Το παράλληλο σύμπαν στο οποίο ζει τμήμα των «ενεργών πολιτών» αριστερόστροφης ματιάς, είναι στενών και πεπερασμένων οριζόντων και ορίων, παρότι καταλαμβάνει εντυπωσιακή δημοσιότητα.

Μπορεί να έκανε αίσθηση ο αριθμός των 68 πανεπιστημιακών που ακολούθησαν τα αγωνιστικά βήματα των 15 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των 17 «πνευματικών» ανθρώπων, οι οποίοι υπέγραψαν κείμενο υπέρ του Κουφοντίνα, και του… δίκαιου αιτήματός του να μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλά είναι αμελητέα ποσότητα. Αριθμούν ένα ποσοστό περί το 4% των πανεπιστημιακών.

Η μέγιστη αντίφαση αφορά τον ίδιο και δευτερευόντως τους υπερασπιστές του. Ακόμη και δίκιο να είχε, ακόμη και αν το αίτημά του εναρμονιζόταν με τις αρχές του κράτους δικαίου, πως γίνεται να είναι τόσο ανακόλουθος στην ιδεολογία του; Ήθελε να καταργήσει το αστικό κράτος, τα πρόσωπα και τις δομές του, άρα και τις πρόνοιες που αυτό έχει θεσπίσει. Το προσπάθησε με σφαίρες. Απέτυχε.

Πώς καταδέχεται τώρα να ζητεί την εύνοιά του; Τι αμείλικτος εχθρός του δηλώνει ότι είναι; Δηλαδή (για να παραμείνουμε στις αξιακές αρχές της Αριστεράς) θα καταδέχονταν ποτέ οι ήρωές της, ας πούμε ο Άρης Βελουχιώτης, ο Τσε Γκεβάρα ή η Μάινχοφ, να ζητούν την εύνοια των εχθρών τους, διερμηνεύοντας κατά το δοκούν τους νόμους και τις προνομίες του αστικού κράτους που ήθελαν να καταργήσουν;

Όσο για τους 68 πανεπιστημιακούς, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να διαιωνίζουν αταβιστικά μια παράδοση που στη μεταπολίτευση ξώκειλε, και όπου ο κάθε διαμαρτυρόμενος που δηλώνει ότι ανήκει στο «άλμπουμ της Αριστεράς», έχει πάντα δίκιο σε όποιο αίτημά του. Ατύχησαν όμως γιατί έχει αλλάξει η εποχή. Καταφρόνια και ειρωνεία συγκέντρωσαν, παρά συναίνεση και συμπαράσταση.

Εν αρχή, οι υπογραφές επωνύμων είχαν σημασία στη μετεμφυλιακή περίοδο και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, τότε που η υπογραφή ενός κειμένου αντίθεσης, διαμαρτυρίας, καταγγελίας ή συμπαράστασης, είχε προσωπικό κόστος. Αλλά εκείνες οι υπογραφές ήταν πρόσβαρες γιατί αντιπροσώπευαν προσωπικότητες κύρους.

για τη συνέχεια Liberal