Σε αυτήν την εσχατιά της Ευρώπης υπάρχουν ακόμα ιδιωτικοί και δημόσιοι χώροι βίαια κατειλημμένοι από «συλλογικότητες»

Και ξαφνικά βροχή μεταρρυθμίσεων σε σχολεία και πανεπιστήμια. Μια αντεπίθεση του υπουργείου παιδείας, μια  ευχάριστη βροχή στο άνυδρο τοπίο της εκπαίδευσης. Ίσως μια διάθεση να κλείσουν τα απογοητευμένα στόματα, μια προσπάθεια να βγούμε ενισχυμένοι στην μετά Covid εποχή, ένα στοίχημα που μέχρι χτες δεν παίχτηκε στα σοβαρά, μια δήλωση ότι η κυβέρνηση δεν  επαναπαύεται στις δάφνες της κατάργησης του «ασύλου της ανομίας». Ίσως η ανέλπιστη επιτυχία της τηλεκπαίδευσης να δημιούργησε την κατάλληλη διαφορά δυναμικού για να τρέξουν τα ηλεκτρόνια των αλλαγών. Ας φορτιστούμε λοιπόν δημιουργικά.

Μόλις χτες η ελληνική αστυνομία απελευθέρωσε έναν ολόκληρο όροφο της πανεπιστημιακής λέσχης στα Ηλύσια. Μετά από ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης ΝΔ και κατάργησης του «ασύλου» δεν το λες και επιτυχία. Ένας όροφος που προορίζονταν για τη φιλοξενία ξένων καθηγητών και φοιτητών που πραγματοποιούν εκπαιδευτική επίσκεψηστη χώρα μας, είχε μετατραπεί σε «κινηματικός χώρος» όπου άγνωστοι και όχι φοιτητές επιδίδονταν σε διάφορες παράνομες δραστηριότητες. Σε αυτήν την εσχατιά της Ευρώπης υπάρχουν ακόμα ιδιωτικοί και δημόσιοι χώροι βίαια κατειλημμένοι από «συλλογικότητες».  Και όταν απελευθερώνονται πανηγυρίζουμε. Αν η Ν. Κεραμέως καταφέρει να απαλλάξει διά παντός το ελληνικό πανεπιστήμιο από εστίες βίας και παρανομίας που ευδοκιμούν εντός του, θα έχει κάνει τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση όλων των εποχών στην ελληνική εκπαίδευση. Δυστυχώς εδώ έχουμε φτάσει κυνηγώντας απλώς το αυτονόητο.

Η πανεπιστημιακή βία μπορεί να απολαμβάνει της ανοχής της πανεπιστημιακής κοινότητας και της ρητής ή  υπόρρητης στήριξης της Αριστεράς, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να ολιγωρεί η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Είναι αστείο ότι ακόμα και σήμερα η βία συσχετίζεται με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών ή το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Σε μια δημοκρατία η διακίνηση ιδεών γίνεται ελεύθερα από τα κουρεία μέχρι τα πανεπιστήμια. Σε μια δικτατορία πάλι όχι.

Αυτό που απαγορεύεται είναι να πουλάς ναρκωτικά, να καταστρέφεις τους εκπαιδευτικούς χώρους επειδή σε ενοχλεί η κρατική εξουσία, να δέρνεις τον άλλο για να επιβάλεις τις «ιδέες» σου ή να χτίζεις την πόρτα του γραφείου του πρύτανη επειδή διαφωνείς με τις απόψεις ή τις αποφάσεις του. Και η πολιτεία έχει καθήκον όχι απλά να συλλαμβάνει όποιον παρανομεί αλλά κυρίως να αποτρέπει.

Οι πανεπιστημιακές αρχές στο θέμα της αποτροπής απέτυχαν παταγωδώς, όχι δηλαδή πως προσπάθησαν κιόλας. Αν ήθελαν μέσα σ’ αυτά τα 40 χρόνια θα είχαν τελειώσει με τη βία. Δεν είναι λίγο υποκριτικό να ζητούν τώρα, τον έλεγχο του σώματος φύλαξης; Ποιος να τις εμπιστευτεί; Δεν ξέρω αν η «Ειδική Ομάδα Προστασίας» της ΕΛΑΣ θα καταφέρει να περιορίσει τη βία ή αν η παρουσία της και μόνο θα λειτουργήσει ως κόκκινο πανί. Μπορώ να υποθέσω ότι πολλοί ήδη οραματίζονται ακραίες καταστάσεις εντός των ΑΕΙ, όπως και πολλοί είναι έτοιμοι να καταγγείλουν το μέτρο με την πρώτη σύρραξη.

Και γι αυτό οι νομοθέτες πρέπει να είναι έτοιμοι, να στηρίξουν την επιλογή τους μέχρι τέλους. Να σημειώσω ότι η σύρραξη σε κλειστό χώρο μπορεί να έχει απρόβλεπτα θύματα. Ίσως στην κυβέρνηση να μην φαντάζονται «το πανηγύρι» που θα ακολουθήσει. Αστυνομία στα ΑΕΙ; Τα ύστερα του κόσμου. Αν η εφαρμογή του μέτρου προχωρήσει χαλαρά θα μιλάμε για μια άλλη Ελλάδα. Ίδωμεν.

Για τη συνέχεια AthensVoice