Ανδρούλα Γκιούρωφ

Δεν είναι η κόπωση. Ούτε και η απογοήτευση, επειδή έχουν περάσει 46 χρόνια από την τουρκική εισβολή και δεν έγινε κατορθωτό να επιτευχθεί λύση στο Κυπριακό. Η πολιτική κατευνασμού είναι ένα κράμα επικίνδυνων ιδεοληψιών, που ξεκινούν και απολήγουν στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Μια πολιτική, η οποία δεν είναι αυτόφωτη. Υποβάλλεται από ξένους, που ρίχνουν τη σπορά του κακού βρίσκοντας εύπορο έδαφος σε καιροσκόπους, μωροφιλόδοξους και συμφεροντολόγους.

Ξεκινά πρώτα σαν αφήγημα και μετά με ταχύρυθμα «σεμινάρια» ενδοτισμού εν είδει καλοπροαίρετων υποδείξεων για «το καλό μας», όπως λένε, κορυφώνεται σε πιέσεις τού τύπου «είναι η τελευταία σας ευκαιρία». Ή το συνεχές τροπάριον του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ πως «η Τουρκία είναι η δεύτερη μεγάλη δύναμη στη συμμαχία και θα πρέπει να παραμείνει στη Δύση».

Στη μακρά πορεία της η Κύπρος ανέθρεψε πολλά τέτοια υποκείμενα, όμως η ιστορία τα ξέρασε ως ξένο σώμα.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις της μοιρασμένης Κύπρου δεν είχαν το ανάστημα να αντισταθούν όσο έπρεπε. Βολοδέρνονταν μεταξύ Δύσης και ΗΠΑ χωρίς να τολμήσουν να κάνουν τέτοιες συμφωνίες που θα οδηγούσαν σε δύσκολη θέση την Τουρκία και θα την στρίμωχναν πολιτικά, νομικά και οικονομικά.

Από τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου Μακαρίου – Ντενκτάς και Κυπριανού – Ντενκτάς (1977-1978), η Κύπρος δέχθηκε πολλά κτυπήματα και μαχαιριές. Και από τους… αππέξω και από τους… αππέσσω. Οι εξελίξεις των τελευταίων 30 χρόνων κατέληγαν σε βάρος της ελληνοκυπριακής πλευράς και υπέρ της Τουρκίας, που είχε όλα τα άδικα σε βάρος της. Έλεγαν πως η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα λειτουργήσει ως καταλύτης για το Κυπριακό και διέλυσαν την οικονομία μας με το κούρεμα και τα μνημόνια. Τώρα, αντί να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία, τις ασκούν πάνω μας επιχειρώντας να μετατρέψουν την Κυπριακή Δημοκρατία από κράτος σε κοινότητα.

Η προσπάθεια να φανούμε αρεστοί στους ξένους και στον χειραγωγούμενο από τις ΗΠΑ, ΟΗΕ, αποδεχόμενοι τα όσα μας υπαγορεύουν για να συνομιλήσουμε με την Τουρκία, την ώρα που κορυφώνει τις έκνομες ενέργειές της και με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ζητά περισσότερες υποχωρήσεις, οδηγεί μόνο σε μια ταπεινωτική ήττα, με κίνδυνο τον αφανισμό του ελληνοκυπριακού στοιχείου.

Ο κατευνασμός του εχθρού ιστορικά οδηγεί σε νέες υποχωρήσεις, εκχωρώντας όλο και περισσότερα τμήματα του ζωτικού χώρου μιας χώρας, που αγωνίζεται για επιβίωση.

Εγείρεται ευλόγως το ερώτημα τι στα κομμάτια πηγαίνει η Κύπρος στην άτυπη πενταμερή, εφόσον το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο; Δεν θα υπενθυμίσουμε στον κ. Γκουτέρες τα ψηφίσματα του διεθνούς Οργανισμού του οποίου προΐσταται;

Και πώς μπορεί μια χώρα, η οποία είναι μέλος του ΟΗΕ, εγγεγραμμένη στα κατάστιχά του ως Κυπριακή Δημοκρατία, και της Ε.Ε., να μην αναγνωρίζει ως Πρόεδρο του κράτους τον νόμιμα εκλελεγμένο από τον λαό και αποχαρακτηρίζεται ως ηγέτης κοινότητας;

Ενδοτισμός με τα γάντια του νεορεαλισμού

Η Τουρκία δεν είναι μόνο ολόκληρη την Κύπρο που διεκδικεί. Σε κάθε πέτρα ιμπεριαλιστικής ανομίας και αυθαιρεσίας βρίσκεται από κάτω. Από τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τη Θράκη, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, την Αφρική, την Ευρασία μέχρι τον Καύκασο, επιχειρεί να καταστεί ο κυρίαρχος παίκτης εγκαθιδρύοντας σύγχρονα χαλιφάτα.

Εσχάτως γίνεται λόγος για νέες, επείγουσες αναθεωρήσεις. Για έναν νέο ρεαλισμό, που ξεπερνά τα όρια του κατευνασμού και αγγίζει τα όρια της προδοσίας. Ο ενδοτισμός με τα γάντια του νεορεαλισμού θυμίζει τον δολοφόνο που καλύπτει τα αποτυπώματά του προτού διαπράξει ένα έγκλημα. Αλλά να ξέρουν οι μαντατοφόροι. Οποιασδήποτε μορφής νέες υποχωρήσεις προς την Τουρκία, μόνον έγκλημα μπορούν να χαρακτηριστούν και μια νέα εσχάτη προδοσία.

Οι πρόσφυγες δεν είναι πραμάτεια

Η απροκάλυπτα έμμεση αποδοχή των τουρκικών θέσεων και η παρουσίαση των προσφύγων ως να είναι μια άψυχη πραμάτεια στο α λα-ούνε α λα-τρε του ανατολίτικου παζαριού από μια ομάδα προθύμων να κλείσουν όπως-όπως το Κυπριακό, δεν προκαλεί πλέον ερωτηματικά. Δίνει ποικίλες ερμηνείες για τον βίο και την πολιτεία πολιτικών και παραγόντων που βιάζονται να πάρουν το χρίσμα του ευνοούμενου των ξένων για τις «καλές τους υπηρεσίες».

Και συ Ελλάς…

Η Ελλάδα σπεύδει να συμμετάσχει στις διερευνητικές με την Τουρκία συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών και η Άγκυρα, προτού καν ξεκινήσει ο διάλογος, άρχισε να επιρρίπτει ευθύνες στην Αθήνα ότι φταίει για την αποτυχία των προηγούμενων συζητήσεων. Αλλά και η Ελλάς, όσο και αν πληγώνει τον κάθε πατριώτη, κατήντησε η καλτσοδέτα των ΗΠΑ. Με την πρώην αριστερή κυβέρνηση του Τσίπρα και του νυν δεξιού Μητσοτάκη ακολουθεί την πολιτική κατευνασμού, ενδίδοντας όλο και περισσότερο στις υποδείξεις των Αμερικανών και του κάθε τουρκόφιλου αξιωματούχου της Ε.Ε. όπως του κυρίου Ζοζέπ Μπορέλ και της Άγκελα Μέρκελ, η οποία κρατεί ακόμα σαν ανεκτίμητο φυλακτό το χρυσό καθρεφτάκι, δώρο του Ερντογάν.

Η υποτέλεια, ο ενδοτισμός και προσπάθειες κατευνασμού οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μοιραίο τέλος και ταπεινωτικές ήττες.

Όσοι επιστράτευσαν τον κατευνασμό ως λύση για τη σωτηρία τους, βρήκαν τραγικό τέλος. Ηγέτες, λαοί και έθνη.

Η σύγχρονη ιστορία έχει να επιδείξει μύρια τόσα παραδείγματα ηγετών, που δεν στάθηκαν στο ύψος τους και ακολούθησαν την πορεία του ενδοτισμού ως σωτηρία. Ο τελευταίος ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, πριν αφεθεί να πεθάνει αβοήθητος σε ένα κελί στη Χάγη, υπέγραψε τη συνθήκη του Ντέιτον, που μετέτρεψε τη Βοσνία στο πρώτο επίσημο προτεκτοράτο της Δύσης μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να ακολουθήσει η διχοτόμηση της Σερβίας με τη δημιουργία του Κοσόβου, ενός ακόμα υποτελούς κράτους στη Δύση. Ο Καντάφι τα τελευταία χρόνια πριν αφεθεί να λιντσαριστεί, πλήρωνε όποια αποζημίωση τού ζητούσαν οι Δυτικοί, υπέγραφε όποια συμφωνία τού έβαζαν μπροστά του και εκλιπαρούσε τη φιλία τους. Ο Σαντάμ Χουσεΐν, προτού οδηγηθεί στο ικρίωμα, για πολλά χρόνια αποδεχόταν κάθε ταπεινωτικό έλεγχο, κάθε εξευτελισμό από τους Δυτικούς, εκλιπαρούσε για διαπραγματεύσεις προκειμένου να παραμείνει στον θρόνο του με κάθε τίμημα.

Μόνον οι καμπάνες δεν ήχησαν

Η ανάληψη των καθηκόντων του νέου Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν γέννησε ελπίδες, επειδή, όπως λένε οι πολιτικά αναλφάβητοι, είναι γνώστης του Κυπριακού και φίλος του Προέδρου Αναστασιάδη και θα αντιμετωπίσει θετικά το πρόβλημά μας. Άλλες ψευδαισθήσεις και ευσεβοποθισμοί στο υφαντό της Πηνελόπης.

Ευτυχώς οι καμπάνες δεν ήχησαν για να πανηγυρίσουμε την εκλογή ενός ακόμα ιμπεριαλιστή μιας χώρας με πολλές πληγές, ελλείμματα δημοκρατίας και εγκλήματα σε όλη την υφήλιο.

Οι ΗΠΑ θα προωθήσουν τα συμφέροντά τους και εμείς ας τρέξουμε τα δικά μας, αναζητώντας περισσότερους συμμάχους προτού τους χάσουμε εντελώς με τις δουλικές παραχωρήσεις μας προς τους Δυτικούς. Ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, οι οποίες εφευρίσκουν τρόπους μεθοδεύοντας ύπουλα την απομάκρυνση της Κύπρου από παραδοσιακούς φίλους που στάθηκαν στο πλευρό του κυπριακού λαού όταν οι τραγωδίες σάρωναν τον τόπο. Μέχρι και ωμές επεμβάσεις στα εσωτερικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας έκαναν προκειμένου η Κύπρος να χάσει κάθε στήριγμα.

Πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη ο Πρόεδρος, συνοδευόμενος από τους κομματικούς αρχηγούς, σε μια Βαβέλ διαφωνιών, ας θέσει πάνω απ’ όλα την Κύπρο. Να μη σφραγίσουν με τη συναίνεσή τους τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι το τελευταίο οχυρό που μας απέμεινε.

Τι είναι 46 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα (παραφράζοντας τα λόγια του Ρωσο-Κιργιζιανού συγγραφέα Τζινγκίζ Αϊτμάτωφ από το βιβλίο του «Μια μέρα ένας αιώνας»). Πόσο κράτησαν αυτοκρατορίες και κατακτητές πάνω σε τούτο το πανάρχαιο νησί αλλά δεν κατάφεραν να αλλαξοπιστήσουν τους κατοίκους του. Γενεές γενεών άφησαν βαθιές ρίζες και δεν λύγισαν ούτε στο πέρασμα των ξένων, ούτε των εκάστοτε προθύμων να ενδίδουν.

Σημερινή