Η σοφία, αλλά και η ευαισθησία που χαρακτήριζε τους Έλληνες του Πόντου, τους ώθησε να διατυπώσουν παροιμίες κατά συνθήκη και σύμφωνα με τα τεκταινόμενα αλλά και να εφαρμόζουν δεισιδαιμονίες ετών, που έλαβαν από τους προγόνους και φρόντιζαν να τις διατηρούν κατά γράμμα, χωρίς παρεκκλίσεις.

Αυθόρμητοι και συνάμα μαχητικοί, οι Έλληνες του Πόντου, εξέφραζαν τα συναισθήματα και τις απόψεις τους για τη μεγάλη εορτή των εορτών, το Πάσχα, με σοφία, σύνεση, αγανάκτηση, σκωπτικότητα και πάντα με αγάπη για τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

 

 

Παροιμίες

Στα Κοτύωρα συνήθιζαν να λένε: τη Χριστού καλά φαγία και την Λαμπρήν καλά λώματα, δηλ. τα Χριστούγεννα να έχουμε καλά φαγητά και το Πάσχα καλά ρούχα. Το έλεγαν διότι τα Χριστούγεννα, λόγω καιρού, ότι ρούχο και να φορέσεις δε φαίνεται και επιπλέον χρειάζεται, λόγω κρύου, να τρως περισσότερο και καλύτερα. Ενώ το Πάσχα, με τις καλοκαιρίες και τα τριήμερα ξεφαντώματα, που συνεχίζονταν μέχρι την Ανάληψη, ήταν απαραίτητα τα καλά ρούχα, για τις εμφανίσεις του ατόμου.

Ο Άνθιμος Παπαδόπουλος μας πληροφορεί για την εξής παροιμία από τα Κοτύωρα: Ας εν’ για το Χριστός Ανέστη κουμπάρε, δηλ. ας συγχωρεθούμε ενόψει της Ανάστασης του Χριστού. Συνήθως λεγόταν για αναγκαστική συγχώρεση πταίσματος. Η φράση φαίνεται να προήλθε από ένα επεισόδιο μεταξύ μιας νεαρής γυναίκας και του κουμπάρου της, που τη φίλησε κατά την Ανάσταση, όχι όμως με αγνές προθέσεις. Η γυναίκα, σκεπτόμενη τα σοβαρά επακόλουθα της καταγγελίας στο σύζυγό της, συγχώρησε αναγκαστικά τον κουμπάρο με την παρούσα  φράση. Η ίδια φράση υπήρχε σε παραλλαγές σε πολλές περιοχές του Πόντου. Όπως στην Κερασούντα που έλεγαν: ας έν’ κι ατό το φίλεμαν για το Χριστός Ανέστη, φράση που επικρατεί μεταξύ των Ποντίων μέχρι σήμερα.

Από τη Ματσούκα έχουμε την εξής φράση: ;έεις να τρως; Χριστός Ανέστη, ’κ’ έεις να τρως; Θάνατον πατήσας, δηλ. όταν έχεις ευημερία καλοπερνάς, ενώ όταν δεν έχεις ούτε να φας, υποφέρεις.

Διαβάστε τη συνέχεια στο pontosnews.gr