Έχουμε απορροφηθεί τόσο πολύ από το lockdown και τις ολέθριες οικονομικές συνέπειες του κορωνοϊού ώστε τείνουμε να ξεχάσουμε τον σκοτεινό ρόλο που έπαιξε η Κίνα στο ξέσπασμα της πανδημίας, και τις τεράστιες ευθύνες που φέρει για τις εκατόμβες νεκρών που έχουμε σε όλο τον πλανήτη. Στην υπόθεση της εμφάνισης και της διάδοσης του κορωνοϊού υπάρχουν ορισμένες σατανικές συμπτώσεις που δίνουν λαβή για πολύ σοβαρές υποψίες. Λίγοι ίσως θα θυμούνται ποιο ήταν το μείζον εθνικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Κίνα πέρυσι τέτοια εποχή, όταν ξέσπασε η πανδημία.

Η Κίνα τον Δεκέμβριο του 2019 είχε φτάσει μια ανάσα από το να ζήσει μία δεύτερη Πλατεία Τιαν αν Μεν. Βίωνε μία κανονική ανταρσία, με τη σπουδαιότερη από οικονομική άποψη πόλη της, το Χονγκ Κονγκ, να έχει παραλύσει επί 7 μήνες από μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις που γίνονταν κάθε μέρα – θα θυμάστε ίσως τους διαδηλωτές με τις πολύχρωμες ομπρέλες. Το κομμουνιστικό φασιστικό καθεστώς βρισκόταν κυριολεκτικά σε απόγνωση, και ετοιμαζόταν να προβεί σε στρατιωτική επέμβαση για να διαλύσει τις διαδηλώσεις
 
Οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ κατέβηκαν για πρώτη φορά μαζικά στους δρόμους στις 9 Ιουνίου του 2019. Επρόκειτο κυριολεκτικά για μία λαοθάλασσα δυσαρέσκειας απέναντι στην κυβέρνηση του Πεκίνου, ειρηνική αλλά πανίσχυρη, με ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες. Η σπίθα για το ξέσπασμα της χειρότερης πολιτικής κρίσης που είχε βιώσει η πόλη τις τελευταίες δεκαετίες εμφανίστηκε όταν μια έγκυος κοπέλα από το Χονγκ Κονγκ δολοφονήθηκε από τον φίλο της ενώ βρίσκονταν και οι δυο τους στην Ταϊβάν ως πολιτικοί φυγάδες.

Ο δολοφόνος επέστρεψε στο Χονγκ Κονγκ για να αποφύγει να συλληφθεί και να δικαστεί από τις ταϊβανέζικες αρχές. Λίγο αργότερα η κομμουνίστρια κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, Κάρι Λαμ, επιχείρησε να περάσει ένα νομοσχέδιο το οποίο προέβλεπε όχι μόνο την έκδοση υπόδικων ατόμων στην Ταϊβάν, αλλά και τη μεταφορά τους στην ηπειρωτική Κίνα ώστε να δικάζονται από κινεζικά δικαστήρια, κάτι που αποτελούσε ωμή παραβίαση των όρων της συμφωνίας επιστροφής του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα που είχε υπογράψει η χώρα αυτή με τη Βρετανία το 1997. Οι διαδηλωτές φοβήθηκαν πως αν περνούσε ένα τέτοιος νόμος, θα εκδίδονταν μαζικά αντιφρονούντες στην Κίνα και θα πατάσσονταν βίαια οι όποιες αντικομμουνιστικές διαμαρτυρίες. Παρά τις διαβεβαιώσεις της Κάρι Λαμ περί του αντιθέτου, κανείς δεν εμπιστευόταν την κόκκινη χούντα του Πεκίνου.
 
Στην αρχή η κινεζική κυβέρνηση του Σι Ζιν Πινγκ δεν αντέδρασε, πιστεύοντας ίσως ότι οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ θα ξεθυμάνουν από μόνες τους. Όταν όμως είδε ότι αντιθέτως αυτές γιγαντώνονταν, έδωσε εντολή στην κυβερνήτη του Χονγκ Κονγκ να αποσύρει το επίμαχο νομοσχέδιο. Οι διαδηλωτές όχι μόνο δεν έκαναν πίσω αλλά έκαναν πιο μαζικές τις πορείες τους, με περισσότερους από 2 εκατομμύρια συμμετέχοντες. Άρχισαν να σημειώνονται βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία και να εκτραχύνεται η κατάσταση. Το αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ κατελήφθη από τους διαδηλωτές, και ακολούθησαν εκτεταμένες ταραχές σε όλη την πόλη ενώ υπήρξαν και οι πρώτοι νεκροί. Τον Νοέμβριο οι διαδηλωτές έκαναν κατάληψη σε πολλές πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις της πόλης.

Η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ απέκλεισε και πολιόρκησε για μέρες μία μεγάλη ομάδα διαδηλωτών μέσα στο Πολυτεχνείο μέχρι που κατάφερε να κάμψει την αντοχή τους, να τους αναγκάσει να βγουν και να συλλάβει δεκάδες απ’ αυτούς. Οι διαδηλώσεις όμως όχι μόνο δεν κόπασαν, αλλά άλλαξαν κεντρικό σύνθημα, ζητώντας τώρα την ανεξαρτητοποίηση του Χονγκ Κονγκ! Το πράγμα είχε αρχίσει πλέον να σοβαρεύει πάρα πολύ, και η Κίνα να απειλείται με εδαφικό ακρωτηριασμό. Η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ αδυνατούσε πλέον να διαχειριστεί την κατάσταση, ενώ είχε αρχίσει να αναμειγνύεται ενεργά στην υπόθεση η Βρετανία, ως έχουσα νόμιμο συμφέρον, αλλά και οι ΗΠΑ.
 
Η Κίνα βρέθηκε σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Αν άφηνε τις διαδηλώσεις να συνεχιστούν, θα πληγόταν καίρια το γόητρο του καθεστώτος και υπήρχε κίνδυνος να επέλθει γενικότερη αναταραχή στη χώρα και κατάρρευση της κόκκινης χούντας που κυβερνάει από το 1949. Αν πάλι επενέβαινε με τον στρατό –ο οποίος είχε ήδη συγκεντρώσει ισχυρές δυνάμεις του γύρω από το Χονγκ Κονγκ– υπήρχε ο κίνδυνος της γενικευμένης διεθνούς κατακραυγής και της απομόνωσης της Κίνας, ίσως και με την επιβολή εξοντωτικών κυρώσεων εναντίον της. Μία αφορμή άλλωστε ζητούσε ο Τραμπ για να θέσει την κινεζική οικονομία υπό διεθνή αποκλεισμό και να τη γονατίσει. Έπρεπε να βρεθεί άμεσα μία λύση ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση χωρίς να υπάρξει στρατιωτική επέμβαση.

 
Και τότε προέκυψε ως εκ θαύματος ο κορωνοϊός. Μεμιάς οι τηλεοπτικοί φακοί έφυγαν από το Χονγκ Κονγκ και πήγαν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα, στην Ουχάν της επαρχίας Χουμπέι, όπου έδειχναν ανθρώπους να σωριάζονται στα πεζοδρόμια χτυπημένοι από τον ιό, και τις αρχές να πιάνουν τους ανυπάκουους πολίτες με απόχες στους δρόμους ή να τους σέρνουν δια της βίας έξω από τα σπίτια τους – «για το καλό τους», εννοείται.

Δημιουργήθηκε αμέσως η αίσθηση του επείγοντος με την κατασκευή νέων νοσοκομείων σε χρόνο ρεκόρ, πράγμα που απεδείκνυε την εξαιρετική οργανωτική ικανότητα του καθεστώτος το οποίο αποκαθιστούσε την εικόνα του διεθνώς έπειτα από το σοβαρό πλήγμα που είχε δεχτεί με τη διαχείριση της κρίσης στο Χονγκ Κονγκ. Η επιδημία κατέστη η πρώτη και μόνη προτεραιότητα στη χώρα. Οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ τρομαγμένοι και κάτω από τον σιδερένιο στρατιωτικό νόμο που επιβλήθηκε σε όλη τη χώρα «για υγειονομικούς λόγους», αναγκάστηκαν να κλειστούν στα σπίτια τους, και οι διαδηλώσεις τερματίστηκαν. Τώρα πια οι αρχές είχαν βρει την τέλεια πρόφαση για να απαγορεύουν όχι μόνο κάθε διαδήλωση αλλά και κάθε απλή συνάθροιση.

Η δυστοπία του «1984» του Όργουελ είχε γίνει πράξη μέσω μιας υγειονομικής τυραννίας. Είχε αποφευχθεί μία δυναμική στρατιωτική επέμβαση και η υπόθεση Χονγκ Κονγκ «τελείωσε» όμορφα και καλά, χωρίς να διαμαρτυρηθεί καμία ξένη χώρα. Πραγματικά πολύ σατανική σύμπτωση για να πιστέψει κανείς ότι απλώς έτυχε να συμβεί.     
 
Στο μεταξύ η κόκκινη χούντα του Πεκίνου δεν αρκέστηκε μόνο στο ότι διέλυσε τις ογκώδεις και μαχητικότατες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ χωρίς να ανοίξει ρουθούνι – αν και σκότωσε πάνω από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με τον κορωνοϊό.  Από καιρό έχει θέσει σε εφαρμογή σκληρά μέτρα αστυνομοκρατίας καταγράφοντας με κάμερες τους απλούς ανθρώπους στους δρόμους, και παρακολουθώντας ανελλιπώς τους πάντες όλο το 24ωρο με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης. Η Κίνα έχει τη δυνατότητα πλέον να «φακελώνει» ηλεκτρονικά όλους τους πολίτες της. Κάθε Κινέζος «βαθμολογείται» από το κράτος ανάλογα με το πόσο υπάκουος είναι με άριστα το 1000. Σε περίπτωση που η βαθμολογία του πέσει κάτω από το 900, λαμβάνει αυστηρές προειδοποιήσεις, στερείται πολλών δικαιωμάτων, δεν μπορεί να ταξιδέψει ή να μπει σε συγκεκριμένα καταστήματα και δεν μπορεί ούτε να λάβει δάνειο από τράπεζα. Αν η βαθμολογία πέσει ακόμη πιο κάτω η φιγούρα του «ενόχου» εμφανίζεται σε γιγαντοοθόνες στην πόλη που μένει και διαπομπεύεται δημοσίως ως παράδειγμα προς αποφυγή.
 
Έχοντας πάρει θάρρος από το μάντρωμα που έχει κάνει στον λαό του, το τυραννικό κινεζικό καθεστώς πρότεινε ακόμα και στις άλλες χώρες να υπάρξει ψηφιακή ταυτοποίηση με κωδικοποίηση QR όσων θα κάνουν το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού. Επίσης, όπως αποκάλυψαν βρετανικές και αυστραλιανές εφημερίδες, περίπου 2 εκατομμύρια μέλη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν διεισδύσει σε δυτικές τράπεζες, εταιρίες, πανεπιστήμια αλλά και πρεσβείες της Βρετανίας, της Ινδίας, των ΗΠΑ, της Αυστραλίας, της Ιταλίας, της Ελβετίας, της Νέας Ζηλανδίας και της Νότιας Αφρικής. Μεταξύ των εταιριών στις οποίες έχουν διεισδύσει σε πολύ υψηλές θέσεις Κινέζοι είναι και οι Pfizer και AstraZeneca, δηλαδή οι δύο φαρμακευτικές που κατάφεραν και βρήκαν από τις πρώτες τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού – άλλη μία «σατανική σύμπτωση»– στις οποίες εργάζονται σήμερα ως στελέχη 123 μέλη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος! Σημειωτέον ότι, όπως υπογραμμίζουν οι ίδιες βρετανικές και αυστραλιανές εφημερίδες, τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας ορκίζονται να «φυλάξουν τα κομματικά μυστικά», να «πολεμήσουν για τον κομμουνισμό σε όλη τους τη ζωή» και να είναι πάντα έτοιμοι να «θυσιάσουν τα πάντα για το Κόμμα».
 
Ο οργουελικός εφιάλτης που κυβερνάει στο Πεκίνο τα τελευταία 71 χρόνια, είναι το πιο στυγνό, ανελεύθερο και επικίνδυνο ολοκληρωτικό καθεστώς που υπάρχει στον πλανήτη αυτή τη στιγμή.

 Μπροστά του οι Ναζί του Χίτλερ φαντάζουν άκακα προσκοπάκια. Για λόγους όχι μόνο ηθικής τάξης αλλά και προστασίας της παγκόσμιας ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επιβάλλεται να υπάρξει συντονισμένη διεθνής δράση κατά του απάνθρωπου κινεζικού καθεστώτος, και να αναγκαστεί να πληρώσει για τη συμφορά που σκόρπισε παγκοσμίως. Θα πρέπει να υπάρξει μία νέα «Νυρεμβέργη» για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε η κινεζική κόκκινη χούντα.

Αν δεν τιμωρηθεί τώρα παραδειγματικά το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς και αν δεν βοηθηθεί αποφασιστικά ο κινεζικός λαός να απαλλαγεί από τους εσωτερικούς δυνάστες του, το μέλλον διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο για όλους μας.

Stirllitz