Απόστολος Αποστολόπουλος

Αν η εικόνα είναι χίλιες λέξεις τότε η υποδοχή που επιφύλαξε ο Ερντογάν στην πρόεδρο της Επιτροπής Φον Ντερ Λάϊεν τα λέει όλα.

Ήταν να συναντηθούν τρεις, ο Ερντογάν, η Ντερ Λάϊεν και ο Σαρλ Μισέλ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Οι καρέκλες, όμως, που είχαν τοποθετηθεί στην αίθουσα της συνάντησης ήταν μόνο δυο. Κάτι που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας: η προσβολή ήταν προσχεδιασμένη: Και προς τη γυναίκα κ. Ντερ Λάϊεν. Και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και προς τη Γερμανία, πατρίδα της κ. ντερ Λάϊεν.

Την κ. ντερ Λάϊεν δεν συνόδευσαν τα καλύτερα λόγια από τα γερμανικά ΜΜΕ, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της. Είπαν ότι δεν ήταν ικανή να αναλάβει το Υ/γειο Άμυνας, αρχικό προορισμό της. Της ανέθεσαν λοιπόν την προεδρία της ΕΕ. Δείγμα πόσο σέβονται οι Γερμανοί την υπόλοιπη Ευρώπη. Το ίδιο έδειξε να τη σέβεται και ο Ερνογάν.

Η κ. ντερ Λάϊεν δικαίωσε και τους συμπατριώτες της των ΜΜΕ και την καγκελάριο Μέρκελ που δεν διακινδύνευσε να της αναθέσει την Άμυνα της Γερμανίας. Φέρθηκε αντάξια της φήμης για τα προσόντα της.

Προτίμησε να κάτσει στον παρακείμενο καναπέ, απέναντι στον Τσαβούσογλου, κατώτερό της σύμφωνα με το πρωτόκολλο αντί να αποχωρήσει, ανταποδίδοντας την προσβολή.

Και τοποθετώντας την πατρίδα της και την Ευρωπαϊκή Ένωση στο βάθρο μιας ισχυρής Δύναμης, διεθνώς. Μπορούμε όμως να της αναγνωρίσουμε ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Έκατσε εκεί που πράγματι βρίσκονται και η Γερμανία και η Ευρώπη: στο περιθώριο.