Μεταξύ των βασικότερων κινήτρων μια φιλοπρόοδης* κοινωνίας και οικονομίας είναι η προστασία της περιουσίας και η δίκαιη ανταμοιβή μέσω, κυρίως των κανόνων της αγοράς,  του ρίσκου, της εργασίας και της δημιουργικότητας.

Κατά συνέπεια κατά την ταπεινή πεποίθηση της στήλης, ο καθένας μπορεί να ξοδεύει όπως επιθυμεί τα αποτελέσματα των κόπων του, ή αυτά των κόπων των προγόνων του ή έστω αυτά που κέρδισε στο “τζακ ποτ”…

Αντιθέτως, π.χ. ο ληστής μιας τράπεζας που κατάφερε να παραμείνει ασύλληπτος θα πρέπει να κινήσει υποψίες αν βρεθεί να ξοδεύει ποσά τα οποία δεν αντιστοιχούν στην φορολογική του δήλωση.

Αν ο ύποπτος για τέλεση απαγωγής έναντι λύτρων θεαθεί να ξοδεύει ασύστολα χρήματα που δεν καλύπτονται από το πόθεν έσχες του, δεν κινήσει τις υποψίες και το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών και ελεγκτικών μηχανισμών (αστυνομία, τράπεζες, εφορία, μέτοχοι τραπεζών) τότε σημαίνει πως οι αρχές είναι “πιασμένες” και οι εγκληματικές πράξεις έχουν γίνει με την κάλυψή και συνενοχή τους…

Στην Ελλάδα την περασμένη δεκαετία είχαμε τη χρεοκοπία του κράτους  ή οποία οδήγησε στην χρεοκοπία χιλιάδων επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Το να χρεοκοπεί κάποιος που αναλαμβάνει επιχειρηματικό ή γενικότερα οικονομικό ρίσκο είναι πιθανό, φυσιολογικό και για ένα αριθμό περιπτώσεων αναμενόμενο.

Αυτός που χρεοκοπεί όμως θα πρέπει να καταβάλει το τίμημα που του αναλογεί, το ίδιο και η τράπεζα που τον δάνεισε ή οι μέτοχοι  που επένδυσαν στο εγχείρημά του.

Το πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας της περασμένης δεκαετίας έγκειται στο ό,τι δεν λειτούργησαν οι κανόνες της αγοράς και αυτό είναι κάτι το οποίο θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας.  Όσοι δεν μπορούσαν π.χ. να αποπληρώσουν τα στεγαστικά του δάνεια με το περίφημο “νόμο Κατσέλη” δεν έχασαν το σπίτι τους. Μόλις αυτό έγινε αντιληπτό και αρκετοί από αυτούς που μπορούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια μεταβλήθηκαν σε “στρατηγικούς κακοπληρωτές” και προσπάθησαν να επωφεληθούν.

Το ίδιο έγινε και με πολλές επιχειρήσεις οι οποίες είχαν στηθεί όχι για να κερδίσουν από τις υπηρεσίες που θα πρόσφεραν αλλά από τα τραπεζικά δάνεια τα οποία δεν θα αποπλήρωναν.

Κανένας από όσους δανειοδότησαν είτε νοικοκυριά είτε επιχειρήσεις που δεν πληρούσαν τα ανάλογα τραπεζικά κριτήρια, δεν λογοδότησε ούτε από την επιχείρηση την οποία ζημίωσε ούτε στη δικαιοσύνη ποτέ. Τούτο συνέβη γιατί οι δανειοδοτήσεις αυτές έγιναν με τις παρεμβάσεις του κράτους και των πολιτικών στις διοικήσεις των τραπεζών και τις παρεμβάσεις των διοικήσεων στα αρμόδια στελέχη.

Συνέπεια αυτού ήταν οι τράπεζες να φορτωθούν με πάνω από 100 δισ.  “κόκκινα” δάνεια, σχεδόν πάνω από το 50% όσων είχαν εκδώσει.  Τούτο δεν έλαβε χώρα τη περασμένη δεκαετία για πρώτη φορά, συμβαίνει από ιδρύσεως του ελληνικούς κράτους του οποίου η οικονομία μοιάζει περισσότερο με σοβιετικό και οθωμανικό μοντέλο παρά με ευρωπαϊκό καπιταλισμό.

Και πριν τη μεταπολίτευση τα ίδια συνέβαιναν, οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν ποιους επιχειρηματίες θα δανείσουν οι τράπεζες,  και κάθε 20-30 χρόνια αυτοί χρεοκοπούσαν και το κράτος αναλάμβανε τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις τους με τους φορολογούμενους να καταβάλουν το τίμημα.

Το κόστος της χρεοκοπίας των τραπεζών την περασμένη δεκαετία λοιπόν το πλήρωσαν οι μέτοχοι και οι φορολογούμενοι που κλήθηκαν να χρηματοδοτήσουν τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις με περίπου 25 δισ. ευρώ, συν άλλα 17 δισ. ευρώ ίδια κεφάλαια των τραπεζών σήμερα που αναλογούν σε “αναβαλλόμενη φορολογία”. Τουτέστιν φόρους που θα καταβάλλουν από μελλοντικά κέρδη (αυτό και αν είναι δημιουργική λογιστική…).

Για τη συνέχεια Capital