Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος

Καθηγητής Πανεπιστημίου

Και ο πιο αυτοδίκαια δύσπιστος κριτής της νεοοθωμανικής πολιτικής της γείτονος δεν μπορεί να μη θαυμάσει τη διπλωματική μαεστρία του Σουλτάνου Ερντογάν, που φαίνεται να έχει υιοθετήσει τη χιτλερική τακτική των πολεμικών απειλών και των φιλειρηνικών προτάσεων, εκδηλούμενη με τις NAVTEX και τις διερευνητικές, γνωστή ως τακτική του καρότου και του μαστιγίου.

Άριστος παίκτης της διεθνούς σκακιέρας ο Ερντογάν και με πλήρη συνείδηση της πρακτικής αδυναμίας των Υπερεθνικών Οργανισμών στην επιβολή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, όπως επιβεβαιώνει η επί 46 χρόνια παράνομη εισβολή και κατοχή της Β. Κύπρου, η εισβολή στη Λιβύη, τη Συρία, την Ανατ. Μεσόγειο, το Ναγκόρνο Καραμπάχ -επιτεύγματα μάλιστα για τα οποία κομπάζει και επαίρεται- σκηνοθετεί την τελευταία πράξη του μεγαλο-ιδεατικού του έργου, δηλ. να σύρει την Ελλάδα σε διαπραγμάτευση εφ΄ όλης της ύλης για την αποδοχή των τετελεσμένων υπό την απειλή πολέμου.

  Ταυτόχρονα, με έκδηλη πρόθεση υπονόμευσης των επαπειλούμενων από την ΕΕ κυρώσεων, έχει αποδυθεί σε μία εκστρατεία γοητείας των Ευρωπαίων ενδυναμώνοντας τις φιλικές του σχέσεις κυρίως με τη Γερμανία, της οποίας τη συναίνεση έχει εξασφαλίσει και με την πρόσφατη εκλογή του διαδόχου της Μέρκελ, τόσο φιλότουρκου, ώστε να αποκαλείται, αδιαμαρτύρητα, από τα τουρκικά ΜΜΕ αγάς (!!!).

Ταυτόχρονα, με όπλο την αμυντική διπλωματία, δηλ. των παραγγελιών αμυντικού υλικού, ο Ερντογάν, εκτός από την ενίσχυση της αμυντικής του θωράκισης και της πολεμικής του βιομηχανίας, προσεταιρίζεται ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Ιταλία και η Ισπανία με σκοπό να λειτουργήσουν ανασχετικά σε κάθε αντιτουρκική ευρωπαϊκή απόφαση.

  Επιπλέον, διακηρύσσοντας ότι αυτός καλεί την Ελλάδα σε καλοπροαίρετο διάλογο για επίλυση όλων των διμερών θεμάτων είναι σαφές ότι επιδιώκει ύπουλα να επιρρίψει σε αυτήν αποτυχία λόγω της αναμενόμενης λογικά άρνησής της να επεκταθεί ο διάλογος πέραν των ήδη οριοθετημένων από το παρελθόν ζητημάτων.

Διαβλέποντας μάλιστα αυτή την εξέλιξη ενορχηστρώνει την επιθετική ρητορική του με την κατάλληλη φρασεολογία περί δήθεν φιλειρηνικότητας της Τουρκίας και επιθετικότητας της Ελλάδος και την διανθίζει με συγκεκαλυμμένες απειλές, ελπίζοντας ότι μπορεί να οδηγήσει κάποιες υφέρπουσες κατευναστικές ελληνικές τάσεις να αποδεχθούν αναθεώρηση και στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο στο νομικό προηγούμενο της συνθήκης των Πρεσπών.

Αν η νεοοθωμανική του πολιτική, όπως η περσική του 4ου π.Χ. αιώνα, έχει την εντύπωση ότι θα βρει εύκολα πρόθυμους Ανταλκίδες, απατάται οικτρά. Η Ελλάδα γνωρίζοντας ότι με τον διάλογο ο Ερντογάν επιδιώκει να προσδώσει de jure κάλυψη στις de facto παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας, ειδικότερα στην παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της κυπριακής ΑΟΖ πρέπει να ακολουθήσει σθεναρή και ανένδοτη στάση έναντι της Τουρκίας και των συμμάχων της προτείνοντας στη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία να προσφέρουν, αν το επιθυμούν, τη δική τους ΑΟΖ στα τουρκικά γεωτρύπανα και να μην κλείνουν το μάτι στην Τουρκία επιβραβεύοντας την επιθετική πολιτική της.

  Είναι ευτυχής συγκυρία η, έστω και καθυστερημένα, αφύπνιση της Ελλάδας και της Κύπρου, ώστε να αντιληφθούν ότι η αμυντική τους ενίσχυση αποτελεί την πιο έμπρακτη κίνηση συνετισμού των επίδοξων εισβολέων. Σύμφωνα με τον πατέρα των διεθνών σχέσεων, τον Θουκυδίδη (IV 61,1) αξιοκατάκριτοι δεν είναι «οἱ ἄρχειν βουλόμενοι ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτοιμότεροι ὄντες ὑπακούειν». Και οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν να σκύψουν το κεφάλι, ιδίως τώρα που εορτάζουμε τη 200ή επέτειο του εθνικαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, έναν αγώνα που στηρίχθηκε στις δικές μας δυνάμεις, επιλογή που πρέπει να αποτελεί γνώμονα της πολιτικής της Ελλάδος για την αντιμετώπιση του νεοοθωμανικού αναθεωρητισμού.