Από μια δοτή εκδήλωση του ΕΛΙΑΜΕΠ, όπου και το θέμα και οι συμμετέχοντες ήταν εμφανέστατα στημένα

Κρινιώ Καλογερίδου

Οι κρυφοί κωδικοί της μη λεκτικής επικοινωνίας (της ”γλώσσας του σώματος”, δηλαδή) αντιπροσωπεύουν – κατά τους ειδικούς – το 55% των μηνυμάτων που στέλνουμε σε τρίτους δια των χειρονομιών, των κινήσεων και των εκφράσεων του προσώπου μας.

Μηνυμάτων που ενίοτε έχουν μεγαλύτερη σημασία και απ’ τη γλώσσα ακόμα, έστω κι αν έχει καθιερωθεί ως αξίωμα η λαϊκή ρήση ”η γλώσσα κάστρα καταλεί και κάστρα θεμελιώνει”, κατά το ”η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει” του θυμόσοφου λαού μας.

Τα πιο χτυπητά φαινόμενα εξωλεκτικών μηνυμάτων συμπεριφοράς τα παρατηρούμε συχνά στην πολιτική μας ζωή, όπου η μη λεκτική επικοινωνία είναι ιδιαίτερα έντονη και άλλοτε ενισχύει, άλλοτε αποδομεί τη γλωσσική.

Ο τρόπος που χειρονομεί, που κινείται, που φοράει τη μάσκα του ανέμελου και αυτοκυρίαρχου πάνω απ’ τα σφιγμένα από αμηχανία ή αγωνία χαρακτηριστικά του ένας ηγέτης είναι συχνά προσήμανση της πολιτικής πρακτικής του ή του φόρτου των προβλημάτων που επωμίζεται και τον ωθούν να αποζητά την κατανόηση ή τη συγγνώμη του κόσμου με ύφος σκεπτικισμού και βλέμμα μετανοημένου (βλ. συνέντευξη Μητσοτάκη σε Παπαχελά για το ”γλέντι” στην Ικαρία με lockdovn στην Αττική και επικείμενο σ’ όλη τη χώρα).

Στην περίπτωση ειδικά του πρωθυπουργού, η γλώσσα του σώματός του έγινε προπομπός της μια απ’ τα ίδια (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) Εξωτερικής πολιτικής που θα ακολουθούσε στο Σκοπιανό απ’ τον επόμενο κιόλας μήνα της εκλογής του. Τον μήνα του πρώτου ταξιδιού του στη Γερμανία και της συνάντησής του με την Άνγκελα Μέρκελ.

Μιας συνάντησης που κυριάρχησε επικοινωνιακά ως εικόνα επίδοσης διαπιστευτηρίων με συνοδές κινήσεις υπακοής (σκύψιμο του κεφαλιού, μελιστάλαχτο ύφος και ”υποδοχή” του εθνικού μας ύμνου εκ μέρους του πρωθυπουργού από θέση καθήμενου, ως συμπαράσταση στην χωλαίνουσα λόγω προβλήματος υγείας Άνγκελα Μέρκελ).

Κινήσεις που μου έδωσαν την εντύπωση τότε πως ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός εκπροσωπούσε Έλληνες δουλοπάροικους του μοντέρνου καπιταλισμού περισσότερο, παρά πολίτες μιας ελεύθερης και ανεξάρτητης χώρας.

Κι αυτό μου ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό όχι μόνο στην ουσία, αλλά και στην εικόνα του, γιατί παρέπεμπε στο ταξίδι του Τσίπρα στις ΗΠΑ (2017), που για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν έκανε περήφανους τους Έλληνες…

Η πανομοιότυπη εξωλεκτική επικοινωνία των πολιτικών αντιπάλων για τον θώκο της εξουσίας – σε συνδυασμό με την ταύτισή τους στο ”Μακεδονικό” – με συγκλόνισε, είναι αλήθεια, σε τέτοιο βαθμό, που είχα γράψει – θυμάμαι – σε άρθρο μου απευθυνόμενη στον Κυριάκο Μητσοτάκη με ύφος υπαινικτικό:

– Όταν βγάζουν οι Έλληνες πρωθυπουργό γυρίζοντας στην πλάτη στον προηγούμενο, τον βγάζουν για να δώσει το στίγμα του στα μεγάλα θέματα της πατρίδας και της κοινωνίας κι όχι για να λειτουργεί σαν… ”επιτελικός” περιφερειάρχης ή στρατηγός βυζαντινού ”Θέματος” δίνοντας την εικόνα στους Ευρωπαίους και τους Ατλαντιστές ότι η χώρα που κυβερνά είναι χωριό-αποικία τους…

Ήταν μια αλήθεια που έπρεπε να ακουστεί προειδοποιητικά – όπως εκτιμούσα – για να προλάβουμε τα χειρότερα ως κυβέρνηση και ως Ελλάδα. Να προλάβουμε, δηλαδή, την πλήρη υποταγής μας στο φιλοτουρκικό άρμα της Γερμανίας, η οποία απαιτεί έκτοτε – έχοντας πετύχει την ποδηγέτησή μας μέχρι τις Πρέσπες – να πάμε για Πρέσπες Νο 2 στο Αιγαίο κι ακόμα χειρότερα.

Και θα είναι χειρότερα γιατί – σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς – οι Γερμανοί μάς ζητούν να μοιράσουμε τον υπέργειο και υποθαλάσσιο πλούτο μας στο Αιγαίο με τους Τούρκους και προς επίτευξη του σκοπού αυτού συνάπτουν μυστικές συμφωνίες με την ηγεσίας μας ερήμην ενίοτε του υπουργού Εξωτερικών μας.

Και εννοώ, φυσικά, την μυστική τριμερή συνάντηση του Βερολίνου [Ελλάδα (Ελένη Σουρανή, Διευθύντρια του διπλωματικού Γραφείου του πρωθυπουργού) – Τουρκία (Ιμπραήμ Καλίν, εκπρόσωπος της Τουρκικής Προεδρίας) – Γερμανία (Γιαν Χέκερ, Σύμβουλος Εξωτερικής πολιτικής της Καγκελαρίας)] τον Ιούλιο του 2020, που έδωσε έκτοτε τον αέρα στους Γερμανούς να μας προτρέπουν για αποστρατικοποίηση των νησιών μας και μοιρασιά του υπέργειου και υπόγειου θαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου με τους Τούρκους, όπως ακριβώς μας συμβούλεψε να κάνουμε ένα χρόνο πριν ο διατελέσας ερευνητής στη Γερμανία (όπως και στις ΗΠΑ)… Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος.

Τα γερμανικά συμφέροντα έχουν πολλαπλή εκπροσώπηση στην Ελλάδα και γι’ αυτό βλέπουν με μισό μάτι την εξοπλιστική κάλυψή μας από την Γαλλία. Ήδη οι Γερμανοί κυβερνητικοί – χολωμένοι προφανώς απ’ το γεγονός ότι μετά τα γαλλικά μαχητικά ίσως πάμε και για φρεγάτες από την Γαλλία – μας προτρέπουν ζηλόφθονα να πληρώσουμε τα χρέη απ’ τα μνημόνια και να αφήσουμε τις πανάκριβες αγορές εξοπλιστικών, ενώ είχαν μπλοκάρει προηγουμένως – από κοινού με τις ΗΠΑ – την αγορά των Belharra προς ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού μας.

Το μακρύ χέρι τους, δυστυχώς, έχει από καιρό διεισδύσει και στα άδυτα του Μαξίμου, με αποτέλεσμα ο Έλληνας πρωθυπουργός να περιβάλλεται από επίσημους και ανεπίσημους προσανατολισμένους στο Βερολίνο συμβούλους κοντά στους οποίους προστέθηκε και το ”ανεξάρτητο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ερευνητικό και εκπαιδευτικό ίδρυμα” ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο δεν παύει να κινείται ύποπτα, σαν εκπρόσωπος των γερμανικών (φιλοτουρκικών) συμφερόντων.

Και τους μεν επίσημους πρωθυπουργικούς συμβούλους τούς αποκάλυψα σε προηγούμενα άρθρα μου (”Ελλείψει εθνικών αντανακλαστικών, αφήνουμε τους «Ντόκους» να μας κυβερνάνε…” //”Στην πολιτική Ντόρας-Ροζάκη με «σβηστές μηχανές» ψυχής” // ”Συγκλητικοί» και «πεφωτισμένοι της διανόησης» αδημονούν για τις «Πρέσπες Νο 2” κλπ).

Ωστόσο φαίνεται πως μου ξέφυγε σε κάποιο βαθμό ένα φιλογερμανικό, … ”προϊόν” με ελληνικές ρίζες, βραβευμένο απ’ την Ελληνική και τη Γαλλική Προεδρία της Δημοκρατίας με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (”για την προσφορά του στην… ευρωπαϊκή ενοποίηση”) και με διασυνδέσεις που ξεκινούν απ’ τη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ και τον κύκλο του φιλοσκοπιανού και φιλότουρκου Τζωρτζ Σόρος, περνούν απ’ το Πανεπιστήμιο Αθηνών (θέση Καθηγητή Ευρωπαϊκής Οργάνωσης) και φθάνουν ως το Μαξίμου.

Πρόκειται για τον Πρόεδρο του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής Λουκά Τσούκαλη, που είναι το μακρύ χέρι των Γερμανών – μέσω ΕΛΙΑΜΕΠ – στο υπουργείο Εξωτερικών δια του Μαξίμου.

Είχα αναφέρει παλιά το όνομά του, θυμάμαι, με αφορμή το άρθρο μου ”Στο δρόμο που χάραξε ο Ροζάκης για διαμοιρασμό των ιματίων μας”, όπου έκανα λόγο για τον συγχρωτισμό του ομότιμου καθηγητή του Διεθνούς Δικαίου μαζί του, όπως και με άλλους επώνυμους της ”πεφωτισμένης” αθηναϊκής ελίτ των πρώην ”Ανανιστών” και νυν ”προθύμων” [απ’ την οποία δε λείπουν πανεπιστημιακοί και πολιτικοί]. Αλλά μέχρις εκεί. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στην εξελικτική αναρρίχησή του σε θέσεις-κλειδιά της ζωής του τόπου μας…

Ομολογώ ότι τον… αδίκησα για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον γιατί υποτίμησα τον ομφάλιο λώρο που τον δένει με την Γερμανία και δεύτερον γιατί τον έβαλα να ”παίζει” ως δευτεραγωνιστής, ενώ η επιρροή του είναι πρωταγωνιστική στα της Εξωτερικής πολιτικής μας…

Κι αυτό γιατί, με δεδομένες τις φιλικές σχέσεις με το Μαξίμου και τις διασυνδέσεις του με επιχειρηματικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους μέσα κι έξω από την Ελλάδα, έχει τη δύναμη – από τη θέση του Προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ [το οποίο τείνει να εξελιχθεί στη δική μας (εθνομηδενιστική) Λέσχη Μπίλντερμπεργκ] και απ’ τη θέση της προεδρίας της ΕΜΑ Α.Ε. [αποκλειστικής αντιπροσώπου της κραταιάς γερμανικής εταιρίας ελαστικών CONTINENTAL (συνεργάτιδας του Αδόλφου Β’ Χίτλερ κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο)] – να κινεί τα νήματα της Εξωτερικής πολιτικής μας επηρεάζοντας με εθνικά απαράδεκτες τοποθετήσεις μελών του τις σχέσεις μας με την Τουρκία…

Πώς είπατε; ”Πού βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί με τα της Εξωτερικής πολιτικής μας ο Λουκάς Τσούκαλης αφού είναι – πέραν των όσων προαναφέρθηκαν – επισκέπτης Καθηγητής σε δυο ξένα Πανεπιστήμια (King’s College Λονδίνου και Harvard), με έδρα και στο δικό μας το ΕΚΠΑ”;

”Μα δεν είναι σαν και μας, τους κοινούς θνητούς”, θα σας έλεγα. ”Δεν είναι σαν κι εμάς που μάθαμε να προχωράμε με γνώμονα τη θυμοσοφία του λαού μας ”Δεν χωράνε δυο καρπούζια σε μια μασχάλη”. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα αστέρι. Είναι το αστέρι, που προλαβαίνει και ανταποκρίνεται στα πάντα ή… σχεδόν στα πάντα, εφόσον του το επιτρέπουν αυτοί που τον τοποθέτησαν σε αξιοζήλευτους θώκους.

Για να του επιτρέπουν όμως να βρίσκεται ταυτόχρονα σε θέσεις-κλειδιά υπερπόντια, ευρωπαϊκά και ελληνικά, σημαίνει ότι τον θεωρούν πολλαπλά χρήσιμο και, προπαντός, συνεργάσιμο… Ως εκ τούτου ο ”άνθρωπος των Γερμανών”, που δεν αποκλείεται να παίζει και ρόλο άτυπου πρωθυπουργικού Συμβούλου, καλώς έχει πρόσβαση στα άδυτα του Μαξίμου (τα οποία ταυτίζει με αυτά του ΕΛΙΑΜΕΠ μάλλον).

Καλώς αντιμετωπίζεται ως σύμβουλος υψηλής περιωπής, στον αντίποδα του Καρανίκα. Σύμβουλος που πιθανόν να κάνει ακόμα πιο τολμηρές προτάσεις (σε φιλογερμανικό πνεύμα πάντα) από εκείνες τις ”κατευναστικές” του Ντόκου και του Ροζάκη στον πρωθυπουργό για την Χάγη και για την τύχη των… ”διαφιλονικούμενων” – κατά τους Τούρκους – νησιών του Αιγαίου μας.

Και το ”μας” – ΠΡΟΣΟΧΗ!!! – ας μείνει μεταξύ μας, καθώς είναι όλοι, μα όλοι τους υπέρ της ”συνεκμετάλλευσης” – άρα της διχοτόμησης του Αιγαίου – για να μην… μετατραπεί αυτό σε λίμνη ελληνική σε βάρος των Τούρκων…

Είναι όλοι τους Άριστοι, μόνο που δεν χρησιμοποιούν την αριστεία τους προς όφελος της πατρίδας. Έχουν όλοι ανεξαιρέτως λαμπρές περγαμηνές από ξένα πανεπιστήμια, αλλά και ανθελληνικά κέντρα ή παράκεντρα εξουσίας. Το κυριότερο όμως προσόν τους είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, με την έννοια του φιλόπατρη (που την ταυτίζουν δόλια με αυτήν του ακραίου εθνικιστή, του φασίστα). Ως εκ τούτου, ΔΕΝ είναι μαξιμαλιστές. Αντίθετα είναι συγκαταβατικοί, πειθήνιοι και – προπαντός – ”πρόθυμοι” στην ηττοπάθεια και την υποχωρητικότητά τους, όπως είχα γράψει στο άρθρο μου ”Καλά, μη φωνάζετε. Καταργούμε την κυριαρχία από μόνοι μας”

Είναι όλοι τους εκλεκτά μέλη της διακομματικής ομάδας των Ελλήνων εθνομηδενιστών – ”νεο-Ανανιστών”, που απ’ τη δεκαετία του ’80 και εντεύθεν έχουν βάλει σκοπό τους να κάμψουν ηθικά και ψυχολογικά το φρόνημα των Ελλήνων και να συρρικνώσουν την Ελλάδα με πολιτικές χειραγώγησης και εθνικών υποχωρήσεων ανάξιων της φήμης και της αιματοβαμμένης Ιστορίας της…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)