρπια κατά μήκος των ατελεύτητων οδών, βορά των σκύλων, των λύκων και των γυπαετών, διότι απαγορεύουν οι Τούρκοι στους συγγενείς των αποθανόντων την ταφή τους.

            »Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τις οποίες εγκαταλείπουν εξαντλημένες και πεθαίνουν επί των οδών… Στο Χαρπούτ δεν μας επέτρεπαν να βοηθήσουμε τους πάσχοντας. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας εμποδίσουν. Δεν μας επέτρεπαν να παραλάβουμε ορφανά των καθ’ οδόν θνησκόντων Ελλήνων. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα 2/3 των εκτοπισθέντων είναι γυναικόπαιδα.

»Καθ’ όλο το μήκος των οδών, κάθε Τούρκος έχει την άδεια να εκλέγει από την συνοδεία όποια γυναίκα ή νεάνιδα θέλει. Όλοι οι δρόμοι είναι γεμάτοι από πτώματα Ελλήνων πάνω από τα οποία ίπτανται σμήνη ορνέων. Διηύθυνα την Αμερικανική Επιτροπή Βοηθημάτων στο Χαρπούτ. Την  5ην Μαρτίου 1922 οι Κεμαλικές αρχές με συνέλαβαν και με εξετόπισαν μετά των τριών συνοδών μου, χωρίς να μου ανακοινώσουν τον λόγο. Περιπλανηθήκαμε στην Κωνσταντινούπολη. Οι 20 Αμερικανοί υπάλληλοι της υπηρεσίας των Βοηθημάτων, υπέστησαν τα πάνδεινα υπό των Κεμαλικών αρχών. Είναι απερίγραπτος ο κυνισμός των Τούρκων, συλλαμβάνουν από τους εντοπιζόμενους κορίτσια και τα οδηγούν στα χαρέμια τους.

»Πολλοί Έλληνες πνέοντες τα λοίσθια, ερρίπτοντο στις οδούς «δια να ψοφήσουν εκεί» όπως έλεγαν. Παρά τις προσπάθειές μας, τα περισσότερα νήπια πέθαιναν στον δρόμο, καθότι δεν είχαμε πού να τα τοποθετήσουμε προς νοσηλεία…».

Όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που διέσχισαν τον Πόντο περιγράφουν την τραγωδία των μικρών παιδιών  και κυρίως των 10 και των 11 ετών που αποσπώνται απο τις μητέρες τους για να οδηγηθούν στην εξορία και στον θάνατο. Εγκλήματα που σε προκαλούν οχι πόνο και θλίψη, αλλά οργή, φρίκη, αγανάκτηση, μίσος και εκδίκηση.