Βρισκόμαστε στο 2021 σε ένα πανεπιστήμιο χώρας-μέλους της Ε.Ε. Το πανεπιστήμιο αυτό εμφανίζει ένα πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα φαινόμενο: Βρίσκεται σε διαρκή κατάληψη.

Η κατάληψή του μάλιστα είναι τέτοιας μορφής και εντοπίζεται σε τέτοιο βάθος, ώστε συχνά δε χρειάζεται καν να γίνει σχετική ανακοίνωση από καταληψίες, αφού όλα τα μέλη της πανεπιστημιούπολης γνωρίζουν τη θέση που πρέπει να κρατήσουν μέσα στο συγκεκριμένο καθεστώς· το τι επιτρέπεται να πουν και το τι δεν επιτρέπεται να πουν, το τι επιτρέπεται να κάνουν και το τι όχι. 

Όταν, ωστόσο, κάποια από τα μέλη της εν λόγω πανεπιστημιούπολης, τολμούν να λοξοδρομήσουν και αρχίζουν να συμπεριφέρονται -άκουσον άκουσον-, ωσάν να μην υπάρχει κατάληψη στον χώρο που εργάζονται, μιλώντας ελεύθερα χωρίς περιορισμούς και εκφράζοντας τις απόψεις τους ή τη συμπαράστασή τους προς άτομα ή ιδέες οι οποίες δεν χαίρουν της εκτιμήσεως των καταληψιών, τότε το συντονιστικό της κατάληψης επεμβαίνει άμεσα και υπενθυμίζει με ακόμη πιο ρητό τρόπο, ότι το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε κατάληψη για όσους το ξέχασαν. 

Τα δε, θρασύτατα μέλη που τόλμησαν να συμπεριφερθούν προκλητικά ωσάν να βρίσκονται σε έναν ελεύθερο χώρο, αμέσως στοχοποιούνται από τους καταληψίες, εκφοβίζονται, απειλούνται, προπηλακίζονται και ενίοτε τους κρεμούν και καμιά ταμπέλα για παραδειγματισμό. Και αναρωτιέται καλοπροαίρετα κάποιος συνάδελφος των θρασύτατων μελών ΔΕΠ, προβληματισμένος από τη συμπεριφορά των συναδέλφων του: «ε κι αυτοί τι δουλειά είχαν να εκφράσουν έτσι ελεύθερα τις απόψεις τους εντός ενός πανεπιστημίου που βρίσκεται σε κατάληψη;

Λογικό είναι να στοχοποιηθούν. Αν δεν προκαλούσαν, δεν θα τους πείραζε κανείς. Δεν φταίνε οι καταληψίες». Και ίσως να έχει δίκιο ο τελευταίος αφού σε ένα περιβάλλον κατάληψης, αυτός που αποφασίζει ποιος θα μιλήσει και ποιος όχι, τι θα πει και τι όχι, είναι ο καταληψίας, αυτός που οικειοποιήθηκε τον χώρο. Είναι δυνατόν να τολμάς να λες διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που εγκρίνουν οι σπιτονοικοκύρηδες ενός δημόσιου χώρου; 

Έπειτα απ’ τις στοχοποιήσεις, τις φωνές και τις νουθεσίες των καταληψιών, ορισμένα απ’ τα πρώην λαλίστατα μέλη του Campus, όπως είναι φυσικό, θα αποτραβηχτούν, θα σιωπήσουν, θα σκεφτούν «έχω οικογένεια, δεν με παίρνει να τα βάλω μαζί τους» ή «πού να μπλέκεις τώρα; Σάμπως εγώ είμαι αυτός που θα λύσει τα προβλήματα του πανεπιστημίου; Ας τα λύσουν οι υπόλοιποι. Έχουμε κι άλλες δουλειές». 

Για τη συνέχεια Liberal