Στην αίθουσα του σχολείου του Βαγορή, μετά τον απαγχονισμό του από τους Άγγλους:

-Παρόντες όλοι;

-Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει….

-Παρόντες! λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει…..”Σήκω Ευαγόρα να μας πεις Ελληνική ιστορία…”

Ο δίπλα, ο πίσω και ο μπροστά βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή ώσπου η σιωπή τους κάνει να πέσουν με αναφιλητό. Ετούτοι και όλη η τάξη.

-Παλληκαρίδη Άριστα! Ευαγόρα πάντα πρώτος! Στους πρώτους, πρώτος άγγελε πατρίδας δοξασμένης, συ μέχρι εχτές της μάνας σου ελπίδα και αποκούμπι και του σχολείου μας σήμερα δευτέρα παρουσία.

Του Βαγορή

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
– Παρόντες όλοι;
– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:
– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Το ποίημα γράφτηκε το 1957 από τον Ρόδιο ποιητή και φιλόλογο, Φώτη Βαρέλη, για την υπέρτατη θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη.