Κρινιώ Καλογερίδου

Υπάρχουν στη ζωή του ανθρώπου, την ατομική και την κοινωνική, στιγμές που σε προκαλούν να πεις το μεγάλο ”ναι” και το μεγάλο ”όχι”. Το μεγάλο ”ναι” στον κομφορμισμό (που σε κάνει να νιώθεις σαν ψαράκι στη γυάλα της εξουσίας η οποία σε εκπαιδεύει για συμβιβασμό) και το μεγάλο ”όχι” στην μαζοποίηση, που – στην περίπτωση των θεμάτων Εξωτερικής πολιτικής μας – ισοδυναμεί με κοινωνικό στρουθοκαμηλισμό χάριν του κομματικού κατεστημένου.

Το ότι ζούμε σε εποχή περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων μας, ευφάνταστων προγνωστικών λόγω εμβολιασμού για τον covid 19, προειδοποιητικών απειλών εξ Ανατολών, ημιδιαφάνειας στην πληροφόρηση περί των εθνικών μας θεμάτων και έντεχνα σερβιρισμένων διλημματικών καταστάσεων που καταλήγουν στο ερώτημα “Και τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;”, είναι ένας λόγος παραπάνω για να μιλήσουν οι ”δάσκαλοι” με την ευρεία έννοια του ρόλου που φτάνει ως το πανεπιστημιακό, συγγραφικό και ακαδημαϊκό επίπεδο.

Να μιλήσουν αυτοί που δεν είναι ”πρόθυμοι” να παραπλανηθούν και να παραπλανήσουν, να κάνουν ”πλύση εγκεφάλου” στους αναγνώστες/ακροατές ή τηλεθεατές τους. Αυτοί που δεν προσαρμόζουν την αλήθεια στην ιδεολογική φόρμουλα που τους συμφέρει κομματικά και αρνούνται να λειτουργήσουν ως δικλείδες ασφαλείας του ”νόμου παραλλαγής” που έχει επιβληθεί από μερίδα των φιλοκυβερνητικών Μέσων σχετικά με το τι εκκολάπτεται στο παρασκήνιο για τον σχεδιαζόμενο διάλογο εφ όλης της ύλης με την Τουρκία.

”Qi tacet consentire videtur” (‘Όποιος σιωπά, φαίνεται ότι συναινεί”), έλεγαν οι Ρωμαίοι, κατά το ”Ο σιωπών δοκεί συναινείν” του Μ. Βασιλείου. Κάτω απ’ τις πιεστικές συνθήκες που ζούμε εκβιαζόμενοι να καθίσουμε σε Τραπέζι διαπραγματεύσων για να διαμοιράσουμε τα ιμάτιά μας στους Τούρκους, δεν είναι καιρός για εφησυχασμό: πυτζάμες, παντόφλες και μπες βγες στα κλεφτά μετά τις 21.00 με ”στολή παραλλαγής” τη μάσκα…

Δεν είναι καιρός να σιωπούμε μετά τα συνεχιζόμενα λάθη στην Εξωτερική πολιτική μας. Λάθη που έκαναν να πετούν ανεμπόδιστα (με την έκδοση της τελευταίας ΝΟΤΑΜ) τα τουρκικά drones πάνω από τα νησιά μας, αφού – πριν από ένα μήνα και βάλε – απαντήσαμε θετικά στο αίτημα της Τουρκίας για πτήση των στρατιωτικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών της στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

Ενεργώντας ως Επιμηθείς, κατά πώς συνηθίζουμε, δεν σκεφτήκαμε ότι αντίστοιχα αεροσκάφη πετούν στο Αιγαίο ανεξέλεγκτα προκαλώντας ήδη μεγάλα προβλήματα πτήσης στα δικά μας, πέραν του γεγονότος ότι με τα στρατιωτικά UAV η Τουρκία μπορεί να εκτελέσει επιθετικές επιχειρήσεις σε βάρος των νησιών μας ή – με όπλο την συχνότητα πτήσεων – να περάσει το μήνυμα διεθνώς ότι είναι συνδιαχειρίστρια του εναέριου χώρου του Αιγαίου, με την Ελλάδα υπεύθυνη του FIR Αθηνών και την ίδια να ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο ποικιλοτρόπως.

Κι το ποικιλοτρόπως έχει την έννοια πως άλλοτε κόβει και ράβει ερευνητικά στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας κι άλλοτε παίζει τον ρόλο της υπεύθυνης δύναμης για τη ζώνη αρμοδιότητας SAR (Συντονισμός Έρευνας και Διάσωσης), ενώ άλλες φορές ελέγχει παράνομα τους Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους αλιείς στα νησιά του Αιγαίου και τα ενωσιακά ύδατα ΒΑ των χωρικών υδάτων της Κύπρου, για να μπορούν να αλιεύουν ελεύθερα οι Τούρκοι ψαράδες ερυθρό τόνο, χωρίς να έχουν την άδεια της Κύπρου ή της ΕΕ.

Παρόμοια και μεγαλύτερα λάθη τακτικής εκ μέρους μας – που γίνονται είτε στο μεταναστευτικό, με την ελπίδα να εκτιμήσει η Ευρώπη το φιλομεταναστευτικό πνεύμα μας διακινδυνεύοντας την εθνική μας ασφάλεια (επέκταση του ΚΥΤ Φυλακίου Έβρου) είτε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για να… εκτιμήσει ο κακόβουλος γείτονάς μας την καλοπροαίρετη, φιλειρηνική στάση μας – πολλαπλασιάζουν την προκλητικότητά του.

Και την πολλαπλασιάζουν σε βαθμό που να μας απειλούν ξεδιάντροπα, αλλαζονικά και προπαγανδιστικά (δια του άρθρου του αρχισυντάκτη της εφημερίδας Yeni Safak Ιμπραήμ Καραγκιούλ, φίλου του Ταγίπ Ερντογάν) ότι ”μετά τη Βόρεια Συρία σειρά έχουν το Αιγαίο και η Κύπρος”.

Η αντίδρασή μας ποια είναι στον καταιγισμό των προκλήσεων που δεχόμαστε σχεδόν καθημερινά απ’ τους Τούρκους; Σιγή ιχθύος, όπως πάντα, αν εξαιρέσει κανείς τις σπάνιες και… ελεγχόμενες θυμικά κορώνες του ΥΠΕΞ μας, προς φρονηματισμό των επιθετικών γειτόνων μας.

Και την μεν σιγή της κυβέρνησης την καταλαβαίνω (χωρίς να την δικαιολογώ) απ’ την στιγμή που ακολουθεί κατά γράμμα την ”κατευναστική” πολιτική του Σημίτη. Την συνεχιζόμενη όμως σιγή ιχθύος των πνευματικών ανθρώπων, των διανοούμενων, επί των θεμάτων Εξωτερικής πολιτικής μας αδυνατώ να την κατανοήσω.

Και αδυνατώ γιατί συγκρίνω μοιραία σε βάρος τους τη στάση άλλων πνευματικών ανθρώπων, που ”μίλησαν” σε πολύ πιο δύσκολες εποχές, αλλά το ίδιο κρίσιμες μ’ αυτές που ζούμε. Σε εποχές ανελευθερίας, λογοκρισιών και απαγορεύσεων, που δυσκόλευαν τη λειτουργία των εκπροσώπων των Γραμμάτων και της Τέχνης. Γιατί αμφότερα για να ανθίσουν θέλουν την ελευθερία και την αυτονομία τους.

”Μίλησαν” λοιπόν τότε οι πνευματικοί ”δάσκαλοι” της εποχής για το άχθος της δικτατορίας στέλνοντας μηνύματα εγρήγορσης στον λαό ή τους μαθητές/φοιτητές τους (δήλωση του ”δεξιού” ποιητή Σεφέρη τον Μάρτιο του ’69 και ομιλία του ”αριστερού” καθηγητή Αριστόβουλου Μάνεση προς τους φοιτητές της Νομικής του ΑΠΘ, πριν συλληφθεί τον Ιανουάριο του ’68).

Τώρα θα μου πείτε, και δικαιολογημένα, ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα γιατί τότε είχαμε στρατιωτικό καθεστώς, ενώ τώρα έχουμε δημοκρατία. Αδύναμη, μασκοφορεμένη, περιορισμένη (σε βαθμό που να μοιάζει με δημοκρατία εν ολιγαρχία), αλλά δημοκρατία.

Τότε το ”κακό” ήταν εσωτερικό, ενώ τώρα είναι εξωτερικό. Δεν απειλούνται η πολιτική ελευθερία και η αξιοπρέπεια των πολιτών ούτε το κύρος της πανεπιστημιακής έδρας με συλλήψεις των πανεπιστημιακών δασκάλων, όπως συνέβη με τον Συνταγματολόγο κ. Μάνεση…

Όμως απειλείται η ακεραιότητα της πατρίδας μας, θα σας έλεγα, και η αξιοπρέπειά της. Κι αν χαθεί κάτι απ’ αυτά, θα πετάξουν στον άνεμο και η περιφρούρηση των ελευθεριών μας και η διασφάλιση της ατομικής και κοινωνικής μας αξιοπρέπειας κάτω απ’ την απώλεια της εθνικής και την οδύνη των εδαφικών απωλειών μας…

Γι’ αυτό δεν κατανοώ την εκκωφαντική σιωπή των πανεπιστημιακών δασκάλων και, εν γένει των ανθρώπων του πνεύματος, που δείχνουν να έχουν ξεχάσει το χρέος τους. Το χρέος να περιφρουρήσουν τα όσια και τα ιερά της πατρίδας μας όχι μόνο απ’ τους διεκδικητές της, αλλά κι από αυτούς που ορίστηκαν να φυλάνε τις Θερμοπύλες της και, αντ’ αυτού, ανέχονται τα παιχνίδια του Ερντογάν και έχουν την προδοτική προδιάθεση να βάλλουν την υπογραφή τους στην τουρκοποίηση του μισού Αιγαίου.

Ανέχονται τα παιχνίδια του Τούρκου γύρω από την ΑΟΖ, το ”γκριζάρισμα” του Αιγαίου και την υφαλοκρηπίδα μας, που υπόσχονται καζάν καζάν απολαύσεις για εκείνον και ανίερες συμφωνίες για μας, οι οποίες παραπέμπουν σε ”αναγκαίες θυσίες”.

Παιχνίδια υποκριτικών εκ μέρους μας ”επιφυλάξεων” ενόψει των επερχόμενων Διερευνητικών Ελληνοτουρκικών Επαφών, που θα αποτελέσουν θλιβερό προανάκρουσμα ενόψει της Προκρούστειας κλίνης της Χάγης.

Εκεί όπου θα οδηγήσουν δυστυχώς την Ελλάδα οι πολιτικοί και πνευματικοί ”πατέρες” της φιλοτουρκικής κάστας των πρώην ”Ανανιστών” και νυν ”προθύμων” (πολιτικοί, διπλωμάτες και σύμβουλοι), οι οποίοι είναι γνωστό ότι ευνοούν τη συνεύρεση-”συνεκμετάλλευση” με τους Τούρκους και το μοίρασμα των νησιών, νησίδων και βραχονησίδων μας (συμπεριλαμβανομένου και του υποθαλάσσιου πλούτου τους) με αυτούς.

Σ’ αυτήν τη θλιβερή διαπίστωση οδηγεί, δυστυχώς, η επίμονη προτροπή ή η ένοχη σιωπή τους ενόψει των Διερευνητικών Επαφών και της Χάγης, τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες στον αγώνα να κρατήσουν άγρυπνη κι ανυπόταχτη σε εθνικά ασύμφορες επιλογές τη σκέψη των ιθυνόντων του υπουργείου Εξωτερικών και του Μαξίμου.

Να κρατήσουν συνειδητά ενεργούς τους νέους κυρίως πολίτες που δεν ανδρώθηκαν με ιδανικά και δεν γαλουχήθηκαν με πίστη και φιλοπατρία. Να καλλιεργήσουν την ρωμαλεότητα της ψυχής και την υπευθυνότητά τους. Να χτυπήσουν τον κώδωνα του κινδύνου για εθνική εγρήγορση σ’ όλους τους Έλληνες και, προπάντων, στους κυβερνώντες, για να μην υποστείλουν τη σημαία του Αιγαιακού ελληνισμού βάζοντας την υπογραφή τους στον αφελληνισμό του…

Το χρέος των πνευματικών ανθρώπων προς την πατρίδα δεν εκπληρώνεται δια της σιωπής, γιατί αυτή ”δεν είναι πάντα χρυσός, αλλά λίβανος και σμύρνα”, όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Αριστόβουλος Μάνεσης. Όπερ ερμηνεύεται σήμερα σαν αποδοχή ή συγκάλυψη των όσων αντεθνικών επωάζονται από ξένα κέντρα αποφάσεων.

Κέντρα που, χάριν των συμφερόντων τους με την Τουρκία, της επιτρέπουν να λειτουργεί ως κυρίαρχος παίκτης στην περιοχή μας με στόχο τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσογείου, τα οποία θέλει να κάνει δικά της με κάθε μέσο, προς δόξα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της, σημαντικό μέρος της οποίας είναι η Ανατολική Μεσόγειος και το Αιγαίο, όπως λέει προπαγανδιστικά ο αρθρογράφος Yaşar Hacısalihoğlu της εφημ. Akşam εκπέμποντας απειλητικά μηνύματα για να μας τρομάξει…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)