Περιοδικό ΤΟΤΕ τεύχος 67 – ΙΟΥΛΙΟΥ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1997 Σελίδες 53‐59

Γιατί οι πολιτικοί μας κόπτονται υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης και στέλνουν τα παιδιά τους στην ιδιωτική;

Η ιδεολογική πανκυριαρχία της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση, γέννησε το σημερινό θηριακι της αγραμματοσύνης

Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια τεμαχίζεται το πτώμα της μέσης (β’ θμιας) εκπαίδευσης από πολλούς και διάφορους κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της ελληνικής κοινωνίας, που μάλλον έχει εθιστεί σ’ αυτό το φαινόμενο.

Από την 20ή Ιανουαρίου 1997 η ΟΛΜΕ ξεκίνησε απεργία «διαρκείας» που τερματίσθηκε περίπου δυο μήνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της οποίας η συμμετοχή των καθηγητών (που αρχικά υπήρξε μεγάλη) ακολουθούσε συνεχώς φθίνουσα πορεία.

Όλ’ αυτά τα χρόνια του σπαραγμού της παιδείας, μόνο δύο φωνές έλεγαν την αλήθεια μέσα από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, ο Γιάννης Μαρίνος και ο Σαράντος Καργάκος. Προς χάριν και των δικών μας αναγνωστών συζήτησα με άτομα που γνωρίζουν αρκετά καλά τα προβλήματα της μέσης εκπαίδευσης και το πόρισμα αυτών των συζητήσεων μεταφέρω στο αναγνωστικό κοινό. Προκαταβολικά δηλώνω ότι δεν διεκδικώ την απόλυτη αλήθεια, πιστεύω όμως ότι την προσέγγισα. Ποιοι προκάλεσαν την κρίση του εκπαιδευτικού μας συστήματος

Η Μέση Δημόσια Εκπαίδευση είναι νεκρή, τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, και τα απαράδεκτα φαινόμενα που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, αποτελούν απλώς την χαριστική βολή.

Τον ισχυρισμό μου αυτόν επιβεβαιώνουν εμπράκτως:

1. Όλοι οι πολιτικοί μας ηγήτορες, που ακόμα κι όσοι πασχίζουν στη Βουλή υπέρ της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα και πανάκριβα ελληνικά και ξένα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (τα οποία θέλουν με τις δηλώσεις τους να τα κλείσουν). Αφού μάχονται για την αναβάθμιση της παιδείας και πολεμούν τα ιδιωτικά ιδρύματα, φροντιστήρια κ.λπ. ως «παραπαιδεία» γιατί δεν δίνουν οι ίδιοι το καλό παράδειγμα, στέλνοντας τα παιδιά τους στα Δημόσια σχολεία, όπως συμβαίνει με τα παιδιά του ελληνικού λαού; Και γιατί προσφεύγουν στα φροντιστήρια ή ιδιαίτερα, αν τελικά φοιτούν σε δημόσια σχολεία; Δεν είναι αυτό μια έμπρακτη απόδειξη ότι δεν εμπιστεύονται το κράτος για την εκπαίδευση των παιδιών τους;

2. Οι γονείς, ακόμα και οι φτωχότεροι, οι οποίοι κάνουν αιματηρές οικονομίες, στέλνουν και αυτοί τα παιδιά τους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια τα οποία ανθούν και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην υπάρχουσα ζήτηση. Όσοι αδυνατούν να φοιτήσουν σε ιδιωτικά σχολεία, για λόγους οικονομικούς, καταφεύγουν στα φροντιστήρια ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Πριν 25‐30 χρόνια στα ιδιωτικά σχολεία πήγαιναν οι κακοί μαθητές για να πάρουν με τα δίδακτρα τους ένα «χατηρικό» χαρτί, στα δε φροντιστήρια πήγαιναν οι υποψήφιοι το πολύ δυο χρονια πριν τις εξετασεις ,οι οποιες ηταν δυσκολωτατες διοτι μονο το 10‐15 % των υποψηφίων εισήρχετο στα πανεπιστήμια ενώ τώρα τουλάχιστον το 30%. Τι συνέβη και τα πάντα υποβαθμίσθηκαν; Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν σήμερα το σχολείο ως «χώρο βαθμολόγησης» των παιδιών τους και τίποτε περισσότερο‐ και σωστά, κατά την άποψη μου, αφού γνώσεις δεν αποκτούνται πλέον σ’ αυτό.

3) Οι μαθητές, μέσα στη γενική χαλάρωση και αποδιοργάνωση των πάντων, το ρίχνουν στην πλάκα, την κοπάνα και στις βάρβαρες και ποινικά κολάσιμες καταλήψεις των σχολείων τους, προκαλώντας καταστροφές που μας φέρνουν πολλούς αιώνες πίσω. Αυτοί όμως δικαιολογούνται λόγω του νεαρού της ηλικίας τους έτσι διδάχθηκαν να πράττουν και αυτό πράττουν.

4) Τα κόμματα, τα οποία συζητούν χάριν συζητήσεως και εκμεταλλεύονται τα προβλήματα μόνο και μόνο για αντιπολιτευτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους.

5) Οι Νομαρχιακοί και δημοτικοί άρχοντες, που τελείως αναρμοδίως έχουν εμπλακεί στην υπόθεση, ίσως διότι κάποιες από τις κρατικές επιχορηγήσεις που παίρνουν τις διαθέτουν στα σχολεία. Όμως εμπλέκονται και σε θέματα ουσίας για ψηφοθηρικούς λόγους. Ποιος δεν θυμάται ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο επενέβησαν όλως προκλητικώς στους καθηγητές του γυμνασίου Ανδραβίδας μόνο και μόνο για να προαχθούν κάποιοι υστερούντες μαθητές στα Γαλλικά; Δυστυ‐χώς δεν ήταν μόνον αυτοί αλλά και άλλοι υ‐ πηρεσιακοί παράγοντες. Απλώς, υπενθυμίζω ότι όταν οι καθηγητές έκαναν αποχή από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις το 1991 (επί Ν.Δ.) οι τότε πράσινοι δήμαρχοι έστειλαν τα απορριμματοφόρα να φράξουν τους δρόμους ώστε να μην προσέλθουν στα εξεταστικά κέντρα κάποιοι καθηγητές και μαθητές!! Και όλα αυτά για την «αναβάθμιση της παιδείας»!!

6) Οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι με τις συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας επιδείνωσαν την κατάσταση και δίνουν την εντύπωση ότι αντιμετωπίζουν το δημόσιο σχολείο μόνο ως αργομισθία και τίποτε περισσότερο. Αρκετοί (όχι μεγάλο ποσοστό) κάνουν φροντιστήρια, και λίαν επικερδώς μάλιστα, το δε σχολειο το εχουν ως ξεκουραση και για επαγγελματικες γνωριμιες.Για αυτους κυρίως θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Κριτική στα αιτήματα των εκπαιδευτικών κατά την τελευταία απεργία Στις 20 Ιανουαρίου 1997 άρχισε απεργία διαρκείας με τα εξής αιτήματα:

1. Αύξηση δαπανών για την παιδεία 15% (κάποιοι φαίνεται πρέπει να γυρίσουν τα ρολόγια τους κατά 37 χρόνια εμπρός, αυτό είναι σύνθημα του 1960, την Παρασκευή 7‐2‐97 η ΕΤ2 είχε ένα αφιέρωμα στην παιδεία και ανεφέρθη αυτό το αίτημα, με την υπογραφή και του …Χαρ. Φλωράκη).

2. Αύξηση μισθού κατα πολύ μεγάλο ποσοστό.

3. «Δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση» το οποίον πρακτικά σημαίνει φοροαπαλλαγές.

4. Κατάργηση αντιασφαλιστικού‐αντισυνταξιοδοτικού νομοθετικού πλαισίου. Αυτό στην πράξη σημαίνει σύνταξη στα 30 έτη υπηρεσίας και κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς για κύρια σύνταξη. Αυτά είναι πάνω‐κάτω τα οικονομικά αιτήματα. Υπάρχουν όμως και τα «θεσμικά».

Θα αναφέρω μερικά: 1. Κατάργηση του Ν. 1566/85 και δημιουργία νέου, όπως τον θέλουν οι εκπαιδευτικοί, όπερ σημαίνει «Δημοκρατία» στο σχολείο, κατάργηση των εξετάσεων για το Εθνικό και Διεθνές απολυτήριο, όχι στη σύνδεση μισθού με παραγωγικότητα, όχι στον επιθεωρητισμό, δηλ. οι εκπαιδευτικοί να κάνουν ό,τι θέλουν στα σχολεία χωρίς κανείς να τους ελέγχει και κατάργηση των ιδιωτικών ΙΕΚ (σ.σ. γιατί άραγε;) (σελίς 5 του Πληροφοριακού δελτίου της ΟΛΜΕ, τεύχος 651 ΣΕΠ.‐ΝΟΕΜ. 1996).

Το κεντρικό αίτημα θα έλεγα ότι είναι η αύξηση του μισθού χωρίς να σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα δεν είναι σημαντικά. Απλώς αν η κυβέρνηση‐έδινε την διεκδικούμενη αύξηση, η απεργία θα ελύετο όπως συνέβη και τόσες άλλες φορές. Ένας από τους συνδικαλιστές βγήκε σε τηλεοπτικό παράθυρο και μεταξύ άλλων είπε τα εξής: «Να μας δώσει η πολιτεία περισσότερα χρήματα για να αφοσιωθούμε ψυχή τε και σώματι στα παιδιά του ελληνικού λαού Τοτε… 23 και φυσικό να είμαστε πιο αξιοπρεπείς».

Ο κύριος αυτός ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε από τηλεοράσεως ότι η αφοσίωση στο εκπαιδευτικό του έργο καθώς και η αξιοπρέπεια του εξαρτάται από 20.000 δρχ. Δεν γνωρίζει ο κύριος αυτός, που υποτίθεται ότι μορφώνει παιδιά, ότι η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός δεν αποτιμώνται σε χρήμα; Δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν φτωχοί και αξιοπρεπέστατοι, σεβαστοί στο κοινωνικό σύνολο, όπως υπάρχουν πλούσιοι και αναξιοπρεπείς;

Οι παλαιότεροι εκπαιδευτικοί που έπαιρναν ψίχουλα σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες και μόρφωσαν εκατομμύρια νέους δεν είχαν αξιοπρέπεια; Τους εμπόδισε ο πενιχρός μισθός στην αφοσίωση τους στο παιδαγωγικό τους έργο; Και έχουν την αφέλεια οι κύριοι εκπαιδευτικοί (όχι όλοι, είναι η αλήθεια) να πιστεύουν ότι είναι αξιοπρεπές να περικυκλώνουν το μέγαρο της Θεσσαλονίκης όπου, παρουσία Προέδρου της Δημοκρατίας, πλήθους ξένων επισήμων και τηλεοπτικών μέσων η συμπρωτεύουσα της χώρας μας ανακηρύσσεται Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, και αυτοί να δημιουργούν επεισόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις; Ή να ξυλοκοπούνται με αστυνομικούς μπροστά στο επίσημο πρωθυπουργικό σπίτι;

Τι παράδειγμα δίνουν στα παιδιά; Πεζοδρόμιο, τραμπουκισμό, αναρχία; Ας υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή η πολιτεία κάνει δεκτά όλα τα αιτήματα των απεργών, διπλασιάζοντας ακόμα και τον μισθό τους υπάρχει κανείς που πιστεύει στα σοβαρά ότι η κατάσταση δεν θα χειροτερέψει;

Και τούτο διότι η κρίση στην παιδεία δεν είναι θέμα χρημάτων, είναι θέμα συνειδήσεως των εκπαιδευτικών, είναι ΗΘΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.

Εκπαιδευτική κρίση: μια ιστορική αναδρομή

Τα βαθύτερα αίτια της κρίσεως στη μέση εκπαίδευση ή δεν τα γνωρίζουν ή τα αποκρύπτουν οι πάντες, με μοναδικές εξαιρέσεις τους κ.κ. Μαρίνο και Καργάκο.

Ίσως κουραστεί ο αναγνώστης με τις διάφορες λεπτομέρειες που παραθέτω, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο διότι θα τον βοηθήσουν να σχηματίσει μία πληρέστερη άποψη.

Είτε το θέλουμε είτε όχι το Α και το Ω της β/θμιας εκ/σης είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, που μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων τους (ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ) έχουν αποκτήσει καταπληκτική δύναμη και τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς την σύμφωνη γνώμη τους.

Οι ρίζες της κρίσεως βρίσκονται στις αρχές της δεκαετίας του 1970 όπου τη χώρα κυβερνούσε δικτατορικά ο Γ. Παπαδόπουλος.

Οι φοιτητές της εποχής εκείνης, ηλικίας σήμερα 45 ετών περίπου, συνδέθηκαν (άλλοι ουσιαστικά, οι περισσότεροι όμως ευκαιριακά) με τους αντιδικτατορικούς αγώνες. Για την ιστορία αναφέρω ότι δύο ήταν οι κορυφαίες μαζικές αντιδικτατορικές ενέργειες επί δικτατορίας. Τον Φεβρουάριο του 1973 στη Νομική σχολή και τον Νοέμβριο του 1973 στο Πολυτεχνείο και σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κ.τ.λ. Όλες οι άλλες ενέργειες ήταν μεμονωμένες. Η δικτατορία απήλθε τον Ιούλιο του 1974 και ανέλαβε ο Καραμανλής. Από τον Σεπτέμβριο του 1974 (μετά την πτώση της δικτατορίας) άρχισαν οι «αντιδικτατορικές», «δημοκρατικές», «αντιφασιστικές» διαδηλώσεις και η έντονη πολιτικοποίηση των πάντων.

Ήταν της μόδας η αριστερά, κομμουνιστική και μη. Σπάνια έβλεπες μη αριστερό στα πανεπιστήμια. Οι αριστερές δυνάμεις άρπαξαν την ευκαιρία αφού είχαν την συντριπτική πλειοψηφία στα πανεπιστήμια και καθημερινό ήταν πια το φαινόμενο των «μαχητικών διαδηλώσεων» με υψωμένες γροθιές, των πορειών ειρήνης, των διαδηλώσεων με διάφορα περίεργα αιτήματα, εκτός από αυτό της «αποχουντοποίησης» στα πανεπιστήμια, όπως καθιέρωση 4ης εξεταστικής περιόδου, μεταφορά μεταφερομένου μαθήματος, όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών (ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα των καπιταλιστών), όχι στην τιμωρία της αντιγραφής, δηλαδή αιτήματα που έκαναν την λήψη πτυχίου πανεύκολη, χωρίς κόπο.

Οι φοιτητές γαλουχήθηκαν και έμαθαν ότι η γνώση δεν κατακτιέται με το επίπονο διάβασμα αλλά με πορείες και διαδηλώσεις, που ασφαλώς είναι πιο εύκολες απ’ ότι το διάβασμα. Σαν μέσο πιέσεως, εκτός από τις διαδηλώσεις και τις αποχές από τις εξετάσεις, έγιναν και οι αυθαίρετες καταλήψεις των πανεπιστημιακών κτιρίων. Βοηθούσης και της συγκυρίας πολλά αιτήματα των φοιτητών έγιναν δεκτά‐ έτσι έβλεπε κανείς το απαράδεκτο για πολιτισμένο κράτος φαινόμενο ο φοιτητής να είναι 4ετής και να χρωστάει μαθήματα του 1ου έτους. Για «αποχουντοποίηση» στα πανεπιστήμια συγκροτήθηκαν από συνδικαλιστές φοιτητές (που δεν ήταν ό,τι καλύτερο διέθετε το πανεπιστήμιο) τα λεγόμενα φοιτητοδικεία.

Οι φοιτητές αυτοί εύρισκαν τα «ενοχοποιητικά» στοιχεία του κάθε «φασίστα» καθηγητή και τα παρουσίαζαν σε ένα κατάμεστο από υπερχιλίους φοιτητές αμφιθέατρο όπου δια ψηφοφορίας απεφάσιζαν ποιος καθηγητής ήταν χουντικός και ποιος όχι. Κατ’ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο που εφήρμοσαν τότε οι «προοδευτικές» δυνάμεις απελύθησαν από το πανεπιστήμιο κατά τα άλλα αξιολογώτατοι επιστήμονες.

Φαίνεται ότι οι εν Ελλάδι «δημοκράτες» αγνοούν αυτό που είπε ένας άλλος «δημοκράτης» στην μακρινή Κίνα, ο ηγέτης της Τεγκ Χσιάο Πινγκ: «Δεν έχει σημασία αν μία γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια». Το είπε όταν κάποιοι τον κατηγόρησαν διότι προσεκάλεσε στην Κίνα έναν γνωστό Κινέζο Καθηγητή της Πληροφορικής, αυθεντία στο είδος του, που ήταν όμως αντικαθεστωτικός. Πολλοί καθηγητές, πονηρά σκεπτόμενοι, για αυτοπροστασία τους ήρθαν σε «περίεργες» συναλλαγές με τους συνδικαλιστές φοιτητές που οι περισσότεροι ήταν «αιώνιοι σπουδαστές».

Τους έδωσαν εν κρυπτώ και παραβύστω πτυχία, ενώ κάποιοι από αυτούς προσελήφθησαν και ως βοηθοί τους, οπότε όλοι απορούσαν πώς έγινε αυτό. Και βοηθούντος κάποιου πασοκικού νόμου του 1982 έγιναν μέχρι και πανεπιστημιακοί καθηγητές. Πληροφοριακά σας λέω, ότι οι συντάκτες του νόμου αυτού μετάνοιωσαν για ό,τι έκαναν όπως παραδέχθηκαν με επιστολή τους στο «Βήμα της Κυριακής». Ως «φασίστες» και «χουντικοί» εκατηγορούντο κυρίως οι «δύσκολοι» καθηγητές που δεν ήθελαν την υποβάθμιση των πτυχίων.

Κάποια στιγμή αυτοί για να περισωθούν άρχισαν να γίνονται «εύκολοι». Έκαναν χαλαρές εξετάσεις, εύκολα θέματα, επέτρεπαν την αντιγραφή, που από τότε έγινε κανόνας στα Πανεπιστήμια διότι ήταν και αίτημα του «φοιτητικού» κινήματος για την «αναβάθμιση» της παιδείας.

Άρθρα έχουν γραφτεί για το ζήτημα αυτό, ειδικά στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Έτσι έβλεπες π.χ. έναν φοιτητή «προοδευτικό» να αντιγράφει (από το βιβλίο παρακαλώ!) προκλητικά έχοντας επάνω στο θρανίο τον «Ριζοσπάστη» δίκην περιστρόφου και όταν τολμούσε να του κάνει ο επιτηρητής παρατήρηση να του επιτίθενται οι «προοδευτικοί» κατηγορώντας τον ως «φασίστα».

Όποιος τολμούσε να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας την δεκαετία του 1970 εναντίον της καταρρεύσεως των πάντων, εχαρακτηρίζετο ως φασίστας, χουντικός, αντιδραστικός, οι δε υποστηρίζοντες τα νέα μέτρα «προοδευτικοί», «δημοκράτες».

Έτσι λοιπόν γαλουχήθηκε η γενιά εκείνη: όχι με διάβασμα αλλά με πορείες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, «αγώνες». Εννοείται ότι ούτε πανεπιστημιακή μόρφωση κατ’ ουσίαν απέκτησε, ούτε ευρύτερη πείραν εκτός της μαρξιστικής. Και αυτής παραποιημένης! Η δε δημοκρατία μάλλον απουσίαζε από τις πράξεις τους. Πολλοί από αυτούς τράβηξαν τον δρόμο τους και μάλλον τον βρήκαν έξω από τα κρατικά μαστάρια. Και συνεπώς εξελίχθηκαν. Όσοι όμως βρέθηκαν στην μέση εκπαίδευση, έγιναν δηλαδή κρατικοδίαιτοι, έμειναν ανεξελικτοι ευείναν στις απαράδεκτες εμπειρίες της περιόδου εκείνης που δυστυχώς εξακολουθούν να τις εφαρμόζουν, αλλά και το χειρότερο, να τις μεταβιβάζουν και στα παιδιά μας.

Οι διαδηλώσεις, η βία, οι καταλήψεις σχολείων από ανήλικους μαθητές, είναι προϊόντα αυτής της νοοτροπίας η οποία τους διδάχθηκε. Πρέπει να τονίσω ότι καταλήψεις χωρίς την συμπαράσταση των καθηγητών δεν γίνονται και στοιχεία γι’ αυτό θα αναφέρω παρακάτω.

Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν που πήραν πτυχίο την δεκαετία του ’70, είναι αυτοί που κυριαρχούν σήμερα στον εκπαιδευτικό χώρο. Αυτοί ανεμίχθησαν και με άλλους μεγαλύτερους τους, που είχαν περίπου την αυτή «προοδευτική» νοοτροπία, οπότε το μίγμα έγινε εκρηκτικό. Βοηθούσης βέβαια και της κομματικής πολιτικής και συντεχνιακής νοοτροπίας των «μη προοδευτικών» δυνάμεων καταλαβαίνετε γιατί φτάσαμε να τεμαχίζουμε το πτώμα της παιδείας.

Πρέπει να σημειώσω ότι ενώ στον λαό οι «μη προοδευτικές» δυνάμεις έχουν ποσοστό περίπου 45%, (Τοτε… 25 ) στους εκπαιδευτικούς το ποσοστό αυτό περιορίζεται στο 20%.

Οι μαχητικότεροι συνδικαλιστές των «προοδευτικών» έχουν τις ρίζες τους στην δεκαετία του 1970. Ο Γ. Ράλλης για να προλάβει κάποιες καταστάσεις στο χώρο της παιδείας, και για να φανεί και αυτός λόγω μόδας «προοδευτικούλης» έκανε κάποιες μεταρρυθμίσεις προς την «προοδευτική» κατεύθυνση, δηλαδή προς την περαιτέρω υποβάθμιση (ο Γ. Ράλλης τιμήθηκε πρόσφατα για την «προσφορά» του αυτή). Το 1981 ήρθε «ο λαός στην εξουσία», και το «ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση».

Οι απαιτήσεις του «προοδευτικού» κινήματος, που δεν σήκωναν αναβολή, πήραν σάρκα και οστά με ραγδαίο μάλιστα ρυθμό που σε 1‐2 χρόνια τα πάντα κατέρρευσαν. Πιστεύω ότι η παιδεία μετετράπη τότε σε πτώμα. Καταργήθηκαν τα αρχαία ελληνικά ως «αντιδραστικά». Οι «προοδευτικοί» υποστήριζαν ότι η διδασκαλία τους δεν προσέδιδε τίποτε στην μόρφωση των παιδιών. Καταργήθηκαν οι τόνοι ως κουραστικοί για τα παιδιά.

Και να σκεφτεί κανείς ότι στη Γαλλία πριν μερικά χρόνια κάποιοι πρότειναν την κατάργηση του τόνου στο Θ και ξεσηκώθηκε όλος ο λαός διότι θα αλλοιωνόταν ο χαρακτήρας της γλώσσας τους. Το ίδιο έγινε όταν προσπάθησε η Γαλλική κυβέρνηση να καταργήσει την διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία.

Εμείς εδώ κατηγορούσαμε τον Τρίτση όταν έκανε προσπάθεια για επαναφορά των Αρχαίων Ελληνικών ότι αυτό αποτελεί «πισωγύρισμα της αντίδρασης» (δηλώσεις του φιλολόγου(;;) τότε προέδρου της ΟΛΜΕ!!). Η κορύφωση της κρίσης και οι συνέπειες της Δυστυχώς το 1981 και οι κυβερνώντες ήταν της ίδιας νοοτροπίας με τους εκπαιδευτικούς και τελικά έγινε ό,τι έγινε Ψήφιζε ένα νομοσχέδιο το υπουργείο για την παιδεία και εν χορώ οι εκπαιδευτικοί κατηγορούσαν το υπουργείο γιατί δεν έπαιρνε δραστικώτε‐ρα μέτρα, δηλαδή για άμεση καταβαράθρωση. Τώρα και αυτόν το Νόμο 1566/85 θέλουν να τον καταργήσουν διότι «βάζει φραγμούς στην εκπαίδευση των παιδιών του ελληνικού λαού».

Ας δούμε όμως μερικά τμήματα του «προοδευτικού» νόμου.

Όλες οι χώρες του κόσμου ως βασικές γνώσεις που πρέπει να αποκτήσει ένα παιδί θεωρούν την γλώσσα (γραπτή και προφορική) και τα μαθηματικά. Η γλώσσα βοηθάει στην επικοινωνία με τους συνανθρώπους ενώ τα μαθηματικά καλλιεργούν την σκέψη. Μόνο η Ελλάδα αποτελεί την εξαίρεση και δεν θεωρεί βασικά αυτά τα μαθήματα και αυτό με «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚικό Νόμο, που τον χαιρέτισαν μάλιστα οι εκπαιδευτικοί δια των οργάνων τους και ζητούν τώρα την κατάργηση του επί το χειρότερον.

Όλοι γνωρίζαμε από τα παλιά, προφανώς «αντιδραστικά», χρόνια ότι όποιος μαθητής υστερούσε (έπαιρνε κάτω από την βάση) σε 2 πρωτεύοντα μαθήματα έμενε στην ίδια τάξη. Αν έμενε σε ένα πρωτεύον και ένα δευτερεύον παρεπέμπετο για επανεξέταση τον Σεπτέμβριο όπου αν υστερούσε και σε ένα εξ’ αυτών απερρίπτετο. Ο Νόμος αυτός κατηργήθη και αντικατεστάθη από άλλον: «Όποιος υστερεί από ένα έως 4 μαθήματα αλλά ο μέσος όρος της βαθμολογίας όλων των μαθημάτων πλην της γυμναστικής είναι 13 ο μαθητής προάγεται» ακόμα και αν στα υστερούντα μαθήματα έχει και κάτω του 7.

Έτσι λοιπόν βλέπει κανείς μαθητές να υστερούν στα Νέα Ελληνικά, μαθηματικά, ιστορία, φυσική και τελικά να προάγονται!!! Με αυτόν λοιπόν το νόμο, ο οποίος χαιρετίστηκε ως καινοτομία από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, κατηργήθησαν τα βασικά μαθήματα.

Ο νόμος αυτός έχει και άλλες διατάξεις και περιπτώσεις ώστε να είναι πραγματικός γρίφος. Να φανταστείτε ότι τα ίδια ισχύουν και στην επανεξέταση του Σεπτεμβρίου, που γίνεται προφορικώς και γραπτώς από δύο εκπαιδευτικούς. Αν τον Σεπτέμβριο δεν προαχθεί σε κανένα μάθημα αλλά κατορθώσει να συμπληρώσει το πολυπόθητο 13 πάλι προάγεται. Επιπλέον συμβαίνει και το εξής επαίσχυντο και τελείως αναξιοπρεπές για τους εκπαιδευτικούς. Αν δεν συμπληρώνεται το 13 αναλαμβάνουν να το συμπληρώσουν εκ των υστέρων οι εκπαιδευτικοί. Είναι ο κανόνας. Ο υπεύθυνος τμήματος του υστερούντος μαθητή πλησιάζει τους συναδέλφους του, τους λέει τι ακριβώς θέλει και εκ των υστέρων γίνεται αλλαγή στην γραπτή βαθμολογία με στόχο να μην απορριφθεί ο μαθητής. Υπάρχουν ελάχιστες τιμητικές εξαιρέ (26 Τότε.) σεις που αρνούνται να το κάνουν, αλλά ο στόχος πραγματοποιείται γιατί οι υπόλοιποι είναι πλειοψηφία.

Γι’ αυτό παρατηρείται το φαινόμενο οι μαθητές να έχουν στο γραπτό «που δεν ελέγχεται από κανέναν» πολύ μεγάλη διαφορά προς τα πάνω στην βαθμολογία.

Και ερωτώ τους απεργούς εκπαιδευτικούς. Είναι ή δεν είναι αυτό αναξιοπρεπές; Φταίει το κράτος που οι ίδιοι δεν φέρονται αξιοπρεπώς; Περιττό να σας πω ότι οι ελάχιστοι αξιοπρεπείς σ’ αυτό το θέμα υβρίζονται, ακόμα και απειλούνται από τους μαινόμενους μαθητές και γονείς επειδή «αρνούνται να περάσουν το παιδί».

Έτσι τα παιδιά μας παραμένουν αμόρφωτα και μην απορείτε όταν τα βλέπετε να μην μπορούν να μιλήσουν ή να γράψουν ή να μην γνωρίζουν απλές αριθμητικές πράξεις. Τελειόφοιτοι Λυκείου δεν γνωρίζουν να λύσουν ακόμα και απλή εξίσωση.

Τελικά απορρίπτονται μόνο όσοι έχουν …μέσον, δηλαδή ουδείς. Ο κ. Σουφλιάς, προς τιμήν του, προσπάθησε το 1991 να καταργήσει τα 4 μαθήματα, να τα αντικαταστήσει στο νόμο με 2, αλλά κάηκε το σύμπαν. Απεργίες, καταλήψεις, επεισόδια και όλα αυτά για την «αναβάθμιση της παιδείας».

Και με την ευκαιρία ας δούμε γενικότερα με ποια κριτήρια γίνεται η αξιολόγηση των μαθητών, από τους εκπαιδευτικούς. Κατ’ αρχήν η διδασκόμενη ύλη είναι ελάχιστη σε σχέση με την διδακτέα, λόγω του μειωμένου σχολικού έτους από στάσεις εργασίας, απεργίες, καταλήψεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις (άλλο φρούτο αυτό για να χάνονται διδακτικές ώρες, ιδιαίτερα στα Πολυκλαδικά). Ο νόμος λέει ότι εφ όσον έχει διδαχθεί όλη η ύλη, ο καθηγητής αν θέλει αφαιρεί ό,τι κεφάλαια θέλει κατά την γνώμη του, μέχρι το 1/3 της διδακτέας ύλης. Στην πράξη όμως αφαιρείται το 1/3 της ήδη μειωμένης διδαχθείσης. Έτσι διαβάζουν οι μαθητές σχεδόν μόνο τα θέματα που θα τεθούν στις εξετάσεις, δηλαδή οι γραπτές εξετάσεις είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες.

Οι επιτηρήσεις των εξετάσεων δεν θα έλεγα ότι είναι αυτές που πρέπει να είναι, οπότε η αντιγραφή κυριαρχεί. Και όμως μετά από τέτοιες «εξετάσεις» η πλειοψηφία των μαθητών απορρίπτεται, οπότε βάζουν πλασματικούς βαθμούς στα γραπτά των διαγωνισμών.

Αν γίνει ποτέ σοβαρή αναβαθμολόγηση των γραπτών, οι διαφορές θα είναι πολύ μεγάλες. Επειδή οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν ότι αυτό είναι παράνομο έχουν βρει την απάντηση. «Περάσαμε ορισμένα παιδιά που έχουν διάφορα προ‐βλήματα, από ψυχολογικά έως… κ.τ.λ.». Όμως αυτό συμβαίνει σε όλα τα παιδιά, προάγοντας έτσι τον σκοταδισμό, την αμορφωσιά και την υποκρισία των μαθητών οι οποίοι προφασίζονται όλοι ότι έχουν προβλήματα για να περάσουν χωρίς κόπο την τάξη τους. Έτσι η Ελλάδα κατάντησε …άσυλο ανιάτων και ας μην απορεί κανείς που στις εξετάσεις για προσλήψεις στο δημόσιο μεγάλο ποσοστό απορρίπτεται διότι δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση!!

Ποιος είναι υπεύθυνος κύριοι εκπαιδευτικοί γι’ αυτή την κατάντια; Γιατί κύριοι «προοδευτικοί» όταν ο υπουργός προσπαθεί να κάνει πανελλήνιες εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου σε 4 βασικά μαθήματα, καταγγέλετε τα μέτρα ως «αντιδραστικά»; Εσείς αν βρεθείτε στην ανάγκη να χειρουργηθείτε από καρδιοχειρούργο ποιον θα προτιμήσετε; Αυτόν που έχει πάρει πτυχίο με τις ίδιες διαδικασίες που προάγετε εσείς τους μαθητές σας ή αυτόν που έχει υποστεί σκληρή εκπαίδευση για να το πάρει; Διότι οι «κομπιναδόροι» που εσείς υποστηρίζετε προφασιζόμενοι χίλια προβλήματα συν την κομματική αφισοκόλληση θα πάνε στο δημόσιο και θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα σε βάρος όλων μας. Αναγνωρίζω βέβαια κάποια ελαφρυντικά σε όσους είναι σε μικρά σχολεία στα χωριά όπου οι πιέσεις από τους πάντες είναι ισχυρότατες. Πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, σε όλα τα μαθήματα επί της διδακτέας ύλης, ανεξάρτητα αν έχει διδαχθεί ή όχι.

Η δε βαθμολόγηση να γίνεται από ειδικούς βαθμολογητές όπως τώρα στις πανελλήνιες, που θέλουν να τις καταργήσουν και αυτές. Το τι θα εισαχθεί στα πανεπιστήμια με την ελεύθερη είσοδο στις σημερινές συνθήκες το γνωρίζετε ήδη από τώρα. Αλλοίμονό μας. Αν ήθελαν οι εκπαιδευτικοί, εύκολα μπορούσαν να καταργήσουν τους πραγματικά σκοταδιστικούς νόμους που υπάρχουν αλλά δεν θέλουν. Όπως οι περισσότεροι από Τοτε… 27 αυτούς κατέκτησαν την γνώση, με διαδηλώσεις και καταλήψεις, το Ίδιο επιθυμούν και για τα παιδιά μας.

Και συσσωρεύονται νέα προβλήματα στη χώρα χάριν της «δημοκρατίας» και της «προόδου». Η νομιμοποίηση της «κοπάνας» Όλοι το γνωρίζουμε ότι για να μάθει ένας μαθητής πρέπει ο δάσκαλος να διδάξει και ο μαθητής να παρακολουθήσει το μάθημα. Μόνο στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό, καθώς διευκολύνεται με νόμους «προοδευτικούς» η κοπάνα.

Στις διαδηλώσεις για το πολυτεχνείο συχνά βλέπω από μαθητές το σύνθημα «όχι στην καταπίεση των βαθμών και των απουσιών». Τα ίδια ακριβώς υποστηρίζουν και οι «προοδευτικοί» μαθητοπατέρες. Σήμερα ο μαθητής έχει δικαίωμα να κάνει μέχρι 64 αδικαιολόγητες και 50 δικαιολογημένες απουσίες. Αυτό ισχύει και για τμήματα με εβδομαδιαίο ωράριο 35 ωρών, 30 ωρών αλλά και 25 ωρών, όπως των αποφοίτων γενικών λυκείων που φοιτούν σε τμήματα ειδικότητας των τεχνικών λυκείων. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αν ο μαθητής έχει πραγματοποιήσει πάνω από 114 αλλά μέχρι 164 απουσίες κανονικά παραπέμπεται για ολική επανεξέταση τον Σεπτέμβριο αν τις δικαιολογήσει με χαρτί νοσοκομείου. Στην πράξη αυτό δεν ισχύει διότι συνήθως οι εκπαιδευτικοί κάνουν δεκτά και χαρτιά από άλλους γιατρούς ιδιώτες (ακόμα και για ψυχολογικά προβλήματα μιλούν) καταστρατηγώντας έτσι και τον ήδη ευνοϊκότατο νόμο.

Ο νόμος επίσης λέει ότι αν ο μέσος όρος των προφορικών βαθμών (η σχετική συζήτηση των εκπαιδευτικών γίνεται πριν τις γραπτές εξετάσεις) είναι 15, τότε έχει δικαίωμα συμμετοχής στις εξετάσεις Ιουνίου. Αν είναι π.χ. στο 13 ο μαθητής αναλαμβάνουν οι «προοδευτικότεροι» των εκπαιδευτικών να το κάνουν 15 με τη συνενοχή και αυτών που δέχονται να αλλοιώσουν την βαθμολογία εκ των υστέρων. Αλλά γίνονται και άλλες αγυρτίες.

Κοιτάζουν οι εκπαιδευτικοί, αν ειδικά έχει ξεπεράσει και το όριο των 164 απουσιών, πότε έκανε τις περισσότερες κοπάνες. Τον τιμωρούν για ανύπαρκτο παράπτωμα εκ των υστέρων και του διαγράφουν τις απουσίες διότι «επέδειξε καλή διαγωγή» εκμεταλλευόμενοι έτσι ένα παραθυράκι του νόμου. Αν προστεθεί και το σύνηθες φαινόμενο της διαγραφής των απουσιών καταλαβαίνετε γιατί δεν απορρίπτονται μαθητές μονίμως κοπανατζήδες που έχουν πάνω από 200 απουσίες, δηλαδή που δεν κάλυψαν ούτε το 40% των ωρών που έγινε μάθημα.

Σε μερικές περιπτώσεις οι ίδιοι οι μαθητές βγάζουν από τόσους κόπους τους καθηγητές τους, κάνουν κατάληψη και καίνε τα «αφύλακτα απουσιολόγια». Έγινε πρόσφατα στο αμαρτωλό Ενιαίο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων. Να μη μιλήσω καλύτερα και για την εκπρόθεσμη υποβολή πλαστών δικαιολογητικών κ.λ.π. Οι παρανομίες που διαπράττονται σ’ αυτό το ζήτημα, μάλλον είναι θέμα εισαγγελέα. Μην απορείτε λοιπόν που εν ώρα μαθήματος, οι καφετέριες είναι γεμάτες από μαθητές, ούτε όταν απορρίπτονται μόνον αυτοί που έχουν διακόψει. Με αυτές τις αγυρτείες ευνοούνται οι κοπανατζήδες, οι καταληψίες, οι αδιάβαστοι, καταργείται η άμιλλα μεταξύ των μαθητών, χαλάνε και οι καλοί μαθητές, κλονίζεται η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός του μαθητή στον καθηγητή, χάριν της «προόδου».

Πολλές φορές συμβαίνει ο καθηγητής να προειδοποιήσει τους μαθητές του να μην κάνουν κοπάνες διότι θα απορριφθούν για να εισπράξει την απάντηση «θα κάνω την κοπάνα και δεν θα απορριφθώ όπως δεν απερρίφθη και ο τάδε πέρυσι με 200 απουσίες».

Φταίει η πολιτεία για την συμπεριφορά αυτή των εκπαιδευτικών;

Ποιος λοιπόν καταστρέφει την αξιοπρέπεια τους αν όχι οι ίδιοι;

Πρέπει να πω ότι υπάρχουν σε κάθε σχολείο οι τιμητικές εξαιρέσεις αλλά δεν μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα. Ο νόμος αυτός πρέπει να αντικατασταθεί από νέο που να μειώνει δραστικά το ανώτατο όριο των απουσιών και να είναι αυστηρότατος ως προς την διαγραφή απουσιών, προ βλέποντας ακόμα και ποινικές ευθύνες για τους παρανομούντες καθηγητές. Αν επιπλέον η εφαρμογή του ελέγχεται από ειδική υπηρεσία στην οποία θα συμμετέχει και ένας δικαστικός είναι βέβαιο ότι οι πάντες θα συνετισθούν. Και η ευκαιρία είναι τώρα. Μετά την κόπωση και την ήττα των απεργών, ουδείς θα έχει τη δύναμη να αντισταθεί στον «σκοταδισμό των απουσιών».

Μέση Παιδεία, ώρα… μηδέν

Οι εκπαιδευτικοί απαιτούν μεγάλους μισθούς ενώ στην πράξη εργάζονται ελάχιστα. Πώς από παράγοντες μόρφωσης και ήθους της νεολαίας εξετράπησαν σε στυλοβάτες της αμορφωσιάς και της ηθικής κρίσης της. Τι συμβαίνει με τις περίφημες «καταλήψεις» για τις οποίες η ΟΛΜΕ κατηγορεί την… αστυνομία και τους …εισαγγελείς. Τα σχολικά συγγράμματα είναι κομματικά, αντεθνικά και γελοία.

Υπάρχουν ακόμα ήρωες εκπαιδευτικοί

Πριν από δύο ακόμη δεκαετίες οι εκπαιδευτικοί είχαν με την αξία τους και τον ιερό διδασκαλικό τους ζήλο, κατακτήσει την εκτίμηση της κοινωνίας. Από αυτούς πήγαζαν το «αύριο» και οι ελπίδες της Ελλάδας. Η εικόνα που δίνεται για τους σημερινούς εκπαιδευτικούς από το παρόν άρθρο, Βρίσκεται στους αντίποδες της προηγουμένης. Πρέπει να πούμε ότι υπάρχει ακόμα μία μειοψηφία καθηγητών που όπως και οι παλαιοί συνάδελφοί τους, είναι κοινωνικοί ήρωες και στυλοβάτες της πατρίδας. Το αιτούμενο είναι αυτή η μειοψηφία να ξαναγίνει πλειοψηφία. Πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα. Τόσο η διεύθυνση του ΤΟΤΕ, όσο και ο για ευνόητους λόγους μη υπογράφων συγγραφέας του άρθρου, είναι πρόθυμοι για σοβαρό σχετικό διάλογο με οποιονδήποτε ΤΟΤΕ…

Το σχολικό έτος αρχίζει θεωρητικά την 1η Σεπτεμβρίου κάθε έτους και τελειώνει στις 30 Ιουνίου του επομένου. Τα μαθήματα αρχίζουν στα μέοα Σεπτεμβρίου, όμως μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου στην πράξη το ωράριο είναι μειωμένο (3‐4 ώρες ημερησίως εκτός εξαιρέσεων) και τελειώνουν περίπου στις 23 Μαίου, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Το σύνολο ημερών μαθημάτων, αν αφαιρεθούν οι προβλεπόμενες εορτές, εθνικές, «Πολυτεχνείο», εκδρομές, περίπατοι κ.τ.λ., είναι περίπου 145 στην ιδανικότερη περίπτωση.

Σχολικό έτος: μύθος και πραγματικότητα

Αυτό όμως στην πράξη δε συμβαίνει, διότι υπάρχουν οι διάφοροι «αγώνες» μαθητών και εκπαιδευτικών που μειώνουν δραστικά τις ώρες διδασκαλίας. Αν βάλουμε και τις δικαιολογημένες ή όχι απουσίες των εκπαιδευτικών για λόγους αδείας, υγείας κ.τ.λ. τελικά δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι γίνονται σχεδόν οι μισές ώρες από τις ήδη λίγες προβλεπόμενες από το νόμο. Για να μη μιλήσουμε για τις ελλείψεις εκπαιδευτικών στην αρχή των μαθημάτων…

Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι το μειωμένο στην πράξη σχολικό έτος έχει μία σειρά αρνητικών επιπτώσεων. Οι μαθητές διδάσκονται ελάχιστες ώρες και, βοηθούντος του νόμου περί απουσιών αλλά και της καταστρατηγήσεως αυτού, κάνουν ακόμα λιγότερες.

Επίσης και οι ώρες διδασκαλίας των εκ‐παιδευτικών είναι λίγες. Στην ιδανικότερη περίπτωση, χωρίς παρατράγουδα, οι ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών είναι περίπου 500‐ 550 διδακτικές και 250‐300 εξωδιδακτικές ετησίως, περίπου 800 συνολικά όταν των άλλων εργαζομένων είναι 1800 αντίστοιχα, και αυτό στην ιδανικότερη, τονίζω, περίπτωση. Βέβαια κατά τις ώρες διδασκαλίας δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς κάνει ο κάθε εκπαιδευτικός διότι ουδείς έχει το δικαίωμα να τον ελέγξει.

Γίνεται πρόσφατα μια προσπάθεια ελέγχου, γι’ αυτό και ένα αίτημα των απεργών είναι «Κατάργηση του Π.Δ. που επαναφέρει τον επιθεωρητισμό‐ όχι στη σύνδεση μισθού με την παραγωγικότητα».

Πολλοί δε εκπαιδευτικοί εκπαιδευτικοί δεν συμπληρώνουν το προβλεπόμενο από το νόμο ωράριο διδασκαλίας των 15‐21 ωρών εβδομαδιαίως, ανάλογα με τα έτη υπηρεσίας, και τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί ο τρόπος να μην πηγαίνουν για συμπλήρωση ωραρίου στα γειτονικά σχολεία. Είναι η δήθεν περιβαλλοντική εκπαίδευση που περιλαμβάνει «ποικίλα θέματα» από περιβάλλον έως θεατρικό παιχνίδι κ.τ.λ.

Ο καθηγητής δημιουργεί μια ομάδα 5 τουλάχιστον παιδιών που επιθυμούν να ασχοληθούν με κάποιο θέμα και απασχολείται με αυτή για 2 δίωρα την εβδομάδα, μετά το πέρας της λειτουργίας του σχολείου. Τις πρώτες μέρες βρίσκονται όλοι στις θέσεις τους την καθορισμένη ώρα, ύστερα όμως… Και εδώ παρατηρεί κανείς και το εξής τραγελαφικό. Κάποιος να έχει λιγότερες ώρες διδασκαλίας και με το κόλπο αυτό, τελικά να τις υπερβαίνει και να παίρνει υπερωρίες!!! Και σωστά να τις πάρει ένας που πραγματικά εργάζεται, οι άλλοι όμως; Μήπως πρέπει να επανεξεταστεί αυτή η περίπτωση; Βέβαια υπάρχουν, όπως πάντα, και οι φωτεινές εξαιρέσεις…

Και καλοπληρωμένοι και ανεξέλεγκτοι

Το ωράριο των εκπαιδευτικών εκ των πραγμάτων είναι μειωμένο, λόγω κυρίως της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματος τους. Με το μισθό τους όμως τι γίνεται; Κατ’ αρχήν πρέπει όλοι οι Έλληνες να γνωρίζουν ότι ο μισθός είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και ειδικά του συνολικού προϋπολογισμού. Όπως π.χ. μία οικογένεια δεν μπορεί να τα καταναλώνει όλα για παπούτσια έτσι και το κράτος δεν μπορεί να δώσει πάνω από ορισμένο ποσό στους εκπαιδευτικούς. Η πολιτική του «Τσοβόλα δώστα όλα» είδαμε όλοι πού οδηγεί.

Σύμφωνα με το ενημερωτικό έγγραφο που έστειλε η ΟΛΜΕ στις 19/1/96 στα σχολεία, η Κυβέρνηση με το νέο μισθολόγιο που ισχύει ήδη από 1/1/97 δίνει τις εξής ακαθάριστες αποδοχές:

α) νεοδιοριζόμενος 294.000 (καθαρά περίπου 230.000, ενώ ο στόχος της ΟΛΜΕ είναι 250.000).

β) με 15ετή υπηρεσία 362.000 (καθαρά περίπου 300.000).

γ) με 33ετή υπηρεσία 440.000 κ.τ.λ. Δεν μπορώ να πω αν είναι πολλά ή λίγα, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς.

Αν π.χ. συγκριθεί με τους μισθούς υπαλλήλων των ΔΕΚΟ είναι μικρότερος, ίσως διότι οι υπάλληλοι αυτοί εκβιάζουν περισσότερο το κράτος και όχι διότι εργάζονται πιο πολύ απ’ τους υπόλοιπους Έλληνες.

Αν συγκριθεί όμως με το μισθό των αντίστοιχων πτυχιούχων του ιδιωτικού τομέως, οι έχοντες μισθούς παραπάνω απ’ αυτούς των εκπαιδευτικών είναι ελάχιστοι. Προσωπικά θα συμφωνούσα (όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία) να δώσει το Υπουργείο κάτι παραπάνω στους εκπαιδευτικούς (το έδωσε ήδη) αλλά με μία προϋπόθεση: Να ελέγχεται αυστηρότατα το έργο τους, όπως ακριβώς ελέγχεται ο φροντιστηριακός καθηγητής από το φροντιστήριο ή τον γονέα σε περίπτωση ιδιαιτέρων μαθημάτων. Αν οι εκπαιδευτικοί θελήσουν τον έλεγχο, και πρέπει να τον θελήσουν, να είναι σίγουροι ότι θα βρεθεί ο τρόπος που ο έλεγχος αυτός θα είναι αντικειμενικός• αλλά φεύ: δεν τον θέλουν για λόγους ευνόητους…

Το πρόβλημα της έλλειψης εκπαιδευτικών

Οι ελλείψεις των εκπαιδευτικών θέσεων στα σχολεία γίνονται αντιληπτές περίπου 10 ημέρες μετά την έναρξη των μαθημάτων. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά διότι με την παράταση των εγγραφών, ο αριθμός των μαθητών αλλάζει και ίσως και ο αριθμός των τμημάτων. Επιπλέον, τότε γίνονται και οι αποσπάσεις των καθηγητών με αποτέλεσμα, ουσιαστικά κανείς να μην γνωρίζει πού θα πάει τελικά. Πρέπει πρώτα να γίνει η κατανομή των μαθημάτων που θα διδάξουν οι ήδη υπάρχοντες καθηγητές και μετά να ζητήσει το σχολείο από τη Διεύθυνση την πρόσληψη άλλων εκπαιδευτικών για τη συμπλήρωση των κενών ωρών. Υπάρχει και το πρόβλημα συντονισμού του προγράμματος δύο σχολείων, στην περίπτωση που κάποιος μόνιμος εκπαιδευτικός υπηρετεί σε δύο από αυτά. Εξάλλου έτσι και αλλιώς, τις πρώτες ημέρες το σχολείο δεν έχει πλήρες ωράριο διδασκαλίας και για άλλους λόγους (π.χ. δεν έχει αποφασισθεί ποιος θα μπαίνει σε ποιο τμήμα).

Το πρόβλημα είναι υπαρκτό αλλά δεν λύνεται αμέσως, μάλιστα εφέτος χάθηκαν κάποιες ώρες διότι άργησε ο διορισμός αναπληρωτών και ωρομισθίων. Επί οικουμενικής κυβερνήσεως (1990) οι αναπληρωτές πήγαν στα σχολεία πριν αρχίσουν τα μαθήματα και δημιούργησαν πολλά προβλήματα με τους μόνιμους συναδέλφους τους ως προς την κατανομή των μαθημάτων.

Ας μην φωνασκεί λοιπόν γι’ αυτό το θέμα η ΟΛΜΕ διότι περισσότερες διδακτικές ώρες χάνονται με μία 2ωρη συνεδρίαση του συλλόγου εκτάκτως παρά με μία ώρα συνδικαλιστική ενημέρωση στα σχολεία. Κάθε χρόνο, και φυσικά εφέτος, είδαμε μαθητές να καταλαμβάνουν το σχολείο τους διαμαρτυρόμενοι δήθεν για έλλειψη εκπαι‐δευτικών. Οι μαθητές αυτοί ήταν, προφανώς, σε «διατεταγμένη υπηρεσία». Πώς είναι δυνατόν να διαμαρτύρονται για έλλειψη εκπαιδευτικών, τη στιγμή που πανηγυρίζουν αν χάνουν μάθημα από απεργίες, γιορτές, ασθένειες καθηγητών κ.λπ.; Είναι τρελλοί; Μάλλον όχι.

Οι «προοδευτικοί» καθηγητές πίσω από τις καταστροφικές καταλήψεις των σχολείων

Είναι γεγονός ότι οι μαθητές δεν σέβονται το σχολείο γι’ αυτό άλλωστε το καταλαμβάνουν και το καταστρέφουν. Τα αιτήματα των μαθητών είναι διάφορα. Από αύξηση των δαπανών για την παιδεία, έως σβήσιμο απουσιών. Στις καταλήψεις πρωτοστατούν συνήθως μαθητές που και από πλευράς αποδόσεως και ήθους δεν είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η ελληνική νεολαία. Χωρίς την νουθεσία και συμπαράσταση των καθηγητών (και των γονέων σε ορισμένες περιπτώσεις) ποτέ δεν θα γινόταν κατάληψη στα σχολεία από τους μαθητές.

Ψηφίζουν όλοι κατάληψη και πάνε στις γειτονικές καφετέριες, επιτρέπουν δε να εισέρχονται στο σχολείο οι πάντες εκτός από τους «κακούς» καθηγητές. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις όπου καθηγητές έδωσαν κλειδιά στα παιδιά με την παραγγελία «κάντε καταλήψεις». Συμμετέχουν και εξωσχολικοί διαφόρων ειδών και το αποτέλεσμα είναι οι καταστροφές και οι πυρκαγιές για κάψιμο απουσιολογίων, που τελείως ανεύθυνα (;;) οι εκ‐παιδευτικοί τα αφήνουν εκτεθειμένα. (Θα μπορούσαν π.χ. φεύγοντας να τα κρύψουν ή να τα πάει η διεύθυνση στην αστυνομία).

Και όλα αυτά γίνονται «για την αναβάθμιση της παιδείας»!!! Στα παιδιά που «αγωνίζονται» συμπαραστέκονται ενεργά πολλοί καθηγητές, ακόμα και όταν οι καταληψίες κάνουν ποινικά αδικήματα και ιδού οι αποδείξεις:

1. Ψήφισμα καταγγελίας Γ.Σ. προέδρων ΕΛΜΕ όλης της χώρας, Σάββατο 5‐12‐92. «….Οι καθηγητές ως εργαζόμενοι και παι‐δαγωγοί υπερασπίζονται το δικαίωμα των μαθητών να διεκδικούν μέσω των Κοινοτήτων τους τα αιτήματα τους χωρίς επεμβάσεις εξωσχολικών παραγόντων ή μηχανισμών καταστολής που δημιουργούν κλίμα έντασης…». (Πληροφοριακό δελτίο ΟΛΜΕ, τεύχος 636 Γενάρης‐Φλεβάρης ’93). Δεν μπορούμε να παραθέσουμε όλη την ανακοίνωση‐καταγγελία αλλά ως εξωσχολικούς παράγοντες δεν θεωρεί τους αλήτες που έκαναν ζημιές στο σχολείο μαζί με του ιδίου φυράματος καταληψίες αλλά… τις αστυνομικές δυνάμεις και τον Εισαγγελέα…

2. Στο ίδιο τεύχος, ανακοίνωση της ΟΛΜΕ καταγγέλει τον Διευθυντή του Λυκείου Τούμπας Θεσσαλονίκης διότι παρέκαμψε τη γνώμη των εκπαιδευτικών του σχολείου και κατέθεσε μήνυση εναντίον 12 μαθητών‐καταλη‐ψιών και καταστροφέων του σχολείου. Τον καταγγέλει ως αντιπαιδαγωγό(ϋ) και αυταρχικοί!!).

3. Καταγγελία της ΕΛΜΕ Λάρισας (μειοψήφισαν κάποιοι εκπαιδευτικοί, προφανώς «μη προοδευτικοί») εναντίον του διευθυντού του 3ου ΤΕΛ Λάρισας κ. Νοτόπουλου που έκανε μήνυση εναντίον των καταστροφέων του σχολείου του, παρά τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών (Οικ. Ταχυδρ. 15 Απριλίου 1993 σελίς 7). Ποιος λοιπόν, μετά τα αποδεικτικά στοιχεία που παρέθεσα, έχει την παραμικρή αμφιβολία ως προς το ποιοι επικροτούν αυτές τις καταστάσεις; Πού μας οδηγούν οι «προοδευτικοί» της Εκπαιδεύσεως; Εύγε στο διευθυντή του Λυκείου Τούμπας και στον κ. Νοτόπουλο, ας συνεχίσουν να φέρονται έτσι, είναι φωτεινά παραδείγματα που μας κάνουν να ελπίζουμε.

Ο υφιστάμενος νόμος Σουφλιά είναι σαφέστατος: Όσες ημέρες μαθημάτων χάνονται εξαιτίας καταλήψεων, τόσες ημέρες θα παρατείνεται το σχολικό έτος. Παρόλα αυτά ο εκάστοτε υπουργός παρανομώντας κάθε χρόνο στέλνει εγκύκλιο στα σχολεία λέγοντας «βρέστε τον τρόπο να αναπληρώσετε τις χαμένες ώρες διδασκαλίας» και οι εκπαιδευτικοί αρχίζουν τις αλχημείες που τελικά καταλήγουν στο ότι μάλλον πρέπει να συντομευθεί το σχολικό έτος.

Σχολείο το οποίο είχε κατάληψη 3 εβδομάδες, δηλαδή 15 εργάσιμες ημέρες, τελικά δεν έκανε ούτε μέρα παραπάνω μάθημα. Δεν πήγαν τις καθιερωμένες πια εκδρομές, ούτε πενθήμερη (που την κάνει μόνο η Γ’ Λυκείου), η γιορτή της 25ης Μαρτίου περιορίστηκε σε 10 λεπτό (δεν θα συνέβαινε ασφαλώς το ίδιο αν ήταν του πολυτεχνείου), δεν έγιναν οι «πολιτιστικές εκδηλώσεις» που αλλιώς θα γίνονταν και τελικά δεν παρετάθη το έτος. Σε πολλά σχολεία, αν οι ημέρες καταλήψεως είναι περισσότερες, ίσως γίνουν 2‐3 ημέρες παραπάνω μάθημα. Το γνωρίζουν αυτό οι μαθητές γι’ αυτό όταν ακούνε από τον υπουργό για παράταση σχολικού έτους χαμογελάνε.

Ποιοι και πώς διαπαιδαγωγούν τα παιδιά μας

Από όσα προανέφερα ήδη, έχετε βγάλει τα συμπεράσματα σας αλλά ας πούμε κάτι περισσότερο για τη διαπαιδαγώγηση της ελληνικής νεολαίας. Οι εκπαιδευτικοί απέτυχαν παταγωδώς στον τομέα αυτό, εφόσον βέβαια δε δεχτούμε ότι πολλοί εξ αυτών, και ειδικά οι «προοδευτικοί», δεν το έκαναν συνειδητά. Κατ’ αρχήν δεν μπορεί να παραδειγματιστεί θετικά η νεολαία όταν βλέπει εικόνες διαπληκτισμών των καθηγητών τους με αστυνομικές δυνάμεις στην πρωθυπουργική κατοικία και στη Θεσσαλονίκη. Αλλά εκτός αυτού, διαβρωτική δουλειά γίνεται μέσα στην τάξη όπου δεν υπάρχει έλεγχος και ούτε πρόκειται στο μέλλον να υπάρξει. Την περασμένη δεκαετία αντί μαθημάτων γινόταν κομματική κατήχηση. Πολλοί εκπαιδευτικοί αντί να δράσουν ως παιδαγωγοί, μετετράπησαν σε ινστρούχτορες.

Το ελληνικό σχολείο αντί να προσφέρει εθνικά ιδανικά, προσέφερε κομματικά, κυρίως δε «προοδευτικά», διότι οι «προοδευτικοί» κυριαρχούσαν και κυριαρ‐χούν δυστυχώς μέχρι σήμερα. Το σχολείο σε πρώτη φάση κομματικοποιήθηκε για να αναρχικοποιηθεί αμέσως μετά. Τα παιδιά διδάσκονται ότι «με αγώνες κατακτούν τα δικαιώματα τους» κι όχι με διάβασμα‐ διδάσκονται κοπάνες, πεζοδρόμιο, τραμπουκισμούς. Οι ελάχιστες φωνές διαμαρτυρίας που υψώθηκαν κατηγορήθηκαν και διασύρθηκαν ως «αντιδραστικές», «φασιστικές» κ.τ.λ.

Έτσι και τα επιμελή παιδιά, που είναι ευτυχώς τα περισσότερα, άρχισαν να χαλάνε και αυτά. Η τιμωρία ανύπαρκτη. Παρατηρούνται φαινόμενα όπως π.χ. να καπνίζουν στο προαύλιο μπροστά στους καθηγητές τους, να μην τους σέβονται, να καταστρέφουν τα σχολεία ατιμωρητί κ.ά. Για όλα αυτά αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι εκπαιδευτικοί που απέτυχαν να διοικήσουν σωστά τα του οίκου τους.

Όσον αφορά για την καθοδήγηση της ελληνικής νεολαίας με τις πατροπαράδοτες αξίες του Ελληνισμού ας μη συζητούμε καλύτερα.

Στον Οικονομικό Ταχυδρόμο (23 Απριλίου 1992 σελίς 43) δημοσιεύθηκε επιστολή ενός μαθητού του αμαρτωλού Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Αμπελοκήπων στην οποία αναφέρεται ότι ενώ οι μαθητές είπαν να υψώσουν την ελληνική σημαία στο σχολείο τους πήραν από κάποιους την απάντηση: «Η σημαία είναι σύμβολο μίσους, πολέμου και φανατισμού, πως τους θυμίζει παλαιότερες εποχές».

Τακτικά πάνε στο σχολείο εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας για «χαμένες πατρίδες» και αντί οι καθηγητές να πουν στα παιδιά, αυτά που συνιστά το Υπουργείο, κάνουν ξεδιάντροπα, οι δήθεν «προοδευτικοί», «αντιεθνικιστική» προπαγάνδα.

Εννοείται ότι οι γιορτές της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου είναι υποβαθμισμένες ενώ αυτή του Πολυτεχνείου «ορόσημο» που φωτίζει, ενώ παράλληλα εκθειάζονται οι εισβολείς και καταστροφείς του Πολυτεχνείου.

Είναι γνωστό εξάλλου ότι όταν πριν από λίγα χρόνια δικάζονταν ο Πρύτανης του Πολυτεχνείου ως υπεύθυνος για τον εμπρησμό της Πρυτανείας η ΟΛΜΕ πήγε σύσσωμη να τον υποστηρίξει.

Είναι πράξεις αυτές παιδαγωγικές και εθνικές; Τι δουλειά είχε στη δίκη η ΟΛΜΕ;

Πρόσφατα οι εκπαιδευτικοί δεν φιλοτιμήθηκαν να υποδεχθούν τη χρυσή μας ομάδα των 6 παιδιών που ήρθαν πρώτοι στον Παγκόσμιο Μαθηματικό Διαγωνισμό! Πού ήταν η ΟΛΜΕ που νοιάζεται μόνο για τους καταστροφείς; Όταν κάποιο από αυτά τα παιδιά ερωτήθηκε σχετικά, πικραμένο απάντησε ότι η Ελλάδα δεν έχει να του προσφέρει τίποτα. Για το λόγο αυτό θα σπουδάσει στο εξωτερικό απ’ όπου ήδη έλαβε σχετικές προτάσεις από σοβαρά πανεπιστήμια.

Ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους δεξιώθηκε (ίσως να μην το έμαθε) ενώ δεξιώθηκε την Ειρήνη Σκλήβα.

Πού είναι η «γνωστή και δεδομένη ευαισθησία» των εκπαιδευτικών να δώσουν δημοσιότητα και βραβεία στα καλύτερα μαθηματικά μυαλά του κόσμου; Πολλοί, πιθανόν, να ερωτήσουν: «ίσως δεν κάνουν μάθημα, ως παιδαγωγοί όμως;».

Δυστυχώς η παιδαγωγική τους συμπυκνώνεται στο εξής: «Ας του σβήσουμε απουσίες, ας το περάσουμε το παιδί διότι έχει προβλήματα».

Εδώ αρχίζει και σταματάει η παιδαγωγική τους συμπεριφορά, τίποτε περισσότερο, και όπως προανέφερα αποτελούν οι ίδιοι κάκιστα πρότυπα για την ελληνική νεολαία. Αν με τις ενέργειες τους έπειθαν την ελληνική κοινωνία ότι έχουν υψηλή συναίσθηση του καθήκοντος τους, η ελληνική κοινωνία, να είναι βέβαιοι, θα αποδεχόταν μεγάλες αυξήσεις. Περιττό να τονίσω ότι στην «παιδαγωγική συμπεριφορά» που προανέφερα για σβήσιμο απουσιών και αλλοίωση βαθμολογίας πρωτοστατούν οι «προοδευτικοί», και μάλιστα το μαχητικό τους τμήμα, οι συνδικαλιστές.

Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και πού κατέληξε το «επίδομα βιβλίων»

Στο 11ο αίτημα των απεργών (πληροφοριακό δελτίο 651 της ΟΛΜΕ σελίς 5) διαβάζουμε: Ετήσια επιμόρφωση για τους εκπαιδευτικούς που να στηρίζεται στις αρχές της καθολικότητας, της περιοδικότητας, της αποκέντρωσης(;;) και της πολυμορφίας(;;). Τα δύο τελευταία είναι ακατάληπτα, τουλάχιστον στον γράφοντα. Είναι όροι ενός άλλου κομματικού ανεκδότου.

Πληροφορώ το αναγνωστικό κοινό ότι σεμινάρια με ποικίλα θέματα, ψυχολογικά, παιδαγωγικά, διδασκαλίας μαθημάτων, πειράματα κ.λ.π. γίνονται τακτικότατα και έχει δικαίωμα να πάει ο καθένας, με αμοιβή μάλιστα περίπου 1.200 δρχ. καθαρά, εκτός όμως ωραρίου…

Δεν καταλαβαίνω την σκοπιμότητα αυτού του αιτήματος. Μάλλον θέλουν να γίνονται στο ωράριο του σχολείου με ειδικές αποσπάσεις κ.τ.λ. Πληροφοριακά σας λέγω ότι στο τέλος κάθε σεμιναρίου προβλέπεται και υποδειγματική διδασκαλία των εκπαιδευτικών αλλά αντιδρούν σε αυτή κάποιοι «υπέρ προοδευτικοί» «διότι είναι έμμεσος τρόπος αξιολόγησης του καθηγητή από τους συμβούλους».

Το 1988 έγινε μία μεγάλη απεργία για να μην γίνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις.

Στα αιτήματα ήταν και το επίδομα αγοράς βιβλίων για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Πράγματι η κυβέρνηση έδωσε ένα ετήσιο ποσό 35.000 δρχ. σε κάθε εκπαιδευτικό για αγορά βιβλίων, αλλά όφειλε ο εκπαιδευτικός, προκειμένου να το λάβει, να προσκομίσει τις σχετικές αποδείξεις.

Τι έγινε όμως στην πράξη; Το ανακοίνωσαν πολλές φορές οι βιβλιοπώλες. Προσήρχοντο οι εκπαιδευτικοί, πλήρωναν απλώς το ΦΠΑ, δεν αγόραζαν βιβλία και έπαιρναν τις αποδείξεις. Δημιουργήθηκε μάλιστα, όπως πληροφορήθηκα, και βιβλιοπωλείο που είχε τέτοια ειδικότητα. Πολλά ακούστηκαν ότι ανήκε σε συνδικαλιστή!!!

Όταν το Υπουργείο το πληροφορήθηκε από τους βιβλιοπώλες κάτι ψέλλισε γι’ αυτό το αίσχος αλλά το «ώριμο» πια συνδικαλιστικό κίνημα έβαλε στόχο την κατάργηση των αποδείξεων «διότι η προσκόμιση τους προσβάλλει την εκπαιδευτική αξιοπρέπεια». Τελικά το πέτυχαν(!) και το υπουργείο ενσωμάτωσε αυτό το επίδομα στο μισθό!! Ένα ωραίο μέτρο το κατήργησαν οι Ίδιοι οι εκπαιδευτικοί.

Χαρακτηριστικό της «δημοκρατικής» τους συμπεριφοράς και των σχέσεων τους με την μόρφωση και την «ελεύθερη» διακίνηση ιδεών είναι και το παρακάτω γεγονός. Ο γνωστός εκπαιδευτικός Σαράντος Καργάκος (κάθε άλλο παρά «φασίστας»), που συχνά αρθρογραφεί στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, για θέματα παιδείας, είχε προσκληθεί σε κάποιο σχολείο της Κορινθίας για ομιλία. Η ομιλία αυτή κατόπιν επεμβάσεως της ΟΛΜΕ δεν πραγματοποιήθηκε(!) διότι… ο Καργάκος είναι «γνωστός αντιπαιδαγωγός». Δεν γνωρίζω αν τελικά πραγματοποιήθηκε η ομιλία σε άλλο χρόνο και χώρο. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι οι «προοδευτικοί» συνδικαλιστές είναι οι δικτάτορες της παιδείας. Οι συνδικαλιστές κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς κανείς να τους ενοχλεί.

καταστροφικός ο κομματισμός στα σχολεία

Ο μαθητικός συνδικαλισμός καθιερώθηκε τον Ιούλιο του 1982 από το ΠΑΣΟΚ. Ο Κακλαμάνης με δηλώσεις του τάσσεται πια εναντίον του κομματισμού στην παιδεία, ίσως διότι επί υπουργείας του έβλεπε συντεταγμένους δεκαπεντάχρονους μαθητές που πήγαιναν «εκδρομή» και φώναζαν εν χορώ «έβγα έξω Κακλαμάνη». Δεν γνωρίζω τι ήθελε να πετύχει το ΠΑΣΟΚ και οι άλλες «δημοκρατικές» δυνάμεις με την καθιέρωση του συνδικαλισμού και των κομματικών αντιπαραθέσεων στα σχολεία.

Εκείνο που γνωρίζω όμως είναι ότι δημιούργησε προβλήματα, καταλήψεις και επεμβάσεις στο έργο των εκπαιδευτικών (τότε το σχολείο δεν είχε ακόμα καταρρεύσει). Τα παιδιά ασχολούνται τώρα εκτός των καταλήψεων με το πότε θα πάνε εκδρομή, πότε θα κάνουν συνέλευση τμήματος για να χάσουν μάθημα, διότι κανείς δεν προσέρχεται στη συ‐νέλευση κ.λ.π. Διευθυντές στα σχολεία γίνονται όσοι έχουν υπηρετήσει ορισμένο αριθμό ετών. Υποβάλλουν αίτηση και αν η κομματική συγκυρία είναι ευνοϊκή γίνονται διευθυντές για μία τετραετία. Ίσως είναι επιτυχημένοι ίσως όχι. (Συνήθως όχι).

Ένας πάντως διευθυντής και να θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν μπορεί. Πολλές φορές αδυνατεί να εφαρμόσει το νόμο διότι θα γίνει μισητός από αρκετούς και θα τον ταλαιπωρήσουν αν αργότερα τύχει κάποιος από τα «θύματα» του να γίνει διευθυντής. Πάντως, ουσιαστικά, τα σχολεία διευθύνονται αυτή τη στιγμή από τους «προοδευτικούς» συνδικαλιστές.

Η παιδεία χρειάζεται νοικοκύρεμα κι όχι αύξηση δαπανών

Δεν γνωρίζω ακριβώς τι ποσοστό δαπανά το Κράτος για τα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας. Έχω την εντύπωση όμως ότι είναι αρκετά. Απλώς γίνεται άσκοπη σπατάλη (το 1993 ήταν για όλη την παιδεία 13% επί του καθαρού προϋπολογισμού ‐ Οικ. Ταχυδ. 31 Δεκεμβρίου 1992 σελίς 19). Γνωρίζω κωμόπολη πλησίον της Αθήνας με οργανωμένο Γυμνάσιο, Λύκειο και Τεχνικό Λύκειο, που διαθέτει λεωφορεία που μεταφέρουν δωρεάν τους μαθητές με κρατικά έξοδα.

Και όμως, για μικροπολιτικούς λόγους, σε αποστάσεις μέχρι 30 χιλιόμετρα περιφερειακά από την κωμόπολη υπάρχουν 4 Γυμνάσια και 2 Λύκεια με ελάχιστους μαθητές και φυσικά αυξημένο κόστος. Στις σπατάλες πρέπει βέβαια να συμπεριλάβουμε και την αποκατάσταση των ζημιών από τις καταλήψεις. Μάλλον νοικοκύρεμα χρειάζεται η παιδεία μας παρά την αύξηση δαπανών.

Απ’ ό,τι πληροφορούμαι για μεγάλα σχολεία των Αθηνών με πολλά και πλήρη από μαθητές τμήματα, το κόστος ανά μαθητή φτάνει τις 400.000 μόνο από μισθούς εκπαιδευτικών. Φανταστείτε να υπολογισθούν τα έξοδα από συντήρηση κτιρίων, απόσβεση κεφαλαίων για το χτίσιμο σχολείων και άλλα παρεμφερή.

Και όλα αυτά για περίπου 600 ώρες μάθημα το χρόνο. Αν τα συγκρίνετε με τις 600.000 που παίρνουν τα καλύτερα φροντιστήρια που δι δάσκουν 15 ώρες/εβδομάδα όλο το χρόνο, τα συμπεράσματα δικά σας.

Όσον αφορά την έλλειψη αιθουσών διδασκαλίας οι εκπαιδευτικοί λένε την μισή αλήθεια. Όταν το ωράριο είναι πρωΐ‐απόγευμα δεν υπάρχει πρόβλημα ελλείψεως αιθουσών. Πρόβλημα θα υπάρξει όταν όλα τα σχολεία ενταχθούν αμέσως σε πρωινό πρόγραμμα. Αλλά αυτό προϋποθέτει πρώτα ανεύρεση οικοπέδων, κτίσιμο σχολικών κτιρίων κ.τ.λ. Αυτά όμως δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη…

Μέτρα εξόδου από την κρίση

Σαν πρώτης προτεραιότητας μέτρα προ‐τείνουμε:

‐ Τακτικό έλεγχο του εκπαιδευτικού μέσα και έξω από την τάξη, αξιολόγηση αυτού και σύνδεση μισθού με την παραγωγικότητα. Έτσι θα υπάρξει άμιλλα μεταξύ των εκπαιδευτικών.

‐ Κατάργηση της επετηρίδας και πρόσληψη των νέων με αξιοκρατικά κριτήρια όπως κάνει ο κάθε ιδιώτης.

‐ Εξετάσεις σε πανελλήνια κλίμακα όλων των τάξεων του Λυκείου σε όλα τα μαθήματα και έκδοση αποτελεσμάτων μόνο από τα γραπτά δοκίμια. Τα μαθήματα να είναι ισοδύναμα και όποιος υστερεί σε δύο ν’ απορρίπτεται ενώ αν είναι ένα να παραπέμπεται τον Σεπτέμβριο με τις ίδιες διαδικασίες και αν πάλι υστερήσει να απορρίπτεται. Οι πάντες θα διαβάζουν τότε. Έτσι θα αποκτήσει αξία και το απολυτήριο λυκείου.

Μόνον η ιδιωτική εκπαίδευση λειτουργεί σωστά. Και όμως την κατηγορούν σαν «παραπαιδεία» Επειδή όμως αυτά δεν φαίνεται να υλοποιούνται, έστω και στο μακρινό μέλλον, καλά θα κάνει ο ελληνικός λαός να το πάρει απόφαση ότι για πολλά έτη ακόμα για τη μόρφωση των παιδιών του θα πληρώνει διπλά, δηλαδή θα πληρώνει από την τσέπη του την ιδιωτική εκπαίδευση, και μέσω της φορολογίας και την δημόσια.

Η ιδιωτική εκπαίδευση, η οποία προσφέρει πράγματι μεγάλο έργο, καθώς σ’ αυτήν προσφεύγουν οι νεολαίοι για να μάθουν τα πάντα, ελληνικά, ξένες γλώσσες, θετικές επιστήμες, κακώς ονομάζεται παραπαιδεία. Μάλλον οι χαρακτηρισμοί πρέπει να αντιστραφούν. Το δαιμόνιο του Έλληνα τον έστρεψε μακρυά από το κράτος και βρήκε τη λύση για τη μόρφωση των παιδιών του. Καλά θα κάνει το κράτος να καθιερώσει ακόμα και δραστικές φοροαπαλλαγές για τα φροντιστήρια.

Απίστευτες υπουργικές αλχημείες «για να μην ζημιωθούν οι ζημιούντες την εκπαίδευση»

Από την απεργία των εκπαιδευτικών το κράτος ανέλπιστα είχε κάποια οικονομία λόγω μη καταβολής τόσων μισθών και μάλιστα σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας. Το πλεονέκτημα όμως αυτό το απεμπόλισε διότι, ως γνωστόν, υπουργοί και συνδικαλιστές είναι συγκοινωνούντα δοχεία, επιπλέον δε πρέπει να μη θιγεί το δόγμα που λέει «όποιος απεργεί κερδίζει» ή «μ’ αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματα μας» (σ.σ. μήπως από την τσέπη τους τα δίνουν οι υπουργοί;). Σκέφτηκαν λοιπόν να επιστρέψουν τα α‐πωλεσθέντα χρήματα με την αλχημική μέθοδο των καλά αμοιβομένων πλασματικών υπερωριών (5.290 δρχ./ώρα).

Με υπουργική απόφαση, που ελήφθη κατόπιν πολλών συζητήσεων, αντεγκλίσεων, αλληλοκατηγοριών κ.τ.λ. προσετέθη στο ημερήσιο σχολικό πρόγραμμα μία «υπερωριακή» ώρα ως εξής: Μειώθηκαν κατά πέντε (5) λεπτά οι υπάρχουσες διδακτικές ώρες, και με παράταση του ημερήσιου προγράμματος κατά 10 (δέκα) λεπτά εξοικονομήθηκε η επιπλέον διδακτική ώρα!!!

Πρόταση: Αυτό το μέτρο να εφαρμόζεται από εδώ και στο εξής μονίμως ώστε το σχολικό έτος να τερματίζεται πριν το Πάσχα!!!

Σε κάποια σχολεία έγινε διδασκαλία τριών ημερών την Μεγάλη Εβδομάδα, όλων δε η λειτουργία παρετάθη επί μία εβδομάδα τον Ιούνιο. Εννοείται ότι για σοβαρή αναπλήρωση των χαμένων ωρών δεν έγινε λόγος, όπως συνήθως.

Με λογιστικούς υπολογισμούς (ώρες διδασκαλίας, αμοιβή υπερωρίας κ.τ.λ.) προκύπτει ότι με την μέθοδο των «πλασματικών υπερωριών» αναπληρώθηκε το απωλεσθέν λόγω απεργίας εισόδημα των εκπαιδευτικών από 50 έως 100%!!! Είναι βέβαιο ότι θα επαναληφθούν τα ίδια ή χειρότερα φαινόμενα διότι απλούστατα οι εκπαιδευτικοί δεν θίγονται οικονομικά!

Όσον αφορά τη χαμένη από καιρού αξιοπρέπεια τους δεν την συζητάμε. Η αφορμή για απεργίες θα βρίσκεται πάντα. Ο ελληνικός λαός ας γνωρίζει ότι για πολλά‐πολλά χρόνια θα πληρώνει και μέσω της φορολογίας για την μη εκπαίδευση των παιδιών του και απ’ ευθείας από την τσέπη του σε φροντιστήρια κ.τ.λ. για την πραγματική τους εκπαίδευση.

Απίθανες (δήθεν) μαρξιστικές αρλούμπες, διδάσκονται ως… Φυσική!

Και τελειώνοντας σας παραθέτω ένα απόσπασμα βιβλίου φυσικής που από εφέτος διδάσκεται σε όλα τα σχολεία της Ελλάδος. Αν αυτό είναι διδασκαλία φυσικής θα το κρίνετε μόνοι σας:

«…Παράλληλα η Νευτωνική θεωρία για τη βαρύτητα σημαδεύει την έναρξη μιας νέας εποχής. Το καινούριο κοσμοείδωλο του σύμπαντος έχει χαρακτήρα δυναμικό σε αντίθεση με το στατικό χαρακτήρα, ο οποίος ικανοποιούσε τους αρχαίους. Έτσι ο Νεύτωνας συμβάλλει ‐σε ένα βαθμό ακούσια‐ σε αρμονία με τις κοινωνικές τάσεις της εποχής του, στην κατάρρευση της ιδέας για μια σταθερή και αιώνια τάξη των πραγμάτων, μιας ιδέας που κυριαρχούσε και στην κλασική αλλά και στη φεουδαρχική εποχή, σύμφωνα με την οποία κάθε άνθρωπος από τη γέννηση μέχρι το θάνατο του έχει μια κοινωνική θέση προκαθορισμένη και σταθερή…».

Φυσική, Α’ τάξη Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου, Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, σελίς 141. J ‐Τοτε… 59

Περιοδικο ΤΟΤΕ τευχος 67 ΙΟΥΛΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1997 Σελιδες 53‐59