Jerusalem Institute: Πώς τα UAV, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, θα επισκιάσουν τους πολέμους – To πλεονέκτημα της Τουρκίας στην Μεσόγειο
Πως η Τουρκία και το Ιράν έχουν αποκτήσει πλεονέκτημα με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη UAV….
Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη UAV αρχίζουν να αποτελούν την αιχμή του δόρατος των πολέμων και όπως απέδειξε η Τουρκία στο Nagorno Karabakh καθόρισαν την μάχη υπέρ των Αζέρων απέναντι στους αρμένιους, στην Λιβύη ακόμη και στην Συρία.
Σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση το Jerusalem Institute for Strategy and Security και ο Uzi Rubin εμπειρογνώμονας για την πυραυλική άμυνα του Ισραήλ αναλύει σε άρθρο του την νέα τάση στους πολέμους, τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος στο μέλλον.
Λίγο ιστορία… το Ισραήλ ο εφευρέτης των UAV
Τα UAV, τα οποία αποτελούσαν υποστηρικτικά οπλικά συστήματα, ωριμάζουν γρήγορα και μετατρέπονται σε βασικά οπλικά συστήματα.
Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική είναι σήμερα τα αποδεικτικά στοιχεία των μελλοντικών πολέμων.
Αυτές οι δύο περιοχές υπήρξαν για γενιές το πεδίο μάχης της παράδοσης των ανταγωνιστικών αυτοκρατοριών.
Από τότε που ξέσπασε «Η Αραβική Άνοιξη», οι πόλεμοι συνεχίζονται…στην Υεμένη, στη Συρία, στη Λιβύη και στην περιοχή του Καυκάσου που περιλαμβάνουν θρησκευτικές κοινότητες, κρατικούς φορείς και ξένες δυνάμεις είτε άμεσα είτε μέσω μισθοφόρων.
Ενώ η ένταση αυτών των συνεχιζόμενων συγκρούσεων δεν έχει φτάσει σε πολέμους πλήρους κλίμακας όπως το Βιετνάμ ή ο πόλεμος του Ιράκ της δεκαετίας του 1990, οι σημερινοί πολεμιστές ρίχνουν στη μάχη τα καλύτερα και πιο πρόσφατα όπλα που κατέχουν.
Παράθυρο στο μέλλον
Αυτό ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον στα πεδία της μάχης.
Σε γενικές γραμμές, ο συνεχής πόλεμος στις περιοχές έφερε στο προσκήνιο δύο κατηγορίες οπλικών συστημάτων που μέχρι τώρα είχαν διαδραματίσει σχετικά μικρούς και υποστηρικτικούς ρόλους.
Ο πρώτος είναι συγκεκριμένου τύπου βαλλιστικοί πύραυλοι.
Ο δεύτερος είναι τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV).
Πλέον πρέπει να στρέψουμε την προσοχή στον αυξανόμενο ρόλο των UAV στους πολέμους του μέλλοντος.
Μέχρι τώρα θεωρούνται τα UAV δευτερεύοντα και υποστηρικτικά εργαλεία, αλλά σταδιακά έρχονται στο προσκήνιο.
Αυτό το άρθρο θα περιγράψει αυτήν τη μεταμόρφωση των UAV στους πολέμους.
Τα UAV δεν είναι νέα τεχνολογία, υπάρχουν ήδη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Βιετνάμ και στους πολέμους του Ισραήλ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 κατά μήκος της διώρυγας του Σουέζ.
Σήμερα υπάρχει μια τεράστια ποικιλία τύπων UAV σε ένα μεγάλο φάσμα ρόλων.
Τα μικρά τετράγωνα ελικόπτερα, συνήθως αποκαλούμενα «drone», χρησιμοποιούνται ως παιχνίδια, ως πλατφόρμες επιτήρησης, ως πλατφόρμες μεταφοράς βομβών.
Μια άλλη κατηγορία στρατιωτικών UAV είναι τα μικρά αεροσκάφη αυτο-πλοήγησης και αυτο-καθοδηγούμενα.
Το ακρωνύμιο «UAV» εφαρμόζεται συνήθως μόνο σε μη επανδρωμένα οχήματα διαφόρων μεγεθών που κινούνται με έλικα, από αεροσκάφη που εκτοξεύονται στο χέρι έως τεράστια οχήματα βάρους πολλών τόνων που απαιτούν τακτικούς διαδρόμους για απογείωση και προσγείωση.
Τα αεριωθούμενα αεροσκάφη UAV ανεξάρτητα από το μέγεθος και τη λειτουργία τους.
Υπάρχουν UAV “Kamikaze” που προωθούνται με κινητήρες τζετ, UAV “Kamikaze” που κινούνται με έλικα.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει συμφωνημένη ορολογία για τους διάφορους τύπους UAV.
Απλουστευμένα ο πολύς κόσμος τα αποκαλεί «drones».
Τα UAV χρησιμοποιούνται στη μάχη από τα μέσα του 20ού αιώνα.
Το σύγχρονο UAV που συνδυάζει μικρές διαστάσεις με πολύ ισχυρή οπτική αναγνώριση εφευρέθηκε στο Ισραήλ.
Προήλθε από ερασιτεχνικά μοντέλα αεροσκαφών εφοδιασμένα με φωτογραφικές κάμερες υψηλής ευκρίνειας που χρησιμοποιήθηκαν για να αποκτήσουν πληροφορίες σχεδόν σε πραγματικό χρόνο σχετικά με την ανάπτυξη του αιγυπτιακού στρατού στη δυτική όχθη του καναλιού του Σουέζ κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Η επιτυχία τότε, άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη πιο εξελιγμένων UAV από τις αμυντικές βιομηχανίες του Ισραήλ (που ονομάστηκαν τότε «Μικρά αεροσκάφη χωρίς πιλότους»).
Η πρώτη γενιά UAV χρησιμοποιήθηκε στην επιχείρηση “Mole Cricket 19” στην αρχή του πολέμου του Λιβάνου του 1982, κατά τη διάρκεια της οποίας έπαιξαν το βασικό ρόλο στην καταστροφή των αεροπορικών αμυντικών συστημάτων της Συρίας χωρίς απώλειες στην Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία.
Αυτή η επιτυχία δημιούργησε σημαντική ζήτηση για UAV του Ισραήλ που ήταν πρωτοπόρος σε αυτή τη νέα μορφή πολέμου και ισραηλινές εταιρίες κέρδισαν μεγάλες εξαγωγικές συμβάσεις.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τα πρώτα UAV που χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ στη μάχη δόθηκαν από το Ισραήλ και χρησιμοποιήθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ στον πόλεμο του Κόλπου του 1991
Τα UAV και η Μεσόγειος
Σε γενικές γραμμές, η ανάπτυξη UAV απαιτεί πολύ λιγότερα χρήματα και χρόνο από εκείνη των επανδρωμένων μαχητικών αεροσκαφών.
Έτσι, η αυξανόμενη ζήτηση για στρατιωτικά UAV δημιούργησε πληθώρα εταιριών ακόμη και σε χώρες που δεν έχουν ισχυρή βιομηχανία.
Οι ΗΠΑ, αφού αγόρασαν ισραηλινά UAV, ανέπτυξαν τα δικά τους συστήματα και κυριαρχούν σήμερα στη διεθνή αγορά UAV.
Κοντά βρίσκονται και οι Κινέζοι.
Και στη Μέση Ανατολή υπάρχουν πλέον πολλές άλλες χώρες, εκτός από το Ισραήλ, που αναπτύσσουν UAV.
Οι πιο σημαντικές είναι το Ιράν και η Τουρκία, των οποίων οι UAV τα οποία δοκιμάστηκαν στην μάχη και έχουν κριθεί αποτελεσματικά.
Τα τουρκικά και ιρανικά UAV
Στην ανάλυση αυτή θα εστιάσουμε στην ανάπτυξης των τουρκικών και ιρανικών UAV… και πως μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς στην Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή.
Εν συντομία, η κύρια επίπτωση είναι ότι το Ισραήλ πρέπει να θεωρήσει τα UAV και τους πυραύλους ακριβείας ως δύο πτυχές της ίδιας απειλής τις μη επανδρωμένες απειλές από αέρος.
Τα UAV του Ιράν
Το αρχικό κίνητρο του Ιράν για την κατασκευή UAV προήλθε από τον πόλεμο της δεκαετίας του 1980 με το Ιράκ του Saddam Hussein.
Όπως στην περίπτωση του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Ιράν είχε επίσης την επείγουσα ανάγκη για αποτελέσματα σε πραγματικό χρόνο απέναντι στον εχθρό.
Το πρώτο ιρανικό UAV που κατασκευάστηκε άρχισε να λειτουργεί το 1985 και απέδειξε αμέσως τη χρησιμότητά του.
Όμως, η σημαντική ώθηση για τα UAV ως πρωταρχικό οπλικό σύστημα προήλθε από τον «πόλεμο των πετρελαιοφόρων» που ξεκίνησε από το Ιράν κατά τα τελευταία δύο χρόνια της σύγκρουσης (1987-1988).
Το Ιράν ξεκίνησε μια ναυτική και αεροπορική εκστρατεία για να εμποδίσει τις εξαγωγές πετρελαίου του Κουβέιτ.
Το Κουβέιτ δεν συμμετείχε στις συνεχιζόμενες εχθροπραξίες, ωστόσο παρείχε οικονομική υποστήριξη στον Saddam Hussein. Με τα πετρελαιοφόρα να κινούνται κατά μήκος του Περσικού Κόλπου τα ιρανικά UAV είχαν πλεονεκτήματα.
Ωστόσο η κλιμάκωση και οι επακόλουθες μάχες μεγάλης κλίμακας (που κρατήθηκαν μυστικές για χρόνια) είχαν ως αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στο ναυτικό και στην αεροπορική δύναμη του Ιράν.
Η ηγεσία του Ιράν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είχε καμία ελπίδα απέναντι στη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ σε έναν συμβατικό, πόλεμο.
Ως εκ τούτου, ανέπτυξαν τη δική τους εκδοχή ασύμμετρου πολεμικού δόγματος που απαιτεί να πλημμυρίσει το πεδίο της μάχης με σμήνη φτηνών και εύκολα κατασκευασμένων μη επανδρωμένων οπλικών συστημάτων.
Από αυτήν την απόφαση αναπτύχθηκαν οι βιομηχανίες πυραύλων και UAV του Ιράν.
Οι αμυντικές βιομηχανίες του Ιράν βρίσκονταν σε εμβρυϊκό επίπεδο στην εποχή της Ισλαμικής Επανάστασης του 1978.
Δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία στην ανάπτυξη και παραγωγή αεροδιαστημικής και δεν είχαν προμηθευτές κινητήρων αεροσκαφών.
Οι αμερικανικές και διεθνείς κυρώσεις που επιβλήθηκαν κατά του νέου ισλαμικού καθεστώτος εμπόδισαν την πρόσβαση στις αγορές εξοπλισμού και εξαρτημάτων από τον βιομηχανικό κόσμο.
Το Ιράν έλυσε αυτό το πρόβλημα αναπτύσσοντας ένα παραγωγικό δίκτυο παράνομων προμηθειών μέσω τρίτων χωρών.
Ένα παράδειγμα ήταν το λαθρεμπόριο του Ιράν που έλαβε 61 γερμανικούς κινητήρες για τα UAV μέσω της Γαλλίας.
Ένα πιο πρόσφατο περιστατικό ήταν η κρυφή αγορά μικρών αεριωθούμενων κινητήρων από έναν Τσέχο κατασκευαστή.
Σε μια έκθεση όπλων του Ιράν του 2016, ένας παρόμοιος κινητήρας χαρακτηρίστηκε ως «ιρανικός κινητήρας».
Η τσεχική εταιρεία αρνήθηκε ότι έχει πουλήσει ποτέ τέτοιους κινητήρες ή τεχνολογία στο Ιράν.
Οι Ιρανοί κατάφεραν να πάρουν πολύτιμες πληροφορίες από οποιοδήποτε ξένο UAV έπεφτε στα χέρια τους.
Το 2011, ένα αμερικανικό RQ 170 UAV – η τελευταία λέξη στην τεχνολογία stealth – προσγειώθηκε μυστηριωδώς στο Ιράν.
Οι συνθήκες που οδήγησαν στην ασφαλή προσγείωση αυτού του μεγάλου και εξελιγμένου οχήματος μέσα σε εχθρική περιοχή παραμένουν ασαφείς μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, για τους Ιρανούς ήταν ένας θησαυρός για την τεχνολογία UAV.
Το 2014, ο διοικητής της αεροπορικής και διαστημικής δύναμης του IRGC, στρατηγός Amir Hadjizadeh, ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις του κατέρριψαν ένα ισραηλινό UAV «Hermes 450» κοντά στην πυρηνική εγκατάσταση στο Natanz.
Από τις εικόνες των συντριμμιών που δημοσιεύθηκαν μαζί με αυτήν την ανακοίνωση, ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί ο τύπος και η προέλευση του μη επανδρωμένου αεροσκάφους.
Το 2019 οι Ιρανοί κατέρριψαν ένα τεράστιο UAV αναγνώρισης τύπου Hawk που ανήκε στο Ναυτικό των ΗΠΑ.
Παρόλο που το αεροσκάφος διαλύθηκε, για άλλη μια φορά στους μηχανικούς του Ιράν δόθηκαν πληροφορίες σχετικά με τεχνολογίες αιχμής για τα UAV.
Η βιομηχανία UAV του Ιράν είναι σήμερα μια από τις πιο παραγωγικές στον κόσμο….
Επισήμως, οι επίγειες δυνάμεις του Στρατού του Ιράν (Artesh) λειτουργούν τα UAV, και όχι το IRGC (Sepah) που είναι υπεύθυνο για όλα τα στρατηγικά όπλα στο Ιράν.
Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι οι στρατιωτικοί σχεδιαστές του Ιράν είδαν αρχικά τα UAV τους ως τακτικά, υποστηρικτικά όπλα πεδίου μάχης, παρά στρατηγικά.
Στην πράξη, το IRGC κάνει χρήση του στόλου UAV του Ιράν, παρόλο που δεν είναι σαφές εάν τα χρησιμοποιεί ανεξάρτητα ή αν τα δανείζεται από τον στρατό.
Ωστόσο, το Ιράν χρησιμοποιεί το UAV του για να εξάγει την επανάστασή του στη Μέση Ανατολή.
Σε γενικές γραμμές, το Ιράν αναπτύσσει δύο διαφορετικές οικογένειες UAV: επαναχρησιμοποιήσιμα οχήματα επιτήρησης / επίθεσης εδάφους που χρησιμοποιούνται για τη συλλογή οπτικών πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο και για επίγεια επίθεση, και UAVs “Kamikaze” μίας χρήσης για επιθέσεις στο έδαφος.
Το πρώτο από τα επαναχρησιμοποιήσιμα UAV παρακολούθησης ήταν το “Ababil” στις διάφορες διαμορφώσεις του.
Πρόκειται για ένα μάλλον μικροσκοπικό μηχάνημα, μερικά από τα οποία έχουν παραδοθεί στην Hizballah του Λιβάνου.
Τέσσερα τέτοια μικρά αεροσκάφη ξεκίνησαν από το Νότιο Λίβανο προς την ενδοχώρα του Ισραήλ κατά την τελευταία εβδομάδα του πολέμου του Λιβάνου του 2016.
Δύο από τα UAV καταρρίφθηκαν από Ισραηλινά F-16, ένα έπεσε στο Ισραήλ όχι μακριά από τα σύνορα του Λιβάνου λόγω τεχνικής δυσλειτουργίας και ο τέταρτος εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος.
Επί του παρόντος, το πιο εξελιγμένο και σημαντικό σύστημα του Ιράν είναι το UCAV μεσαίου υψομέτρου “Shahed 139”.
Αυτό το αεροσκάφος, που μοιάζει με το αμερικανικό «Predator» σε διαστάσεις και διαμόρφωση, τροφοδοτείται από κινητήρα 100 ίππων στηριζόμενο στον αυστριακό εμβολοφόρο «Rotax», τον ίδιο με αυτόν που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός «Predator», καθώς και το Hermes 900 του Ισραήλ.
Οι Ιρανοί χρησιμοποίησαν αυτό το UCAV στη Συρία για να υποστηρίξουν τις δυνάμεις του Assad και να επιτεθούν στους στόχους του ISIS.
Δύο Shahed 139s καταρρίφθηκαν τον Ιούνιο του 2019 από μαχητικά αεροσκάφη των ΗΠΑ στη Βόρεια Συρία, όταν διεξήγαγαν επιτήρηση των στόχων του ISIS.
Τον ίδιο μήνα, ένας άλλος «Shahed 139» καταρρίφθηκε από την Πακιστανική Πολεμική Αεροπορία ενώ πετούσε πάνω από το Μπαλουχιστάν,
Το Ιράν χρησιμοποιεί εκτενώς τα UAV του για να επεκτείνει την επιρροή του στη Μέση Ανατολή.
Εκτός από την παροχή ολοκληρωμένων συστημάτων UAV, σχεδιάζει «προσαρμοσμένα» συστήματα UAV.
Υπάρχουν ενδείξεις για την ύπαρξη ενός ειδικού κέντρου σχεδιασμού στην αεροδιαστημική βιομηχανία του Ιράν για την ανάπτυξη «προσαρμοσμένων» UAV για τους συμμάχους και τους υποστηρικτές της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Το κύριο κίνητρο των «προσαρμοσμένων» UAVs είναι να υποστηρίζει το Ιράν ότι δεν έχει καμία εμπλοκή με αυτά τα συστήματα.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο στόλος UAV της Hamas που παράγεται στη Γάζα.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα του 2014 (Επιχείρηση Προστατευτική Άκρη), η Hamas ξεκίνησε αρκετά UAV προς το Τελ Αβίβ.
Αυτά τα αεροσκάφη ήταν προφανώς σχεδιασμένα ειδικά για τη στρατιωτική οργάνωση της Γάζας και εξωτερικά δεν μοιάζουν με κανένα γνωστό ιρανικό τύπο.
Δύο από αυτά καταρρίφθηκαν από τα συστήματα αεροπορικής άμυνας Patriot,
Το Ιράν αναπτύσσει επί του παρόντος βαλλιστικούς πυραύλους ακριβείας με επαρκή εμβέλεια για να χτυπήσει εγκαταστάσεις πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας αλλά τελικά χρησιμοποιεί UAV. Γιατί επέλεξε το Ιράν την πιο περίπλοκη και επικίνδυνη μέθοδο χρησιμοποιώντας τα αεροσκάφη UAV;
Προφανώς γιατί δεν θέλει το Ιράν να συνδεθεί με αυτές τις επιθέσεις.
Δεν είναι δυνατή η ανίχνευση μικρών UAV που πετούν χαμηλά στο έδαφος δεν είναι εύκολο να ανιχνευθεί από πού προέρχεται.
Έτσι, το Ιράν χρησιμοποιεί τα UAV με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Πρώτον, παρέχοντας «προσαρμοσμένα» σχέδια στους συμμάχους και δεύτερον, παρέχοντας ανώνυμες επιθέσεις χωρίς ταυτότητα. Η Σαουδική Αραβία αναπτύσσει μια μεγάλη και εξελιγμένη αεροπορική δύναμη εξοπλισμένη με τα καλύτερα τελευταία αεροσκάφη της Δύσης.
Έχει μεγάλη και καλά εξοπλισμένη δύναμη στρατού και ναυτικό. Με όλα αυτά, το Βασίλειο δεν είναι σε θέση να τερματίσει αποτελεσματικά την απειλή από τα UAV του Ιράν. Χρησιμοποιώντας μόλις 25 ή λιγότερο φθηνά UAV για ένα επώδυνο στρατηγικό χτύπημα, το Ιράν ανάγκασε τη Σαουδική Αραβία να σταθμίσει την επιλογή να τερματίσει την παρέμβασή της στην Υεμένη
Τα UAV της Τουρκίας
Η Τουρκία διαφέρει από το Ιράν στο γεωπολιτικό της περιβάλλον. Σε αντίθεση με την Ισλαμική Δημοκρατία που βρίσκεται υπό καθεστώς embargo από τότε που ιδρύθηκε το 1978, η Τουρκία είναι μέλος της διεθνούς κοινότητας.
Προσχώρησε στο ΝΑΤΟ κατά την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και έπαιξε βασικό ρόλο στον περιορισμό της Σοβιετικής Ένωσης.
Η ακμάζουσα – παρά την κρίση του κορωνοιού – οικονομία της βασίζεται στο εκτεταμένο διεθνές εμπόριο και στην ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία.
Οι αμυντικές βιομηχανίες της Τουρκίας έχουν πλήρη πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές.
Ως αποτέλεσμα, ο δρόμος της Τουρκίας προς τα σύγχρονα UAV ήταν πιο σύντομος και ομαλότερος από αυτόν του Ιράν.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Τουρκία απέκτησε από τη Δύση, κυρίως από τις ΗΠΑ πολλά αμυντικά συστήματα.
Οι τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες στην εποχή του Ατατούρκ, ήταν ασήμαντες λόγω του ανταγωνισμού από την Δύση.
Η Τουρκία, μετά την εισβολή της στην Κύπρο το 1974, βρέθηκε στο μικροσκόπιο και με την επιβολή embargo όπλων δέχθηκε πλήγμα.
Παρόλο που το embargo άρθηκε τρία χρόνια αργότερα, τα κατάλοιπα έμειναν.
Η Τουρκία προσαρμόστηκε μια πολιτική «ανεξαρτησίας πυρομαχικών και οπλικών συστημάτων» σε κρίσιμα οπλικά συστήματα για τη χερσαία, αεροπορική και ναυτική της δύναμη. Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε ακόμη πιο δυνατά από τον ισχυρό ηγέτη της Τουρκίας, τον Erdogan.
Οι υφιστάμενες αμυντικές βιομηχανίες επεκτάθηκαν και δημιουργήθηκαν νέες για να καλύψουν όλο το φάσμα των σύγχρονων στρατιωτικών τεχνολογιών.
Σήμερα, η Τουρκία ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα οπλικών συστημάτων συμπεριλαμβανομένων, National Fighter Aircraft και του National Satellite Launcher.
Μία από τις κατηγορίες όπλων που επιλέχθηκαν για ιδιαίτερη προσοχή ήταν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Η επιχειρησιακή απαίτηση για ένα τέτοιο όπλο προήλθε από τις συνεχιζόμενες στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας και της κουρδικής οργάνωσης PKK στην ανατολική Τουρκία.
Το ορεινό έδαφος έδωσε πλεονέκτημα στις κουρδικές δυνάμεις έναντι του τουρκικού στρατού.
Οι κούρδοι γνωρίζουν τον αντάρτικο πόλεμο και δεν μπορούσαν εύκολα να νικηθούν από τους τούρκους.
Η ανάγκη για «ένα μάτι στον ουρανό» που θα μπορούσε να παρέχει οπτική νοημοσύνη σχετικά με τις κουρδικές κινήσεις έγινε επείγουσα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Τουρκία απέκτησε μη επανδρωμένα αεροσκάφη πρώτης γενιάς από τον Καναδά και τη Γερμανία.
Αυτά τα πρωτόγονα συστήματα – με τους σημερινούς όρους – παρείχαν αναγνώριση σε πραγματικό χρόνο, αλλά δεν είχαν την ικανότητα της εντατικής παρακολούθησης.
To Ισραήλ έδωσε UAV στην Τουρκία
Κατά συνέπεια, το 2006 η Τουρκία αγόρασε από το Ισραήλ 10 σύγχρονα UAV Heron με την προϋπόθεση ότι θα αντικατασταθούν τα οπτικά συστήματα από τουρκικά σχεδιασμένα και κατασκευασμένα συστήματα.
Η ενσωμάτωση των τουρκικών οπτικών συστημάτων στα ισραηλινά αεροσκάφη αποδείχθηκε πιο δύσκολη από ότι είχε προβλεφθεί προκαλώντας καθυστέρηση πέντε ετών στην παράδοσή τους.
Λίγο μετά την έναρξη των επιχειρήσεων, η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία διαμαρτυρήθηκε για ζητήματα ποιότητας στα UAV και τα επέστρεψε στο Ισραήλ για επισκευή.
Οι επιδεινούμενες διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας του Erdogan οδήγησαν στο πάγωμα αυτής της συμφωνίας.
Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης κατηγόρησαν τους χειριστές του Ισραηλινού UAV ότι σαμποτάρουν τα συστήματα και ότι χρησιμοποίησαν κρυφά την τουρκική τεχνολογία
Ωστόσο, ακόμη και η σύντομη θητεία τους απέδειξε την χρησιμότητα τους.
Ενώ οι Herons εντοπίζουν στόχους σε πραγματικό χρόνο, η καταστροφή τους απαιτούσε υποστήριξη από αεροσκάφη. Προφανώς, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα UAV που θα μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο από ένα σύστημα παρακολούθησης στόχων.
Αυτό που χρειαζόταν ήταν το UAV να επιτύχει τον στόχο με δικά του μέσα.
Με άλλα λόγια, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα οπλισμένο UAV (UCAV σε επαγγελματική γλώσσα).
Ωστόσο, τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ αρνήθηκαν να πουλήσουν οπλισμένα UAV στην Τουρκία.
Οι ΗΠΑ αναπτύσσουν έναν μεγάλο στόλο UAV που φέρουν οπλισμό (όπως αυτός που σκότωσε τον Qassem Soleimani τον Ιανουάριο του 2020), αλλά είναι απρόθυμες να τα πουλήσουν παγκοσμίως λόγω του ότι θέλουν να έχουν πλεονέκτημα στα πεδία των μαχών.
Οι ΗΠΑ πωλούν οπλισμένα UAV, αλλά μόνο στον πυρήνα των συμμάχους, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας.
Το Ισραήλ, ακόμη είναι αποκλεισμένο από τα UAV που φέρουν οπλισμό.
Το Ισραήλ δεν ήθελε να δώσει διαβαθμισμένες πληροφορίες για την τεχνολογία των UAV γιατί ανησυχούσε μήπως η Τουρκία την μεταφέρει αυτή την τεχνολογία σε εχθρούς του Ισραήλ.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η ύπαρξη ένοπλων UAV στην υπηρεσία Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας είναι γνωστή από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ ποτέ δεν αναγνώρισε την ύπαρξή τους στο οπλοστάσιό της.
Τουρκικά UAV ή Selcuk BayraktarΤο πρόσωπο κλειδί στο σύγχρονο τουρκικό UAV είναι ο Selcuk Bayraktar, ένας ταλαντούχος μηχανικός και απόφοιτος δύο κορυφαίων πανεπιστημίων των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της πιο αριστοκρατικής σχολής μηχανικών του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT).
Το 1987, η οικογένεια Bayraktar άνοιξε ένα εργοστάσιο κατασκευής εξαρτημάτων αυτοκινήτων.
Ο Selcuk, ο οποίος είχε γοητευτεί με την πτήση γενικά και ειδικότερα με την επανδρωμένη πτήση, έπεισε την οικογένειά του να στραφεί σε ανάπτυξη και παραγωγή UAV.
Το 2007 ο Selcuk αποχώρησε από το MIT πριν ολοκληρώσει τις διδακτορικές του σπουδές και προσχώρησε στην οικογενειακή εταιρεία ως επικεφαλής μηχανικός της.
Ο Selcuk Bayraktar, ο οποίος προέρχεται από μια ισλαμική οικογένεια, προκάλεσε αναταραχή στην Τουρκία όταν αντιτάχθηκε δυνατά στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης για την απόκτηση Ισραηλινών UAV.
Το πρώτο σχέδιο Selcuk που αγόρασαν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ήταν ένα μικρό αναγνωριστικό UAV.
Ο επόμενος σχεδιασμός του, ένα μεσαίου μεγέθους οπλισμένο UAV που ονομάστηκε “Bayraktar TB2” πέταξε για πρώτη φορά το 2009.
Αυτό το αεροσκάφος μπορεί να μεταφέρει τέσσερις βόμβες MAME-L που κατασκευάστηκαν από τον Rocketsan, τον κορυφαίο κατασκευαστή πυραύλων της Τουρκίας.
Το 2015, το οπλισμένο UAV Bayraktar πραγματοποίησε επίθεση που καλύφθηκε από τα μέσα ενημέρωσης κα στέφθηκε με επιτυχία.
Από τότε, o Selcuk έγινε «ο πατέρας των UAV της Τουρκίας» και εθνικός ήρωας.
Ενώ οι τουρκικές βιομηχανίες αεροσκαφών παρήγαγαν επίσης ένα «αντικαταστάτη UAV» που ονομάστηκε «Anka» που αναπτύσσεται από την τουρκική αεροπορία, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Selcuk κυριαρχούν στον τουρκικό στόλο UAV, συγκεντρώνουν την δόξα στο πεδίο της μάχης και εξάγονται στο εξωτερικό.
Μετά την επιτυχή επίδειξη του 2015, η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία αγόρασε τα μη επανδρωμένα «Bayraktars» σε μεγάλους αιρθμούς.
Το βάπτισμα του πυρός ήταν στον πόλεμο εναντίον των Κούρδων εντός της Τουρκίας και στις κουρδικές περιοχές στη Συρία και το Ιράκ.
Το Bayraktar φέρει ένα μηχανισμό λέιζερ που μπορεί να καθορίσει στόχους είτε για τις δικές του βόμβες είτε για ισχυρότερους πυραύλους που μεταφέρουν τα F-16 της Τουρκίας.
Από το ντεμπούτο του το 2016, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktars παρουσίασαν εξαιρετικές επιδόσεις, ιδίως σε στοχευμένες δολοφονίες Κούρδων ανώτερων αξιωματικών.
Με την πάροδο του χρόνου, οι Bayraktars έχουν σκοτώσει 450 Κούρδους μαχητές.
Συμπεριλαμβανομένων των ανώτερων διοικητών που καταζητούνταν από την Τουρκία για χρόνια.
Το Bayraktar είναι οπλισμένο UAV και ο σχεδιαστής του Celcuk Bayraktar κέρδισαν τη φήμη στα Τουρκικά μέσα ενημέρωσης αλλά και στην τουρκική κοινωνία.
Με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, ο τουρκικός στρατός κατέλαβε μια ζώνη ασφαλείας εντός της Συρίας κατά μήκος των κοινών συνόρων, για να αποτρέψει τους Κούρδους από διασυνοριακές επιχειρήσεις.
Οι Τούρκοι ανέλαβαν ουσιαστικά τον έλεγχο αυτού του θύλακα και το συμπεριέλαβαν στη ζώνη ασφαλείας τους, τοποθετώντας εκεί τουρκικά στρατεύματα με το πρόσχημα των «Παρατηρητών» σε αυτό που αποκαλούν «Σημεία παρατήρησης».
Το καθεστώς του Assad, του οποίου η πολιτική – σε συνεννόηση με τη Ρωσία – είναι να ελέγξει ολόκληρη την επικράτεια της Συρίας, ξεκίνησε την «Επιχείρηση Dawn of Idlib 2» τον Δεκέμβριο του 2019 για να κατακτήσει τον θύλακα του Idlib.
Τον Φεβρουάριο του 2020, με σχεδόν το ήμισυ του θύλακα ήδη στα χέρια του Assad, η αεροπορία της Συρίας χτύπησε ένα «Σημείο Παρατήρησης» σκοτώνοντας 34 τούρκους στρατιώτες.
Σε απάντηση, η Τουρκία ξεκίνησε μια ισχυρή επιχείρηση αντιποίνων ενάντια στις ένοπλες δυνάμεις του Assad, που ονομάστηκε «Επιχείρηση Spring Shield».
Στόχος του ήταν να τιμωρήσει το καθεστώς του Assad και να σταματήσει την επίθεσή του στον θύλακα του Idlib.
Κατά τη διάρκεια των επτά ημερών του «Operation Spring Shield», τα οπλισμένα αεροσκάφη του Celcuk εισέβαλαν στις πίσω περιοχές πίσω από τις μπροστινές γραμμές και κατέστρεψαν τις εγκαταστάσεις και τα όπλα του στρατού του Αssad.
Τις πρώτες σαράντα οκτώ ώρες, η Τουρκία ισχυρίστηκε ότι σκότωσε 330 σύριους στρατιώτες και κατέστρεψε 23 άρματα μάχης, 10 θωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού και 23 πυροβόλα καθώς και πολλά φορτηγά με πυρομαχικά.
Οι ανεπίσημες πηγές του στρατού του Assad παραδέχτηκαν ότι υπέστη σοβαρές απώλειες, αλλά δεν έδωσαν λεπτομέρειες. Ωστόσο, ο πιο σημαντικός ισχυρισμός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων ήταν η καταστροφή δύο συριακών συστημάτων αεροπορικής άμυνας: ένα SA 17 «Buk» και ένα SA 22 «Panzir». Το τελευταίο είναι γνωστό στο Ισραήλ από τις αεροπορικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Συρία τα τελευταία χρόνια.
Τα video που κυκλοφόρησαν από το υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας δείχνουν ότι το «Panzir» καταστρέφεται ενώ βρίσκεται σε ενεργή λειτουργία, με την κεραία του ραντάρ να περιστρέφεται αναζητώντας στόχους.
Το υλικό δείχνει ότι η καταστροφή του «Panzir» επιτεύχθηκε με μια βόμβα που απελευθερώθηκε από ένα UAV.
Θεωρητικά, αυτό είναι ένα αδύνατο σενάριο, δεδομένου ότι το βεληνεκές της μικρής βόμβας του Bayraktar είναι μόλις 8 χιλιόμετρα, ενώ το πραγματικό εύρος των πυραύλων εδάφους-αέρα Panzir είναι 32 χιλιόμετρα.
Το ίδιο το Bayraktar είναι ένα αρκετά μεγάλο αεροσκάφος που ταξιδεύει σε μεσαίο υψόμετρο. θεωρητικά, είναι στόχος για οποιοδήποτε “Panzir” πολύ πριν μπορέσει να πλησιάσει αρκετά για να απελευθερώσει το MAME-L.
Ωστόσο, ο τουρκικός στόλος UAV έχει υποστεί πλήγματα.
Τα μαχητικά αεροσκάφη της Συριακής Πολεμικής Αεροπορίας κατάφεραν να καταρρίψουν ένα τουρκικό UAV «Anka». Τουλάχιστον ένα και ίσως δύο Bayraktars καταρρίφθηκαν.
Το Bayraktar, με όλες τις δυνατότητές του, δεν είναι άτρωτο από πυραυλική επίθεση, όπως συνέβη αργότερα σε μεταγενέστερες επιχειρήσεις.
Αναμφίβολα, τα UAV παρείχαν στην Τουρκία ένα στρατιωτικό και διπλωματικό πλεονέκτημα.
Ο εμφύλιος πόλεμος της Λιβύης σιγοκαίει από την εποχή της δολοφονίας του Moammar Ghaddafi το 2011.
Επί του παρόντος, η Λιβύη είναι πολιτικά και εδαφικά χωρισμένη μεταξύ δύο αντιμαχόμενων πλευρών, της διεθνώς αναγνωρισμένης «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» που εδρεύει στην Τρίπολη και του «Λιβυκού Οίκου» υπό την ηγεσία του στρατηγού Khalifa Haftar, διοικητή του Εθνικού Στρατού της Λιβύης LNA, με έδρα τη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης.
Ο στρατηγός Haftar και το LNA υποστηρίζονται από τη Ρωσία, την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ.
Προς το τέλος του 2019, το LNA υπερισχύει ολόκληρης της επικράτειας της Λιβύης και ετοιμαζόταν να καταλάβει την Τρίπολη και έτσι να ενώσει τη χώρα και να τερματίσει τον πόλεμο.
Σε αυτό το σημείο ο Erdogan της Τουρκίας αποφάσισε να παρέμβει εξ ονόματος της κυβέρνησης της Τρίπολης.
Στις αρχές Ιανουαρίου 2020 το τουρκικό κοινοβούλιο ενέκρινε στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη και λίγες μέρες αργότερα η τουρκική εκστρατευτική δύναμη άρχισε την ανάπτυξη στην Τρίπολη.
Η τουρκική δύναμη περιλάμβανε εκπαιδευτές αλλά η κύρια συμβολή της Τουρκίας ήταν μια μοίρα των οπλισμένων UAV Bayraktar.
Η σημαία της Τρίπολης της Λιβύης ήταν ζωγραφισμένη στην ουρά κάθε Bayrakter.
Στην πραγματικότητα, συνέχισαν να διοικούνται και να λειτουργούν από τουρκικές ομάδες.
Η εμφάνιση των Bayraktars στα πεδία της μάχης της Λιβύης άλλαξε τις στρατιωτικές ισορροπίες…..
Δεδομένου ότι η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν είχε τη δική της αεροπορική δύναμη, τα μη επανδρωμένα Bayraktars της παρείχαν ουσιαστική υπεροχή σε ολόκληρη τη ζώνη του πολέμου.
Φαίνεται ότι οι Τούρκοι προσάρμοσαν το κλασικό δόγμα του πολέμου από αέρος, δίνοντας προτεραιότητα στην εξουδετέρωση της αεροπορικής άμυνας του αντιπάλου.
Οι γενικές δυνάμεις αεροπορικής άμυνας του Haftar αποτελούνταν από ρωσικά συστήματα Panzir.
Τα τουρκικά UAV τα κυνηγούσαν μεθοδικά, καταστρέφοντας 9 ή 10 μονάδες.
Μόλις καταστράφηκαν τα αντιαεροπορικά συστήματα του Haftar τα τουρκικά UAV λειτουργούσαν ελεύθερα πίσω από τις γραμμές του στρατηγού Haftar, καταστρέφοντας οπλικά συστήματα και κέντρα διοίκησης.
Κάτω από την ομπρέλα της τουρκικής μη επανδρωμένης αεροπορικής υπεροχής, οι ένοπλες δυνάμεις της Τρίπολης ξεκίνησαν μια ισχυρή αντεπίθεση που ώθησε τις δυνάμεις του Haftar εκατοντάδες χιλιόμετρα, ενώ ανακατέλαβαν πολλές πόλεις και χωριά.Απώλειες για τα τουρκικά UAV στην ΛιβύηΌπως και στη Συρία, τα τουρκικά UAV δεν ήταν άτρωτα υπέστησαν απώλειες παρά την καταστροφή της σειράς Panzir.
Τα video που κυκλοφόρησαν οι δυνάμεις του Haftar έδειξαν συντρίμμια “Bayraktar” σε διάφορες τοποθεσίες.
Ένα video δείχνει ένα σε μεγάλο βαθμό άθικτο “Bayraktar” που εμφανίζεται σε κάποια άγνωστη πόλη.
Η εντύπωση είναι ότι αυτό το αεροσκάφος καταρρίφθηκε από ένα αντιαεροπορικό όπλο παλαιού τύπου διαμετρήματος 35 mm.
Οι δυνάμεις του στρατηγού Haftar ισχυρίστηκαν ότι κατέρριψαν τουλάχιστον 20 Bayraktars.
Αυτό φαίνεται λίγο υπερβολικό.
Ωστόσο, υπάρχουν έμμεσες ενδείξεις ότι ο τουρκικός στόλος UAV υπέστη σημαντικές απώλειες.
Μια πιθανή ένδειξη ήταν η δήλωση στο αποκορύφωμα της μάχης ότι μόλις έδωσε έξι νέα Bayraktars στην τουρκική αεροπορία….
Ο χρόνος της ανακοίνωσης υπαινίσσεται ότι ίσως προοριζόταν να μετριάσει τις ανησυχίες για τις απώλειες στο πεδίο της μάχης στην Λιβύη.
Ωστόσο, η κατάσταση δεν ήταν εντελώς μονόπλευρη.
Το LNA του στρατηγού Haftar είχε στη διάθεσή του έναν στόλο από άοπλα και οπλισμένα UAV.
Ένας τύπος άοπλου UAV ήταν το ρωσικό “Orlan 10”
Το πιο σημαντικό, ο στρατηγός Haftar εφοδιάστηκε με κινεζικά “Wing Lung” οπλισμένα UAV που μεταφέρουν πυραύλους τύπου “Blue Arrow 7”.
Σύμφωνα με μια έκθεση του BBC αυτά τα ικανά μη επανδρωμένα αεροσκάφη τέθηκαν στη διάθεση του στρατηγού Haftar από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Το κινεζικό οπλισμένο UAV είναι σχεδόν διπλάσιο και περίπου πέντε φορές βαρύτερο από το Bayraktar, μπορεί επίσης να πετάξει περισσότερο, να παραμείνει στον αέρα περισσότερο και να φέρει βαρύτερα ωφέλιμα φορτία από το τουρκικό UAV.
Ωστόσο τα κινεζικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη του στρατηγού Haftar απέτυχαν να αφήσουν το σημάδι τους στο πεδίο της μάχης όπως έκαναν τα τουρκικά.
Ίσως αυτό να οφείλεται στα διαφορετικά επιχειρησιακά δόγματα των δύο αντιτιθέμενων δυνάμεων.
Φαίνεται ότι ο στρατηγός Haftar χρησιμοποίησε τα οπλισμένα UAV του κυρίως για τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον κέντρων πληθυσμού αντί να ελέγχει τον εναέριο χώρο πάνω από το πεδίο της μάχης.
Ο τουρκικός στόλος UAV, αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκε ως αληθινή τακτική αεροπορική δύναμη και ενήργησε επιθετικά ενάντια σε στρατιωτικούς στόχους.
Είναι λογικό ότι οι μικρότερες διαστάσεις και η πιο μέτρια απόδοση των τουρκικών αεροσκαφών το καθιστούν επίσης φθηνότερο από το μεγαλύτερο και βαρύτερο κινεζικό σχέδιο.
Από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, μια συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ δύο πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών – τώρα ανεξάρτητων εθνών – η σε μεγάλο βαθμό χριστιανική Αρμενία και το Μουσουλμανικό Αζερμπαϊτζάν σιγοκαίει εδώ και δεκαετίες.
Στη σοβιετική εποχή, τα σύνορα μεταξύ των δύο δημοκρατιών άφησαν τον κυρίως Αρμενικό θύλακα του Nagorno Karabakh στο Δυτικό Αζερμπαϊτζάν.
Όταν ανακηρύχτηκε η ανεξαρτησία, οι Αρμένιοι του Nagorno Karabakh αρνήθηκαν να ζήσουν υπό την κυριαρχία των Αζέρων. Αυτό οδήγησε σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο κατά τον οποίο ολόκληρη η δυτική πλευρά του Αζερμπαϊτζάν με το Nagorno Karabakh που βρίσκεται στο κέντρο έμεινε έξω από τον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν.
Οι Αρμένιοι του Nagorno Karabakh κήρυξαν ένα δικό τους ανεξάρτητο κράτος στο Δυτικό Αζερμπαϊτζάν, το οποίο ονομάζεται «Δημοκρατία της Artshakh», το οποίο παρέμεινε από τότε μη αναγνωρισμένο από τη διεθνή κοινότητα, ούτε καν από την ίδια την Αρμενία.
Ωστόσο, η σχέση εξάρτησης μεταξύ της Αρμενίας και του ανεπίσημου αδελφού της στο Nagorno Karabakh είναι απτή, και η άμυνα και η ύπαρξη του εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από την Αρμενία.
Η Αρμενία παραμένει εντός της ρωσικής σφαίρας επιρροής και έχει παραχωρήσει στη Ρωσία δύο βάσεις στην επικράτειά της ως αντάλλαγμα για τους ρωσικούς εξοπλισμούς, αν και η σημερινή κυβέρνησή της έχει επιδείξει πρόσφατα κάποια φιλοδυτικά αισθήματα, προκαλώντας την αντίδραση των Ρώσων.
Οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Αζερμπαϊτζάν είναι επίσης μέτριες. Η Ρωσία προμήθευσε μερικά όπλα στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά τα τελευταία χρόνια το Μπακού προτίμησε να αγοράσει οπλικά συστήματα από το Ισραήλ και την Τουρκία.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, είναι ισχυρός υποστηρικτής του Αζερμπαϊτζάν για λόγους εθνικούς.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2020 το Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε μια επίθεση πλήρους κλίμακας στη «Δημοκρατία του Artshakh», σε μια προσπάθεια να ανακτήσει τον έλεγχο των Δυτικών περιοχών της.
Οι Αζέροι έριξαν στη μάχη τα καλύτερα και πιο πρόσφατα οπλικά συστήματα που αποκτήθηκαν με την πάροδο των ετών από το εξωτερικό.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης, το Αζερμπαϊτζάν προσπάθησε να αγοράσει ένοπλα UAV, αλλά απορρίφθηκε το αίτημα τους από τη Δύση, οπότε λίγο πριν από τον πόλεμο, τον Ιούλιο του 2020, αγόρασε μια μοίρα των Τούρκων «Bayraktars».
Αυτή η μοίρα – πιθανότατα λειτουργεί από τουρκικές ομάδες – και αμέσως μπήκε στη μάχη.
Τις δύο πρώτες μέρες της εκστρατείας, τα αεροσκάφη και τα ελικόπτερα του Αζερμπαϊτζάν υπέστησαν σοβαρές απώλειες από την αεροπορική άμυνα SA-8.
Όπως και πριν, τα οπλισμένα UAV του Celcuk Bayraktar κυνηγούσαν και κατέστρεψαν μεθοδικά τεθωρακισμένα, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι απώλειες και να ανακτηθεί η αεροπορική υπεροχή από την αεροπορική δύναμη των Αζέρων. Όπως και στη Συρία και τη Λιβύη, οι «Bayraktars» υπέστησαν απώλειες στο Nagorno Karabakh.
Οι Αρμένιοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταρρίψει τουλάχιστον 12 από τα τουρκικά UAV.
Αυτό θα μπορούσε να είναι υπερβολικό, αλλά φωτογραφίες από συντρίμμια του αεροσκάφους Bayraktar στην Αρμενία αποδεικνύουν ότι πράγματι είχαν προκληθεί ορισμένες απώλειες. Ίσως τα συστήματα SA-8 κατάφεραν να καταρρίψουν μερικά από αυτά πριν καταστραφούν.Τα UAV αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικήςΤο σύγχρονο UAV, που σχεδιάστηκε στο χωνευτήρι των πολέμων της Μέσης Ανατολής, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της τάσης προς την αυτοματοποίηση του μελλοντικού πολέμου.
Οι πόλεμοι στην Μεσόγειο απέδειξαν τα πλεονεκτήματά των UAV, αλλά και ορισμένα από τα μειονεκτήματά τους.
Το πλεονέκτημα και το μειονέκτημα του UAV βρίσκονται περίπου στην μέση μεταξύ εκείνων των επανδρωμένων μαχητικών αεροσκαφών από τη μία πλευρά και εκείνων του βαλλιστικού πυραύλου ακριβείας από την άλλη.
Σε αντίθεση με τα επανδρωμένα αεροσκάφη, οι βαλλιστικοί πύραυλοι είναι μια φορά, αναλώσιμα όπλα.
Τα περισσότερα οπλισμένα UAV – εκτός από τους τύπους Kamikaze – είναι επαναχρησιμοποιήσιμα συστήματα πολλαπλών αποστολών που σαν επανδρωμένα αεροσκάφη επιστρέφουν στη βάση για ανεφοδιασμό και οπλισμό για περαιτέρω δράση.
Ως εκ τούτου, το κόστος ανά αποστολή είναι φαινομενικά απλώς το κόστος των πυρομαχικών που καταναλώθηκαν.
Τόσο οι πύραυλοι όσο και οι UAV ξεχωρίζουν στο ότι είναι μη επανδρωμένοι – ακριβέστερα, επανδρώνονται από προσωπικό που δεν κινδυνεύει στο πεδίο της μάχης.
Ο διαχωρισμός των χειριστών από τα όπλα δίνει στους πύραυλους και τα UAV πρόσθετη ευελιξία λόγω της έλλειψης ανησυχίας για τις ανθρώπινες απώλειες.
Ωστόσο, οι πύραυλοι και το UAV διαφέρουν ως προς την ευπάθειά τους απέναντι στα αντιαεροπορικά συστήματα του αντιπάλου.
Οι πύραυλοι είναι δύσκολο να χτυπηθούν λόγω της απότομης πορείας και της μεγάλης ταχύτητάς τους.
Η αντιμετώπισή τους απαιτεί εξειδικευμένα, επομένως δαπανηρά αμυντικά συστήματα.
Τα UAV από την άλλη πλευρά δεν είναι σε θέση να αμυνθούν απέναντι σε μαχητικά αεροσκάφη (όπως για παράδειγμα στη Συρία) ή ενάντια στην επίγεια αεροπορική άμυνα (όπως για παράδειγμα η πτώση του αμερικανικού UAV από την ιρανική επίγεια αεροπορική άμυνα τον Ιούνιο του 2019).
Ενώ το οπλισμένο UAV είναι ένα όπλο πολλαπλής χρήσης, η εμπειρία δείχνει ότι δεν είναι πάρα πολύ «περίπλοκο», η διάρκεια ζωής του στη μάχη περιορίζεται από την αναπόφευκτη φθορά ή την καταστροφή.
Φαίνεται ότι το οπλισμένο τουρκικό UAV Bayraktar – ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος μέτριου μεγέθους, μέτριας ικανότητας αλλά και μέτριας τιμής – είναι το βέλτιστο μεταξύ απόδοσης και κόστους σε αυτόν τον τύπο όπλου.
Ίσως οι σχεδιαστές UAV στο Ισραήλ να αντλήσουν τα δικά τους μαθήματα από τις πρόσφατες δράσεις UAV στην Τουρκία.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο FacebookΑκολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook
Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube