Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε τις 30 Μαρτίου 2009 και αποτελεί απάντηση σε σχολιαστή που αναπαράγει την προπαγάνδα των Τούρκων και εκείνων που δεν θέλουν την ελληνοκουρδική προσέγγιση. Η προπαγάνδα αυτή λέει ότι “οι τσέτες μας έσφαξαν στον Πόντο και τη  Μικρά Ασία και οι τσέτες ήταν Κούρδοι”. 
Διάταξη μάχης του τουρκικού στρατού, 19-21 Απριλίου 1921, από τις επιχειρήσεις κατάπνιξης της επανάστασης των Κούρδων του Κότσγκιρι, μια περιοχή που γειτνιάζει με τον Πόντο.

Aνώνυμε φίλε

δεν ξέρω πόσο καλά γνωρίζεις την ιστορία της Ανατολής και διάφορες πτυχές της, για να την επικαλείσαι, με επιχειρήματα, μάλιστα, που τα κυκλοφορούσαν διάφοροι κύκλοι στα ελληνικά υπουργεία, τη δεκαετία του ’90, για να πείσουν τους Έλληνες πολιτικούς και διπλωμάτες ότι οι πραγματικοί μας φίλοι είναι οι Τούρκοι. Οι ίδιοι προσπαθούσαν να μας πείσουν πόσο κακοί και “τρομοκράτες” ήταν οι Κούρδοι που “μας πετάλωναν” και πόσο ποταπός ήταν ο Οτζαλάν, που δεν μιλούσε καν κουρδικά (ο Άπο έμαθε τουρκικά στο σχολείο, αφού η μητρική του γλώσσα ήταν τα κουρδικά) και άρα δεν έπρεπε να τον στηρίζουμε.

Δεν θέλω να σου πω ποιοί ήταν εκείνοι οι κύκλοι για να μην ανοίξουν και πάλι συζητήσεις που δεν κλείνουν ποτέ και για να μην στεναχωρήσω εσένα και τους αναγνώστες μας.

Το σωστό λοιπόν, σε σχέση με την ιστορία και τη στάση των Κούρδων απέναντι στους Έλληνες, είναι ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα, μερικοί Κούρδοι φύλαρχοι συμφώνησαν με το οθωμανικό κράτος και έβαλαν τους πολεμοχαρείς Κούρδους των φυλών τους, και ΟΧΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ, να συμμετέχουν σε διωγμούς Αρμενίων.

Ήταν τότε που συγκροτήθηκαν τα Συντάγματα Χαμιντιέ (Hamidiye Alaylar), τα οποία, όμως, συμμετείχαν και σε σφαγές κουρδικών φατριών που αντιστέκονταν και δεν συμμαχούσαν με το οθωμανικό κράτος. Όπως γίνεται και σήμερα, που ορισμένοι Κούρδοι, ισχνή μειοψηφία, γίνονται πολιτοφύλακες επ’ αμοιβή και πολεμούν εναντίον των Κούρδων ανταρτών που μάχονται για την ελευθερία.

Στη διάρκεια της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής, τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, ελάχιστοι Κούρδοι συμμετείχαν σε διωγμούς και σφαγές Ελλήνων, που είχε ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΕΙ το οθωμανικό κράτος. Και λέω ελάχιστοι γιατί οι Κούρδοι δεν πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων και ζούσαν μακρυά από τις περιοχές που κατοικούσαν Έλληνες.

Πάντως, όσο διαρκούσε η γενοκτονία και ήταν σε εξέλιξη οι εκτοπισμοί στα ενδότερα της Ανατολίας, κάποιοι άλλοι Κούρδοι, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αυτού, βοηθούσαν τους Έλληνες που περνούσαν από διάφορες περιοχές του Κουρδιστάν, βαδίζοντας προς το θάνατο στα καραβάνια του θανάτου.

Αν διαβάσεις το βιβλίο “Ούτε τ’ όνομά μου” (Εκδόσεις Γκοβόστη), θα μάθεις ιστορία, την οποία επικαλείσαι και θα δεις ότι οι Κούρδοι ήταν στο πλευρό μας και μας βοηθούσαν και μιλάμε για τον απλό λαό.

Εγώ την έμαθα την ιστορία από τους συγγενείς μου, που συμμετείχαν στα καραβάνια του θανάτου, από την Αμάσεια στο Ντιγιαρμπακίρ και μετά στην Τρίπολη του Λιβάνου. Εκείνοι μου μίλησαν για τη βοήθεια των Κούρδων, χάρη στους οποίους διασώθηκαν, όσοι διασώθηκαν.

Την ίδια περίοδο, τo 1921, και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, οι Κούρδοι Αλεβίτες της φυλής Κότσγκιρι, στην περιοχή Ντέρσιμ-Ερζινγκιάν-Σεβάστειας, επαναστάτησαν εναντίον της κυβέρνησης του Μουσταφά Κεμάλ, προσφέροντας τεράστια βοήθεια στο δοκιμαζόμενο ελληνικό στρατό. Κι αυτό γιατί υποχρέωσαν τον Μουσταφά Κεμάλ να στρέψει ένα σώμα στρατού και τον ίδιο των σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου, Τοπάλ Οσμάν εναντίον των επαναστατημένων Κούρδων του Κότσγκιρι, αλαφρώνοντας την πίεση που δέχονταν ο Ελληνικός Στρατός στο Μικρασιατικό Μέτωπο από τον στρατό του Κεμάλ αλλά και οι Έλληνες του Πόντου από τις συμμορίες του Τοπάλ Οσμάν.

Τελικά, η επανάσταση του Κότσγκρι πνίγηκε στο αίμα από τον τουρκικό στρατζό και τα συντάγματα εθελοντών του Τοπάλ Οσμάν, σε ένα διάλειμμα των σφαγών του στον Πόντο.

Αν ψάξει κανείς καλά, ίσως βρει ότι πίσω από εκείνη την επανάσταση, που έχασαν τη ζωή τους πάνω από δέκα χιλιάδες Κούρδοι, να κρύβεται η Ελλάδα και να αποδειχτεί ότι οι άνθρωποι εκείνοι έχασαν τη ζωή τους και στην ουσία θυσιάστηκαν για τα εθνικά μας συμφέροντα. Λέω, ίσως.

Πάντως, για κείνα τα γεγονότα και τη συμμετοχή κάποιων Κούρδων σε διωγμούς και σφαγές Αρμενίων και Ελλήνων, ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ναι αυτός που παραδώσαμε στους διώκτες του Τούρκους “φίλους” μας, ζήτησε εξ ονόματος των Κούρδων που εκπροσωπεί -και όπως αποδείχτηκε από τις χθεσινές εκλογές, εκπροσωπεί τη συντριπτική πελιοψηφία του λαού του- συγνώμη από την Ελλάδα και από τους Έλληνες και δήλωσε ότι όταν απελευθερωθεί το Κουρδιστάν, το πρώτο μνημείο που θα στηθεί στο Ντιγιαρμπακίρ, θα είναι αυτό της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και της Ανατολής.

Τέλος πάντων, αυτά για την ιστορία και τη διπλωματία.

Όσον αφορά το επιχείρημά σου, και σωστός να ήταν ο ισχυρισμός σου, αυτό τί σημαίνει, ότι δεν πρέπει να σταθμίσουμε τί μας συμφέρει τώρα;

Δηλαδή, οι Γερμανοί που κατέστρεψαν την Ελλάδα πριν από πενήντα χρόνια, δεν είναι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. εδώ και δεκαετίες;

Τί λογική είναι αυτή;

Επίσης λές ότι αν οι Κούρδοι αναλάβουν γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, θα ζητήσουν έξοδο στο Αιγαίο.

Σωστά. Και αυτό τί σημαίνει;

Ότι θα θεωρούμε τους Κούρδους εχθρούς και οι Τούρκοι υπεύθυνοι της Γενοκτονίας, της εθνοκάθαρσης, της κατοχής της Κύπρου και των προκλήσεων στο Αιγαίο θα είναι οι φίλοι μας και θα τους στέλνουμε συλληπητήρια τηλεγραφήματα ως χώρα, όταν σκοτώνονται στρατιώτες σε μάχες με Κούρδους μαχητές;

Συγνώμη αν διακρίνεις φίλε μου επιθετικότητα στο κείμενο, αλλά, αν υπάρχει, αυτό δεν αφορά εσένα, αλλά τους “υπεύθυνους” που χειρίζονται εδώ και δεκαετίες τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, οι οποίοι, σε συνεργασία με τους εγκάθετους, οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και συνεχίζουν, για να τη ρίξουν στο βάραθρο.

φιλικά

Σάββας Καλεντερίδης