Γράφει ο Βασίλειος Λ. Κωνσταντινόπουλος

Καθηγητής Πανεπιστημίου

  Οι αδιαμφισβήτητες επιτυχίες του σουλτάνου στην Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες ενισχύονται από την ανοχή των ΗΠΑ, τη λυκοφιλία της Ρωσίας και την αδιαφορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι λάθος να θεωρηθούν περιστασιακό επίτευγμα συγκυριών, αλλά προδήλως ανήκουν σε ένα στρατηγικό σχέδιο μελετημένο τέλεια στις λεπτομέρειές του, το οποίο εδράζεται στην αμυντική ισχύ, τη διεκδικούμενη θρησκευτική ηγεμονία του μουσουλμανικού κόσμου και την προσπάθεια μετατροπής της Τουρκίας σε πυρηνική δύναμη.

Ο θρασύτατος νεοοθωμανικός ιμπεριαλισμός, τροφοδοτούμενος από την επί 46 χρόνια αδράνεια του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών στην εισβολή και κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου, από την ουσιαστική αδυναμία Κύπρου και Ελλάδος να απαγορεύσουν ferro et igni την καταπάτηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων από τις τουρκικές έρευνες, από την ανοχή της εισβολής στο Ιντλίμπ και της εκδίωξης των Κούρδων, από την παράνομη αποστολή δυνάμεων στη Λιβύη, από την έμμεση επέμβαση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και τη νέα τοπική γενοκτονία των Αρμενίων, δεν πρέπει να αφήνει αμφιβολία ότι θα συνεχίσει την επιθετική του πορεία στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν δεν αντιμετωπισθεί από την Ελλάδα δυναμικά, θα προχωρήσει στην Κρήτη, το Αιγαίο και τη Θράκη, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του βαθέος τουρκικού κράτους.

  Είναι λάθος επίσης να πιστεύεται ότι οι εξωτερικοί αυτοί προσανατολισμοί της Τουρκίας σχετίζονται μόνο με τους νεοοθωμανούς και όχι με τους κεμαλιστές ή άλλες δήθεν δημοκρατικές δυνάμεις, γιατί η εθνική στρατηγική της Τουρκίας είναι μακράς πνοής και αποδεκτή από όλες τις πολιτικές αποχρώσεις της χώρας. Όπου προβάλλεται μια δήθεν συγκαταβατική τουρκική άποψη σε αντίστιξη προς μια σκληρή ακολουθητέα διεκδικητική πολιτική, αυτό υπαγορεύεται από λόγους διπλωματικής τακτικής.

Στην ουσία δηλαδή πρόκειται για την τακτική που ακολουθούν στις ανακρίσεις. Δεν υπάρχει καλός και κακός ανακριτής, αλλά και οι δυο υπηρετούν τους στόχους της ανάκρισης. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι ο σοσιαλιστής Ετσεβίτ ήταν αυτός που διέταξε την εισβολή στην Κύπρο. Έχει άλλωστε αποδειχθεί στις διεθνείς σχέσεις, ότι ο ισχυρός επιβάλλει πάντα τις θελήσεις του, χωρίς να εμποδίζεται από τις φραστικές καταδίκες των υπερεθνικών οργανισμών, ενώ αντίθετα ο αδύναμος υποκύπτει.

  Συνειδητοποιώντας λοιπόν, η Ελλάδα και η Κύπρος, ότι έχουν απέναντί τους έναν ισχυρό στρατιωτικά και αποφασισμένο διπλωματικά εχθρό, ο οποίος τις έχει συμπεριλάβει στο στρατηγικό του βεληνεκές, έναν εχθρό, ο οποίος επιτυγχάνει πάντα τους στόχους του, αδέσμευτος από τις επιταγές του διεθνούς δικαίου και ανεπηρέαστος από τις ενδεχόμενες αντιδράσεις, αφού γνωρίζει ότι καμία δύναμη πλην της ενδιαφερομένης δεν πρόκειται να τον αντιμετωπίσει, απαιτείται ένας μακρόπνοος και δυναμικός στρατηγικός σχεδιασμός, για να μην υποστούμε τις συνέπειες της αβελτερίας μας. Ο σχεδιασμός αυτός πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής:

• Κατεπείγουσα ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων σε υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, όπως ήδη έχει καταγραφεί με το αίτημα προμήθειας Rafale, πρόθεση αγοράς F-35 και φρεγατών κ.τ.λ. για απόκτηση αεροπορικής υπεροχής και υπεροπλίας.
• Αποτελεσματική θωράκιση με αεροναυτικές δυνάμεις του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με κοινές, ελληνικές και κυπριακές, αμυντικές προσπάθειες.
• Ενδυνάμωση συμμαχικών σχέσεων με στρατηγική συμφωνία στον ευρωπαϊκό χώρο, κυρίως με τη Γαλλία, αλλά και με την Αυστρία, δύο ευρωπαϊκές χώρες που έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της νεοοθωμανικής απειλής και που είναι πρόθυμες, ιδίως η πρώτη να ασκήσει έναν σοβαρό ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή. Στον αντίποδά τους η Γερμανία, λόγω μακρόχρονων πολιτικών και εμπορικών σχέσεων, είναι σταθερά προσανατολισμένη στην υποστήριξη της Τουρκίας, στην οποία άλλωστε δραστηριοποιούνται 2500 γερμανικές επιχειρήσεις με ετήσιο τζίρο 40 δισ. Ευρώ περίπου ετησίως.
• Προώθηση των συμμαχιών μας με ορισμένα αραβικά κράτη, όπως ήδη γίνεται με μεγάλη επιτυχία (Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) με ρήτρες αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής και παραχώρησης πλεονάζοντος πολεμικού υλικού.
• Ισχυροποίηση της αμυντικής βιομηχανίας και στροφή της προς σύγχρονα οπλικά συστήματα, ικανά να καλύπτουν τις αμυντικές ανάγκες της χώρας με συμπαραγωγές ή και αυτόνομες παραγωγές (π.χ. ΛΕΩΝΙΔΑΣ, ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ, ΑΡΤΕΜΙΣ, φρεγάτες και υποβρύχια κ.ά.) και να αντιμετωπίζουν σύγχρονες απειλές (drones, ηλεκτρονικό πόλεμο), εξασφαλίζοντας έτσι και την απορρόφηση εργατικού δυναμικού και την απασχόληση των επιστημόνων μας και την τόνωση των εξαγωγών.
• Εκπόνηση ενός σοβαρού σχεδίου ενός προληπτικού κτυπήματος (preemptive strike), επιτρεπτού κατά το πνεύμα του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων της γείτονος, υπό την προϋπόθεση βέβαια της αεροπορικής υπεροχής και της αμυντικής επάρκειας.
• Συγκρότηση ενός ταμείου εθνικής άμυνας για τη συγκέντρωση των απαραίτητων οικονομικών πόρων των αναγκαιούντων στη μείζονα αυτή αμυντική προσπάθεια της χώρας.
• Αναμόρφωση της διδακτέας ύλης των εγκύκλιων σπουδών για την ορθή διδασκαλία του πολιτισμού και της ιστορίας μας μέσα στο πλαίσιο των φιλειρηνικών και ανθρωπιστικών στόχων της παιδείας μας.