του  Ανδρέα Μήλιου

Τον τελευταίο καιρό γράφονται πολλά για την ουδέτερη στάση που τηρεί η Γερμανία στις προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου και οι περισσότεροι ειδικοί και μη ειδικοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί είναι φιλότουρκοι.

Αν δει κανείς την πραγματικότητα επιφανειακά θα δικαιώσει την άποψη αυτή. Όμως, τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα. Όποιος είναι εξοικειωμένος με την πολιτική, κοινωνική και οικονομική δομή και σύσταση της γερμανικής κοινωνίας, γνωρίζει πως ο φιλοτουρκισμός στη Γερμανία  εκπροσωπείται και υποστηρίζεται  από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ και όχι από τον λαό.

Σε απόλυτη αντίθεση με τα αισθήματα του γερμανικού λαού είναι τα συμφέροντα (και όχι τα αισθήματα) των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας απέναντι στην Τουρκία. Προτάσσω τα οικονομικά αντί των πολιτικών συμφερόντων, διότι τα πρώτα είναι αυτά που καθορίζουν διαχρονικά τις συντεταγμένες που οφείλει να ακολουθεί η γερμανική πολιτική. 

Στη Γερμανία η Πολιτική είναι παρακολούθημα των οικονομικών συμφερόντων. Τα τελευταία με τις αδρές, κρυφές και φανερές, χρηματοδοτήσεις προς όλα τα κόμματα καταφέρνουν να προωθούν στην εξουσία άχρωμες και χειραγωγίσιμες από αυτά ηγεσίες. Η πρακτική αυτή έχει στρατηγικό χαρακτήρα,  είναι διαχρονική και αγκαλιάζει  όλο το πολιτικό φάσμα. Από τους Πράσινους μέχρι τους Χριστιανοκοινωνιστές.

Τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα:

α) Όταν ο ευνοούμενός τους Χέλμουτ Κολ έγινε πολιτικά ισχυρός και αυτονομήθηκε, τα οικονομικά συμφέροντα αποκάλυψαν σκάνδαλο κρυφής χρηματοδότησης του κόμματός του για να τον καθαιρέσουν και να φέρουν στην καγκελαρία την Άγκελα Μέρκελ, μια πρώην προσκοπίνα του σοβιετικού κομμουνισμού (μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ανατ. Γερμανίας). Σε ολόκληρη την αναπτυγμένη πρώην Δυτ. Γερμανία δεν βρέθηκε ένας αξιόλογος πολιτικός για να τον διαδεχθεί ή η επιλογή αυτή ήταν επίδειξη ισχύος των  οικονομικών συμφερόντων προς τη Δυτική πολιτική τάξη;  β) Το 1966-1969, περίοδο που η Σοσιαλδημοκρατία μεσουρανούσε στη Βόρεια Ευρώπη και τη Σκανδιναβία, τα οικονομικά συμφέροντα υποχρέωσαν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες να συγκυβερνήσουν. Φυσικά, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα εδώ και αρκετά χρόνια.

γ) Τα ίδια οικονομικά συμφέροντα εξημέρωσαν τους Πράσινους, που ξεκίνησαν ως σκληροί ακτιβιστές τη δεκαετία του ’80, και τους ανέδειξαν σε κυβερνητική δύναμη την πρώτη δεκαετία της νέας Χιλιετίας (συγκυβέρνησαν με τους Σοσιαλδημοκράτες), ενώ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις  φέρονται πως μπορεί να αναδειχθούν ακόμα και πρώτη δύναμη στις επικείμενες ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου.

δ) Ο πρώην σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του προς το οικονομικό κατεστημένο με μια θέση στη Διοίκηση του ρωσικού κολοσσού φυσικού αερίου Gazprom. 

Για τη συνέχεια Capital