Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου*

Αφορμή για αυτό το άρθρο δεν ήταν μόνο μια ακόμη πράξη απρόκλητης βίας, αλλά κυρίως οι αντιδράσεις μας μετά το γεγονός αυτό, που τελικά δεν υπήρξαν. Όλα έγιναν όταν εν μέσω μιας διαδήλωσης υπέρ του δολοφόνου Δ. Κουφοντίνα, έτυχε να περνάει με το μηχανάκι του από το δρόμο ένας ατυχής ηλικιωμένος που κρατούσε την εικόνα της Παναγίας.

Το οργισμένο πλήθος, όρμησέ στον ηλικιωμένο κύριο σκίζοντας την εικόνα του φωνάζοντας: «στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο και η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς…».

Δε θα κρίνω το τι έλεγαν, αλλά κυρίως το τι έκαναν σε έναν άνθρωπο που δεν προκάλεσε. Είχε απλώς την ατυχία να βρεθεί στο αλαλάζον πλήθος κρατώντας μια εικόνα της Παναγίας.

Oι άνθρωποι, δηλαδή, που φώναζαν και διαδήλωναν, υποτίθεται, για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ενός αμετανόητου δολοφόνου, την ίδια στιγμή παραβίαζαν το αναγνωρισμένο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του απαραβίαστου της θρησκευτικής ελευθερίας (αρ.13) και της προσωπικής ελευθερίας  (αρ. 5 του Συντάγματος).

Όμως το θέμα είναι ευρύτερο.

Η επίσημη ελληνική εκκλησία δεν πήρε θέση.  Και αναρωτιέται κανείς γιατί ενώ έχει άποψη και την εκφράζει ακόμα και για θέματα αμιγώς πολιτικά, άφησε το συγκεκριμένο θέμα έτσι, ασχολίαστο, όταν μάλιστα άπτεται  αμιγώς θρησκευτικού και λατρευτικού ζητήματος;

Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, που όταν τους συμφέρει, «αγωνίζονται» για  το δίκαιο και το πολιτικά ορθό με ιδιαίτερα ευαίσθητα αντανακλαστικά, γιατί δεν αντέδρασαν στη συγκεκριμένη περίπτωση; Δεν είδαν τίποτα το ρατσιστικό σε αυτήν τη συμπεριφορά;

Όλοι εμείς οι χρήστες του διαδικτύου, που ακόμα και για ένα λεκτικό ατόπημα στήνουμε διαδικτυακά δικαστήρια, που η διαφορετική άποψη προσφέρει το έναυσμα για να ξεκινήσει διαδικτυακός εμφύλιος, στη συγκεκριμένη περίπτωση φάνηκε ότι δεν είχαμε τίποτα να πούμε.

Το γεγονός αυτό, ανεξάρτητα από το σε τι Θεό πιστεύει ο καθένας, θεωρώ ότι πρέπει να μας προβληματίσει γιατί δεν άπτεται μόνο της θρησκείας.

Είναι η συμπεριφορά στον αδύναμο, η έλλειψη σεβασμού, το «δικαίωμα» στην βεβήλωση, τη βλασφημία και την καταστροφή σε οτιδήποτε εσύ μισείς, στο όνομα της όποιας ιδεολογίας, φτάνοντας τελικά στην ασυδοσία και την ανομία.

Είναι η ανοχή σε μια συγκεκριμένη ιδεολογική ομάδα που έχει κατοχυρώσει για τον εαυτό της την ατιμωρησία.

Είναι επίσης ο φόβος. Ο φόβος μη μιλήσουμε και μας κολλήσουν την ταμπέλα του φασίστα.

Κάπως έτσι, από πράξεις που μένουν ατιμώρητες με την ανοχή και το φόβο μας, οι κοινωνίες καθηλώνονται και επικρατούν τα άκρα. Ο χουλιγκανισμός όχι μόνο στον αθλητισμό, δυστυχώς και στην πολιτική, γιγαντώνεται και μαστίζει την κοινωνία.

Η ατιμωρησία τρέφει τέτοιες συμπεριφορές και τις πολλαπλασιάζει. Είναι βία και μάλιστα μια επικίνδυνη βία γιατί είναι συγκαλυμμένη με έναν ιδεολογικό μανδύα με τη δική μας ανοχή.

 Όλοι εμείς οι δημοκρατικοί πολίτες γνωρίζουμε ότι δημοκρατία δε σημαίνει ασυδοσία, έχει όρια και αυτά σταματάνε εκεί που αρχίζουν τα όρια και τα δικαιώματα του άλλου.

Όσο στηρίζουμε τέτοιες συμπεριφορές με τη δική μας σιωπή και ανοχή η βία θα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και θα ροκανίζει τη συνοχή της κοινωνίας.

Μήπως ήλθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;

*Η Έφη Μαυροπούλου είναι δικηγόρος και στέλεχος επιχειρήσεων