Κάτι περισσότερο από αναμενόμενη ήταν η απόφαση της Ε.Ε σχετικά με την επιβολή κυρώσεων στη Τουρκία. Φυσικά δεν προκαλεί σε κανέναν έκπληξη η γνωστή διπλωματία και ουδετερότητα που έχει ακολουθήσει  πολλάκις η Ε.Ε. Το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής κάθε άλλο παρά θορύβησε τη τουρκική προκλητικότητα. Αντιθέτως ως ένα βαθμό το ηθικό του Ερντογάν αναπτερώθηκε όντας ο ίδιος  σε θέση να υψώσει για ακόμη μία φορά το ανάστημά του απέναντι σε όλους, στοχεύοντας ακόμη περισσότερο  στην επίτευξη των στόχων του. Κατά τη γνώμη μου τέτοιου είδους τακτικές δικαιώνουν τη τουρκική πρακτική επιτρέποντας στον πρόεδρο της χώρας να κάνει λόγο για άδικες “αξιώσεις, παροχή  δικαιωμάτων στη Τουρκία, διεκδικήσεις στο Αιγαίο κ.ά.”. 

Σύμφωνα με τον Ερντογάν η Τουρκία είναι σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ. Με τη πολιτική του αυτή κρούει τον κώδωνα στην Ε.Ε και φυσικά στην  ίδια την Αμερική προσπαθώντας να κατευθύνει την έκβαση του αποτελέσματος. Και ερωτώ αγαπητοί αναγνώστες: Σε ποια θέση βρίσκεται η Ελλάδα σε όλο αυτό το εγχείρημα;

Αυτή η στάση της Ε.Ε και η θέση της χώρας μας θα μπορούσε να συσχετιστεί με το ταξίδι του Οδυσσέα και την επιστροφή του στην Ιθάκη. Το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι δηλαδή η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η εφαρμογή των νόμων μέσα από το διεθνές δίκαιο, η προάσπιση των συμφερόντων των ίδιων των κρατών-μελών της, αποτελούν το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Η χώρα μας από την άλλη παραμένει ως πιστή Πηνελόπη στην πορεία που χάραξε η ίδια η Ε.Ε. Σε όλο λοιπόν αυτό το ταξίδι που τελειωμό δεν έχει παρουσιάζεται η Τουρκία ως ένας εκ των μνηστήρων που την πολιορκεί. Η Ε.Ε με τη στάση της αυτή  μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο ασκός του Αιόλου με τους ανέμους που κάθε άλλο παρά ευνοϊκοί αποδεικνύονται , αμφισβητώντας τον ίδιο της τον εαυτό.  Και σε αυτό το σημείο αναμένουμε τον πολυπόθητο Οδυσσέα, δηλ. τις Ηνωμένες Πολιτείες να μας λυτρώσουν από την εκμετάλλευση των μνηστήρων.

Ο Ερντογάν ανήλθε στην εξουσία μέσα από τη δυσμενή οικονομική κατάσταση το 2001. Η μέχρι πρότινος πορεία του και η συνεργασία του με τον πρώην πρόεδρο της Αμερικής, έχουν φανεί σχετικά αντάξιες των προσδοκιών του. Μέλη της τουρκικής κυβέρνησης διαμηνύουν πως η Τουρκία δεν είναι χώρα που ανήκει στον άξονα Δύσης ή Ανατολής αλλά λειτουργεί για το συμφέρον του λαού και του κράτους. Ωστόσο δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ θα διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο τόσο στην εξωτερική όσο και στην αμυντική πολιτική της χώρας.

O πηγαιμός προς την Ιθάκη λοιπόν σίγουρα θα αποδειχθεί πολύ πολύ μακρύς. Θα καταφέρει η επιστροφή του Οδυσσέα να δώσει στην Πηνελόπη τη θέση που της ανήκει στο παλάτι ή οι μνηστήρες θα καταφέρουν να επικρατήσουν επιβάλλοντας τη δική τους πολιτική διπλωματία;

• Μαρία Παπαδοπούλου