Η Μέση Εκπαίδευση είναι η πλέον αναξιόπιστη βαθμίδα της ελληνικής εκπαίδευσης

Την Πέμπτη 13/05 συμμετείχα σε μια συζήτηση στα πλαίσια του «Φόρουμ των Δελφών» μαζί με την υπουργό κ. Νίκη Κεραμέως και τον πρόεδρο του ΙΕΠ κ. Γιάννη Αντωνίου, που διεύθυνε ο καθηγητής κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκης. Το θέμα ήταν «Η Μέση Εκπαίδευση ως βαθμίδα διαμόρφωσης του Πολίτη, οι αβελτηρίες της και οι αναγκαίες βαθιές τομές». Προετοιμαζόμενος για τη συζήτηση έκανα κάποιες σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Κάποιες από αυτέςειπώθηκαν φυσικά και στη συζήτηση που ελπίζω να ήταν γόνιμη.

Η Μέση Εκπαίδευση είναι η πλέον αναξιόπιστη βαθμίδα της ελληνικής εκπαίδευσης. Και αυτό αποδεικνύεται εμφατικά από το γεγονός ότι γονείς και μαθητές εμπιστεύονται πολύ περισσότερο το φροντιστήριο από το σχολείο. Εμπιστεύονται περισσότερο τις 10 ώρες εβδομαδιαίας φροντιστηριακής εκπαίδευσης  από τις 35 σχολικής. Και η απαξίωση  δεν αφορά μόνο το δημόσιο σχολείο αλλά και το ιδιωτικό αφού και οι μαθητές αυτών καταφεύγουν στο φροντιστήριο από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Και όπως ξέρετε φροντίδα δεν χρειάζονται μόνο οι αδύναμοι μαθητές αλλά και οι καλύτεροι προκειμένου να αποκτήσουν «σωστές βάσεις» ώστε στο τέλος του Λυκείου να επιτύχουν σε μια «καλή σχολή». Φροντιστήριο κάνουν και οι μαθητές των Πρότυπων – Πειραματικών αλλά και οι μαθητές των ΕΠΑΛ. Και τότε το σχολείο τι κάνει; Κάτι δεν πάει καλά και δεν πάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Αν υπάρχει βαθμίδα που απαιτεί ριζικές αλλαγές αυτή είναι η Μέση Εκπαίδευση. Αλλά για να την αλλάξεις πρέπει να έχεις στόχο, να έχεις ένα μοντέλο σχολείου που θέλεις να φτιάξεις αφού το υπάρχον μας «τέλειωσε». Και όχι μόνο τέλειωσε,αλλά και κάθε απόπειρα διάσωσης που έγινε στο παρελθόν είτε απέτυχε παταγωδώς, είτε αποκαθηλώθηκε σταδιακά, ακόμα και από τους ίδιους που την επιχείρησαν. Η κάθε εποχή απαιτεί το δικό της σχολείο και τα 40 χρόνια εμπειρίας μου επιτρέπουν να το φαντάζομαι.

Φαντάζομαι ένα σχολείο αξιόπιστο. Που είναι πλήρως στελεχωμένο από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του. Που αξιολογεί σωστά και δίκαια τον εαυτό του, τους δασκάλους και τους μαθητές του. Που λειτουργεί με κανόνες και θέτει όρια. Που δηλώνει κάθε στιγμή ότι η εκπαίδευση έχει κόστος, δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι τυπική διαδικασία. Που κάνει συνείδηση σε κάθε εμπλεκόμενοότι τόσο η  αριστεία όσο και η απλή προαγωγή απαιτούν προσπάθεια,που δίνει στη γνώση, αξία.

Για τη συνέχεια AThensVoice