Τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος στην ελληνική κοινωνία η πεποίθηση πως η Ελλάδα προκειμένου να επιβιώσει στη γεωγραφική ζώνη στην οποία βρίσκεται, μεταξύ τριών ηπείρων και περισσότερων πολιτισμών, πρέπει να γίνει σαν το Ισραήλ.

Οι “μιλιταρίζοντες”  το εκλαμβάνουν ως μια κατάσταση όπου ο μισός πληθυσμός θα κυκλοφορεί με βαρύ φορητό οπλισμό στα σούπερ-μάρκετ και τις καφετέριες καθώς πιστεύουν πως αυτό θα ενδυναμώσει το σθένος μας ως κοινωνία…

Οι “ηδονοβλεψίες” ως μια ευκαιρία για εμπλουτισμό της καθημερινότητας με εικόνες σφριγηλών νεανικών κορμιών με εξαρτήσεις ειδικών δυνάμεων…

Οι “θρησκόληπτοι” τον αντιλαμβάνονται σαν μια ευκαιρία επανόδου του κατηχητικού στα σχολεία γιατί έχουν τη στρεβλή πεποίθηση πως το σθένος που επιδεικνύει η κοινωνία του Ισραήλ προέρχεται από την αταλάντευτη προσήλωση στις παραδόσεις και τη θρησκεία… Κάτι που ουδόλως συμβαίνει…

Οι στρατιωτικοί, οι μυστικές υπηρεσίες  και οι διπλωμάτες το αντιλαμβάνονται  ως  αναβάθμιση των δικών τους ρόλων προκειμένου το υψηλό επίπεδο απόδοσης των υπηρεσιών τους να μην επηρεάζεται από τις συχνές κυβερνητικές αλλαγές και τις κομματικές επιλογές σε βάρος της αξιοκρατίας…

Οι κρατικιστές (δεξιοί και αριστεροί) το αντιλαμβάνονται ως μια ευκαιρία ο οικονομικός σχεδιασμός να περάσει από την άναρχη ιδιωτική πρωτοβουλία στο κράτος όπως συνήθως γίνεται σε συνθήκες πολέμου.

Οι θιασώτες των αγορών και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εστιάζουν στην ευκολία με την οποία πολλές ιδιαίτερα ανταγωνιστικές και καινοτόμες επιχειρηματικές ιδέες έχουν βρει φιλικό και πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν στο Ισραήλ…

Τέλος, οι “επιδοματολάγνοι” Έλληνες αγρότες εντυπωσιάζονται με τη στρεμματική απόδοση των γεωργικών καλλιεργειών που στο Ισραήλ φτάνει τα 1.290 ευρώ και στην Ελλάδα δεν ξεπερνά τα 190 ευρώ.

Η “καραμέλα” πως φταίει το ευρώ είναι παντελώς ανυπόστατη καθώς η Ολλανδία με ευρώ μια χαρά έχει καταφέρει να έχει στρεμματική απόδοση περί τα 1.700 ευρώ…

Φυσικά την αύξηση της στρεμματικής απόδοσης την φαντάζονται πως την πετυχαίνει κάποιος υπουργός Γεωργίας ο οποίος συνήθως δεν έχει εργαστεί ποτέ ούτε ως αγρότης ούτε ως κάτι άλλο και όχι με μια στρεμματική συσσώρευση ανά επιχειρηματική μονάδα που θα καταστήσει τους 999 στους  1.000 από τους ίδιους ανέργους ή έστω  εργατικό δυναμικό αντί μικροϊδιοκτήτες…

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από τους παραπάνω εν μέρει έχουν κάποιο δίκιο αλλά στο σύνολο  έχουν  άδικο.

Το Ισραήλ όπως όλοι μας είναι αποτέλεσμα των ιστορικών συγκυριών και των βιωμάτων  και το σθένος της κοινωνίας του πηγάζει κυρίως από το εύρος των απειλών που αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες.

Οι απειλές που αντιμετωπίζει το Ισραήλ δεν συγκρίνονται με το “γκριζάρισμα” κάποιων βραχονησίδων τις οποίες ούτε οι γεωγραφικές υπηρεσίες των δυο χωρών, που τις διεκδικούν δεν γνωρίζουν καλά-καλά πού βρίσκονται αλλά είναι βαθύτερα υπαρξιακές.

Σχηματικά, από τους πρώτους μ.Χ αιώνες πολλοί Εβραίοι εγκατέλειψαν τη γη του Ισραήλ μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες εναντίον των Ρωμαίων εξεγέρσεις και μετακόμισαν σε διάφορες ρωμαϊκές επαρχίες, οι οποίες αργότερα εξελίχθηκαν σε εθνικά κράτη που επιζητούσαν ομογενοποίηση…

Μετά το Ολοκαύτωμα, το 1948 ιδρύεται το Ισραήλ στις περιοχές της ιστορικής κοιτίδας των εβραίων με τις περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής να βλέπουν εχθρικά ή αδιάφορα την πρωτοβουλία διαφόρων ανά τον κόσμο εβραϊκών κοινοτήτων.

Κανέναν δεν απειλεί το ελληνικό κράτος με εξαφάνιση ή υποδούλωση για να προκύψουν και τα ανάλογα αντανακλαστικά στην ελληνική Κοινωνία.

Μια ειδοποιός διαφορά τις τελευταίες δεκαετίες μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ είναι πως ο πληθυσμός του Ισραήλ αυξάνεται συνεχώς καθώς εβραίοι από όλο τον κόσμο επιστρέφουν σε αυτό.

Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο. Τα δυναμικότερα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού, αν τους δοθεί ευκαιρία, φεύγουν από την Ελλάδα.

Το  κράτος του Ισραήλ πολλές φορές έχει αναλάβει τη μεταφορά ολόκληρων πληθυσμών εβραϊκής καταγωγής που αντιμετωπίζουν κινδύνους σε άλλες χώρες  εντός της επικράτειάς του.

Η μεταφορά π.χ. το 1990-91 των εβραίων της Αιθιοπίας με κυβερνητικό σχέδιο στο Ισραήλ, θα έμοιαζε σαν η Ελλάδα να έπραττε κάτι ανάλογο π.χ. για τους χριστιανούς της Συρίας, του Ιράκ ή της Αιγύπτου όταν κινδύνευαν από τον θρησκευτικό εξτρεμισμό…

Στους περισσότερους Έλληνες “εθνικιστές” οι λέξεις μετανάστης ή πρόσφυγας εξομοιώνονται και προκαλούν αλλεργία ενώ οι  “διεθνιστές” δείχνουν προτίμηση στους ισλαμιστές και ιδίως αυτούς που θέλουν να κηρύξουν θρησκευτικό πόλεμο και να καταστρέψουν τις χώρες τους και  τη Δύση.

Εν αντιθέσει με το Ισραήλ, που σαν χώρα μοιάζει σαν κουκίδα δυτικής δημοκρατίας σε μια περιοχή με αυταρχικά καθεστώτα και φανατικούς ισλαμικούς πληθυσμούς, η Ελλάδα έχει σύνορα με χώρες της Ευρώπης και απολαμβάνει  σε γενικές γραμμές κάποια εγγύηση των συνόρων της, ως  συνόρων της Ευρώπης, τουλάχιστον όπου αυτά έχουν οριοθετηθεί…

Δύσκολα η ελληνική κοινωνία θα αποκτήσει το σθένος της κοινωνίας του Ισραήλ γιατί οι απειλές που αντιμετωπίζουμε δεν είναι υπαρξιακής σημασίας και οι σημαντικότερες αυτών  πηγάζουν κυρίως από την εσωτερική μας φθορά…

Κώστας Στούπας  –  Για τη συνέχεια   Capital

Ακολουθεί σχόλιο του αναγνώστη Stirlitz

Η άποψη ότι “μπορούμε να γίνουμε Ισραήλ” ή “πρέπει να γίνουμε Ισραήλ” που ακούμε και διαβάζουμε πολύ συχνά είναι εντελώς άτοπη και αγνοεί βασικές παραμέτρους της πραγματικότητας.

Τα βασικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν το Ισραήλ και του επέτρεψαν να επιβιώσει ως έθνος μέχρι σήμερα είναι η ομοψυχία, η πίστη σε έναν κοινό σκοπό και σε ένα κοινό πεπρωμένο, η τυφλή πειθαρχία στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, η χειραγώγηση των ξένων κρατών, και η αδίστακτη αποφασιστικότητα στη χρήση ωμής βίας κατά το “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”. Θα συνοψίσω στη συνέχεια όσο μπορώ πιο επιγραμματικά τους λόγους που όχι μόνο δεν μπορούμε, αλλά κυρίως ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ στην πραγματικότητα να γίνουμε Ισραήλ παρά τα όσα γράφονται κατά καιρούς περί του αντιθέτου:

– Επί 1900 χρόνια μετά την έναρξη της Διασποράς του εβραϊκού έθνους λόγω της συντριπτικής καταστολής της εξέγερσής του από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο, οι Εβραίοι εύχονταν μεταξύ τους “και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ”, μέχρι που το 1967 εκπληρώθηκε το συλλογικό όνειρό τους. Αν στην Ελλάδα τολμήσει να πει κανείς “και του χρόνου στην Κωνσταντινούπολη” θα τον στείλουν όλοι στο πυρ το εξώτερον ως “φασίστα”, “μεγαλοϊδεατιστή” και “προγονόπληκτο”.

– Αυτό που ξεχωρίζει τον εβραϊκό λαό από τους άλλους είναι κατά πρώτο λόγο η θρησκεία του και κατά δεύτερο λόγο η γλώσσα του. Δεν είναι τυχαίο που όταν οι Αμερικανοί πρόεδροι αναφέρονται στη δέσμευση που έχουν αναλάβει δια νόμου οι ΗΠΑ για την εξασφάλιση της “στρατιωτικής υπεροχής του Ισραήλ έναντι όλων των γειτόνων του” κάνουν λόγο και για “εξασφάλιση της ύπαρξης του εβραϊκού κράτους” και όχι “του ισραηλινού κράτους”. Ισραηλινοί πολίτες είναι και πολλοί Άραβες μουσουλμάνοι. Αυτό που λένε όμως οι Αμερικανοί πρόεδροι είναι ότι εγγυώνται ότι θα υπάρχει πάντα “εβραϊκό κράτος”, δηλαδή ένα κράτος που θα έχει σαφή θρησκευτικό και φυλετικό χαρακτήρα ο οποίος δεν πρέπει να αλλοιωθεί. Είναι σαν να βγει ένας Αμερικανός πρόεδρος και να πει ότι οι ΗΠΑ εγγυώνται την ύπαρξη ενός “ελληνορθόδοξου κράτους” στον γεωγραφικό χώρο μας. Δεν νομίζω ότι θα το άκουγαν αυτό με πολύ ευχαρίστηση οι κάθε είδους “προοδευτικοί” υπέρμαχοι του πολυπολιτισμού στην πατρίδα μας. Μάλλον για “φασιστικού” και “ρατσιστικού” τύπου δήλωση θα τη χαρακτήριζαν και θα αναθεμάτιζαν τον Αμερικανό που τόλμησε να την εκστομίσει.

– Οι Εβραίοι στηρίζουν ο ένας τον άλλον όπου κι αν βρίσκονται και όποια εθνικότητα κι αν γράφει το διαβατήριό τους. Στηρίζουν πάνω απ’ όλα το έθνος τους και την πατρίδα τους από τον πιο πλούσιο μέχρι τον πιο φτωχό και από τον πιο σπουδαγμένο μέχρι τον πιο αμόρφωτο. Δεν πουλάνε διεθνιστικές εξυπνάδες μεταξύ τους, ούτε κάνουν τους αυτόκλητους συνήγορους και προπαγανδιστές των εχθρών τους. Ομονοούν πάντα απέναντι στα κάθε είδους εθνικά προβλήματα και ιδίως απέναντι στους εθνικούς κινδύνους. Απεναντίας, εμείς οι Έλληνες έχουμε βεβαρημένο ιστορικό διχόνοιας, προδοσίας και ασυνεννοησίας οι οποίες ανέκαθεν κηλίδωναν ακόμη και τις πιο λαμπρές σελίδες της Ιστορίας μας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

– Οι Ισραηλινοί ως λαός είναι εξαιρετικά ρεαλιστές σε βαθμό παρεξηγήσιμο. Έχουν εμπεδώσει το αξίωμα ότι “τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους αλλά μόνιμα συμφέροντα” και γι’ αυτό ούτε πιάνονται φίλοι, ούτε συνάπτουν συμμαχίες, παρά μόνο εξυπηρετούν με τυφλή προσήλωση το δικό τους εθνικό συμφέρον κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι σχέσεις που συνάπτουν με άλλα κράτη είναι πάντα ΚΑΙ ΜΟΝΟ σχέσεις συμφέροντος. Είτε θα χειραγωγούν ένα ξένο κράτος, είτε θα το πολεμούν. Ακόμη και από τους υποτιθέμενους φίλους τους, επιδιώκουν πάντα να παίρνουν πολύ περισσότερα από όσα δίνουν, ενώ απέναντι στους εχθρούς τους είναι αμείλικτοι. Αν πρότεινε κανείς στην Ελλάδα να τηρήσουμε τέτοια στάση έναντι των γειτόνων μας ή των εταίρων μας, θα τον είχαν πάρει όλοι με τις λεμονόκουπες και θα τον είχαν κλείσει στο ψυχιατρείο ως “διαταραγμένη προσωπικότητα”. 

– Οι Ισραηλινοί δεν επιδιώκουν να κλείνουν τα προβλήματά τους άρον-άρον, ακόμα και σε βάρος του εθνικού τους συμφέροντος, δήθεν για να “μην δαπανούν διπλωματικό κεφάλαιο”. Αν σε ένα πρόβλημα δεν μπορούν να βρουν εθνικά συμφέρουσα λύση, η αντίληψή τους είναι “μην σώσει και λυθεί ποτέ” (βλέπε Παλαιστινιακό). Αντιθέτως, εμείς είμαστε πολύ άνετοι στο να χαρίζουμε στους άλλους τα εθνικά μας δίκαια, να υποχωρούμε πριν καν μας το ζητήσει κανείς και χωρίς να ρίξουμε ούτε τουφεκιά, και ακόμη και να αυτοεξευτελιζόμαστε βάζοντας την υπογραφή μας κάτω από ντροπιαστικές για την Ιστορία μας και την εθνική μας αξιοπρέπεια συμφωνίες, όπως εκείνη των Πρεσπών πρόσφατα.

– Οι Ισραηλινοί δεν έχουν ηθικές αναστολές σε ό,τι έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση του εθνικού τους συμφέροντος, και ενεργούν πάντα με ωμό ρεαλισμό. Για αυτό φρόντισαν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα από το 1966 ώστε να έχουν την απόλυτη στρατηγική αποτροπή σε περίπτωση που απειληθεί η ίδια η ύπαρξη του κράτους τους. Ξέρουν όμως ότι η πυρηνική επιλογή είναι “ένα τεράστιο σφυρί, αλλά δεν είναι όλα τα προβλήματα καρφιά”, γι’ αυτό και διατηρούν παράλληλα ισχυρότατες συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις. Η χρήση πυρηνικών όπλων είναι για τους Ισραηλινούς η περίφημη “επιλογή του Σαμψών”, δηλαδή “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων” – να πάρουν δηλαδή μαζί τους στον πυρηνικό όλεθρο τον εχθρό αν αυτός φτάσει στο σημείο να θελήσει να τους αφανίσει από προσώπου γης με όπλα μαζικής καταστροφής.  

– Οι Ισραηλινοί, λαός, στρατός και πολιτική ηγεσία, έχουν εμπεδώσει απολύτως τις αρχές της στρατηγικής και ξέρουν την τεράστια σημασία που έχει η ύπαρξη της πολιτικής βούλησης για τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος. Δεν έχουν τον στρατό τους μόνο για παρελάσεις (δεν κάνουν άλλωστε παρελάσεις με την έννοια που κάνουμε εμείς). Ακόμη και οι στολές των αξιωματικών τους είναι εντελώς λιτές και όχι φορτωμένες στολίδια σαν των δικών μας άκαπνων αξιωματικών που κέρδισαν τα παράσημά τους υπηρετώντας στα… γραφεία με πολιτικό “βύσμα”. Οι Ισραηλινοί δεν ενδιαφέρονται να “φαίνονται” αξιόμαχοι και ετοιμοπόλεμοι, αλλά να είναι πραγματικά. Γι’ αυτό και φροντίζουν να στέλνουν προς κάθε ενδιαφερόμενο το μήνυμα πως δεν αστειεύονται, και πως όποιος τολμήσει να τους προκαλέσει θα υποστεί τις συνέπειες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δηλαδή, πρώτα πυροβολούν και μετά συζητούν. Εμείς αντιθέτως μόνο συζητάμε και δεν πυροβολούμε ποτέ. Όπως λένε πολιτικοί μας φωστήρες όπως ο Αβραμόπουλους, η Μπακογιάννη και άλλοι, “υπάρχει είτε ο δρόμος του διαλόγου είτε ο δρόμος της στρατιωτικής σύγκρουσης” και ακολουθούμε πάντα τον πρώτο δρόμο ό,τι κι αν αυτό μας στοιχίζει.

– Ο μέσος Ισραηλινός έχει γαλουχηθεί από μικρός με πατριωτικά πρότυπα και θεωρεί τιμή του το να υπηρετήσει την πατρίδα του. Οι Ισραηλινοί νεοσύλλεκτοι βάζουν μέσον για να υπηρετήσουν στα τεθωρακισμένα και στις ειδικές δυνάμεις και όχι για να βγουν Ι4 και να “λουφάρουν” δίπλα στο σπίτι τους. Επίσης, αρκετοί Ισραηλινοί πρωθυπουργοί ήταν στρατιωτικοί, όπως ο Αριέλ Σαρόν, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο Εχούντ Μπαράκ. Ο αδελφός του σημερινού Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου ήταν ήρωας πολέμου που σκοτώθηκε στην περίφημη επιδρομή των Ισραηλινών κομάντος στο αεροδρόμιο Έντεμπε της Ουγκάντας το 1976. Αντιθέτως όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί είναι εντελώς άκαπνοι και ανίδεοι περί τα στρατιωτικά, και συχνά έχουν ως συμβούλους τους αρνητές στράτευσης (βλέπε Τσίπρα και Καρανίκα).

– Η νοοτροπία των Ισραηλινών αξιωματικών είναι εντελώς διαφορετική από των Ελλήνων. Έτυχε κατά το παρελθόν να συζητήσω με πιλότους μας οι οποίοι συμμετείχαν σε κοινές ασκήσεις με την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι στην ερώτησή μου “ποια θεωρείτε τη βασικότερη διαφορά που έχει η ισραηλινή αεροπορία σε σχέση με τη δική μας”, η απάντησή τους ήταν πάντα: “Η ισραηλινή αεροπορία είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να πολεμήσει”. Ο Ισραηλινός αξιωματικός και στρατιώτης προετοιμάζεται πραγματικά για πόλεμο, όχι για να παριστάνει τον ετοιμοπόλεμο. Η στρατιωτική υπηρεσία του είναι ουσιαστική και αποσκοπεί στο να μπορεί να κερδίζει μάχες, όχι να είναι “ποιμένας της ειρήνης” όπως έλεγε ένας ανεκδιήγητος Έλληνας πρώην Αρχηγός του ΓΕΝ για τους αξιωματικούς του.

– Η στρατιωτική θητεία των γυναικών στον ισραηλινό στρατό είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια. Το Ισραήλ θέλει να υπηρετούν όσες γυναίκες το επιθυμούν όχι για να αυξήσει την αριθμητική σύνθεση του στρατού του αλλά:

1) για να γνωρίζει ο μισός πληθυσμός της χώρας τις ευθύνες και τα βάρη που επωμίζεται ο άλλος μισός για την εθνική ασφάλεια,

2) για να είναι στοιχειωδώς εκπαιδευμένοι οι πάντες στη χρήση όπλων και στη χρήση μεθόδων πολιτικής ασφάλειας ώστε να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τους γύρω τους σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης (π.χ. ομηρία, τρομοκρατική επίθεση, εχθρική επίθεση κ.λπ), και

3) για να δίνουν έξτρα ηθικά κίνητρα στους άρρενες στρατευμένους.

Οι Ισραηλινοί δεν στέλνουν ΠΟΤΕ στη μάχη γυναίκες, διότι ξέρουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς ανοησία αλλά έγκλημα. Αν δεν διανοούμαστε καν να διοργανώσουμε έναν αγώνα ποδοσφαίρου όπου μία γυναικεία ομάδα θα αντιμετωπίσει μία ανδρική, τότε πόση λογική έχει να βάλουμε τις γυναίκες να ανταγωνιστούν άνδρες σε έναν στίβο απείρως πιο σκληρό ως προς τις απαιτήσεις σωματικής και ψυχολογικής φόρτισης όπως είναι ο πόλεμος; Οι Ισραηλινοί το ξέρουν καλά αυτό, αλλά φροντίζουν να βάζουν γυναίκες ως εκπαιδεύτριες σε θέσεις όπως οι αλεξιπτωτιστές ή οι πυροβολητές των αρμάτων μάχης, ώστε να παίρνουν τους άνδρες στο φιλότιμο και να ντρέπονται να φανούν ανίκανοι να κάνουν αυτά που κάνει και μία γυναίκα.

Από όλα τα παραπάνω νομίζω πως είναι σαφές ότι με τους Ισραηλινούς μας χωρίζει άβυσσος κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τη νοοτροπία και την ψυχοσύνθεση. Γι’ αυτό και εύκολες λύσεις του τύπου “να γίνουμε Ισραήλ” δεν έχουν κανένα πρακτικό νόημα.

Φυσικά και πρέπει να διδασκόμαστε από την εμπειρία των άλλων λαών, αλλά κάθε λαός θα πρέπει να χαράξει τον δικό του δρόμο και να βρει τις δικές του λύσεις στα προβλήματά του οι οποίες να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις εθνικές ιδιαιτερότητές του.

Stirlitz