Για 400 χρόνια ο Ελληνισμός υπέμεινε τον δυνάστη. Η Ελληνική Επανάσταση επέφερε την εθνική μας απελευθέρωση. Ο Ελληνισμός όμως σήμερα, συνειδητοποιεί πως μετά την Επανάσταση, αντάλλαξε τον Οθωμανικό ζυγό με τον ζυγό των προεστών και των κοτζαμπάσηδων, δηλαδή της εγχώριας, ξενοκίνητης και εξαρτημένης Ολιγαρχίας.

Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης

Πλέον μπορούμε να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα και να ομολογήσουμε πως αν και απελευθερωθήκαμε από το αυταρχικό Οθωμανικό καθεστώς, η πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία δεν επετεύχθη ποτέ σε αυτή τη χώρα. Άλλωστε, είναι άλλο πράγμα η εθνική απελευθέρωση και άλλο η πολιτική ελευθερία και ανεξαρτησία.

Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας παραμένει μέχρι και σήμερα ένα άπιαστο όνειρο για την Ελλάδα. Η ξενοκίνητη και άρχουσα Ολιγαρχία, γνωστή και ως «αστική δημοκρατία» και «κοινοβουλευτισμός», φαίνεται πως εδώ και 200 χρόνια παραμένει απολύτως ελεγχόμενη από διεθνείς φορείς και κέντρα ισχύος του εξωτερικού. Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος, μοιάζει περισσότερο με υπηρετικό προσωπικό των ξένων μεγάλων δυνάμεων, παρά με πολιτικούς εκπροσώπους κυρίαρχου κράτους.

Είναι άραγε οι τωρινοί πολιτικοί ο πάτος του βαρελιού του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ή μήπως από τη γέννηση του, το σύγχρονο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε ελεγχόμενο και υποταγμένο σε ξένες δυνάμεις;

Η τραγική αλήθεια είναι πως Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε πραγματικά ποτέ.

Το 1827, το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος αναρρώνει από τους αγγλο-υποκινούμενους εμφύλιους πολέμους, ενώ την εξουσία μοιράζονται τρία κόμματα: το αγγλικό, το ρωσικό και το γαλλικό. Ο τρικομματισμός της εποχής περιγράφει με τον πλέον σαφή τρόπο, τον θρασύ και κατάφωρο έλεγχο των εσωτερικών θεμάτων αλλά και των αποφάσεων της χώρας μας από την Αγγλία, τη Ρωσία και τη Γαλλία αντίστοιχα. Με απλά λόγια, μέσω αυτών των κομμάτων, οι ξένες δυνάμεις επέβαλλαν την κυριαρχία τους στην Ελλάδα.

Το 1828 την πολιτική ηγεσία της χώρας αναλαμβάνει ο Καποδίστριας. Ο Κυβερνήτης θα διεκδικήσει, σε πείσμα των καιρών και των υποδουλωμένων εγχώριων ελίτ, την πολιτική ανεξαρτησία της Ελλάδας, για να δολοφονηθεί για το θράσος του τρία χρόνια αργότερα. Οι διαταγές των ξένων δυνάμεων ήταν σαφείς: η Ελλάδα δεν πρέπει να κερδίσει την ανεξαρτησία της.

Το 1832 οι «Μεγάλες Δυνάμεις» αποφάσισαν στο Συνέδριο του Λονδίνου για εμάς, χωρίς εμάς, πως τη διοίκηση της χώρας θα αναλάβει ο Βαυαρός (δηλαδή Γερμανός) Otto Friedrich Ludwig (‘Οθων). Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό που μάλλον ειρωνικά ονομάστηκε «Βασίλειον της Ελλάδος».

Ο Γερμανός Βασιλιάς θα διοικήσει τη χώρα μέχρι το 1862, διορίζοντας κατά το δοκούν τους πρωθυπουργούς της χώρας μας, μεταξύ των οποίων ήταν ο Κόμης Josef Ludwig von Armansperg και ο Ιππότης Ignaz von Rudhart!

Το 1863 οι ξένες δυνάμεις που αποφασίζουν για τη μοίρα της Ελλάδας, ξεκίνησαν τις διαβουλεύσεις για το ποια δυναστεία θα συνεχίσει να διοικεί στο όνομά τους, τη χώρα μας. Στη κορυφή της λίστας των υποψήφιων αρχόντων της Ελλάδας, βρέθηκαν μέλη της βασιλικής αφρόκρεμας της Ευρώπης. Άνθρωποι δηλαδή που δεν είχαν καμία σχέση με τον Ελληνισμό, όπως ο Πρίγκηπας Alfred της Σαξονίας, ο Δούκας Ernest II της Σαξονίας, ο Ernst Leopold του Λάινινγκεν, ο Henri d’Orléans (Δούκας του Ωμάλ) και ο Αυστριακός Maximilian (ο οποίος κατέληξε να διοικεί το Μεξικό!).

Διαβάστε τη συνέχεια στο todelta.gr