Επειδή διαπιστώνω ότι εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη σύγχυση μεταξύ κάποιων σχολιαστών ως προς το τι δέον γενέσθαι με την Τουρκία, και τον ρόλο που έχει η στρατιωτική ισχύς ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, θα εκθέσω όσο πιο σύντομα γίνεται τη δική μου οπτική στο ζήτημα απαντώντας σε συγκεκριμένες απόψεις και ερωτήματα που έχουν τεθεί τον τελευταίο καιρό.

 
 – @13033: «Ας αποφασίσετε ό,τι θέλετε, μόνο πόλεμο μη κάνετε σας παρακαλώ. Στον πόλεμο πεθαίνουν πάντα τα λάθος θύματα». Πρώτον, και στην ειρήνη πεθαίνουν πάντα τα λάθος θύματα και αυτοί που δεν φταίνε. Δεν νομίζω, για παράδειγμα, τα θύματα της 10ετούς οικονομικής κρίσης να ήταν οι ένοχοι για τη χρεοκοπία μας – μάλλον την πλήρωσαν εκείνοι που δεν έφταιγαν σε κάτι. Δεύτερον, δεν είναι στο χέρι μας αν θα γίνει ή όχι πόλεμος. Τόσες δεκαετίες έχουμε δοκιμάσει πάρα πολλούς ήπιους τρόπους για να εξημερώσουμε τον ανατολικό γείτονά μας και να τον κάνουμε να φερθεί πολιτισμένα. Παρά το ότι αυτός αιματοκύλισε την Κύπρο το 1974 και ξεσπίτωσε 200.000 Ελληνοκύπριους, εμείς όχι μόνο δεν τον τιμωρήσαμε αλλά του ανοίξαμε τα σύνορά μας να έρχεται χωρίς διαβατήριο, κάναμε οικονομικές επενδύσεις στη χώρα του, του ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες εισδοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και γενικά κάναμε κάθε χειρονομία καλής θέλησης που υπήρχε. Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, ότι δεν απέδωσε τίποτα απ’ όλα αυτά.

Εφόσον η Τουρκία διατρανώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να κάνει πίσω από το να κατοχυρώσει τη θαλάσσια έκταση που η ίδια θεωρεί αυθαίρετα ότι της ανήκει, η Ελλάδα έχει μόνο δύο επιλογές: ή να κάνει πως κοιμάται, ή να αντισταθεί. Η αντίσταση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη προσφυγή σε πόλεμο. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να επιβάλει πάρα πολλών ειδών διμερείς κυρώσεις στην Τουρκία για όσα απαράδεκτα κάνει σε βάρος μας – ενδεικτικά θα μπορούσαμε να κλείσουμε τα σύνορά μας με την Τουρκία και να δημιουργήσουμε τεράστιο πρόβλημα στις τουρκικές εμπορικές μεταφορές, να παγώσουμε την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ-Τουρκίας, να προβάλουμε σταθερά βέτο σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση προς την Τουρκία, να απελάσουμε Τούρκους διπλωμάτες, να κάνουμε εμπάργκο σε τουρκικά προϊόντα κ.λπ. 
 
– @vladimiros: «Η απαξίωση της προσπάθειας και των κινδύνων των άλλων αγγίζει τα όρια του γλοιώδους». Κανείς δεν απαξιώνει τις προσπάθειες και τους κόπους του προσωπικού των ενόπλων μας δυνάμεων, ούτε παραγνωρίζει τους κινδύνους που διατρέχουν. Αυτό που λέω είναι ότι το ελληνικό στρατιωτικό προσωπικό ουσιαστικά εμπαίζεται από τον Μητσοτάκη όταν το χρησιμοποιεί για να κάνει φθηνά επικοινωνιακά παιχνίδια με το εσωτερικό του ακροατήριο. Όχι μόνο οι στρατιωτικοί μας εκτίθενται σε περιττούς κινδύνους ενώ είναι απολύτως σαφές πως δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αλλά επιπλέον καταπονείται άσκοπα το υλικό τους και οι ίδιοι αναγκάζονται να παίζουν έναν ρόλο μειωτικό για το κύρος τους και βλαπτικό για το ηθικό τους.
 
– @ΑΚ1969: «Θαυμάζεις έναν καταφανώς ψυχοπαθή (εννοεί τον Ερντογάν) που αρέσκεται να περιορίζει την ελευθερία άλλων ανθρώπων και άλλων εθνών, με πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλους καταπιεστικούς ψυχοπαθείς της ιστορίας, όπως ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ο Στάλιν κλπ». Το να αρνούμαστε ότι ο Ερντογάν είναι μία σπουδαία προσωπικότητα για την Τουρκία, δεν θα μας σώσει από κανένα πρόβλημα. Δεν είναι «θαυμασμός» το να λέμε την αλήθεια. Αντιθέτως είναι σίγουρα στρουθοκαμηλισμός το να θεωρούμε πως ο αντίπαλος που έχουμε απέναντί μας στερείται ικανοτήτων και είναι ακίνδυνος. Αυτά που πέτυχε ο Ερντογάν στη χώρα του είναι πολλά, και ασχέτως αν εμείς τον θεωρούμε χιτλερίσκο, ψυχοπαθή, ισλαμοφασίστα ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να κατανοήσουμε πολύ καλά με ποιον έχουμε να κάνουμε και τι επιδιώκει, αν θέλουμε να τον σταματήσουμε. Διαφορετικά θα πάθουμε από τον Ερντογάν ό,τι πάθαμε κι από την Τσιλέρ το 1996 που νομίσαμε ότι μία γυναίκα πρωθυπουργός στην Τουρκία θα είναι πιο ήπια και διαλλακτική απέναντί μας.
 
– @13033: «Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για πόλεμο, ΟΧΙ να κάνεις πόλεμο. Είναι μεγάλη η διαφορά σε αυτές τις δυο θέσεις αν το σκεφτείς ήρεμα». 

Η αποτροπή του πολέμου βασίζεται στην αξιοπιστία της απειλής εκ μέρους σου, και για να πείσεις δεν αρκούν μόνο τα λόγια – χρειάζονται και πράξεις. Δυστυχώς, για να αποτρέψεις τον πόλεμο δεν αρκεί μόνο να είσαι προετοιμασμένος. Πρέπει και να αποδεικνύεις σε τακτά χρονικά διαστήματα ότι οι ένοπλες δυνάμεις σου είναι έτοιμες και ικανές να σκοτώσουν. Το ξέρω ότι αυτό ακούγεται πολύ ωμό και βάρβαρο σε κάποιους, αλλά είναι η δυσάρεστη ιστορική πραγματικότητα. Αν έχεις 50 χρόνια που είσαι «άκαπνος» κι αν διστάζεις πάντα να πατήσεις τη σκανδάλη, όσο καλά οπλισμένος κι αν είσαι δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά διότι θα υποθέσει ότι σου λείπει η πολιτική βούληση να πολεμήσεις. Γι’ αυτό και πρέπει να φροντίζεις με διάφορους τρόπους (όχι προκαλώντας γενικευμένο πόλεμο, εννοείται) να δείχνεις σε όλους πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος και ικανός να σκοτώσεις χωρίς δισταγμό αν απειληθούν τα εθνικά σου συμφέροντα. Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά της επιτυχούς αποτροπής που έχει π.χ. το Ισραήλ σε σύγκριση με τη δική μας η οποία εσχάτως έχει καταρρεύσει αφού επιτρέπουμε όχι μόνο στο «Ορούτς Ρέις» να κόβει βόλτες στην υφαλοκρηπίδα μας, αλλά και στα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη και drones να πετούν πάνω από τα νησιά μας ατιμώρητα.  Το Ισραήλ αρκεί να πει προς τους επίδοξους εχθρούς του «ξέρετε τι μπορώ να κάνω και τι θα πάθετε αν με πειράξετε» και όλοι αντιλαμβάνονται τι εννοεί και πως δεν θα διστάσει να σκοτώσει. Αντιθέτως τα φληναφήματα των Ελλήνων κυβερνώντων δεν αποτρέπουν ούτε φοβίζουν κανέναν, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε δυστυχώς καθημερινά στην πράξη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
 
– @vladimiros: «Τι γίνεται με εκείνο το χωράφι στον Έβρο που μας το καταπάτησαν οι Τούρκοι; Το πήραμε πίσω τελικά ή όχι;».

1) Αν δεν έγινε απολύτως τίποτα στον Έβρο, τότε γιατί το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπέβαλε ΔΥΟ αυστηρά διαβήματα στην Τουρκία; Δεν κάνεις διάβημα επειδή μία ομάδα χωροφυλάκων ή στρατιωτών έχει μαζευτεί ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑ των συνόρων και κάνει τοπογραφικές μετρήσεις. Διάβημα κάνεις όταν έχει παραβιαστεί ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ χερσαίος, θαλάσσιος ή εναέριος χώρος από ξένη Δύναμη.

2) Το ζήτημα δεν είναι αν ο απέναντι θα σου κλέψει ένα χωράφι, λίγα μέτρα ή λίγα εκατοστά γης. Αν αρχίσεις τις εκπτώσεις στη γεωπολιτική, δεν μπορείς να σταματήσεις πουθενά. Αν δεν εμφανίζεσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να υπερασπιστείς ακόμη και το ένα μέτρο της γης σου, δεν πείθεις κανέναν ότι έχεις διάθεση να υπερασπιστείς μία βραχονησίδα ή την υφαλοκρηπίδα ή τον εναέριο χώρο σου. Άρα το ζήτημα της παραβίασης της κυριαρχίας σου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟ. Αν η αντίδρασή σου σε μία μικρή παραβίαση είναι μηδενική, τότε η συνολική αντίδρασή σου δεν μπορεί παρά να είναι κι αυτή μηδενική. Ακόμη κι αν αθροίσεις ένα εκατομμύριο μηδενικά, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο από το μηδέν.
 
– @13033: «Έχουμε την αυτοπεποίθηση ότι ένας πόλεμος θα είναι σίγουρα νικηφόρος ή απλά λέμε “πάμε κι ό,τι γίνει”»;  Κατ’ αρχάς κανείς δεν λέει να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία. Είναι άλλο πράγμα το να βάλεις έναν προκλητικό γείτονα στη θέση του, και άλλο πράγμα να πας σε πόλεμο. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να κόψεις τον βήχα στον Τούρκο χωρίς πόλεμο. Επίσης, ο πόλεμος έχει τόσες πολλές μορφές, κλιμακώσεις και επίπεδα ώστε το πιθανότερο είναι πως αν συμβεί κάποτε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας. Η αυτοπεποίθηση σίγουρα χρειάζεται να υπάρχει σε κάθε περίπτωση, και χτίζεται με τη γενικότερη μεθοδική προετοιμασία από τον καιρό της ειρήνης. Απόλυτα σίγουρος για την έκβαση ενός πολέμου δεν μπορεί να είναι ποτέ κανείς, διότι άπαξ και εμπλακείς σε πόλεμο μπαίνεις εξ ορισμού στη σφαίρα του απόλυτου τυχαίου και των αστάθμητων παραγόντων.
 
– @13033: «Μήπως πρέπει να κάνουμε υπομονή και να χτίσουμε τις συνθήκες που θα είμαστε άχαστοι;». Αν ο εχθρός απαιτήσει να σε ακρωτηριάσει είτε εδαφικά είτε σε ό,τι αφορά στα κυριαρχικά σου δικαιώματα, απλούστατα δεν έχεις το περιθώριο να επιλέξεις αν θα κάνεις υπομονή ή θα αντιδράσεις. Αν κάνεις υπομονή σημαίνει ότι ηττήθηκες χωρίς να ρίξεις ούτε τουφεκιά, όπως ακριβώς έχει συμβεί τώρα με την καταπάτηση της υφαλοκρηπίδας μας ανατολικά του 28ου μεσημβρινού.

Επιπλέον, κανείς δεν εγγυάται πως αν αποδεχτείς μια ήττα σήμερα με σκοπό να «χτίσεις τις συνθήκες που θα είσαι άχαστος» μεθαύριο,

1) ο αντίπαλος θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια να σου δώσει τον χρόνο που θέλεις,

2) ο λαός σου θα δεχτεί να υποβληθεί στις αναγκαίες θυσίες και θα έχει το κουράγιο και την υπομονή να ετοιμαστεί για να ανταποδώσει. Είναι πολύ λίγες οι ιστορικές περιπτώσεις όπου ο ηττημένος ενός πολέμου είχε την υπομονή και τη θέληση να ανασυνταχθεί και να οργανωθεί καλύτερα για να πάρει τη ρεβάνς. Το έκαναν σίγουρα οι Γερμανοί το 1939, 21 χρόνια μετά την ήττα τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και οι Αιγύπτιοι και οι Σύροι το 1973, έξι χρόνια μετά από την ήττα τους στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, και είδαμε επίσης να το κάνει το Αζερμπαϊτζάν πρόσφατα, έπειτα από 26 χρόνια υπομονής και οργάνωσης, σε βάρος των Αρμενίων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Σε ό,τι αφορά εμάς όμως, έχουν περάσει 46 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων  στην Κύπρο και όχι μόνο δεν υπήρξε όλο αυτόν τον καιρό καμία στρατιωτική προετοιμασία από την πλευρά μας για να ανακτήσουμε τα εδάφη που χάσαμε, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο τώρα να αδιαφορούμε παντελώς για το αν οι Τούρκοι κάνουν γεωτρήσεις μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ και αν κουρελιάζουν όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ καταπατώντας την κατεχόμενη Αμμόχωστο. Άρα το «να κάνουμε υπομονή» δεν έχει κανένα νόημα αν δεν χτίζουμε στο μεταξύ κατάλληλη ψυχολογία και νοοτροπία και αν ο χρόνος δεν κυλάει υπέρ μας αλλά σε βάρος μας – διότι αν δει κανείς το σημερινό ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος Ελλάδας-Τουρκίας και το συγκρίνει π.χ. με εκείνο του 1996, θα διαπιστώσει ότι μάλλον έχουμε μείνει πίσω αντί να κλείσουμε την ψαλίδα.

Stirlitz