Άριστος Μιχαηλίδης   

Προκάλεσε το ενδιαφέρον, αλλά περισσότερο δημιούργησε ερωτηματικά το άρθρο του Χάρη Γεωργιάδη «νέος ρεαλισμός», που δημοσιεύθηκε την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή. Κυρίως, διότι ο κ. Γεωργιάδης, αναπληρωτής πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος και στενός συνεργάτης του Προέδρου της Δημοκρατίας, παρενέβη μέσα στις συζητήσεις των ημερών περί λύσης δύο κρατών, ως να ήθελε να μας δείξει ότι: ο παλιός δρόμος του συμβιβασμού ήταν η ομοσπονδία, ο νέος δρόμος είναι τα δύο κράτη. Γι΄ αυτό εξάλλου ξεκίνησε το άρθρο του αναφέροντας ότι «ο Γλαύκος Κληρίδης έγινε ο πρώτος πολιτικός που τόλμησε δημοσίως να αναγνωρίσει ότι η υιοθέτηση ομοσπονδιακού συστήματος ήταν αναπόφευκτη», και κατέληξε στο ότι τώρα «είναι η ώρα για έναν νέο ρεαλισμό. Πρέπει να ζυγίσουμε σωστά τα δεδομένα, να αποφασίσουμε τι πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε, αλλά και τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε». Κι αυτό, την ώρα που ο Νίκος Αναστασιάδης κάνει τεράστιες προσπάθειες για να πείσει τους πάντες, εντός και εκτός, ότι το μόνο που συζητά είναι την ομοσπονδία και ότι απορρίπτει οποιεσδήποτε «νέες τουρκικές ιδέες», ειδικά τα δύο κράτη. 

Φυσικά, έως σήμερα αμφισβητείται εάν η υιοθέτηση ομοσπονδιακού συστήματος από τον Γλαύκο Κληρίδη, τον Νοέμβριο του 1974, πρέπει να χαρακτηρίζεται ως ρεαλισμός και τόλμημα, όταν έχει ήδη καταγραφεί στους τόμους της ιστορίας μας ότι αυτή η προσέγγιση ήταν ο βρετανικός «ρεαλισμός», που πρώτος υιοθέτησε ο Κύπριος πολιτικός, αφού προηγουμένως το αποφάσισε το Φόρεϊν όφις και το πρόβαλλε ο Ραούφ Ντενκτάς. Όπως ακριβώς και σήμερα, το Φόρεϊν Όφις μας υποδεικνύει να αναζητήσουμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο κράτη που προβάλλουν οι Τούρκοι και στη ΔΔΟ που προβάλλουν οι Ελληνοκύπριοι. Κι έρχεται αίφνης από το κυβερνών κόμμα η δήθεν ρεαλιστική προσέγγιση: «Είναι η ώρα για έναν νέο ρεαλισμό (…) Πρέπει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις και να μιλήσουμε ξανά τη γλώσσα της αλήθειας». Δηλαδή; Ποιες είναι οι δύσκολες αποφάσεις και η γλώσσα της αλήθειας; Ότι χάσαμε την ευκαιρία της ομοσπονδίας του Γλαύκου Κληρίδη και πρέπει να στραφούμε στον νέο ρεαλισμό που μας παρουσιάζουν οι Τούρκοι και το Φόρεϊν Όφις;

Στην πραγματικότητα αποκαλύπτεται πόσο καταχρηστικά χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ο όρος ρεαλισμός από όσους προσπαθούν να παρουσιάζουν αναβαθμισμένη και πατριωτική την πολιτική της προσαρμογής τους σε όποια τετελεσμένα προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Τούρκοι. Για προσαρμογή πρόκειται, όχι για ρεαλισμό. Πολύ περισσότερο, όχι για νέο ρεαλισμό. Είναι η συνέχεια του παλιού «ρεαλισμού», που παρά την αποτυχία να μας οδηγήσει σε μια αποδεχτή διευθέτηση (ως γνωστό, η διευθέτηση του 2004 στην οποία μας οδήγησε δεν ήταν αποδεχτή), επανέρχεται ως χαμαιλέων να αλλάξει χρώματα και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Της ίδια υφής ρεαλισμός, ήταν όλα αυτά τα χρόνια η αποδοχή της διζωνικότητας, των κυρίαρχων κρατιδίων ενός ελληνοκυπριακού και ενός τουρκοκυπριακού ίσου καθεστώτος, της νομιμοποίησης του εποικισμού, τα δικαιώματα των χρηστών – σφετεριστών, του «συναισθηματικού δεσμού», των ευρωπαϊκών ελευθεριών για Τούρκους υπηκόους, της χαλαρής ομοσπονδίας. Προπάντων, είναι ο ρεαλισμός ίδιας υφής, που καταγράφει ως κορυφαία του πράξη το ξεπούλημα της Κερύνειας, που δεν έγινε ούτε καν στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού που περιλαμβάνει δούναι και λαβείν, αλλά στο πλαίσιο μιας αποδεδειγμένα αδιέξοδης πολιτικής η οποία βασίστηκε μόνο σε αυτό που ο κ. Γεωργιάδης μας καλεί να επαναλάβουμε: «Να αποφασίσουμε τι πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε, αλλά και τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε». Στην πραγματικότητα από όσα κατά καιρούς κρίναμε ότι έπρεπε να διαφυλάξουμε (κόκκινες γραμμές, το λένε κάποτε), και με ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, δεν διαφυλάξαμε τίποτε απολύτως. «Η λύση πρέπει να επιτυγχάνει την ενότητα του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας», έλεγε η ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου (18/9/2009), που όλοι κατά καιρούς επικαλούνται. Τα διαγράψαμε με όσα συμφωνήθηκαν στη συνέχεια. «Απορρίπτεται και αποκλείεται η όποια μορφή λύσης που οδηγεί στη νομιμοποίηση του στάτους κβο ή στη λύση δύο χωριστών κρατών», έλεγε επίσης. Και πάμε να το διαγράψουμε τώρα που «είναι η ώρα για ένα νέο ρεαλισμό»… Να αποφασίσουμε, λέει, τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε. Τι διεκδικήσαμε μέχρι τώρα, δηλαδή, ρεαλιστικά; Καλύτερες συνθήκες σφαγής;