Είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που μας λερώνει, κάτι δυσβάστακτο που μας είναι αδύνατο να το ξεφορτωθούμε

Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 70, κάποιοι συζητούσαμε το πώς και αν και που θα συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Στην Ελλάδα, την Ευρώπη ή μήπως στην Αμερική; Στη Γαλλία, την Μ. Βρετανία ή μήπως στη Δυτική Γερμανία; Την ίδια στιγμή ως νέοι και ένθερμοι κομμουνιστές θρηνούσαμε τα βράδια στις ταβέρνες για τη μεγάλη ήττα του εμφυλίου και όταν μερακλώναμε, ανάμεσα σε ρετσίνα και κολοκυθάκι τηγανητό, πιάναμε τα αντάρτικα να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Κανείς μας δεν αναρωτιόταν πόσο άπιαστο όνειρο θα ήταν για μας  η Νέα Υόρκη, το Παρίσι ή το Λονδίνο αν βρισκόμασταν στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Αν δηλαδή είχε νικήσει το ΚΚΕ, αν οι επάρατοι ξένοι δεν έβαζαν πλάτη και βέτο να μείνει η Ελλάδα στον ελεύθερο κόσμο. Ή αν ο Στάλιν επέμενε να μας πάρει μαζί του.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα όταν διάβασα τη συνέντευξη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο περιοδικό Monocle. «Η ιστορία της Ελλάδας ήταν πάντα ιστορία θριάμβων τους οποίους ακολούθησαν καταστροφές. Αλλά η διαδρομή ήταν πάντα η σωστή. Ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας όταν κληθήκαμε να κάνουμε μεγάλες επιλογές». Όλα σωστά. Υποθέτω ότι εννοεί την έκβαση του εμφυλίου όταν η Ελλάδα είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει Αλβανία, την ένταξη στην ΕΟΚ, που πολλοί τη θεωρούσαν  στο «ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ», την μετάβαση στον στενό πυρήνα του ευρώ «των μισητών μονοπωλίων» και βέβαια την παραμονή σε αυτό, όταν το 2015 φτάσαμε μια ανάσα από την έξοδο και την καταστροφή. Εδώ πρέπει να «ευχαριστήσουμε» τους προηγούμενουςπου δεν τόλμησαν να μας στείλουν στα αζήτητα της Ιστορίας, ενώ στο Σύνταγμα ο «λαός» ήταν έτοιμος να πανηγυρίσει την πανωλεθρία της χώρας του. Ο φόβος φύλαξε τα έρημα.

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται διότι η ισορροπία  θα είναι πάντοτε ασταθής και η πορεία επισφαλής. Δεν είναι η Τουρκία, δεν είναι το μεταναστευτικό, δεν είναι η πανδημία που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα με σχετική επιτυχία και μπράβο μας. Δεν είναι καν η οικονομική ύφεση που θα ακολουθήσει το τέλος της υγειονομικής κρίσης. Όλα αυτά μπορούμε να τα παλέψουμε ειδικά μέσα από το περιβάλλον της ΕΕ. Είναι κάτι πιο βαθύ αυτό που μας λερώνει, κάτι δυσβάστακτο που μας είναι αδύνατο να το ξεφορτωθούμε. Είναι ο βαθύς εσωτερικός μας διχασμός και αναζητείται η πολιτική και πνευματική ηγεσία που θα τον γεφυρώσει. Υπάρχει εσωτερική αιχμή που πασχίζει να αποδείξει ότι πράγματι η Ελλάδα είναι μια χώρα παραδόξως νεωτερική.Και πρέπει να πάψει να είναι. Που την τραβάει απ’ το μανίκι. Που θεωρεί την ακινησία δείγμα προόδου.  Που βάζει καθημερινά εμπόδια σε κάθε αλλαγή.

Αλλά για ποια πνευματική ηγεσία μιλάμε; Η σύνοδος των πρυτάνεων ανησυχεί για τη βιωσιμότητα πανεπιστημιακών τμημάτων της περιφέρειας μιας και θα λείψουν από τη νέα χρονιά οι «επιτυχόντες» του 01 έως 06 στα 20. Διότι η ίδρυση τους από προηγούμενες κυβερνήσεις και δη την τελευταία έγινε για πολύ σοβαρούς αναπτυξιακούς λόγους. Τη βιωσιμότητα του σουβλατζίδικου και της καφετέριας.

Και βέβαια η χρηματοδότηση πρέπει να αποσυνδεθεί από τον αριθμό των φοιτητών διότι ακόμα και αν δεν βρίσκονται πολλοί υποψήφιοι να προτιμήσουν το τμήμα,οι φορολογούμενοι πρέπει να το χρηματοδοτούν αδρά για να έχουν μια καλοπληρωμένη δουλειά οι δάσκαλοι χωρίς μαθητές. Και ενώ τους πρυτάνεις δεν τους ενοχλεί το 02/20 του «επιτυχόντα» θέλουν να έχουν λόγο για το περιεχόμενο των εξεταζόμενων μαθημάτων μην και οι πρωτοετείς δεν ξέρουν διαφορικές εξισώσεις ή το φαινόμενο της περίθλασης του φωτός. Προφανώς και δεν θέλουν τη διαγραφή των αιώνιων αφού η χρηματοδότηση είναι συνάρτηση του αριθμού όλων των φοιτητών ενεργών και ξεχασμένων.

Και βέβαια το πειθαρχικό κανονιστικό πλαίσιο είναι θέμα εσωτερικό και θα το εφαρμόσουν όπως το κάνουν εδώ και τόσα χρόνια. Δηλαδή καθόλου. Και βέβαια οι Ομάδες Φύλαξης να δίνουν αναφορά στην πρυτανεία αλλά να πληρώνονται από τους πολίτες. Αν νομίζετε ότι γλυτώσαμε από το σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων κάνετε λάθος. Ιδού το αυτοδιοίκητο με τα λεφτά των άλλων.

Για τη συνέχεια AthensVoice