Κική Γρίβα   

Η Ελευθερία είναι η μέγιστη πανάρχαια εγγενής σταθερά ιδιότητα του ελληνικού πνεύματος, πρόκειται για το διαχρονικό βίωμα της ελληνικής ψυχής, γιατί οι Έλληνες πιστεύουμε, πως μόνο μέσω της Ελευθερίας, έχει νόημα η ανθρώπινη ζωή, λαμβάνει ουσία η ύπαρξή μας. Προχωρώντας με την Ελευθερία, δημιουργούμε αυτό, που η ανθρωπότητα ονομάζει «ελληνικό πολιτισμό». Γιατί σπέρμα της Ελευθερίας είναι ο πολιτισμός μας, που μας ταυτοποιεί και μας κρατά ενωμένους ως συνεκτικός δεσμός και κοινό γνώρισμα όλων των Ελλήνων.

Τιμώντας εφέτος την συμπλήρωση 200 ετών από την Παλιγγενεσία, την πέραν πάσης λογικής ηρωική Επανάσταση του 1821, έχουμε το βαθύτατο χρέος, απέναντι στην εθνική μνήμη και την ιστορική έρευνα, να θεωρήσουμε συνέχεια και προβολή της στο χώρο και στο χρόνο, τον επικό απελευθερωτικό ενωτικό αγώνα της Κύπρου του 1955 – ’59, ως κορύφωση του αιτήματος του όλου ελληνισμού, για αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού και Ένωση με την υπόλοιπη ελεύθερη Μητέρα Ελλάδα. Το 1955, δέον είναι να συνομολογείται, ως μια φυσική συνέχεια όλων των εθνικών αγώνων του του 19 ου και του 20 ου αιώνα για την απελευθέρωση πατρώων γαιών Ελλήνων, όπως της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης… και όλων των θαλασσών μας. Κάθε δε αποφράδα στιγμή για την Κύπρο, νομοτελειακά δεν είναι τίποτε άλλο παρά εθνική τραγωδία και εθνικός ακρωτηριασμός, όπως οι συμφωνίες του 1959 και η εισβολή και κατοχή μετά τον Ιούλιο του 1974. Ο ξεσηκωμός κατά της οθωμανικής τυραννίας στις αρχές του 19 ου αιώνα, συμμετεχόντων και των Κυπρίων, τόσο κατά τα γεγονότα γύρω από την Η 9η Ιουλίου 1821 όσο και της επαναστατικής και πολεμικής δράσης Κυπρίων στο πλευρό των ομοεθνών τους σε Μοριά, Ρούμελη και νησιά, αλλά και ο ένδοξος νικηφόρος αγών της Ε.Ο.Κ.Α., ενάντια στην επάρατο βρετανική κυριαρχία, που η επιτυχία του όμως δεν μετουσιώθηκε σε ευόδωση των εθνικών πόθων, στέλνουν το ίδιο και απαράλλαχτο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Στέλνουν το ίδιο μήνυμα με τους Κύπριους Μακεδονομάχους και τους Χριστόδουλο Σώζο, δήμαρχο Λεμεσού, νομικό και τον Μιχαήλ Στιβαρό από τον Πεδουλά, φοιτητή Ιατρικής, που έπεσαν στο Μπιζάνι το 1912, για να μεγαλώσει η Ελλάδα και να μπορούν να γιορτάζουν τα ελευθέριά τους τα Ιωάννινα επί έναν και πλέον αιώνα… Το έθνος των Ελλήνων έχει πάντοτε μπροστά του ένα και μόνο ένα ορόσημο. Αυτό της Άνοιξης του 1821 με το ωραιότερο και ουσιωδέστερο προσκλητήριο σάλπισμα, που ακούστηκε σε ώτα Ελλήνων.

Στο “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ”, που έμελλε να γίνει ο φωτεινός φάρος για όλες τις γενιές που ακολούθησαν. Ή θαρρείτε, πως όταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης έγραφε έμμετρα, ότι θα πάρει μιαν ανηφοριά, θα πάρει μονοπάτια, να βρει τα σκαλοπάτια, που παν’ στην Λευτεριά, είχε κάτι άλλο στο νου του πέρα από Αλαμάνες, Γραβιές και Δερβενάκια; Εκείνο το μεθυστικό κρασί της Αθανασίας, από τις αμπέλους του 1821, έβγαινε τώρα από τον μούστο των σταφυλιών της Κύπρου, που ξεδιψούσε τα λαμπρά μα σκλαβωμένα νιάτα της. Αντίδωρο και Θεία Κοινωνία έμοιαζαν για τα παλληκάρια της Ε.Ο.Κ.Α. οι αγώνες και οι θυσίες των Ελλήνων του 1821. Ώσπου να πει κι ο Γρηγόρης Αυξεντίου το δικό του «Λάβετε, φάγετε… τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου»…. για τις κατοπινές γενιές Ελλήνων.

Ήρωες και Μάρτυρες υπέρ Ελλάδος και Ελευθερίας από το 1821, ίσαμε το 1955, που καθένας τους θυσίασε τη ζωή του κι ό,τι πολυτιμότερο του πρόσφερε αυτή, για ένα και μόνο σκοπό. Την αξιοπρέπειά μας, την αυτοδιάθεσή μας και το δικαίωμα να λέμε στα άλλα έθνη, δίχως να σκιαζόμαστε, πως είμαστε Έλληνες, απόγονοι εκείνων!

Η 25η Μαρτίου 1821 γεννήθηκε σαν σπίθα στις καρδιές ολίγων, για να γίνει το ολοκαύτωμα του δυνάστη και να τερματίσει αιώνων δουλεία. Κι η πρώτη σπίθα άπλωσε κι έβγαλε κι άλλες σπίθες, απ’ αυτές που φώτισαν τον Παύλο Μελά, τους Βορειοηπειρώτες μας, τους Πόντιους και τους Ίωνες… τον Γεώργιο Γρίβα, τον νέο Διγενή, όταν η περίστασις επέτρεπε ή οι καιροί το απαιτούσαν, αφού του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει.Σαν τις πολλαπλασιαζόμενες φλόγες των κεριών από χέρι σε χέρι στο “Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου Φωτός…” άναψε και η φλόγα στης Κύπρου τη λαμπάδα την 1η Απριλίου 1955.  Ίδια η τιμή, ένα το καθήκον! “ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ”, από τα χείλη του Κολοκοτρώνη, στα τοιχία σχολείων, σπιτιών και κτιρίων της Λευκωσίας, της Αμμοχώστου, της Λεμεσού, της Πάφου, της Κερύνειας… και τρώγοντας τις πέτρες της φτωχής μας λατρεμένης πατρίδας την αγαπάμε ακόμα περισσότερο, γιατί νοιώθουμε πως μας δίνει περισσότερα από εκείνα που μπορεί κι ας είναι λιγότερα από κείνα που μας χρειάζονται. Για εμάς τους λιτούς κι απέριττους, τους Έλληνες της γνώσης, του πνεύματος και του πολιτισμού, φθάνουν και περισσεύουν, για να μεγαλουργήσουμε και να μοιράσουμε στον κόσμο όλο.

Η Επανάσταση του 1821 έχει έναρξη, όπως την αποφάσισαν οι ξεσηκωμένοι και την όρισαν οι συνόκαιροι και μεταγενέστεροι ιστορικοί, κανείς όμως δεν αποφάσισε, δεν όρισε και δεν υπέγραψε το τέλος της, όταν μάλιστα υπάρχουν ακόμη αλύτρωτες εθνικές γαίες.

Μια σκυτάλη έγινε από γενιά σε γενιά, να μεταλαμπαδεύει οράματα και πόθους και να καλεί σε αγώνες. Τέτοιος κρίκος της ίδιας αλυσίδας είναι και το ξημέρωμα της 1ης Απριλίου 1955. Ίδιος ο σταυρός, ίδιο το μαρτύριο, ίδια κι η Ανάσταση! Πάντα σκληρός και πάντα άνισος ο αγώνας μας απέναντι σε αυτοκρατορίες. Μα εμάς μας γιγάντωνε πάντα κάτι που είναι πιο δυνατό από όλους τους στρατούς του κόσμου.

Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, του Αιγαίου, του Παρθενώνα και του Ευαγγελίου, που μετέτρεπε τον ταπεινωμένο ξυπόλητο ραγιά σε φλογερό επαναστάτη του 1821 και τον αμούστακο μαθητή σε άντρα ανδρείο αντάρτη του 1955.  Κι όσο ο ελληνισμός της Κύπρου αθροίζει Έλληνες εκτός ελλαδικής ενσωματωμένης επικράτειας, Έλληνες αγνοουμένους, Έλληνες εγκλωβισμένους και μετρά κατεχόμενους τόπους, κοιτίδες Ελλήνων για τριάντα πέντε αιώνες, που τουρκοποιούνται βάναυσα και παράνομα, τόσο η 25η Μαρτίου θα έχει ένα ιδιαίτερο νόημα και μια ξεχωριστή σημειολογία εδώ στη γη του Ευαγόρα (παλαιού και νέου). Κι όσοι δυσκολεύονται να το αντιληφθούν, ας πάνε να περπατήσουν τα ελάχιστα βήματα από άκρη σε άκρη μέσα στα Φυλακισμένα Μνήματα, στην ελεύθερη πλευρά της ημικατεχόμενης, της διχοτομημένης Λευκωσίας, για να νοιώσουν τι αξία έχει εκεί μέσα κάθε βήμα ελεύθερου Έλληνα, κάθε βήμα ελεύθερου ανθρώπου! Εκεί που κάθε απαγχονισθέντας, κάθε εθνομάρτυρας της Ε.Ο.Κ.Α. χορεύει μετά δόξης επί σταυρών, μνημάτων, δαφνών και ακοίμητων κανδηλιών, ανταμώνοντας με τις γυναίκες του Ζαλόγγου, με τους πολιορκημένους του Μεσολογγίου, με τους σφαγιασθέντες στα Ψαρά, με τους αυτοπροαιρέτως πεσόντες στο Μανιάκι… κι όλες τις αδούλωτες ψυχές που άφησαν την έσχατη ρανίδα, την υστάτη πνοή στα άγια πεδία της τιμής… για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία.

Τούτο το έτος είναι γεμάτο Ελλάδα…

σαν το περιεχόμενο του νου και της καρδιάς κάθε Κύπριου… που ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ τις ρίζες, τις εθνικές του καταβολές, το χρέος του και το πεπρωμένο του απέναντι στο κλαδί της Πρωταπριλιάς του 1955, του κλαδιού ενός αειθαλούς δένδρου της 25ης Μαρτίου 1821… με τις ρίζες του βαθιά χωμένες στους αιώνες, πολύ πιο πίσω ακόμα και από τους Μαραθωνομάχους και τους Σαλαμινομάχους και τον Κίμωνα ή τον Ζήνωνα… αλλά ακριβώς από τον καιρό του Κινύρα, του Τεύκρου, του Πράξανδρου και του Κηφέα… 

*Η Κική Γρίβα είναι υποψήφια Βουλεύτρια Λευκωσίας με το Κίνημα Αλληλεγγύη.