Προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι όσο περνά ο καιρός, ο τίτλος επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο. Έχουμε κατ’ επανάληψη αιτιολογήσει αυτή τη θέση και οι εξελίξεις δυστυχώς, διαρκώς ενισχύουν αυτή την την άποψη. Υποχρεούμαστε να μην σταματήσουμε να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, όσο μάταιο κι αν δείχνει να είναι αυτό στην Ελλάδα. Σε τελική ανάλυση είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε και όχι να “πουλάμε εντυπώσεις”. Η Ελλάδα εξακολουθεί δαπανώντας δισεκατομμύρια δολαρίων ή/και ευρώ, αναλογικά να αφοπλίζεται. Χωρίς να φροντίζει για τη βέλτιστη αξιοποίηση των περιορισμένων κονδυλίων που προκύπτουν από το “αίμα” του Έλληνα φορολογούμενου πολίτη. Το κάνει δε, προσπαθώντας να αγοράσει επιρροή και παρεμπιπτόντως, σε όποιον βαθμό αυτό επιτευχθεί, να συγκροτήσει αποτελεσματική άμυνα.

Ξεκινάμε από τα πιο πρόσφατα γεγονότα… την επιλογή της ισραηλινής πρότασης για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης Ιπταμένων στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας. Ας επισημάνουμε λοιπόν τα ακόλουθα για να είμαστε ξεκάθαροι: Σκοπός του άρθρου με τον τίτλο «Υπονόμευση της στρατηγικής μας συνεργασίας με το Ισραήλ από την ελληνική κάκιστη διαχείριση», δεν ήταν να καταδείξει το εάν η επιλογή στην αεροπορική εκπαίδευση από ελληνικής πλευράς ήταν κακή ή όχι.

Στόχος ήταν να καταδειχθεί το πόσο ΣΤΡΕΒΛΑ αντιλαμβάνεται (ή φαίνεται να αντιλαμβάνεται) η ελληνική πολιτική ηγεσία την έννοια της στρατηγικής συνεργασίας με μια πολύ σημαντική για την ασφάλεια της Ελλάδας χώρα. Με άλλα λόγια στόχος ήταν να αναδείξουμε ένα σοβαρό ζήτημα (στρατηγική συνεργασία) στις πλήρεις διαστάσεις του. Να δούμε το δάσος και όχι το δέντρο. Εξηγούμαστε αναλυτικά:

Δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε για το ότι η ελληνοϊσραηλινή συνεργασία στην αεροπορική εκπαίδευση μπορεί να προχωρήσει και να είναι επιτυχής και μακροπρόθεσμα επωφελής και για τις δύο πλευρές. Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε και αν δεν αποτυπωθεί η απόφαση σε σύμβαση που θα δεσμεύει και τις δυο πλευρές χωρίς να ανακύπτουν ζητήματα, δεν θα πανηγυρίσουμε για την οριστική επίλυση ενός από τα φλέγοντα ζητήματα που αντιμετώπιζε η Πολεμική Αεροπορία.

Το ερώτημα που τίθεται, ή απλά πρέπει να τεθεί είναι το εξής: Επιθυμούμε η συνεργασία μας με το Ισραήλ να περιοριστεί μόνο σε αυτό το κομμάτι, ή να προσθέσουμε και την εξαγορά της ΕΛΒΟ με όποια προγράμματα θα μεθοδευθεί να αναληφθούν;

Αυτές είναι οι προτεραιότητές μας στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε “στρατηγική συνεργασία” με το Ισραήλ; Μήπως θα έπρεπε πρωτίστως να ζητήσουμε από τους Ισραηλινούς να αγοράσουμε ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ πραγματική αποτροπή; Μήπως ακόμη – ακόμη θα έπρεπε να επιδιώξουμε μετ’ επιτάσεως να συνεργαστούμε σε προγράμματα ανάπτυξης και συμπαραγωγής συστημάτων και όπλων που πραγματικά θα εκτόξευαν τις επιχειρησιακές δυνατότητες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων; Ασχολείται κανένας;

Μέχρι σήμερα, πολλά χρόνια μετά δηλαδή, δεν έχει δοθεί καμία απάντηση από επίσημο αρμόδιο φορέα, γιατί δεν ενεργοποιήσαμε εκ νέου ως πρώτη και υψηλού συμβολισμού κίνηση της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ, την προμήθεια των 400 συλλογών κατευθυνόμενων βομβών SPICE για την Πολεμική Αεροπορία. Ένα πρόγραμμα που έχει κλειδωθεί σε κάποιο συρτάρι από το πρώτο τρίμηνο του 2011, παρά τη ζωτική του σημασία για το αξιόμαχο και την επιβιωσιμότητα του στόλου των μαχητικών F-16.

Για ποιους ακριβώς λόγους δεν προχωρά σε υλοποίηση επιτέλους ο τόσο κρίσιμος εκσυγχρονισμός -από την Elbit που θα εμπλακεί στην εκπαίδευση των Ιπταμένων- των 19 επιθετικών ελικοπτέρων ΑΗ-64Α+ της Αεροπορίας Στρατού, διαδικασία η οποία περιλαμβάνει και την πιστοποίηση του μεγάλης ακτίνας αντιαρματικού πυραύλου Spike N-LOS στα ελικόπτερα αυτά;

Παρά την παρέλευση περισσότερων από δύο ετών από τότε που ξεκίνησαν οι πρώτες επαφές για το πρόγραμμα αυτό, εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία την πανδημία του κορονοϊού για να την καθυστερούμε! Κι όλα αυτά για ένα βλήμα το οποίο θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στο ελληνοτουρκικό μέτωπο και ΟΧΙ ΜΟΝΟ σε ελικόπτερα – πλατφόρμες! Άλλο ένα ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ πρόγραμμα συνεργασίας που όλο ακούμε και αποτέλεσμα δεν βλέπουμε.

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει, το συγκεκριμένο όπλο είναι ιδανικό για το περιβάλλον επιχειρήσεων σε Έβρο και Αιγαίο. Θα μπορούσε κάλλιστα να διασφαλίσει καθολική υπεροχή στον αντιαρματικό, αντιπλοϊκό και αντιαποβατικό αγώνα των ελληνικών μονάδων, ενσωματωμένο σε πολλές πλατφόρμες.

Μπορεί να πιστοποιηθεί στα επιθετικά ελικόπτερα AH-64DHA, στα OH-58 Kiowa (λόγω μικρού βάρους…), στα παλιά Aegean Hawk του Πολεμικού Ναυτικού, καθώς και στα τεθωρακισμένα οχήματα Μ1117 που θα παραλάβουμε από τις ΗΠΑ.

Το SPIKE N-LOS καθιστά όλες τις προαναφερόμενες πλατφόρμες ικανές να προσβάλλουν στόχους από απόσταση 30 χιλιομέτρων, με μεγάλη ακρίβεια. Τις καθιστά ιδιαίτερα αποτελεσματικές και επικίνδυνες δηλαδή, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αυξάνοντας παράλληλα και τις πιθανότητες επιβίωσής τους. Να καταστήσει τον Έβρο σε μια ΖΩΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΊΠΑΛΟ…

Τα όπλα στα οποία αναφερθήκαμε δεν είναι βέβαια και τα μοναδικά που έχουν αναπτυχθεί και κατασκευάζονται στο Ισραήλ και μας είναι απολύτως και κατά προτεραιότητα αναγκαία για να αντισταθμίσουμε τον παράγοντα της τουρκικής αριθμητικής υπεροπλίας. Υπάρχουν και πολλά άλλα που έχουμε επίσης παρουσιάσει.

Αν πράγματι λοιπόν επιδιώκαμε ουσιαστική στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, θα επιδιώκαμε να αποκτήσουμε πάνω από όλα, σε αυτά τα “προϊόντα” άμεσης αξιοποίησης για μεγιστοποίηση του αποτρεπτικού αποτελέσματος. Διότι η προμήθεια όπλων με χαρακτηριστικά “game changer“, όπλα που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι αυτό που αποδεικνύει στρατηγική οπτική σε μια στρατηγική συνεργασία και όχι πολιτική -και φυσικά επιχειρηματική- παρεμβολή στους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς των Επιτελείων.

Αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιήσαμε τη φράση “ΚΑΚΙΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ” για να χαρακτηρίσουμε τον τρόπο χειρισμού κρίσιμων υποθέσεων της άμυνας της χώρας σε προγενέστερο δημοσίευμα. Η ελληνική πλευρά, στην πραγματικότητα υπονομεύει με τον τρόπο που χειρίζεται κρίσιμες υποθέσεις κάθε προοπτική ορθολογική ανάπτυξης της στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ.

Διότι η φήμη που δημιουργεί -ή μάλλον που επιβεβαιώνει…- δεν είναι μιας χώρας οργανωμένης όπου οι ισορροπίες ανάμεσα στην πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία υπάρχουν και τηρούνται, ενώ δεν προηγείται τίποτα της επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας. Ο στρατηγικός σου σύμμαχος γιατί να γκρινιάξει όταν είσαι πρόθυμος γενικώς και δεν έχεις ξεκάθαρη ατζέντα και προτεραιότητες; Σε αξιολογεί όμως και θα το λάβει υπόψη σε πολλά…

Δυστυχώς, φαίνεται πως αυτό που επιδιώκουν οι κυβερνητικοί χειρισμοί, σε συνδυασμό πάντα με τις άβουλες στη συντριπτική τους πλειοψηφία στρατιωτικές ηγεσίες όταν υπάρχει εκπεφρασμένη με διάφορους τρόπους άνωθεν επιθυμία – εντολή. Όμως αυτό δεν είναι προσπάθεια διασφάλισης αυτόνομης αμυντικής ισχύος. Αυτό είναι απλή απόπειρα αγοράς επιρροής και μάλιστα με αμφίβολα αποτελέσματα την κρίσιμη στιγμή.

ΤΟ ΝΑΓΚΟΡΝΟ ΚΑΡΑΜΠΑΧ “ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΓΙΞΕ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τέτοιου είδους επιλογές τις έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν. Δείχναμε ότι το κατανοούσαμε. Πόσοι παπαγαλίζουν ότι αν χρειαστεί να εμπλακούμε στρατιωτικά “θα πολεμήσουμε μόνοι μας“; Αν μας είχε όντως γίνει συνείδηση, τότε οι προτεραιότητες θα ήταν άλλες. Ενώ λοιπόν έχουμε πάθει, αρνούμαστε να μάθουμε. Και οι δικαιολογίες πλέον έχουν τελειώσει, δεν μπορούν να μας καλύψουν.

Ειδικά μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις στο Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ). Οι Αζέροι εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία (τον ακήρυχτο πόλεμο Ισραήλ-Ιράν) και αγόρασαν όπλα όπως UAV, περιφερόμενα πυρομαχικά (Loitering Munitions), Killer Drones και UAVs, μαζί με προηγμένα ισραηλινά συστήματα επιτήρησης, εντοπισμού και στοχοποίησης και πολλά άλλα.

Αγόρασαν δηλαδή από το Ισραήλ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΧΥ για να πετύχουν ένα διαχρονικό στόχο τους. Έστω και εν μέρει. Οι αδελφοί Αρμένιοι έπραξαν το αντίθετο… Προσπάθησαν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους μέσω μιας αποσπασματικής και κάκιστα εκτελεσμένης απόπειρας προσέγγισης με τις ΗΠΑ που θα είχε ως συνέπεια την αύξηση της επιρροής τους (των ΗΠΑ) στην περιοχή του Καυκάσου…

Αυτή ήταν μια ενέργεια η οποία έδωσε το πρόσχημα αποστασιοποίησης της Ρωσίας που διατηρεί βάσεις στη χώρα. Δηλαδή, ΟΛΟΙ έπαιξαν τα χαρτιά τους και βγήκαν κερδισμένοι! ΕΚΤΟΣ από αυτόν που έμεινε στις… μεγαλόπνοες κινήσεις στη διπλωματική “σκακιέρα”. Αγοράζοντας μόνο αποσπασματικά κάποια συστήματα. Παρακολουθώντας με απάθεια τον αντίπαλο να εξοπλίζεται “ως τα δόντια”. Στο τέλος τα έκανε “σαλάτα”. Διαψεύστηκαν οι παραδοχές της “μεγαλόπνοης πολιτικής” και πλήρωσε βαρύτατο τίμημα.

Για όσους έχουν την παραμικρή αμφιβολία σχετικά με τις ομοιότητες αντιμετώπισης της απειλής στις περιπτώσεις Αρμενίας και Ελλάδας, σημειώνουμε ένα και μόνο γεγονός. Σε ό,τι αφορά αερομεταφερόμενα όπλα και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ελλάδα έχει παραγγείλει τα τελευταία 15 χρόνια (μετά τις λιγοστές συλλογές JDAM και τα επίσης λίγα AGM-154 JSOW του προγράμματος PX IV), μόλις 30 αερομεταφερόμενες τορπίλες Mk.56.

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε άλλο. Ας συνεχίσουν λοιπόν πολιτικοί και στρατιωτικοί να παίζουν -όσοι το κάνουν το παιχνίδι με τον γνωστό τρόπο. Και κατ’ ιδίαν να αποδεσμεύονται διόλου κολακευτικές λεπτομέρειες για τους κανόνες του παιχνιδιού στην Ελλάδα. Κανόνες που μεταξύ άλλων, έχουν καταδικάσει και την ελληνική αμυντική βιομηχανία.

Ας ελπίσουμε ότι η Ελλάδα δεν θα έχει την τύχη της Αρμενίας. Ας ελπίσουμε και ότι δεν θα καταλήξουμε συλλογικά στο τέλος να ξαναζήσουμε σαν κακοπαιγμένη φάρσα τις δικαστικές περιπέτειες μιας άλλης εποχής που θα αφορούν στο “Greek way” στα εξοπλιστικά προγράμματα.

Επειδή σήμερα είναι πολλοί περισσότεροι οι υποψιασμένοι από τους εμπλεκόμενους λιγότερο ή περισσότερο σε εξοπλιστικά, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, τα προσωπικά αρχεία είναι πολύ πλούσια και λεπτομερή. Τότε θα αποδειχθεί και το αν εμείς οι αφελείς είχαμε δίκιο να γκρινιάζουμε για τις στρατηγικές συμμαχίες της χώρας και αν αυτές υπονομεύονται ή αξιοποιούνται.