Η εποχή που τα πλήθη κατέβαιναν στους δρόμους για να συμπαρασταθούν στον αγώνα των Κύπριων αδελφών εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας και για να σταθούν στο πλευρό τους διεκδικώντας την «Ένωση» τους με την «μητέρα-πατρίδα» έχει πράγματι παρέλθει εδώ και εβδομήντα χρόνια.

Μια ολόκληρη γενιά έφυγε μέχρις ότου η επόμενη ξύπνησε ένα πρωί με την «χούντα των Αθηνών», όπως έλεγε και ο Μακάριος, να έχει κάνει το πραξικόπημα στην Κύπρο δίνοντας στην Τουρκία την αφορμή που επιζητούσε για να εισβάλει στη μεγαλόνησο και να καταλάβει το βόρειο τμήμα της κάνοντας ταυτόχρονα την εθνοκάθαρση που γέμισε με πρόσφυγες και χιλιάδες ανθρώπινα δράματα το νότιο.

Έτσι η γενιά της μεταπολίτευσης παρέλαβε την σκυτάλη του κυπριακού, αλλά δεν ξανακατέβηκε στους δρόμους στρεφόμενη εναντίον του τουρκικού αυτή την φορά επεκτατισμού. Θες γιατί συναισθάνθηκε τις ευθύνες της ελλαδικής δικτατορίας, θες γιατί δεν την άφησε η χαρά για την πτώση της, θες γιατί πίστεψε ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν πιο επικίνδυνος από τον τουρκικό, πάντως ησύχασε με την ιδέα ότι μητέρα Ελλάδα και αδελφή Κύπρος, έστω και ακρωτηριασμένη, ξαναβρήκαν την δημοκρατία τους και ξαναζούσαν εν ειρήνη. Παρά το «δεν ξεχνώ» που υποσχέθηκαν, προτίμησαν να ξανακοιτάξουν μπροστά και να επιδιώξουν την ευημερία τους. Πολύ δε πιο αποφασισμένες που στα χρόνια που ακολούθησαν οι Ελληνοκύπριοι κατάφεραν να μετατρέψουν το προσφυγικό δράμα σε οικονομικό θαύμα.

Ήταν τα χρόνια που η Ελλάδα κατανάλωνε το ένα πακέτο Ντελόρ πίσω από το άλλο και η Κυπριακή Δημοκρατία ανακάλυπτε τα χρυσορυχεία του τουρισμού, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και των χαμηλών φορολογικών συντελεστών, ενώ, αντιθέτως, η Τουρκία πάλευε μπλεγμένη στα δίχτυα του Δ.Ν.Τ.

Η εμπλοκή στα Ίμια το 1996 απωθήθηκε σαν ένα σύντομο επεισόδιο με αίσιο τέλος και χωρίς συνέχεια. Κάτι ανάλογο με το προηγούμενο του «βυθίσατε το Χόρα» το 1976 και της νέας εξόδου του ως Σισμίκ στο Αιγαίο το 1987. Το πρώτο, καλή ώρα όπως τώρα το Τσεσμέ, παραβίασε για πρώτη φορά την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Το δεύτερο έφερε Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα του πολέμου, αλλά έληξε χωρίς να πέσει μια σφαίρα.

Καθιερώθηκε έκτοτε η κατάσταση που ο Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραψε με τον όρο «μη-πόλεμος». Δημιούργησε, ωστόσο, την ψευδή συνείδηση ότι επρόκειτο για μια εσαεί διασφαλισμένη ειρήνη. Μέχρι που οι νεκροί στρατιωτικοί της κρίσης των Ιμίων έδωσαν σε όλους να καταλάβουν πόσο πιο δύσκολα ήταν τα πράγματα με τη γειτονική χώρα που στην πραγματικότητα ποτέ δεν παραιτήθηκε από την προσπάθεια να πάρει πίσω τις θαλάσσιες περιοχές που εν τω μεταξύ είχε θεωρήσει ότι εφεξής θα αποτελούσαν «ζωτικό της χώρο», όπως ακριβώς το είχε κάνει η Γερμανία για το Ράιχ με την εποικιστική αποικιοκρατία του Lebensraum από τον Μπίσμαρκ ως τον Χίτλερ.

για τη συνέχεια Liberal