Η κυβέρνηση ξέρει πραγματικά που την οδηγεί η ποδηγεσία της από το ΕΛΙΑΜΕΠ ή “τραβάτε με κι ας κλαίω”

Η κρισιμότητα του Ιωβηλαίου των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 που διανύουμε φέτος αναδεικνύεται από δύο αλληλοτροφοδοτούμενα στοιχεία.

Το πρώτο, αφορά στην κυβερνητική διαλεκτική ῾δημιουργικής ασάφειας᾽ αναφορικά με τις διερευνητικές συνομιλίες Ελλάδας – Τουρκίας:

Αφενός, το ΥΠΕΞ διατρανώνει προς πάσα κατεύθυνση -δια στόματος του άψογα ελισσόμενου Δένδια- ότι μοναδικό θέμα συζήτησης είναι η Υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ. Αφετέρου, από το καλοκαίρι ο Πρωθυπουργός υιοθετεί μια ρητορική κέντρο της οποίας είναι ότι το μήλον της έριδος των δύο χωρών είναι οι ῾θαλάσσιες ζώνες᾽. Η στοιχειώδης, ωστόσο, γνώση της ορολογίας εγείρει ερωτήματα αναφορικά με την συνοχή των κυβερνητικών θέσεων, καθώς ο όρος ῾θαλάσσιες ζώνες᾽ αφορά τέσσερα, και ουχί δύο, τινά: την Αιγιαλίτιδα ζώνη -δηλαδή τα Χωρικά Ύδατα-, την Συνορεύουσα ζώνη, την Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.

Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Ο Υπουργός Εξωτερικών Δένδιας επιμένει να διευκρινίζει ότι τα χωρικά ύδατα επ᾽ ουδενί τελούν υπό διαπραγμάτευση, καθώς είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας που η Ελλάδα διαχειρίζεται αποκλειστικά μονομερώς βάσει του Διεθνούς Δικαίου. Ωστόσο η νέα αναφορά του Πρωθυπουργού σε θαλάσσιες ζώνες κατά την πρόσφατη συνάντησή του με την Γαλλίδα Υπουργό Άμυνας γεννά έντονο προβληματισμό: εφόσον στις θαλάσσιες ζώνες ανήκει και η Αιγιαλίτιδα, πώς είναι δυνατόν οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Εξωτερικών, δυό πρώην ΥΠΕΞ και άλλων τινων να σημαίνουν το ίδιο πράγμα; Η επέκταση των ΧΥ στα 12 νμ μόνον στο Ιόνιο σε ποιο άλλο λογικό συμπέρασμα οδηγεί πέραν αυτού που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός εμμέσως ομολογεί: ότι ως τμήμα των θαλασσίων ζωνών, τα ΧΥ στο Αιγαίο είναι αντικείμενο συζήτησης με την Τουρκία;

Η διαπίστωση αυτή, είναι, δυστυχώς, πλήρως ευθυγραμμισμένη με ένα δεύτερο στοιχείο: την μόνιμη επωδό των κατευναστικών δηλώσεων πρωτοκλασάτων στελεχών του ΕΛΙΑΜΕΠ που επαναλαμβάνουν διαρκώς το δίλλημα ῾῾συμβιβασμός ή πόλεμος᾽᾽. Πυρήνας αυτού του ψευδοδιλλήματος είναι ο κίνδυνος που προκαλεί τυχόν επέκταση της Ελλάδας στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο, αφενός λόγω του casus belli κι αφετέρου, του ότι οι μεγάλες δυνάμεις εναντιώνονται -δήθεν- στην επέκταση αυτή. Κι αν στο πρώτο τούς έχει πλέον διαψεύσει το τουρκικό ΥΠΕΞ με την τελευταία ουδέτερη ανακοίνωσή του, η δεύτερη επίκλησή τους συνιστά εκχώρηση εθνικής αυτεξουσιότητας και υποταγή σε αλλότριους απαιτητές.

Για τους πολέμιους της επέκτασης και υπέρμαχους της προσφυγής στη Χάγη η άρνηση εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας και η αποτροπή της, θεωρείται εθνικιστική ρητορική και πατριδοκαπηλία. Αγνοούν, άραγε, οι άνθρωποι αυτοί ότι οι Έλληνες δεν λησμονούν πως αυτοί οι ίδιοι είναι που προωθούσαν λύση του Κυπριακού ως προϋπόθεση ένταξης στην ΕΕ με την εφαρμογή του Σχεδίου Ανάν;

Οι κομισάριοι του ΕΛΙΑΜΕΠ ευαγγελίζονται διάλογο αντί αποτροπής. Απορρίπτουν, δήθεν λόγω οικονομικού κόστους, κάθε άλλη επιλογή πέραν του επώδυνου συμβιβασμού. Επικαλούνται ως επιχείρημα το κόστος των εξοπλισμών, ωσάν να έπαψε εξαίφνης να ισχύει γι’ αυτούς το αξίωμα si vis pacem para bellum, ενώ επισείοντας το ενδεχόμενο πολέμου, ισχυρίζονται ότι όχι μόνον ῾῾δεν είναι σαφές το τί επιδιώκουν οι Τούρκοι᾽᾽, αλλά και πως αυτό είναι ζήτημα ῾῾θεμελιακό᾽᾽ και ῾῾βασανιστικό᾽᾽, αφού ῾῾ουδείς μπορεί να απαντήσει με απόλυτη βεβαιότητα᾽᾽!

Τα χειρότερα όμως ακολουθούν. Το ΕΛΙΑΜΕΠ διαστρέφει τον εγκληματικό ρόλο του τουρκικού κράτους ως σφαγέα που μόνον στον 20^ο αιώνα οδήγησε σε τραγική συρρίκνωση του Ελληνισμού: χαρακτηρίζουν την Μικρασιατική Καταστροφή και την Εισβολή στην Κύπρο ως δυό από τις τρεις -μαζί με την γκριζοποίηση των Ιμίων!- ῾῾πλέον εμβληματικές στιγμές κρίσης᾽᾽ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Απορεί κανείς με την ανάγνωσή τους της ιστορίας, όταν επισημαίνουν ότι μετά και τις τρεις ανωτέρω ῾῾περιπτώσεις᾽᾽ ακολούθησαν ῾῾οι πλέον φιλόδοξες, τολμηρές, και πρωτότυπες προτάσεις για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών᾽᾽.

Θέλουν, λένε, ῾῾να δοκιμάσουν εάν οι Τούρκοι πράγματι εννοούν την εξεύρεση λύσης μέσω του διαλόγου᾽᾽, λησμονώντας τα πρόσφατα γεγονότα που κράτησαν το Πολεμικό Ναυτικό επί τρίμηνο σε θέση μάχης. Αποκαλούν την επέκταση στα 12 ν.μ. ῾῾θεωρητικό δικαίωμα᾽᾽ κι επικρίνουν την πλειοψηφία των Ελλήνων που ῾῾προτιμά ένα θεωρητικό δικαίωμα το οποίο δεν εφαρμόζεται᾽᾽, τη στιγμή που οι ίδιοι φροντίζουν παστρικά και με κάθε τρόπο να παραμένει αυτό το δικαίωμα῾῾θεωρητικό᾽᾽ και ῾῾ανεφάρμοστο᾽᾽, πιέζοντας την κυβέρνηση να παραπέμπει διαρκώς την άσκηση εθνικής κυριαρχίας στις …ελληνικές καλένδες. Ταυτόχρονα, έχουν την ειλικρίνεια να ομολογούν τον φόβο τους ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αλλά και μεγάλη μερίδα της κυβέρνησης δεν συμμερίζονται την άποψη του Πρωθυπουργού ότι ῾῾αν δεν αναγνωρίζαμε ότι κάποια δικαιώματα έχει και η Τουρκία, δεν θα προσερχόμασταν σε διάλογο᾽᾽, επισημαίνοντας ότι ῾῾η συζήτηση περί θαλάσσιων ζωνών αναπόφευκτα οδηγεί και σε συζήτηση περί χωρικών υδάτων.᾽᾽

Αν ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να ταυτίσει το όνομά του με την χειρότερη τραγωδία του Ελληνισμού στον 21^ο αιώνα, οφείλει, αφού απομονώσει αυτό το συνδικάτο ενδοτισμού, να πράξει αυτό που σύσσωμος ο ελληνικός λαός προσδοκά από τον ίδιο. Αυτό που δεν είναι άλλο από τα τελευταία λόγια του ῾῾ατρόμητου, γενναίου και ακέραιου δημοκράτη᾽, όπως ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε τον εκλιπόντα, Σήφη Βαλυράκη:

«Ο διάλογος Ελλάδας-Τουρκίας για τον ορισμό των οικονομικών ζωνών, μπορεί να είναι ανεκτά ασφαλής για τα εθνικά συμφέροντα, μόνο αφού η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, σε όλο το μήκος της εθνικής ακτογραμμής, ευθυγραμμίσει στο ίδιο εύρος τον εναέριο εθνικό της χώρο και καθορίσει με διμερή συμφωνία την ΑΟΖ Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας».

Παναγιώτης Γ. Παύλος

Research Fellow in Philosophy

University of Oslo