Οι Μπέηδες της Μάνης, υπήρξαν ένας θεσμός, που παραχωρήθηκε άτυπα σχεδόν από την Οθωμανική εξουσία για λόγους σκοπιμότητας, αλλά λειτούργησε θετικά υπέρ των υπόδουλων Ελλήνων.

Η φιλοσοφία της παραχώρησης τίτλων σε επιφανείς Μανιάτες, στηρίχθηκε σε φεουδαρχικούς ή τιμαριωτικούς θεσμούς ανατολικού τύπου. Η αιτία όμως αυτών των παραχωρήσεων ήταν αρχικά η ασφάλεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κυρίως από τις επιθέσεις των Ενετών.

Η Υψηλή Πύλη παραχώρησε το καθεστώς “Μπεηλικίου” στη Μάνη για πρώτη φορά το 1688 στη διάρκεια του τέταρτου Τουρκοενετικού πολέμου και τη δεύτερη μετά την εγκατάλειψη των Μανιατών από τους Ρώσους, το 1776.
Την πρώτη φορά οι Τούρκοι απέβλεπαν να αποσπάσουν τους ισχυρούς Μανιάτες από τους επικίνδυνους στη Μεσόγειο Ενετούς και να αποκτήσουν νέες βάσεις στη Μάνη, αλλά και τη συμμαχία των κατοίκων της.

Τα Οθωμανικά σχέδια ανέλαβε να υλοποιήσει ο Λιβέριος ή Λιμπεράκης Γερακάρης που ήταν φυλακισμένος στην Κωνσταντινούπολη. Η εις θάνατον καταδίκη του είχε ανασταλεί από τον αλβανικής καταγωγής Μεγάλο Βεζίρη Αχμέτ Κιοπρουλού. Ο φοβερός αυτός πειρατής του Οιτύλου που εικοσάχρονος είχε δουλέψει ως κωπηλάτης στις ενετικές γαλέρες, είχε προσφέρει και στο παρελθόν πολύτιμες υπηρεσίες στους Τούρκους και με τη βοήθειά του έκτισαν τα κάστρα της Ζαρνάτας και της Κελεφάς. Οι Τούρκοι του έδωσαν το τίτλο του Μπέη της Μάνης, που ο ίδιος ζήτησε και από το 1688 μέχρι το 1696 μάχεται στο πλευρό τους.

΄ Όταν όμως αργότερα ο πρώτος Μπέης της ο Λιμπεράκης Γερακάρης προσχώρησε στους Ενετούς, οι Τούρκοι δεν έδωσαν συνέχεια στο «μπεηλίκι» της Μάνης, αλλά ύστερα από 80 χρόνια, το 1766, κάτω από άλλες συνθήκες οι Τούρκοι επανέφεραν τον θεσμό αυτό. Αυτά τα 80 χρόνια η Μάνη εξακολούθησε να αυτοδιοικείται με τη δική της παραλλαγή του Κοινοτικού συστήματος δηλαδή τις καπετανίες και τον αρχικαπετάνιο πού ήταν επικεφαλής του Συμβουλίου των καπεταναίων.

Διαβάστε τη συνέχεια στο sitalkisking.blogspot.com