Συνέντευξη στο Ermenihaber.am έδωσε με αφορμή τα 106 χρόνια από τη Γενοκτονία των Αρμενίων έδωσε ο Τούρκος νομικός, ποιητής και συγγραφέας, Ακίφ Κουρτούλους (Akif Kurtuluş).

Σε σύντομο άρθρο του «Εκατό Χρόνια της ντροπής», το οποίο είναι το μοναδικό του έργο μεταφρασμένο στα αρμενικά, ο Κουρτούλους γράφει:

«Επειδή το κράτος έχτισε την ίδρυσή του πάνω στην ιδεολογία του αφανισμού των Αρμενίων, δεν μπορεί να δικαιολογήσει όλες τις φρικαλεότητες που διέπραξε.

Και τα κατάφερε.

Εδώ και εκατό χρόνια ζούμε μια «ικανοποιημένη και ευτυχισμένη» ζωή μακριά από αυτή την κόλαση.

Η αναγνώριση και η καταδίκη της γενοκτονίας είναι δυνατή, πρώτα απ ‘όλα, με την αντιμετώπιση του παρελθόντος.

«1915. Αποκαλώ τη διαδικασία απέλασης Αρμενίων διανοουμένων που διαμένουν στην Κωνσταντινούπολη σε Τσάνγκκερ, Καλέντζικ και Αγιάς στις 24 Απριλίου 2012 «γενοκτονία». Ως δικηγόρος, δεν μπορώ να εκφράσω άλλη άποψη από αυτή του Ράφαελ Λέμκιν*. Αλλά αυτό πρέπει να ειπωθεί από το κράτος που διέπραξε το έγκλημα.

Αποκαλώ τη διαδικασία απέλασης των Αρμένιων διανοουμένων που ζουσαν στην Κωνσταντινούπολη σε Τσανκέρ, Κάλεικ και Αγιάς το 2015 ως «γενοκτονία». Ως δικηγόρος, δεν μπορώ να εκφράσω άλλη γνώμη μετά την ανάγνωση του εγγράφου του Λέμκιν που εγκρίθηκε από τον ΟΗΕ. Αλλά αυτό πρέπει να αναγνωρίσει το κράτος που διέπραξε αυτό το έγκλημα.

Επειδή το έγγραφο του Λέμκιν έχει δύναμη για τις χώρες που τελικά το υπέγραψαν. Η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν μπορεί να πει, ότι «αυτές οι δολοφονίες έγιναν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή τους τζιχαντιστές». Επειδή είναι ο κληρονόμος της.

Η Τουρκική Δημοκρατία οικοδόμησε την ύπαρξή της πάνω σε δύο μεγάλα εγκλήματα․ Χωρίς συμφιλίωση με τους Κούρδους, χωρίς αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, χωρίς σύγκρουση με τις συνέπειες, η Τουρκία δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα, και εμείς, ο λαός αυτής της χώρας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε ειρηνικά.

– Κατά τη γνώμη σας, πόσο καιρό και πόσο μπορεί να διαρκέσει η πολιτική άρνησης της Άγκυρας;

«Δεν ξέρω». Δεν γνωρίζω πολύ καλά αυτό το θέμα για να πω κάτι. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι η Διασπορά και η Αρμενία χρησιμοποιούν την 24η Απριλίου για να «περιορίσουν» την Τουρκία στις διεθνείς σχέσεις. Αλλά για μένα, η 24η Απριλίου είναι πιο «ζωτικής σημασίας» ζήτημα το οποίο δεν αξίζει να θυσιάζεται για τη διπλωματία και τα διεθνή συμφέροντα.

Για παράδειγμα, διάβασα νέα ότι ο Μπάιντεν θα αναγνωρίσει τη Γενοκτονία. Νωρίτερα, ο Ομπάμα προτίμησε να χρησιμοποιήσει τον όρο “Meds Yeghern” (Μεγάλη Γενοκτονία) αντί για “Γενοκτονία”.

Ωστόσο θα επιστρέψω στο θέμα της Άγκυρας, το κυβερνόν καθεστώς της οποίας θα συνεχίσει να το αρνείται όσο μπορεί. Αν δεχτεί, θα ζήσουμε σε μια εντελώς διαφορετική Τουρκία.

– Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία που, έχοντας έρθει στην εξουσία, θα επιδιώξουν να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία, και όχι να την αρνηθούν;

«Υπάρχει». Στον τρέχοντα πολιτικό πεδίο υπάρχει μόνο το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (PDP). Κατά τη γνώμη μου, το DPN είναι μια πολύ σημαντική πολιτική δύναμη για το μέλλον της Τουρκίας. Αυτός είναι ο λόγος που διώκεται τόσο πολύ».

– Πιστεύετε ότι το μίσος και η ρατσιστική πολιτική έναντι των Αρμενίων υπό τον Ερντογάν θα μαλακώσουν ή θα εμβαθύνουν;

«Για τον Ερντογάν η 24η Απριλίου 1915 είναι ο θάνατος των Οθωμανών Αρμενίων κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δυστυχώς, δεν μπορώ να περιμένω μείωση της υποκίνησης μίσους ή της ρατσιστικής πολιτικής».

– Ποιες προοπτικές βλέπετε στις σχέσεις Αρμενίας-Τουρκίας και του λαού;

«Δυστυχώς, δεν έχω ιδιαίτερες ελπίδες για το μέλλον.»

ΠΗΓΗ: el.armradio.am

*Ο Ραφαέλ Λέμκιν, πολωνικά: Rafał Lemkin‎ (24 Ιουνίου 1900 – 28 Αυγούστου 1959) ήταν Πολωνός νομικός, εβραϊκής καταγωγής

Ο όρος γενοκτονία αποτελεί ένα νέο όρο που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου από τον πολωνοεβραίο Ραφαήλ Λέμκιν (Raphael Lemkin) καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γέιλ για να περιγράψει το έγκλημα της μαζικής εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου. O όρος αναδείχθηκε και καθιερώθηκε λίγο πριν από τη Δίκη της Νυρεμβέργης. Αποτέλεσε ομόφωνη Σύμβαση ΟΗΕ του 1948 «για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» και από το 1951 τέθηκε σε ισχύ στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.

Ο Λέμκιν είχε αρχίσει να ασχολείται με εγκλήματα τύπου γενοκτονίας από τη δεκαετία του 1930, χωρίς να χρησιμοποιεί ακόμα αυτόν τον όρο. Η σφαγή περίπου 3.000 Ασσυρίων Χριστιανών από το Ιρακινό κράτος τον Αύγουστο του 1933, σε συνδυασμό με τις μνήμες των σφαγών Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων από τους Τούρκους μεταξύ 1914 και 1924, ώθησαν τον Λέμκιν να κάνει μια εκστρατεία για την ανάπτυξη διεθνούς δικαίου που θα βοηθούσε στην πρόληψη των γενοκτονιών.