Τούρκοι στρατιώτες στον Πενταδάκτυλο τον Ιούλιο του 1974. Φωτογραφία αρχείο τουρκικού στρατού

Αυτοί που λένε μας έκαναν και εκείνοι

Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Όποτε γράψω για τον πόνο των Ελληνοκυπρίων θυμάτων πολέμου, πάντα βρίσκομαι αντιμέτωπος με τα ίδια σχόλια μέσα στην κοινότητά μας. Έτσι έγινε και μετά από τα τελευταία άρθρα που έγραψα για τους βιασμούς. Αρχίζουν οι ίδιες κραυγές: «Μήπως δεν μας έκαναν και εκείνοι; Γράψτε το και αυτό. Γιατί γράφετε μόνο εκείνα που έκαναν οι Τούρκοι;».

Σάμπως και αυτά δεν τα έγραψα ποτέ. Και σάμπως και γράφω για να αμαυρώσω μόνο τους Τούρκους. Αυτοί είναι άτομα που θεωρώ τα πλέον κακόβουλα και νομίζω πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Που κοιτάζουν την ανθρώπινη τραγωδία μέσα από ρατσιστικό φακό. Που ξεχωρίζουν τα θύματα πολέμου σε Τούρκους και Έλληνες.

Γίνεται να μην τα έχω γράψει ποτέ; Αν δεν τα διάβασαν, αν δεν ξέρουν, τι να κάνω. Να καθίσω να απαντήσω ένα προς ένα στα σχόλια που γράφονται κάτω από τα άρθρα μου; Μήπως έχω τόσο πολύ χρόνο; Έγραψα πολλές φορές για τα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανδαλάρη. Μάλιστα, έγραψα και ότι δεν πρέπει καν να παρακαθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενόσω δεν γίνεται επισήμως αποδεχτό εκ μέρους της κυβέρνησης στον νότο αυτό το έγκλημα το οποίο ακόμα απορρίπτεται από πάρα πολλούς μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα και είναι το μεγαλύτερο έγκλημα του 1974.

Βιώθηκαν πολύ θλιβερές τραγωδίες το 1974, όμως αυτό είναι το αιματηρό γεγονός το οποίο έβαλε πιο σκληρά τη σφραγίδα του σε εκείνον τον πόλεμο. Το πιο θλιβερό είναι ότι οι δράστες δεν δικάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν παρά το γεγονός ότι είναι γνωστοί.

Ακριβώς όπως δεν τιμωρήθηκαν οι άλλοι δράστες. Έγραψα πολλές φορές για το έγκλημα στην Τόχνη. Και για τα όσα συνέβησαν ανάμεσα στο 1973 και το 1974. Καθώς και για τις επιθέσεις του Γρίβα στην Κοφίνου και στον Άγιο Θεόδωρο.

Αυτά που έγραψα δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Πολίτης». Και κανένας από την ελληνοκυπριακή κοινότητα δεν βγήκε να με ρωτήσει «γιατί δεν γράφεις γι’ αυτά που έγιναν σε εμάς». Κανείς δεν μου είπε «μεροληπτείς» επειδή τα έγραψα αυτά. Δεν με αποκάλεσε «οπαδό των Τούρκων». Θα μπορούσαν και να μου πουν «αυτά που μας έκαναν είναι πολύ χειρότερα». Ούτε αυτό το είπαν.

Περιμένω να μου διηγηθούν ένα συγκεκριμένο γεγονός όσοι λένε «μας έκαναν και εκείνοι». Να το γράψω και αυτό. Αλλά κανείς δεν διηγείται. Ένα γεγονός όπως εκείνο που διηγήθηκε η Ξένια Χατζηπαύλου από το Βαρώσι.

Ένα γεγονός όπως τον επί δύο μηνών κατά συρροή βιασμό που δέχονταν οι Ελληνοκύπριες στο χωριό Γύψου (Άκοβα) στο στρατόπεδο συγκέντρωσης με δεμένους τους καρπούς και περασμένους πίσω από το σβέρκο τους, όπως τους μαύρους σκλάβους.

Διηγηθείτε αν υπάρχει. Να το γράψω. Εδώ ακούω πολλές ιστορίες για το μακελειό και τους βιασμούς που έγιναν κατά των Ελληνοκυπρίων. Κοιτάξτε, έγραψε και κάποιος από εκείνους που σχολίασαν το άρθρο μου. Δείχνουν μιαν Ελληνοκύπρια που υπέστη βιασμό σε ένα παιδί που ακόμα δεν έγινε έφηβος και του λένε «άντε είναι η σειρά σου, πήγαινε κάνε το και εσύ». Το παιδί αρνείται. Χθες μου διηγήθηκε και κάτι άλλο κάποιος. Σε κάποιο άλλο μέρος έδειξαν σε έναν άνδρα τις αιχμάλωτες Ελληνοκύπριες γυναίκες και του είπαν: «Διάλεξε όποιαν θες, πάρε την και κάνε τις ό,τι θες». Ο άνδρας έφτυσε στα μούτρα εκείνον που του έκανε αυτή την εισήγηση. Και σηκώθηκε και έφυγε.

Και κάποιοι σχολιάζουν λέγοντας: «Όλα συμβαίνουν στον πόλεμο». Δεν τους σέβομαι καθόλου και αυτούς. Μήπως αυτή είναι μια υπεράσπιση της απώλειας της ανθρωπιάς μας; Θα σκοτώνεις αδιακρίτως γυναίκες και παιδιά. Θα μπαίνεις στη σειρά για να βιάσεις ένα νεαρό κορίτσι μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του. Και ύστερα θα λες «πόλεμος». Τότε δεν είσαι καν στρατιώτης εσύ. Δεν είσαι καν άνθρωπος. Δεν μπορώ να πω ότι είσαι ζώο, διότι και τα ζώα δεν κάνουν αυτά που κάνεις εσύ.

Φαίνεται ότι όσοι θέλουν πόλεμο τον θέλουν για να βιάζουν γυναίκες όπως τους πεινασμένους λύκους. Ακριβώς όπως σκέφτεται ένας στρατιώτης. Θα επιτεθούν στο χωριό. Και τους τρέχουν τα σάλια. «Ξέρεις τι θα κάνουμε στις γυναίκες, στα κορίτσια που θα βρούμε εκεί», λέει σε έναν φίλο του. Δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μανιακοί εκείνοι που παίζουν τα τύμπανα του πολέμου.

Είναι φανερό πως προσπαθούν να εξισώσουν την κατάσταση όσοι λένε «μας έκαναν και εκείνοι». Θέλουν να πουν ξεπληρώσαμε.

Όμως, ξεχνούν ότι το 1974 ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία του 20ού αιώνα. Η Κύπρος βομβαρδίστηκε δύο φορές μέσα στον 20ό αιώνα. Τη μία από τους ναζί κατά τη δεκαετία του 1940. Και την άλλη από την Τουρκία. Η Τουρκία βομβάρδισε το νησί δύο φορές. Το 1964 και το 1974.

Με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί η καταστροφή της εισβολής και της κατοχής. Έκαναν και εκείνοι, αλλά εμείς κάναμε πολύ χειρότερα. Συστάθηκαν όλων των ειδών οργανώσεις εδώ και δεν συστάθηκε μια επιτροπή και ένα δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου. Αν συστηνόταν και δικάζονταν οι εγκληματίες, δεν θα μπορούσε να μιλάει έτσι κανείς τώρα. Οι ευρισκόμενοι επικεφαλής μας πάντα σώπαιναν. Και το ψάρι βρόμισε από το κεφάλι!

ΠΗΓΗ: ΑΒΡΟΥΠΑ, Πολίτης