Και η Ελλάδα, αν δεν σταματήσει έγκαιρα, ολοταχώς προς το γκρεμό (με ή χωρίς Χάγη)

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Κάθε τόσο εμφανίζονται στην επιφάνεια της πολιτικής όσοι είναι ερωτευμένοι με το Δικαστήριο της Χάγη θαλάσσιες ζώνεςς, η «πανάκεια» δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν (Ματθ. Δ’ 23, Θ’ 35, Ι’ 1), εκείνοι που πρεσβεύουν μια «τελειωτική» προσφυγή στους «πολιτικούς» ως επί το πλείστον και «νομικούς» σε πολύ μικρότερο βαθμό δικαστές στη Χάγη,

για να (που θα) «λύσουν» τα αξεδιάλυτα, κατά τη γνώμη δήθεν αυτών των «φωστήρων» της γνώσης, «προβλήματα/εκκρεμότητες» (τουρκικής «έμπνευσης») που χωρίζουν Έλληνες και Τούρκους στο Αιγαίο, και όχι μόνο, και τα οποία προκαλούν μια συνεχή «αντιπαλότητα», αλλά πιο σωστά, «έχθρα» μεταξύ τους, με συνεχείς τουρκικές απειλές, επιθετικές ενέργειες και αντίστοιχες ελληνικές υποχωρήσεις και εκούσια άγνοια των νόμιμων εθνικών δικαιωμάτων.

Βέβαια δυο είναι οι «ομάδες θεμάτων» αντικείμενο προσφυγής στη Χάγη:

η μία, η ελληνική πρωταρχική, σημειωτέον), «περιέχει» την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας,

η άλλη, η τουρκική, «περιέχει» μόνο άφθονες απαιτήσεις/διεκδικήσεις αποκλειστικής υπονόμευσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (εδαφικών, πολιτικών, στρατηγικών, στρατιωτικών, ανθρωπιστικών και διαδικαστικών), τα οποία είτε προβλέπονται και νομιμοποιούνται από διεθνείς Συμβάσεις παγκόσμιας εμβέλειας, είτε από διεθνείς πάλι ευρωπαϊκούς κανόνες συμπεριφοράς και δράσης.

Ξαφνικά, είναι τώρα λίγος καιρός που η ελληνική «ομάδα» μετεξελίχθηκε ραγδαία (βλ. κυρίως πρωθυπουργό Μητσοτάκη, αλλά και «συμβούλους» και άλλους «υπεύθυνους») και έτσι, από «ένα και «μοναδικό» θέμα συζήτησης/συμφωνίας για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ «άλλαξε τα χαρτιά στο τραπέζι» και έγινε κι αυτό «ένα και μοναδικό θέμα που είναι όμως η συζήτηση/συμφωνία για θαλάσσιες ζώνες μας,

με ένα πολύ ωραίο παιχνιδάκι λέξεων που πάει «να μας τη φέρει» άγαρμπα!

Αυτή η αλλαγή από «υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ» σε «θαλάσσιες ζώνες μας», σημαίνει πολύ απλά – υποθέτουμε – πως, για να ευχαριστήσουμε μάλλον τους καλούς μας «φίλους» (Γερμανία, ΗΠΑ, Ιταλία, Ισπανία) και σίγουρα θανάσιμους εχθρούς (Τουρκία),

από μια θεματολογία σημειολογικά επικεντρωμένη σε συγκεκριμένα, μετρήσιμα βάση διεθνών προβλέψεων και νόμων στοιχεία, όπως είναι η υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ,

μετατράπηκε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σε μια θεματολογία με τελείως ασαφή όρια και ασαφείς προεκτάσεις, όπως είναι η γενική έκφραση «θαλάσσιες ζώνες»,

η οποία ευθέως προϋποθέτει και προτάσσει δυο κύρια «μέτρα αμφισβήτησης», δηλαδή τα «χωρικά ύδατα» και η «συνορεύουσα ζώνη», και ενδεχομένως, αλλά μάλλον καθόλου, όπως θα δούμε παρακάτω, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες τίθεται σιωπηρώς, ως καταλληλότερος «συνδετικός κρίκος», και η όποια προσφυγή στη Χάγη με την οποία άλλωστε κάθε τρεις και πέντε απειλούν ή «νουθετούν» κυβερνητικοί παράγοντες διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων και μερικοί αναλυτές ευνοϊκά προσκείμενοι προς τις υποδείξεις της κεντρικής εξουσίας,

ίσως φερέφωνα «κρυμμένων» (αλλά όχι τόσο) επιδιώξεων και επεμβάσεων.

Έτσι τώρα η «Ελλάδα» μας λέει πώς το μόνο «θέμα» προσφυγής στη Χάγη που έχει με τη Τουρκία είναι οι «θαλάσσιες ζώνες», με όλη την «ομίχλη» που ο ορισμός αυτός εμπεριέχει, ενώ η Τουρκία, απλά για να δείξει ότι «δεν οπισθοχωρεί», συνεχίζει να προβάλλει τη γνωστή ατζέντα της τεραστίου μαξιμαλιστικού περιεχομένου και επιδιώξεων, νομίζουμε όμως ότι όχι τόσο για μια προσφυγή στη Χάγη, όσο για να πετύχει μια έξω-διαιτητική και «ενδο-ελληνο-τουρκική» λεόντεια «συμφωνία» υπέρ της,

με προεξάρχουσες κυρίως πιέσεις της «μέσω πληρεξουσίου» των προξενητών Γερμανών/Αμερικανών, ειδικά, μέσα σε ένα πλέγμα εκβιασμών, απειλών, υποβιβασμών και πιεστικών επιβολών.

Επ’ αυτού είναι βεβαίως ευνόητο και πρέπει να πούμε πως μια κυβέρνηση η οποία πραγματικά δεν ανέχεται απειλές, εκβιασμούς, πιέσεις κλπ., δεν της είναι καθόλου δύσκολο να τις αποκρούσει αποτελεσματικά και να τις στείλει στον αποστολέα, όπως συχνά είδαμε να γίνεται.

Με την Ελλάδα, δυστυχώς, το «θέμα» είναι ότι κατά κάποιο τρόπο οι κυβερνήσεις θέλουν να υποκύπτουν σε πιέσεις, εκβιασμούς, απειλές, κλπ., τοποθετώντας αυτές τις αρνητικές συμπεριφορές τους σε επίπεδο και πρόσημο άλλοθι δικαιολογίας και άφεσης αμαρτιών για τους εαυτούς τους!

Μπορεί και, οι αθεόφοβοι, να πιστεύουν πως οι πολίτες πιστεύουν ότι αυτοί δεν έχουν καμία δυνατότητα αντίστασης σε όσα κακές επιθέσεις δέχονται απ’ «έξω».

Θα έπρεπε να δούμε πόσοι αυτό πιστεύουν και πόσοι δεν το πιστεύουν.

Αλλά ας υποθέσουμε πως μια «προσφυγή στη Χάγη» είναι μια πράξη γενικευμένης τακτικής νομικής διαδικασίας.

Η ερώτηση είναι: η Τουρκία θέλει να «πάει στη Χάγη» για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με Ελλάδα; Και προπαντός: της συμφέρει;

Η απάντηση είναι μάλλον αν όχι σίγουρα όχι, γιατί ασφαλώς δεν έχει κανένα συμφέρον να «μπλεχτεί» με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Κατ’ αρχήν ποια είναι τα «θαλάσσια σύνορα» της Τουρκίας με την Ελλάδα;

Σίγουρα δεν είναι εκείνα που η Τουρκία ονειρεύεται, δηλαδή στη μέση του Αιγαίου, σίγουρα βασιζόμενη στην ατιμώρητη ακόμη εγκληματική παραδοχή του Σημίτη το 1997 περί «ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας μέσα στο Αιγαίο».

Στην πραγματικότητα, τα μόνα, ας πούμε, ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι τα, άλλωστε σε όλους ανεγνωρισμένα, οικονομικο-εμπορικά και εκείνα της ειρηνικής διέλευσης, διότι οποιοδήποτε άλλο επιθετικό συμφέρον που προκαλεί βλάβες ανάμεσα στα χίλια ελληνικά νησιά στο Αιγαίο είναι ασυζητητί απορριπτέο και απαράδεκτο όντας εξ ορισμού παράνομο.

Αλλά πάλι ποια θα μπορούσαν να είναι τα θαλάσσια σύνορα υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ Ελλάδας-Τουρκίας;

Πρέπει να δούμε πού, σε ποια σημεία η θάλασσα στο Αιγαίο διαμορφώνει ανοιχτά σύνορα για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ μεταξύ των δυο χωρών, όπου μπορεί να ισχύσει η αρχή της μέσης γραμμής – μια διεθνής «αρχή» η οποία διέπει τουλάχιστον το 90% των παγκοσμίων θαλάσσιων διακρατικών συνόρων.

Τέσσερα, μόνο, είναι τα σημεία στα οποία υπάρχει μια απευθείας ανοιχτή θαλάσσια συνοριακή πρόσβαση από Ελλάδα σε Τουρκία και τανάπαλιν:

1) μεταξύ νότιο-ανατολικής Σαμοθράκης και βόρειας Λήμνου, με Ίμβρο
2) μεταξύ νότιο-ανατολικής Λήμνου και βόρειο-δυτικής Λέσβου, με Τένεδο και ακτές δυτικής Τουρκίας
3) μεταξύ νότιας Λέσβου και βόρειας Χίου
4) μεταξύ νότιας Χίου και βόρειας Σάμου/Ικαρίας.

Απ’ αυτά τα μοναδικά «ανοιχτά» τέσσερα σημεία, κάποιο περισσότερο κάποιο λιγότερο, υπάρχει η δυνατότητα μιας κάποιας συνορεύουσας περιοχής σε κάπως ανοιχτό πέλαγος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για διαμόρφωση συνοριακής υφαλοκρηπίδας και συνοριακής ΑΟΖ μεταξύ των δυο.

Και είναι τα μόνα σημεία όπου η «θαλάσσια Τουρκία», γεωγραφικά και γεωλογικά, δηλαδή απολύτως αντικειμενικά και φυσικά, μπορεί να συνορεύσει με την «θαλάσσια Ελλάδα» μέσα στο Αιγαίο.
Είναι και τα μόνα σημεία όπου η Τουρκία, στο ενδεχόμενο «μέρος» υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ που της αντιστοιχεί, θα μπορεί να ασκήσει τα θαλάσσια συμφέροντά της με βάση τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σε όλη την άλλη εσωτερική θαλάσσια περιοχή (λωρίδα) από τη «μύτη» Abikie(Τουρκία) της «εξόδου» του Βοσπόρου έως το Ακρωτήρι Ζωνάρι στο Ρόδο,

είναι φανερό πως τα θαλάσσια ελληνο-τουρκικά σύνορα (και χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) περιορίζονται μέσα σε μικρές έως πολύ μικρές χιλιομετρικές αποστάσεις από ακτή σε αντίπερα ακτή,

ωστόσο διαμορφώνουν την γραμμή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Τουρκία πάλι με βάση την UNCLOS, διότι φανερά τα ελληνικά ανατολικά νησιά του Αιγαίου σηματοδοτούν τα αδύνατον να αλλοιωθούν ή καταργηθούν γεωγραφικά και γεωλογικά ελληνικά σύνορα με την Τουρκία,

και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

Ετούτων δοθέντων, είναι προφανές πως η Τουρκία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και συμφέρον να προσφύγει στη Χάγη έχοντας ως «όπλο» την φαντασιόπληκτης πολιτικής «θεωρεία» της περί «τουρκικής υφαλοκρηπίδας» (της «Ανατολίας»!) που φτάνει δήθεν έως τις ελληνικές ηπειρωτικές ακτές (Εύβοια, Μαγνησία, Θεσσαλία) ή, ως «χάρισμα» που μας κάνει η Τουρκία, έως τη μέση του Αιγαίου,

και περί απουσίας υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ για όλα τα ενδιάμεσα ελληνικά νησιά του Αιγαίου,

και επομένως περί ολικής ανυπαρξίας αυτών των δεκάδων μεγάλων και μικρών ελληνικών νησιών,

τα οποία γεωγραφικώς, νομικώς και ιστορικώς πληθυσμιακά είναι η απόλυτη συνέχεια και συμπλήρωση/ολοκλήρωση της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Για μια υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ με Ελλάδα περιορισμένη στα τέσσερα σημεία που είδαμε και στη στενή «θαλάσσια εσωτερική λωρίδα» έως τη Ρόδο είναι σίγουρο πως η Τουρκία το μόνο που δεν σκέφτεται είναι η Χάγη,

όσο κι αν οι Έλληνες καλοθελητές «σύμβουλοι» πρωθυπουργού και υπουργών κάθε τόσο «βγάζουν στη φόρα» τη σχετική «ιδέα».

Και βέβαια – πρέπει να πούμε – την «βγάζουν στη φόρα» ασφαλώς όχι για τις μόνες υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, κάτι που η Τουρκία δεν μπορεί να δεχθεί, αλλά για ένα(το) μεγάλο «σύνολο» που (θα) περιλαμβάνει, μαζί με αυτές τις δυο ανώδυνες για την Ελλάδα θεματολογίες (υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) – ως νομικό δόλωμα – προπαντός και τις πολλές τουρκικές θεματολογίες καταλήστευσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από Σαμοθράκη έως Καστελλόριζο!!

Μέσα στο «πακέτο» δεσπόζει και η παλιάς «αμερικανικής κοπής» «συνδιαχείριση» του Αιγαίου με την Τουρκία, ενός κεντρικού Αιγαίου όμως όπου η Τουρκία λογικά δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να βρίσκεται, «κανονικά», από νομική, γεωγραφική, δημογραφική άποψη.

Γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, και τα ξαφνικά, «νεότευκτα» «παιχνίδια λέξεων» του κ. Μητσοτάκη, πρωθυπουργού, πολύ «της μόδας» τώρα στις ομιλίες του, μέσα και έξω απ’ την Ελλάδα.

Στην ουσία ο Μητσοτάκης, για να είναι συνεπής, υποθέτουμε, στις απαιτήσεις της Τουρκίας και στις «παραινέσεις» των Αμερικανο-γερμανών, δεν παίζει καθόλου με τα λόγια, αλλά πολύ απλά άλλαξε κυριολεκτικά ορολογία συνεννόησης με τους εχθρούς της Ελλάδας (Τουρκία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ιταλία, Ισπανία, κλπ.), μια ορολογία βάση της οποίας:

δεν υπάρχουν πια υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ,
αλλά μόνο «θαλάσσιες ζώνες μας», με το αμφίσημο «μας»!
για την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ δεν θα πάμε στη Χάγη,
αλλά μπορούμε άνετα να πάμε για τις θαλάσσιες ζώνες.

Οπότε, συμπερασματικά, με την εξαφάνιση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, δυο έννοιες «δύσπεπτες» για την Τουρκία

– η μια λόγω των δικών της αδιανόητων υπερ-μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, η άλλη λόγω πάλι μιας δικής της αρνητικής ιδιοσυγκρασίας βασισμένης στην ύπαρξη μιας γεωγραφικής πραγματικότητας που δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνο με τρόπο αλαζόνα και παράνομο –

μπαίνουν ως μοναδικό, περιληπτικό θέμα συζήτησης, ως «ιδανική λύση», οι θαλάσσιες ζώνες, ελαστικές σε περιεχόμενο και μεταβλητές όπως εμείς θέλουμε, με τις οποίες είναι και δυνατή μια ολοκληρωμένη συμφωνία μοιρασιάς με τη Τουρκία, ως και μια προσφυγή στη Χάγη ακριβώς με αυτή τη προσυμφωνημένη θεματική ατζέντα.

Συνοπτικά, λοιπόν, μια «Χάγη» για υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ είναι τελείως ασύμφορη για την Τουρκία γιατί, όπως είδαμε παραπάνω η Τουρκία μόνο σε μια πολύ μικρή υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στο Αιγαίο έχει δικαίωμα, βάση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Το ίδιο όμως φαίνεται πως δε συμφέρει η Χάγη στη Τουρκία ούτε και για τα περισσότερα από τα θέματα που φοβερίζει την Ελλάδα πως θέλει να «βάλει στο τραπέζι», από τα οποία σχεδόν όλα απέχουν παρασάγγας από τη νομιμότητα και από τα «δικαιώματα» που η Τουρκία «φωνάζει» πως έχει!

Δεν συμφέρει ούτε για την Ελλάδα, γιατί ανάμεσα σε όλα αυτά τα τουρκικά «απαιτητικά θέματα», είναι δυνατόν κάποια να επιδικαστούν πολιτικώς υπέρ της Τουρκίας με αντίστοιχη μεγάλη ζημία για τα ελληνικά δικαιώματα.

Για να γίνει όμως εφικτή μια προσφυγή στη Χάγη, έτσι ώστε η οριστική διαμόρφωση των ελληνικών απωλειών κυριαρχικών δικαιωμάτων να έχει την νομική σφραγίδα ενός διεθνούς Δικαστηρίου για να μη μπορεί ποτέ να αμφισβητηθεί απ’ την Ελλάδα,

πρέπει να πάψει να υφίσταται μια για πάντα οποιοδήποτε «θέμα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ» – απολύτως ασύμφορες για την Τουρκία –

και να μπει σε συζήτηση, ως αντικείμενο προς λύση, το μοναδικό θέμα των «θαλασσίων ζωνών» που εμπεριέχει πολλές απ’ τις τουρκικές απαιτήσεις για το Αιγαίο και έως το Καστελλόριζο.

Όντως, μέσα στην έκφραση «θαλάσσιες ζώνες», σαν ένα λάστιχο που μεγαλώνει και μικραίνει, μπορούν να μπουν:

– το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων
– το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου
– οι τουρκικές «γκρίζες ζώνες» με τις δεκάδες ελληνικών νησιών
– η «τουρκική υφαλοκρηπίδα» στα νερά της Κρήτης
– τα όρια του FIR Αθηνών
– η επέκταση των ορίων του FIR της Ιζμίρ
– τα όρια της Ζώνης Έρευνας και Διάσωσης-SAR στο Αιγαίο
– το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου
– η «αχρήστευση» των ελληνικών ανατολικών νησιών στο Αιγαίο
– και οτιδήποτε άλλο έχει σχέση με την «θαλάσσια Ελλάδα».

Προπαρασκευαστική λοιπόν πρέπει να είναι η διαδικασία μοιρασιάς των ελληνικών θαλάσσιων ζωνών, κάτι που όμως χρειάζεται μια ορισμένη πολιτική «προετοιμασία».

Η «προετοιμασία» φαίνεται ή υπάρχει μέγας κίνδυνος να εξελίσσεται τώρα με τις λεγόμενες ελληνο-τουρκικές «διερευνητικές συνομιλίες», καθόλου «διερευνητικές» ωστόσο, αλλά καθαρά «διαπραγματευτικές», ακριβώς για αυτές τις περίφημες πια θαλάσσιες ζώνες μέσα στο Αιγαίο,

έστω κι αν, όπως είναι τοις πάσι γνωστόν, μόνο ως ελληνικές μπορούν να οριστούν και προσδιοριστούν στο Αιγαίο, αναμφισβήτητα μη έχοντας μέσα στο Αιγαίο η Τουρκία καμία δική της «θαλάσσια ζώνη» προς διαπραγμάτευση!!!

Το μεγάλο λοιπόν, μάλλον προδοτικό – όπως μας έμαθαν να περιμένουμε με τα και μετά τα πολλά δυστυχώς ανάλογα που έγιναν απ’ τη δεκαετία του ’90 και μετά – επόμενο βήμα της Ελλάδας υπάρχει η βάσιμη περίπτωση να είναι (μακάρι για μια φορά να κάνουμε λάθος) ένα κοινό ελληνο-τουρκικό συνυποσχετικό για προσφυγή επιτέλους(!) στη Χάγη πολύ απλά για τις ελληνικές «θαλάσσιες ζώνες μας» (το «μας» του κ. Μητσοτάκη)

που οι ελληνότουρκοι «διαπραγματευτές» θα καθορίσουν ως προτεινόμενο μοναδικό «θέμα φιλονικίας»,

το οποίο βέβαια η ίδια η Ελλάδα θα «βγάζει στο σφυρί».

Έτσι και θα μπορεί να γίνει πραγματικότητα, με μακιαβελλικά κριτήρια, «υπερπηδώντας» – μοναδικό παράδειγμα στον κόσμο – τις διαδικασίες της ΑΟΖ και θέτοντας σε ισχύ στο Αιγαίο ένα τελείως «παράξενο», ιδιόμορφο status συνύπαρξης, συνεργασίας, συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης με την Τουρκία των ελληνικών θαλάσσιων αιγαιακών ιδιοκτησιών,

το τουρκικό θεώρημα της «δίκαιης μοιρασιάς» που τόσο ταλανίζει από χρόνια την νέο-οθωμανική ηγεσία και οι διάφοροι «Κοινοτικοί» που ξέρουμε προτείνουν «ανεπιφύλακτα»!

Με αυτόν τον τρόπο η Τουρκία θα εισβάλλει και θα καταλάβει, με τις γερμανο-αμερικανικές ευχές, όλο το βόρειο-κεντρικό Αιγαίο ελέγχοντας επιτέλους την όποια παρουσία (και στρατιωτική!) της Ελλάδας προς την ηπειρωτική Μικρά Ασία και όλο τον γεωγραφικό και γεωστρατηγικό χώρο από Θάσο έως Κύπρο και Κρήτη.

Η Ελλάδα δορυφόρος της Τουρκίας. Ποιος θα το πίστευε; Εκτός και εάν τότε η Ελλάδα θελήσει με πόλεμο να πάρει πίσω όσα σήμερα «κάποιοι» μηχανεύονται ώστε να χάσει, όσο όλη αυτή η «ιστορία» μπορεί να φαντάζει αλλοπρόσαλλη και απίστευτη.

Πολύ, πάρα πολύ συχνά όμως, όπως γνωρίζουμε, η πραγματικότητα υπερβαίνει κατά πολύ την πιο αχαλίνωτη φαντασία. Και είναι αυτό που αυτοί οι «κάποιο» σχεδιάζουν να γίνει.

Πόσοι Έλληνες θα το καταλάβουν και θα πουν ένα άλλο «όχι»;

Στην Ελλάδα πάντως θα μείνουν τα μάτια για να κλαίει! Τραγικό, αλλά απίθανο έτσι όπως δείχνουν να βαδίζουν οι Έλληνες πολιτικοί; Ας μας διαψεύσουν πανηγυρικά και θα είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι στο κόσμο.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής

ΥΓ. Απαρατήρητο πέρασε στην Ελλάδα, ειδικά στις κατά τα άλλα λαλίστατες συστημικές τηλεοράσεις στο να δίνουν «φωνή» σε Ερντογάν και Τούρκους επίσημους, η είδηση για το προεδρικό διάταγμα που υπέγραψε ο Ερντογάν και με το οποίο επιτρέπεται η μεταβίβαση τουρκικών οπλικών συστημάτων και πολεμοφοδίων απ’ τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις σε «φιλικά κράτη» ή και σε άλλες «οντότητες», γενικά, με τις οποίες έχουν συναφθεί συμφωνίες συνεργασίας.
Για την Ελλάδα πρόκειται για ένα βαρύτατο σήμα κινδύνου με εγκυμονούσα μεγάλη απειλή ταραχών, εκτρόπων, επιθέσεων ως και εισβολής.
Αλβανία και Σκόπια είναι στη πρώτη γραμμή, ειδικά η Αλβανία, του κινδύνου για την Ελλάδα, δυο χώρες με τις οποίες η Τουρκία έχει συνάψει στρατιωτικές συμφωνίες, ενώ στην Αλβανία διατηρεί ή οργανώνει μια ναυτική βάση.
Όσο για τις «οντότητες», το μυαλό εύκολα πηγαίνει σε τρομοκρατικές οργανώσεις, ισλαμικές φράξιες, ως και απλές τουρκόφιλες «σφηκοφωλιές» όπως υπάρχουν μέσα στη Θράκη!
Και ο Ερντογάν δεν το έχει πολύ, μέσα στην «λογική παράνοια» του, να αποφασίσει να ανάψει φωτιές μέσα στην Ελλάδα, με τους τόσους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες που τριγυρνούν ανεξέλεγκτοι σε όλη τη χώρα, από βορρά ως νότο.
Μυστικοί εξοπλισμοί τους δεν είναι διόλου απίθανοι. Απεναντίας, είναι πάρα πολύ πιθανοί. ως και σίγουροι!
Με έναν Ερντογάν αρχιτρομοκράτη και αρχιπειρατή παγκόσμιας εμβέλειας, όλα είναι μέσα στο «παιχνίδι» του.
Για την Ελλάδα η επιλογή είναι μόνο μια: ριζικά, ολιστικά μέτρα ελέγχου των λαθραίων από χωροφυλακή, αστυνομία, στρατό και αντιτρομοκρατική και – γιατί όχι; – απόρριψη όποιων αιτήσεων ασύλου των λαθραίων, δηλαδή το 100%, με απέλαση δίχως δεύτερη σκέψη.