Οι Τούρκοι δεν αφήνουν όρθια ούτε τα μνημεία των Αρμενίων

Ως αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής, η αρμενική εκκλησία Surp Toros στην Κιουτάχεια, γενέτειρα του Gomidas, του διάσημου μουσικολόγου και συνθέτη των Αρμενίων, είναι πλέον ένα με το χώμα.

Είναι μια διαδεδομένη πρακτική οι εκκλησίες, οι θρησκευτικοί και πολιτιστικοί χώροι λατρείας των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Ασσυρίων και των Εβραίων στην Τουρκία να προσφέρονται σε ιδιώτες και στη συνέχεια αφήνονται να κατεδαφιστούν.

Είναι συχνά το αποτέλεσμα μιας κρατικής πολιτικής. Το κράτος εμποδίζει τους ανθρώπους ή διάφορες οργανώσεις που προσπαθούν να συντηρήσουν ή να αναπαλαιώσουν τέτοια μνημεία, όμως το κράτος δεν το επιτρέπει, λέγοντας ότι “Αυτό το μέρος είναι εγγεγραμμένο στον πίνακα μνημείων, δεν μπορείτε να καρφώσετε ούτε ένα καρφί”.

Ταυτόχρονα, το κράτος έχει να λέει ότι εμείς το καταγράψαμε στον πίνακα των μνημείων και “το προστατεύουμε αλλά ο ιδιοκτήτης δεν το προστατεύει”.

Σε αυτήν την ιστορία, φυσικά, κανείς δεν ρωτά πώς ένα έργο που καταχωρίστηκε ως ιστορικό μνημείο ή είναι υπό προστασία ως πολιτιστική κληρονομιά προστέθηκε στο Συμβούλιο Μνημείων.

Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, η εκκλησία Surp Toros στην Κιουτάχεια, τη γενέτειρα του Gomidas, του διάσημου μουσικολόγου και συνθέτη των Αρμενίων, είναι πλέον ένα με τη γη, ισοπεδώθηκε.

Η προσπάθεια της Αρμενικής κοινότητας έγινε το 2015 για την αποκατάσταση του κτηρίου της εκκλησίας, το οποίο μάθαμε πριν από χρόνια ότι το χρησιμοποιούσαν ως αίθουσα γάμου. Δεν το επέτρεψε το κράτος.

Είπαν «τουλάχιστον να γίνει ένα πολιτιστικό κέντρο».

Και πάλι δεν έγινε.

Τελικά τα δυσάρεστα νέα μας ήλθαν από έναν φίλο της Κιουτάχειας.

Δεν είναι ακόμη γνωστό ποιες διαδικασίες ακολουθήθηκαν, αλλά οι απαραίτητες άδειες από τον ιδιοκτήτη ελήφθησαν από τον δήμο και η εκκλησία κατεδαφίστηκε.

Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δεις, εκτός από την πόρτα και τους τοίχους.

Το σημάδια από το πέταλο του αλόγου του Surp Toros

Ο Arşag Alboyacıyan λέει στο βιβλίο του ότι η εκκλησία Surp Toros μπορεί να έχει χτιστεί κατά την εποχή του Σουλτάνου Μουράτ. Παρόλο που η εκκλησία κάηκε κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων των Celali το 1603, ξαναχτίστηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Alboyacıyan έγραψε ότι η εκκλησία δεν είχε άλλα χαρακτηριστικά, εκτός από το σημάδι πάνω στο βράχο, το οποίο πιστεύεται ότι είναι το σημάδι της οπλής του αλόγου του Surp Toros, και σημείωσε ότι “οι Τουρκάλες καθόντουσαν πάνω σ” αυτήν πέτρα και θα έλεγαν τους παπάδες να τους διαβάζουν ευχές από τα ιερά βιβλία, για να θεραπευθούν”.

Πηγή: artigercek