Κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση Εξεταστικής Επιτροπής για το πώς φθάσαμε (λέει..), σε χρεοκοπία το 2010. Καλά να πάθουμε. Τέτοιο δούλεμα μας χρειάζεται.

Σημασία δεν έχει, σε καμία περίπτωση, ούτε η προέλευση της πρότασης ούτε και η τύχη της.

Θα κλωθογυρίζει ανάμεσα σε πρόσωπα που αδιαφόρησαν και για το πώς ο ελληνικός λαός έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του στη μεταπολίτευση… 

Γιατί αυτή είναι η αλήθεια που μας έφερε τη χρεοκοπία. Τα τραγικά λάθη του ελληνικού λαού να παραδώσει τις τύχες του και τα πιστεύω του -όλα τα πιστεύω του-,  μέχρι και στο λιανεμπόριο της πολιτικής και των πολιτικών του ψεύδους, του διχασμού και της χαμηλού επιπέδου πελατειακής σχέσης.

Και δεν ήταν μόνο τα πιστεύω του. Παρέδωσε και τις περιουσίες του. Και τα λιγοστά κέρδη του.

Μέχρι και το υστέρημά του, από κάθε μορφής επαγγελματικό του αγώνα,  έδωσε να το διαχειρισθούν κυβερνήσεις πολιτικά κόμματα και κομματίδια,  που, με πλήρη συνείδηση έως και πολιτική σκοπιμότητα, τετραπλασίασαν το χρέος της χώρας, για να έχουν αυτά που τους χρειάζονται να ζήσουν οι ίδιοι και να θρέψουν τον κομματικό τους στρατό. Τον στρατό κάθε πολιτικής παράταξης.

Άχρηστο κομματικό στρατό, στοιβαγμένο κυριολεκτικά στα “στρατόπεδα” της γενικής κυβέρνησης και των ΔΕΚΟ. 

Και για το περίσσευμα…, χρειάστηκε να αποζημιωθούν (με τα τεράστια κονδύλια της κρατικοποίησης) ελληνικοί και ξένοι (ζημιογόνοι και μη βιώσιμοι -μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και την παγκοσμιοποίηση-) ιδιωτικοί όμιλοι, Τράπεζες, ξενοδοχεία και ορυχεία, μεταλλευτικές,  μεταλλουργικές και συγκοινωνιακές εκμεταλλεύσεις για να “στρατοπεδεύσουν”.

Και από τους διορισμούς και τους περίπου 4.000, επίσης άχρηστους Οργανισμούς, κρατικές υπηρεσίες και μόνιμες κρατικές Επιτροπές, άγνωστης αξίας και υπηρεσίας στα τσάμπα δανεικά και στα αγύριστα λεφτά σχεδόν χρεοκοπημένων κρατικών Τραπεζών. 

Δανεικά προς κάθε κατεύθυνση. Από τις κομματικές κλαδικές ομάδες μέχρι τους ελεγχόμενους κομματικά Συνεταιρισμούς ή τις χωρίς επιστροφή επιδοτήσεις, με καταχρήσεις από Κοινοτικά λεφτά,  στις κρατικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες (που έσβηναν η μία μετά την άλλη) ή έπεφταν από το επίπεδο του Οργανισμού,  σε μέγεθος γραφείου (μετά από ξεφωνητά των δανειστών) χωρίς συρρικνώσεις όμως στους διορισμένους από το κόμμα. Στο κάτω – κάτω αντικείμενο δουλειάς δεν είχε κανείς. 

Το 2008,  που ο λαός κατάλαβε με ποιο τρόπο έβγαλε τα μάτια του ήταν αργά. 

Ήταν αργά όταν κατάλαβε και πως δεν είναι δυνατόν μια πάμπτωχη χώρα,  όπως η Ελλάδα,  να έχει πλούσιους κατοίκους, το 80% των οποίων κέρδιζε ό,τι κέρδιζε,  μόνο από τη σχέση του με το κράτος ή τα τσάμπα δανεικά και όχι από την παρουσία του και την παραγωγικότητά του στην ιδιωτική οικονομία. 

Ήταν αργά,  γιατί τότε ήθελε δεν ήθελε παραδόθηκε όμηρος και ο ίδιος και η χώρα (με σωρηδόν υποθήκες), στα χέρια των δανειστών του, με αντιπαροχή τη δοκιμασία του (εκεί κατέληξε η δοκιμή του) ανάμεσα στις επόμενες πολιτικές φουρνιές. Της ίδιας όμως πολιτικής πάστας με άλλα χρώματα, άλλα συνθήματα και πιο βροντερές ντουντούκες…

Για τη συνέχεια Capital