Από τον Ιούλιο του 2003 ως τον Οκτώβριο του 2004, υπό την ιδιότητα του διευθυντή Η/Μ μελετών του μεγαλύτερου μελετητικού γραφείου της χώρας, είχα το προνόμιο και την ατυχία να διευθύνω την ομάδα των 14 Τεχνικών Συμβούλων της ΔΑΟΑ (Διεύθυνσης Ασφαλείας Ολυμπιακών Αγώνων) η οποία παρακολουθούσε για λογαριασμό του Δημοσίου το σύστημα ασφαλείας C4Ι (Command, Control, Communication and Computer Ιntegration, δηλαδή Ενοποίηση Διοίκησης, Ελέγχου, Επικοινωνιών και Υπολογιστών).

Η υπόθεση του περιβόητου C4Ι δείχνει με ιδιαίτερα ανησυχητικό τρόπο μια κατάσταση η οποία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο στο μέλλον να διορθωθεί.

Η Δικαιοσύνη, ο δημοσιογραφικός και ο πολιτικός κόσμος ερευνούν την υπόθεση υπό το πρίσμα της απόδοσης των ευθυνών σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα και στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Ενεργούν, δηλαδή, με την ψευδαίσθηση ότι αν εκλείψουν οι δύο- τρεις πολιτικοί άνδρες που «τα έπιασαν» και οι δύο- τρεις επιχειρηματίες που τους «λάδωσαν» από το προσκήνιο, αυτομάτως ο δημόσιος βίος μας θα έχει εξυγιανθεί και η Ελλάδα θα καταστεί Σουηδία.

Με τη συγκεκριμένη θέση που λαμβάνω δεν επιθυμώ να επιρρίψω ευθύνες ούτε πιστεύω ότι θα έπρεπε να αποδίδονται ευθύνες- σε οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία για το συγκεκριμένο έργο.

Κάθε διευθύνων σύμβουλος μια εταιρείας έχει την υποχρέωση να παρουσιάζεται ενώπιον των μετόχων και να τους αναφέρει ότι η εταιρεία στην οποία επένδυσαν τις περιουσίες τους τους ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη με κέρδη. Αυτό, άλλωστε, περιμένουμε όλοι εμείς οι πολίτες που αγοράζουμε μετοχές για να εξασφαλίσουμε τις μικρές ή μεγάλες αποταμιεύσεις που δημιουργήσαμε με κόπο.

Ετσι, όταν οι όροι ανταγωνισμού που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια από το πολιτικό περιβάλλον επιβάλλουν σε έναν επιχειρηματία να χρησιμοποιήσει κάθε πρόσφορο μέσον για την επίτευξη του σκοπού του, θα ήταν υποκρισία να τον κατηγορήσουμε γιατί δεν άφησε την εταιρεία που διευθύνει να βουλιάξει στην αφάνεια επειδή κάποιοι άλλοι θα το πράξουν αντί αυτού.

Για κάθε κύριο Χριστοφοράκο ο οποίος θα εμπλακεί τυχαία στο δίχτυ της Δικαιοσύνης θα υπάρχουν άλλοι 50 ή 100 επιχειρηματίες που απλώς θα ακολουθούν τους ίδιους άτυπα θεσπισμένους κανόνες που στην ουσία δεν έχουν αλλάξει από την εποχή της Τουρκοκρατίας.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για το πολιτικό περιβάλλον, δηλαδή για εμάς τους ίδιους, χωρίς να ερυθριούμε ως παρθένες…

Υπό τη συγκυρία των παγκόσμιων γεωπολιτικών αναταραχών που πυροδοτήθηκαν με την αναρρίχηση στην εξουσία μιας νεοσυντηρητικής αμερικανικής κυβέρνησης και της επακόλουθης τρομοκρατικής επίθεσης της 11/9, καθώς και με την απειλή του διεθνούς Τύπου και των χωρών με μεγάλη επιρροή να παρουσιάσουν τη χώρα μας ως έναν παράδεισο για τη διεθνή τρομοκρατία, οι έλληνες πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων κατανόησαν ότι έπρεπε να υιοθετηθεί ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό και δαπανηρό σύστημα ασφαλείας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Δεν θα ασχοληθώ με τα κριτήρια με τα οποία έγινε η επιλογή του ομίλου που θα υλοποιούσε το σύστημα C4Ι. Αυτό, αν κρύβει σκοτεινά σημεία, ανήκει στη Δικαιοσύνη να το προσδιορίσει. Και εγώ άκουσα διάφορα σχόλια, πολλές φορές από σημαντικά στελέχη, αλλά παραμένουν πάντα στη σφαίρα της προσωπικής άποψης και όχι σε απτά γεγονότα. Η προσπάθεια, όμως, υλοποίησης του συγκεκριμένου έργου ξεκίνησε με τη συνταγή της αποτυχίας:

▅ Αντί ένα τόσο μεγάλο έργο υψηλής τεχνολογίας να προσδιοριστεί με βάση τις τεχνικές του απαιτήσεις και να ανατεθεί σε έναν διεθνή ή ελληνικό κατασκευαστικό όμιλο, ο οποίος θα είχε συγκεκριμένους προμηθευτές και διαδικασίες υλοποίησης και θα ήταν υπεύθυνος για το τελικό αποτέλεσμα, το όλο εγχείρημα αντιμετωπίστηκε ως προμήθεια αμυντικού υλικού, υπο γράφηκε από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας και διοικήθηκε από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης με τη συμμετοχή της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αυτό δημιούργησε αυτομάτως πολλαπλούς πόλους και κέντρα λήψης αποφάσεων τα οποία κινούνταν με εξαιρετικά δύσκαμπτο τρόπο. Οι ατέρμονες συσκέψεις στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης τις οποίες παρακολούθησα ποτέ δεν έφεραν κάποιο απτό αποτέλεσμα πέρα από τη διατύπωση πολλών ευχολογίων.

για τη συνέχεια TOBHMA