Μας την υπενθυμίζει πιεστικά και ανελαστικά το ημερολόγιο. Μας την θυμίζουν  εκδηλώσεις με κοινό χαρακτηριστικό την αφόρητη για τέτοια επέτειο  μοναξιά  μας και μοναξιά τους. Μας την θυμίζουν  άρθρα και αφιερώματα. Μας την θυμίζουν σημαντικές επετειακές  εκδόσεις. Μας την θυμίζουν  τα εγκαίνια σημαντικών εκθέσεων. Μας την θυμίζει η τόσο διαφορετική στρατιωτική παρέλαση, πρόσχημα  και αυτή άστοχης πολιτικής έγκλησης και κακόπιστης κριτικής .

Επανάσταση: 200 χρόνια.

Αλήθεια μόνο σε μένα συμβαίνει; Φταίει μόνο ο εγκλεισμός και η πανδημία; Προσπαθώ να αφήσω τη σκέψη μου να ξεφύγει από τα καθημερινά, εδώ και καιρό. H λαμπρή επέτειος δείχνει να μην με αγγίζει όσο εγώ θα ήθελα.

Τόσο περίμενα και ήθελα να την αγκαλιάσω. Γιατί δείχνουν  και φαίνονται απόμακροι στις τελετουργικές φωτογραφίες; Φταίει μόνο η ψυχολογία της πανδημίας και του  εγκλεισμού; Θα ευχόμουν με όλη την δύναμη της ψυχής μου να ήταν αυτός ο μόνος λόγος.

Ναι το  ομολογώ. Η ατμόσφαιρα αυτή με ενοχλεί, με θλίβει. Κρίμα. Κραυγές, αμφισβήτηση  αρχών και θεσμών, ηρωοποίηση  και εξωραϊσμός κακεκτύπων,  κατώτερο  τέτοιας επετείου επίπεδο  πολιτικής και κομματικής  αντιπαράθεσης.

Άνευ προηγουμένου οξύτητα  και «ύβρις» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Απουσιάζει η «κάθαρσις». Αλήθεια ποιές  είναι σήμερα οι προτεραιότητες; Ποια είναι τα πρότυπα; Ποιοί είναι οι δικοί μας «ήρωες»; Με ποια θλιβερά συνθήματα κατεβαίνουν καθημερινά  οι διαδηλωτές στον δρόμο; Ποιός ευθύνεται για αυτό;

Ποιό  μεγάλο σκοπό υπηρετεί  ο επετειακός εορτασμός; Η Ελλάδα ευγνωμονούσα. Ευγνώμονες  λοιπόν να θυμηθούμε, να θυμίσουμε να διδαχθούμε. Να συμφωνήσουμε και στην μοδάτη  «αυτογνωσία» υπό την προϋπόθεση  ότι συμφωνούμε όλοι  με τον ορισμό της.

Όχι  με ανθρωπολογικά  κριτήρια, αλλά με πρώτο κριτήριο τη σχέση του  Πολίτη με την Πολιτεία.

Στη συνέχεια με κριτήριο  «την θέση που αρμόζει και της πρέπει» της συντεταγμένης  μας Πολιτείας  στην μεγάλη οικουμενική Πολιτεία. 

Έχουμε λοιπόν την αυτογνωσία να  αντιληφθούμε ότι  η δική μας Πολιτεία  υπήρξε συχνά πρότυπο, παράδειγμα και υπόδειγμα.

Μας αρέσει άλλωστε τόσο να διαβάζουμε για το «ελληνικό θαύμα» και την «ελληνική ψυχή».

Να δεχθούμε επίσης ότι σε συγκεκριμένες στιγμές  της παλιότερης, καθώς και της  σύγχρονης  ιστορίας μας  που δυστυχώς επαναλαμβάνονται η Πολιτεία  μας υπήρξε άστοχη, άστατη και άσωτη.

Να δεχθούμε  όμως  και να παραδεχθούμε επίσης ότι το ήθος, η σκέψη, η αποφασιστικότητα  και συγκεκριμένες αποφάσεις συγκεκριμένων πολιτικών μας  ηγετών  – πολύ περισσότερο από τους θεσμούς – έδωσαν αίγλη και κλέος στη δική μας σύγχρονη Πολιτεία .

Διαβάστε τη συνέχεια στη huffingtonpost.gr