Στις 6 Ιανουαρίου του 1965 ο Έντγουιν Τζορτζ Ουέστ, ένας από τους οικονομολόγους της διάσημης σχολής της «Δημόσιας Επιλογής», εκδίδει το βιβλίο του «Εκπαίδευση και Κράτος».

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι μολονότι συγκροτήθηκε από οικονομολόγους και ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι νομίζουν ότι πρόκειται για μια οικονομική σχολή, η Δημόσια Επιλογή κάθε άλλο παρά είναι μια τυπική σχολή της οικονομικής επιστήμης. Στην πραγματικότητα σκοπός της δεν είναι η μελέτη των οικονομικών φαινομένων αλλά η ανάλυση των δυσνόητων πολιτικών φαινομένων, καθώς και της λειτουργίας των θεσμών του κράτους με τη χρήση της οικονομικής μεθοδολογίας.

Το βιβλίο του Ουέστ υπήρξε, κατά γενική αναγνώριση, από τα πλέον επιδραστικά βιβλία στις εκπαιδευτικές αλλαγές που ακολούθησαν. Κεντρική ιδέα του είναι ότι η ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς θα έχει θετικές επιπτώσεις για όλους τους παράγοντες της εκπαίδευσης, κυρίως λόγω της καταλυτικής επίδρασης του ανταγωνισμού που εισάγεται στο εκπαιδευτικό σύστημα. Περισσότερο ωφελημένοι κατά τον Ουέστ θα είναι οι γονείς και οι μαθητές από τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού και οι εκπαιδευτικοί με όρεξη και ζήλο να δημιουργήσουν καλή φήμη για το σχολείο τους.

Στο τέλος το συνολικό όφελος για το εκπαιδευτικό σύστημα θα είναι εντυπωσιακά μεγάλο. Καλύτερη εκπαίδευση όμως σημαίνει καλύτερη δημόσια διοίκηση, καλύτερη δικαιοσύνη και μεγαλύτερη ανάπτυξη στην οικονομία, καθώς, όπως επισημαίνει ο Χάγεκ, «ο ανταγωνισμός είναι ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία για τη διασπορά των γνώσεων» σε όλους τους ανθρώπους. Με τον ανταγωνισμό καταργούνται τα κάθε είδους ιερατεία που κατέχουν, ως πολύτιμο θησαυρό τη γνώση και την διαθέτουν μόνο στους εκλεκτούς τους. Mέσω του ανταγωνισμού διαδίδονται παντού οι νέες γνώσεις, οι νέες ιδέες και οι νέες ανακαλύψεις και μεγιστοποιείται η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων.

Οι ιδέες του Ουέστ και άλλων σημαντικών οικονομολόγων και επιστημόνων της εκπαίδευσης άρχισαν να εφαρμόζονται στην αρχή διστακτικά και από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 με πολύ γοργούς ρυθμούς σε όλες τις προηγμένες χώρες σε Ανατολή και Δύση.

Το εφαρμοσμένο παράδειγμα των ιδεών της ελεύθερης επιλογής επιβεβαίωσε κατά κανόνα τις σχετικές με το θέμα θεωρητικές μελέτες. Οι Ρόμπερτ Φοξ και Νίνα Μπιουκάναν στο βιβλίο τους «Το εγχειρίδιο της σχολικής επιλογής» (2017) συνέλεξαν τις πλέον πρόσφατες και πιο σημαντικές έρευνες, από τις οποίες αποδεικνύεται ότι όσο τολμηρότερες υπήρξαν οι μεταρρυθμίσεις (κουπόνια εκπαίδευσης, πολυτυπία σχολείων, κατ’ οίκον εκπαίδευση κ.ο.κ.) τόσο θετικότερο υπήρξε το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα.

Ένα ακόμη εντυπωσιακό συμπέρασμα προκύπτει από την εις βάθος ανάλυση των στοιχείων των ερευνών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέχρι σήμερα. Οι Νικ Άντνετ και Πήτερ Ντέιβις, στο σχετικά πρόσφατο (2015) βιβλίο τους με τίτλο «Αγορές για την εκπαίδευση. Μια οικονομική ανάλυση», αποδεικνύουν ότι σε όσες χώρες θεσμοθετήθηκε η γονεϊκή επιλογή και υπήρξε ανταγωνισμός μεταξύ των σχολείων υπήρξε καλύτερη αξιοποίηση των δαπανών για την εκπαίδευση και μεγαλύτερη αποδοτικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος σε σχέση με τις χώρες που παρέμειναν στο παλιό σύστημα. Ακόμη και σε περιοριστικές δημοσιονομικές συνθήκες λόγω της οικονομικής κρίσης στα εκπαιδευτικά συστήματα με σχολική επιλογή το προσφερόμενο εκπαιδευτικό προϊόν δεν υποβαθμίστηκε ποιοτικά. Κάτι που δυστυχώς συνέβη στα παραδοσιακά εκπαιδευτικά συστήματα Με άλλα λόγια, τα χρήματα των φορολογουμένων για την εκπαίδευση σε χώρες όπου υπάρχει η σχολική επιλογή πιάνουν περισσότερο τόπο και βελτιστοποιείται ακόμη περισσότερο η σχέση κόστους και οφέλους του εκπαιδευτικού συστήματος. Οι ίδιοι συγγραφείς το 2003 είχαν αποδείξει με τη γνωστή μελέτη τους «Σχολικές μεταρρυθμίσεις στην Αγγλία: από τις οιονεί αγορές στον συναγωνισμό» ότι η εισαγωγή του ανταγωνισμού στην εκπαίδευση βελτίωσε σημαντικά τα ακαδημαϊκά αποτελέσματα του βρετανικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Στην Ελλάδα τώρα, για μια ακόμη φορά δαιμονοποιείται η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών και η ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς. Από ποιους; Από τις πλέον ακραία συντηρητικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται σε κάθε ευκαιρία στον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αντιδρά μια ετερόκλητη συμμαχία «δεινοσαύρων της εκπαίδευσης». Αυτή περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τις ηγετικές ομάδες όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων στον χώρο της εκπαίδευσης, διανοούμενους της αριστεράς και της λαϊκής δεξιάς, την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς και όλα τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς (κοινοβουλευτικής και μη).

Στην πραγματικότητα, ηθελημένα ή μη, οι αρνητές της εκπαιδευτικής προόδου στρεφόμενοι εναντίον της αξιολόγησης και της επιλογής υπερασπίζονται κάτι το οποίο στον προηγμένο κόσμο έπαψε να υπάρχει από τα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Για τη συνέχεια Liberal