Εκ των ηρώων των ημερών μας είναι το νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας το οποίο ρισκάρει την προσωπική του υγεία και ζωή προκειμένου κανένας να μην νιώσει για μέρες ολότελα μόνος σε συνθήκες ασφυξίας…

Μια ασθένεια η οποία (στο καλό ενδεχόμενο) σε αναγκάζει να βρεθείς υπό αφόρητες συνθήκες για 15-20 μέρες χωρίς κάποιος δικός σου να μπορεί να σου κρατήσει το χέρι ή να σου πει δυο ενθαρρυντικές κουβέντες είναι ένας από τους χειρότερους εφιάλτες που μπορεί να ζήσει ένα φυσιολογικός άνθρωπος.

Το χειρότερο ενδεχόμενο είναι να περάσει κάποιος όλον αυτόν τον Γολγοθά και στο τέλος να καταλήξει. Στη συνέχεια  για λόγους υγειονομικής ασφάλειας  οι δικοί του να μην μπορέσουν ούτε καν να τον αποχαιρετίσουν όπως συνηθίζουν οι κοινωνίες με κάποιο βαθμό πολιτισμικής εξέλιξης…

Πόσο καιροσκόποι, αντικοινωνικοί και ανήθικοι μπορεί να είναι όσοι σε συνθήκες καραντίνας, τοποθετούν “βόμβες” διασποράς, καλώντας  σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή εορτασμού για το Πολυτεχνείο, τη νίκη του Ολυμπιακού, τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου ή την ανεπάρκεια της κυβέρνησης να διαχειριστεί σωστά την κρίση;

Ήρωες για τους οποίους πρέπει να δείχνουμε σεβασμό είναι τα χιλιάδες στελέχη και μέλη των ενόπλων δυνάμεων που σε συνθήκες έξαρσης της πανδημίας βρέθηκαν για εβδομάδες μέσα σε υποβρύχια, φρεγάτες και κρησφύγετα πολεμικών αεροπλάνων φορτωμένων με πυραύλους, εν αναμονή της εντολής με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Όλοι αυτοί όφειλαν να έχουν κλειστά τα κινητά και όλους τους διαύλους επικοινωνίας με τις οικογένειες και τους φίλους τους σε μια περίοδο πανδημίας.

Ήρωες του πολιτισμού και της ανθρωπότητας είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες εθελοντές σε όλο τον κόσμο, άλλοι απόλυτα υγιείς και άλλοι με υποκείμενα νοσήματα που προσφέρθηκαν να μετάσχουν στις δοκιμές των πάνω από 150 πειραματικών εμβολίων και φαρμάκων. Όλοι αυτοί συνέβαλαν στο να κάνει η ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά. Βοήθησαν να επιταχυνθεί η περίοδος της πανδημίας και να μειωθούν οι δυνητικοί θάνατοι εξαιτίας της κατά μερικά εκατομμύρια ζωές…

Η πανδημία του Covid-19 όπως και η κρίση χρεοκοπίας του 2010 βοήθησαν να καταλάβουμε πόσοι “παλαβοί” και απατεώνες κυκλοφορούν αναμεσά μας. Γιατί όπου υπάρχουν δέκα ηλίθιοι βρίσκεται πάντα ένας απατεώνας που θα τους καταστήσει “κοπάδι” και θα τους “αρμέξει”…

Η πανδημία μας δίδαξε πόσο εύκολα κάποιος από βλακεία ή δόλο μπορεί να ισχυρίζεται πως ο “covid-19” δεν μεταδίδεται με τη “Θεία κοινωνία” ή εμποδίζεται από κεραλοιφές και ακόμη πως τα συμπτώματα της νόσου θεραπεύονται με “αγιασμό”;

Η πανδημία μάς μαθαίνει πως δεν υπάρχει κανένα όριο στην επιδίωξη πλούτου και ισχύος από κάποιους που δεν διστάζουν να διαβάλουν όσους προσπαθούν να βοηθήσουν -δηλώνοντας πως θα κάνουν το εμβόλιο δημόσια προκειμένου να πείσουν τους διστακτικούς να εμπιστευτούν τους επιστήμονες,- υποστηρίζοντας πως θα ενέσουν νερό και όχι εμβόλιο…

Αν δεν μπορούμε να πείσουμε το ένα τρίτο της κοινωνίας που έχει αμφιβολίες για την ύπαρξη του “κορονοϊού” τη στιγμή που οι εντατικές ξεχειλίζουν, πώς  θα τους πείθαμε για τα αίτια της χρεοκοπίας πριν δέκα χρόνια;

Είναι προφανές πως όταν ένα τόσο μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δεν μπορεί να αποδεχτεί τα αυτονόητα, κορυφαίοι θεσμοί ταυτοποίησης μιας κοινωνίας όπως το σχολείο, η οικογένεια ή η εκκλησία έχουν αποτύχει να δημιουργήσουν κοινωνική όσμωση.

Στο σχολείο π.χ.  πάμε για να ασκηθούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο από μια ορθολογική παραπλήσια οπτική γωνία. Να αποκτήσουμε κοινό ταυτοτικό αυτοπροσδιορισμό.

Στο σχολείο πάμε για να μάθουμε πως όταν νιώθουμε άρρωστοι πηγαίνουμε  στο γιατρό και όχι στον παπά της ενορίας, στον αστυνόμο ή την ξεματιάστρα της γειτονιάς.

Στον παπά της ενορίας πάμε όταν θέλουμε να ακούσουμε μια παρηγορητική συμβουλή ή να νιώσουμε πως ακόμη και όταν δεν έχουμε κανέναν στον κόσμο να νοιαστεί για μας μπορούμε να προσευχηθούμε και να ελπίζουμε πως κάποιος μας ακούει.

Αυτή είναι η “προπαίδεια” που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή που μας κάνει κοινωνικό σώμα τόσο τους πιστούς όσο και τους άθεους. Τόσο τους καπιταλιστές όσο και τους προλετάριους.

Οι αντιδράσεις στην πανδημία επιβεβαιώνουν πως σαν κοινωνίες έχουμε χάσει τα δεσμά και τις σταθερές που μας κρατάνε σε ισορροπία.

Όταν  μια κοινωνία δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει τους ήρωες από τα ρεμάλια είναι βαθιά άρρωστη…

Για τη συνέχεια Capital