Weather Icon

Μόνο οι νεκροί δεν έχουν τίποτα να χάσουν…

Μόνο οι νεκροί δεν έχουν τίποτα να χάσουν…

“Θεωρείτε πως ο λεγόμενος ‘χάρτης της Σεβίλλης’ ή ‘χάρτης Μανιάτη’ αντικατοπτρίζει επακριβώς τα κυριαρχικά δικαιώματα που το διεθνές δίκαιο δίνει στην Ελλάδα τα οποία θα πρέπει να υπερασπιστούμε ανυποχώρητα, ή είναι απλώς μία μαξιμαλιστική ελληνική θέση που δεν πρόκειται να έχει καμία τύχη στις επικείμενες ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις και καλά θα κάνουμε να την ξεχάσουμε;” με ρωτούσε χθες φίλος της στήλης και τακτικός σχολιαστής στον διάλογο που την συνοδεύει…

Με βάση το γεγονός πως η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) προβλέπει ότι τα νησιά διαθέτουν αιγιαλίτιδα ζώνη και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ο “Χάρτης της Σεβίλλης” οριοθετεί δικαίωμα ΑΟΖ και στο Καστελόριζο, επιτρέποντας σύνδεση ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο…

Η απάντηση είναι πως ο “Χάρτης της Σεβίλλης” περιλαμβάνει τους στόχους που επιδιώκει η Ελλάδα σε σχέση με την οριοθέτηση των αμφισβητούμενων θαλασσίων ζωνών.

Το γεγονός πως οι επιδιώξεις αυτές είναι σύμφωνες με το δίκαιο της θάλασσας ενισχύει την ελληνική επιδίωξη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και των εταίρων και συμμάχων της.

Πιο κάτω ο αναγνώστης ρωτάει “Θεωρείτε την περιοχή όπου έπλεε το ‘Ορούτς Ρέις’ ως ‘αμφισβητούμενη’ όπως γράψατε σε πρόσφατο άρθρο σας; Δηλαδή ότι έχουν σε αυτήν ίσα και ίδια δικαιώματα τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία μέχρι να λύσει τη διαφορά μας ίσως κάποιο διεθνές δικαστήριο;”

Αμφισβητούμενη περιοχή είναι η περιοχή που διεκδικούν δύο ή παραπάνω χώρες. Για τις περιοχές που αναφερόμαστε δεν υπάρχει κάποια συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ των χωρών της περιοχής. Αντιθέτως τουλάχιστον η Ελλάδα και η Τουρκία τις διεκδικούν, άρα είναι αμφισβητούμενες.

Η πλεύση σκαφών μπορεί να λάβει χώρα πάνω από την υφαλοκρηπίδα (βυθό) άλλης χώρας. Σαφής παραβίαση θα ήταν η διάτρηση του βυθού με γεωτρύπανο. Αν μια χώρα αποδεχτεί διάτρηση είναι σαν να αποδέχεται εισβολή και κατοχή περιοχής της. Η Τουρκία πριν λίγους μήνες είχε  αναγγείλει πως θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις σε αμφισβητούμενες με την Ελλάδα περιοχές.

Η Ελλάδα έχει απαντήσει πως θα αντιδράσει δυναμικά και για να προειδοποιήσει σε σχέση με τις προθέσεις της στέλνει στις αμφισβητούμενες περιοχές που πλέουν ερευνητικά και πολεμικά τουρκικά σκάφη πλοία του πολεμικού ναυτικού. Η παρουσία των ελληνικών πλοίων υπογραμμίζει τις ελληνικές διεκδικήσεις.

Στην Κύπρο όπου η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη λόγω της ύπαρξης του τουρκοκυπριακού μορφώματος η Τουρκία έχει προχωρήσει σε γεωτρήσεις, χωρίς να έχει υποστεί ουσιαστικές συνέπειες…

Η Ελλάδα προφανώς δεν είναι Κύπρος. Αν τους τελευταίους μήνες τα ελληνικά πολεμικά, αν και παλαιά, δεν είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ίσως να είχαν γεωτρήσεις και στις περιοχές για τις οποίες μιλάμε.  Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι διπλωματικές κινήσεις της Ελλάδας σε σχέση με τις ΗΠΑ, την Ε.Ε., τη Γαλλία και τις χώρες της περιοχής.

Η προσπάθεια είναι δύσκολη  αλλά μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα είναι θετικά, κάτι που επιβεβαιώνει και η αναδίπλωση της Τουρκίας… Όμως ακόμη απέχουμε από μια οριστική διευθέτηση.

Η οριοθέτηση αμφισβητούμενων περιοχών μπορεί να γίνει με αρκετούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αποδοχή της συμφωνίας που ισχύει διεθνώς για το δίκαιο της θάλασσας.

Ένας άλλος τρόπος είναι οι διμερείς διαπραγματεύσεις μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών. Έσχατος τρόπος, αν δυο πλευρές δεν μπορούν να καταλήξουν είναι η επιβολή των επιδιώξεων  μέσω της στρατιωτικής ισχύος.

Εν προκειμένω η Ελλάδα ορθώς επιδιώκει λύση με την εφαρμογή της συμφωνίας για το δίκαιο της θάλασσας.

Η Τουρκία όμως δεν έχει υπογράψει τη σχετική συμφωνία και επιδιώκει λύση μέσω των δυο άλλων επιλογών.  

Η Ελλάδα πάει σε διερευνητικές επαφές για διμερή διάλογο με στόχο αν αυτός δεν καταλήξει σε κάποια συμφωνία, οι συγκεκριμένες διαφορές  να παραπεμφθούν στο διεθνές δικαστήριο.

Η παραπομπή των διαφορών στο διεθνές δικαστήριο κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών εμπεριέχει το ρίσκο η απόφαση να μην δικαιώσει  κατά 100% τις ελληνικές επιδιώξεις. Το βέβαιο είναι πως δεν θα δικαιώσει  και τις τουρκικές που είναι  αυθαίρετες.

Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω αν μια απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου θα απηχεί κατά 100% τα δεδομένα του “χάρτη της Σεβίλλης” και αν με την απόφαση η ελληνική ΑΟΖ θα εφάπτεται με την Κυπριακή.

Η Ελλάδα θα πρέπει να πείσει την Ε.Ε. και τις ισχυρές χώρες της Δύσης πως είναι προς το συμφέρον τους η ελληνική ΑΟΖ να εφάπτεται της Κυπριακής που εφάπτεται με αυτή του Ισραήλ και της Αιγύπτου γιατί αποτελεί μια εναλλακτική πέραν της Τουρκίας δίοδο της Δύσης προς τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό κόλπο.

Ανυποχώρητος…

Από την ιστορία είναι γνωστό πως δεν αρκεί κάποιος να έχει δίκιο αλλά χρειάζεται να έχει και την ισχύ να το επιβάλλει. Ας υποθέσουμε πως η Τουρκία στέλνει ένα γεωτρύπανο σε αμφισβητούμενη περιοχή και η Ελλάδα όπως έχει προαναγγείλει, το βυθίζει. Θα υπάρξει εμπλοκή μεταξύ των δύο χωρών τουλάχιστον για μερικές μέρες ή εβδομάδες καθώς αναμένεται πως θα υπάρξει εξωτερική παρέμβαση,  η οποία θα πιέσει τις δύο χώρες με οικονομικά και πολιτικά μέτρα, να προχωρήσουν σε κάποια συμφωνία.

Οι διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία αυτή θα ξεκινήσουν από τη βάση των αποτελεσμάτων της στρατιωτικής εμπλοκής. Όποιος έχει κερδίσει στην αντιπαράθεση θα έχει κάποιο πλεονέκτημα.

Ακόμη και αν η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν δύο ισότιμες από άποψη στρατιωτικής ισχύος χώρες δεν είναι βέβαιο ποια θα επικρατούσε σε μια αναμέτρηση μερικών εβδομάδων. Η τύχη σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει σημαντικό ρόλο.

Η Τουρκία στρατιωτικά είναι ισχυρότερη χώρα αλλά σε μια αναμέτρηση μερικών ημερών δεν αποκλείεται η Ελλάδα να κατάφερνε κάποιο ισχυρό πλήγμα και να ξεκινούσε από θέση ισχύος τις διαπραγματεύσεις. Σε μια μακροχρόνια αναμέτρηση όμως η χώρα με τις ισχυρότερες ένοπλες δυνάμεις και κυρίως τους περισσότερους οικονομικούς πόρους συνήθως υπερισχύει.

Μια πολεμική αναμέτρηση όμως μεταξύ των δύο χωρών θα είχε καταστροφικές συνέπειες και για τις δύο χώρες οι οποίες είναι πιθανό να κήρυτταν χρεοκοπία με απροσδιόριστες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Μια “θερμή” αναμέτρηση είναι πιθανό να πυροδοτούσε μια γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή καθώς έχουν διαμορφωθεί συμμαχικά πλέγματα.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να επιδιώκει “θερμή” αναμέτρηση με την Τουρκία, γιατί κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την πιθανή της κατάληξη. Η πολεμική εμπλοκή πρέπει να είναι η τελευταία επιλογή ανάσχεσης…

Η λέξη ανυποχώρητη υπεράσπιση ηχεί ωραία αλλά  είναι ασαφής…

Στις διαφορές με την Τουρκία νικητής δεν θα είναι αυτός που θα μείνει ανυποχώρητος αλλά αυτός που θα χάσει λιγότερα ή θα κερδίσει περισσότερα στο ρευστό  περιβάλλον που διαμορφώνεται διεθνώς.

Συνήθως η πραγματικότητα θέτει διλήμματα μεταξύ πιθανών επιλογών. Π.χ. το δίλημμα “Χάρτης της Σεβίλλης” ή 12 μίλια στο Αιγαίο έχει εύκολη απάντηση. Το δίλημμα “Χάρτης της Σεβίλλης” ή “Συγκυριαρχία στο 50% του Αιγαίου” είναι πιο δύσκολο. “Καστελόριζο” με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα ή δημοψήφισμα για αυτοδιάθεση ενός τμήματος της Θράκης είναι ένα ακόμη πιο οδυνηρό  και  περίπλοκο δίλημμα. Ανυποχώρητοι λοιπόν ναι, αλλά όταν οι επιλογές που απομένουν το επιβάλλουν.  Το δίλημμα δεν είναι “Χάρτης Σεβίλλης” ή αυτά που έχουμε αλλά “Σεβίλλη” ή “Γαλάζια Πατρίδα”…

Η καλύτερη επιλογή από άποψη κόστους – οφέλους για την Ελλάδα είναι η προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο και η προσπάθεια που διεξάγει με αρκετή επιτυχία, οι διαφορές με την Τουρκία να καταστούν διαφορές της Ε.Ε. με την Τουρκία. Το ίδιο ορθή είναι και η στρατιωτική περικύκλωση της Τουρκίας, οι συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ.

Η αναδίπλωση του Ερντογάν τις τελευταίες εβδομάδες που ζητάει διάλογο και εξομάλυνση των σχέσεων με Ελλάδα, Γαλλία, Ισραήλ, Ε.Ε. ενώ πριν λίγους μήνες απειλούσε θεούς και δαίμονες με “φωτιά και τσεκούρι” επιβεβαιώνουν πως η στάση της Ελλάδας να μην υποχωρεί αλλά ούτε να προκαλεί δικαιώνεται…

Για την ακρίβεια η τακτική της Ελλάδας μέχρι στιγμής αποδεικνύεται πέραν του δέοντος αποδοτική. Καθώς ο πατριωτισμός είναι ευαίσθητο σημείο για τους περισσότερους ανθρώπους αποτελεί, όπως ορθά έχει λεχθεί, καταφύγιο των απατεώνων και των δημαγωγών.

Να υπόσχεται κάποιος τον ουρανό με τα άστρα στα λόγια είναι εύκολο. Να καταφέρνει το ελάχιστο στην πράξη είναι δύσκολο αλλά είναι και αυτό για το οποίο στο τέλος κρίνεται.

Ο πατριωτισμός λοιπόν είναι υγιές σύμπτωμα για μια κοινωνία, ο ρεαλιστικός χειρισμός του είναι αποδοτικός ενώ ο “κούφιος” υπερπατριωτισμός αποτελεί σύμπτωμα αδυναμίας και συχνά προάγγελο καταστροφής…

Αν διαφωνείτε προσέξτε τα “κούφια” λόγια του Ερντογάν και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα.

Ανυποχώρητοι είναι μόνο οι νεκροί γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να χάσουν. Οι ζωντανοί επιδιώκουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Για τη συνέχεια Capital

 

Ακολουθεί σχολιασμός του Stirlitz

 

Κύριε Στούπα σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε σε κάποια από τα ερωτήματα που σας έθεσα χθες. Επί αυτών που λέτε θα κάνω ορισμένα σύντομα σχόλια:

Η πλεύση σκαφών μπορεί να λάβει χώρα πάνω από την υφαλοκρηπίδα (βυθό) άλλης χώρας. Σαφής παραβίαση θα ήταν η διάτρηση του βυθού με γεωτρύπανο. Αν μια χώρα αποδεχτεί διάτρηση είναι σαν να αποδέχεται εισβολή και κατοχή περιοχής της.

Όντως, η πλεύση σκαφών μπορεί να γίνει ελεύθερα σε οποιοδήποτε σημείο των διεθνών υδάτων ανεξαρτήτως σε τίνος κράτους υφαλοκρηπίδα υπάγονται αυτά. Στην περίπτωση του “Ορούτς Ρέις” όμως δεν είχαμε απλή πλεύση αλλά διενέργεια σεισμικών ερευνών του βυθού, πράγμα που συνιστά παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων διότι η Ελλάδα δεν έδωσε καμία άδεια σε κανέναν να προβεί σε τέτοιου είδους έρευνες. Σας θυμίζω ότι τον Μάρτιο του 1987 η Ελλάδα και η Τουρκία έφθασαν στο χείλος του πολέμου όταν το τουρκικό ερευνητικό σκάφος “Σισμίκ” επιχείρησε να κάνει σεισμικές έρευνες μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του βορείου Αιγαίου, κάτι που τελικά απετράπη χάρη στην άμεση επέμβαση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Δηλαδή αυτό για το οποίο η Ελλάδα ήταν έτοιμη να πολεμήσει το 1987, τώρα δεν μας ενοχλεί καθόλου; Δεν στέκει λογικά.

Επίσης, μην ξεχνάτε και την ΑΟΖ. Παραβίαση της ΑΟΖ έχουμε ακόμη κι όταν οι Τούρκοι διώχνουν Έλληνες ψαράδες από περιοχή που η UNCLOS δίνει νόμιμα σε εμάς, διότι η ΑΟΖ περιλαμβάνει κάθε είδους οικονομική εκμετάλλευση όχι μόνο του βυθού αλλά και της υπερκείμενης θάλασσας και των αλιευμάτων της. Άρα η Ελλάδα δέχεται συστηματικά από την Τουρκία παραβίαση της θεωρητικής έστω ΑΟΖ της η οποία είναι εξίσου θεωρητική και για την Τουρκία.

Η Ελλάδα έχει απαντήσει πως θα αντιδράσει δυναμικά και για να προειδοποιήσει σε σχέση με τις προθέσεις της στέλνει στις αμφισβητούμενες περιοχές που πλέουν ερευνητικά και πολεμικά τουρκικά σκάφη πλοία του πολεμικού ναυτικού.

Εξ όσων γνωρίζω, ουδέποτε η ελληνική κυβέρνηση δήλωσε με σαφήνεια πως θα αντιδράσει δυναμικά σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ τουρκική ενέργεια. Η μόνιμη επωδός του κυβερνητικού εκπροσώπου όταν ερωτάται “τι θα πράξει η Ελλάδα σε περίπτωση που οι Τούρκοι κάνουν την α ή β ενέργεια σε βάρος μας;” είναι η εντελώς αόριστη υπεκφυγή “θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί”. Και είδαμε τι σημαίνει αυτό, όταν το “Ορούτς Ρέις” έπλεε ανενόχλητο στην υφαλοκρηπίδα μας επί 4,5 μήνες.

Στην Κύπρο όπου η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη λόγω της ύπαρξης του τουρκοκυπριακού μορφώματος η Τουρκία έχει προχωρήσει σε γεωτρήσεις, χωρίς να έχει υποστεί ουσιαστικές συνέπειες…

Δύο παρατηρήσεις εδώ:

1) Η Ελλάδα είναι μία από τις τρεις Εγγυήτριες Δυνάμεις της Κύπρου, άρα έχει νομικά όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Κύπρου με κάθε δυνατό τρόπο. Και αντ’ αυτού τι κάνουμε τόσο καιρό που οι Τούρκοι καταπατούν την κυπριακή ΑΟΖ η οποία είναι καθ’ όλα νόμιμη και ανακηρυγμένη; Σφυρίζουμε αδιάφορα και πετάμε από πάνω μας τις ευθύνες μας λέγοντας πως “η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος και αποφασίζει μόνη της”. Λυπάμαι, αλλά αυτή η συμπεριφορά στις διεθνείς σχέσεις λέγεται ατιμία και δειλία.

2) Η Τουρκία εδώ και 46 χρόνια ΔΕΝ αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και δεν επιτρέπει σε πολιτικά αεροπλάνα και πλοία που προέρχονται από κυπριακά αεροδρόμια ή λιμάνια να μπαίνουν στην επικράτειά της. Τι έχει κάνει η Ελλάδα για να αρθεί αυτή η εξωφρενική κατάσταση; Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ! Ανοίγουμε όλες τις πόρτες στην Τουρκία δίχως να απαιτούμε απ’ αυτή ούτε καν να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Αν δεν είναι αυτό μέγιστη ντροπή για τον ελληνισμό, τότε τι είναι;

Η παραπομπή των διαφορών στο διεθνές δικαστήριο κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών εμπεριέχει το ρίσκο η απόφαση να μην δικαιώσει  κατά 100% τις ελληνικές επιδιώξεις. Το βέβαιο είναι πως δεν θα δικαιώσει  και τις τουρκικές που είναι  αυθαίρετες.

Κύριε Στούπα, η απλή λογική λέει πως όταν προσφεύγουν σε ένα διεθνές δικαστήριο δύο πλευρές από τις οποίες η μία διεκδικεί τον ουρανό με τ’ άστρα και η άλλη απολύτως τίποτα, το λογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι η πρώτη πλευρά να κερδίσει σίγουρα κάτι που δεν είχε πριν και η δεύτερη πλευρά να χάσει σίγουρα κάτι που είχε πριν. Δεν θέλει μεγάλη σοφία για να το αντιληφθεί κανείς αυτό. Είναι πασίγνωστο ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν δικάζει μόνο με βάση τον νόμο, αλλά και με πολιτικά κριτήρια – και βέβαια η σύνθεσή του απεικονίζει πολιτικές ισορροπίες και συμφέροντα των ισχυρών Δυνάμεων. Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα πορεύεται στην εξωτερική πολιτική της με το ηλίθιο και ανιστόρητο δόγμα του “δεν διεκδικούμε τίποτα”, αλλά αυτό είναι σαν να αγωνίζεται μία ποδοσφαιρική ομάδα χωρίς να περνάει ποτέ τη σέντρα, παίζοντας μόνο άμυνα και ελπίζοντας στο 0-0. Το πιθανότερο είναι πως όχι μόνο θα χάσει στο τέλος, αλλά κινδυνεύει να φάει και αυτογκόλ.

Μια πολεμική αναμέτρηση όμως μεταξύ των δύο χωρών θα είχε καταστροφικές συνέπειες και για τις δύο χώρες οι οποίες είναι πιθανό να κήρυτταν χρεοκοπία με απροσδιόριστες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Αυτό ακριβώς που περιγράφετε ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να ήταν το μήνυμα που θα λάμβανε η Τουρκία από την Ελλάδα ΑΝ λειτουργούσε σωστά η ελληνική στρατιωτική αποτροπή – ότι δηλαδή δεν θα τη συμφέρει σε καμία περίπτωση να μας ζορίσει σε τέτοιο βαθμό που να πάμε σε πόλεμο. Ωστόσο η Τουρκία έχει καταλάβει πως η Ελλάδα ΔΕΝ είναι διατεθειμένη να μεταχειριστεί στρατιωτική βία για να τη σταματήσει, και γι’ αυτό προχωρά με θράσος σε όλο και χειρότερες προκλήσεις. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι η στρατιωτική αποτροπή μας έχει καταρρεύσει και είναι εντελώς αναξιόπιστη. Άρα η Τουρκία δεν φοβάται ότι μπορεί να συμβεί πολεμική εμπλοκή μαζί μας, και μας παίζει μονότερμα σύροντάς μας προοδευτικά εκεί που θέλει.

Η Ελλάδα χρειάζεται ισχυροποίηση των ενόπλων δυνάμεων για να έχει αποτρεπτική ισχύ όπως την έχει ήδη  αν λάβει κάποιος υπόψη πως η Τουρκία δεν προχώρησε σε γεωτρήσεις όπως έκανε με την Κύπρο.

Με κίνδυνο να φανώ κουραστικός, θα επαναλάβω για πολλοστή φορά ένα θεμελιώδες αξίωμα της στρατηγικής: δεν έχει απολύτως ΚΑΜΙΑ σημασία πόσα όπλα διαθέτεις, αν απουσιάζει η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ να τα χρησιμοποιήσεις. Μην νομίζετε πως αν η Ελλάδα αγοράσει 18 μαχητικά Rafale ή 4 καινούργιες φρεγάτες θα αλλάξει κάτι στην τουρκική επιθετικότητα. Εφόσον απουσιάζει διαχρονικά από πλευράς μας η πολιτική βούληση να ασκήσουμε στρατιωτική βία, έστω και εκφοβιστικά, δεν υφίσταται καμία ουσιαστική αποτρεπτική ισχύς εκ μέρους μας.

προσέξτε τα “κούφια” λόγια του Ερντογάν και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα

Κύριε Στούπα, είστε ένας δημοσιογράφος που ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ και την οικονομική ανάλυση. Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή ενδιαφέρεστε να επενδύσετε στις μετοχές μιας εταιρείας, τι θα κοιτάξετε απ’ αυτή; Αν είναι όμορφος ο ιδιοκτήτης της; Αν τα πηγαίνει καλά με τη γυναίκα του ή έχει ψυχολογικά προβλήματα; Αν έχει φίλους και αν τον χαιρετάει πολύς κόσμος όταν περπατάει στον δρόμο; Ή τι αποτελέσματα έχει τα τελευταία χρόνια το ταμείο της επιχείρησής του; Νομίζω ότι αυτό που θα σας ενδιαφέρει σχεδόν αποκλειστικά είναι το τελευταίο. Κοιτάξτε λοιπόν τι “ταμείο” έχει κάνει ο Ερντογάν στα χρόνια που κυβερνάει, και μην κοιτάτε τι απειλές εκστομίζει, τι τραμπουκισμούς κάνει, με ποιους τα έχει καλά και ποιοι τον αντιπαθούν.

Το “ταμείο” της ερντογανικής Τουρκίας λέει πως κατάφερε να βγει από το ΔΝΤ που είχε μπει στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ότι κατάφερε να εκτοξεύσει το ΑΕΠ της, ότι ανήκει στο κλαμπ των G20, ότι είναι μία από τις ελάχιστες χώρες παγκοσμίως που ναυπηγούν πολεμικά πλοία και κατασκευάζουν και εξελίσσουν δικά τους drones, ότι έχει πατήσει στρατιωτικό πόδι σε ένα σωρό γειτονικές αλλά και μακρινές χώρες, ότι βοήθησε το “αδελφό” κράτος του Αζερμπαϊτζάν να συντρίψει την Αρμενία και να πάρει εκδίκηση έπειτα από 26 χρόνια, και ότι έχει καταπατήσει ανενόχλητη τόσο την ελληνική υφαλοκρηπίδα όσο και την κυπριακή ΑΟΖ δίχως να υποστεί την παραμικρή ουσιαστική κύρωση από κανέναν. Επομένως, ασχέτως αν το “αφεντικό” της επιχείρησης Τουρκία είναι γραφικό ή φαντασμένο ή τραμπούκος, το “μαγαζί” αποτελεί εγγυημένα καλή επένδυση.

Αυτό ακριβώς λένε εμμέσως πλην σαφώς και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας όταν κωφεύουν στις δικές μας εκκλήσεις για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, και αντιθέτως της κάνουν πλάτες διότι έχουν οικονομικά και άλλα συμφέροντα μαζί της.

το δίλημμα “Χάρτης της Σεβίλλης” ή 12 μίλια στο Αιγαίο έχει εύκολη απάντηση. Το δίλημμα “Χάρτης της Σεβίλλης” ή “Συγκυριαρχία στο 50% του Αιγαίου” είναι πιο δύσκολο. “Καστελόριζο” με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα ή δημοψήφισμα για αυτοδιάθεση ενός τμήματος της Θράκης είναι ένα ακόμη πιο οδυνηρό  και  περίπλοκο δίλημμα.

Συχνά ξεχνάμε ότι ο χάρτης της σημερινής Ελλάδας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της δεν σχεδιάστηκε στην τύχη, ούτε μας χαρίστηκε από κανέναν. Είναι κυριολεκτικά πληρωμένος με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων ανά τους αιώνες. Για παράδειγμα, τα Δωδεκάνησα (μέσα στα οποία είναι και το Καστελόριζο) παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 από τους νικητές Συμμάχους ως ανταμοιβή για τους 600.000 νεκρούς που είχε η χώρα μας στον αγώνα της κατά του γερμανικού ναζισμού και του ιταλικού φασισμού στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – τον πόλεμο τον οποίο η γειτονική Τουρκία τον πέρασε ως “επιτήδειος ουδέτερος” εφοδιάζοντας με χρώμιο και νικέλιο την πολεμική βιομηχανία του Χίτλερ.

Αν οι Τούρκοι ήθελαν τόσο πολύ τα Δωδεκάνησα, ας πολεμούσαν στο πλευρό των Συμμάχων και ας υφίσταντο θυσίες ώστε να έχουν αξιώσεις σ’ αυτά. ΔΕΝ το έκαναν όμως. Και τώρα, 80 χρόνια αργότερα, θυμήθηκαν πως αδικούνται από τη γεωγραφική θέση του Καστελόριζου! Ε λοιπόν, σκοτιστήκαμε αν νομίζουν ότι αδικούνται. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επέλεξαν να το παίξουν ουδέτεροι και έχασαν. 

Γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να χαρίσει η Ελλάδα στην Τουρκία ένα μέρος της νόμιμης υφαλοκρηπίδας της; Γιατί δεν σκεφτόμαστε καθόλου μια πιο δίκαιη λύση; Θα μπορούσαμε π.χ. να πούμε στους Τούρκους, “ωραία, αφού νομίζετε πως αδικείστε από τη θέση του Καστελόριζου να συμφωνήσουμε να έχουμε 50-50 συνεκμετάλλευση οι δύο χώρες σε όποιο κοίτασμα υδρογονανθράκων βρεθεί στη συγκεκριμένη ΑΟΖ αυτού του νησιωτικού συμπλέγματος (που είναι έκτασης περίπου 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων), αλλά κι εσείς να δεχτείτε να μοιραστείτε μαζί μας 50-50 τα κοιτάσματα που πιθανώς να βρεθούν σε ίσης έκτασης δική σας θαλάσσια έκταση π.χ. στη Μαύρη Θάλασσα”.

Γιατί δεν προτείνει ποτέ κανείς μια τέτοια έντιμη και αξιοπρεπή συμφωνία; Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε η Ελλάδα μόνο να χάσει και η Τουρκία μόνο να κερδίσει;

Stirlitz

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube