Απόστολος Αποστολόπουλος

Μπορούμε να ακολουθήσουμε το εξής σχήμα λόγου: Δεν έχει νόημα η απόρριψη του Μητσοτάκη, επειδή χειρότερο κακό είναι ο Ερντογάν. Δεν έχει νόημα να τα βάζεις με τον Ερντογάν, επειδή από πάνω του (επιστάτης, προστάτης, σύμβουλος και καθοδηγητής) είναι η Μέρκελ. Ούτε τη Μέρκελ έχει νόημα να την κάνεις εχθρό σου, αφού είναι διορισμένη ως επικεφαλής του «Ελεύθερου Κόσμου» από τον Ομπάμα. Εξυπακούεται ότι είναι άνευ νοήματος η έχθρα προς τον Ομπάμα, αφού δεν έχει κανένα αξίωμα, είναι «απλός πολίτης».

Στην άκρη του νήματος βρίσκεται τώρα ο Μπάιντεν. Ο Τραμπ ήταν, λέει, επικίνδυνος. Ο Μπάιντεν είναι ασθενής. Φτερό στον άνεμο η υπερδύναμη; Και οι εξαρτώμενοι απ’ αυτήν, όπως και η πατρίδα μας;

Τελικά η ομαλή λειτουργία της (δυτικής) δημοκρατίας προϋποθέτει την παρθενορραφή της, την ανανεωμένη ανεπίληπτη παρθενία της, με οδηγό την αμνημοσύνη. Ξεχνάμε τους παλιούς, εορτάζουμε τους νέους ηγέτες, ψηφοφόροι αμνήμονες. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στον δυτικό κόσμο δεν είναι ο κορονοϊός, αλλά ότι δεν έχουμε στην εξουσία έναν γυμνό βασιλιά που τον βλέπουμε και μπορούμε να τον ντύσουμε. Βασιλεύει κάτι ακαθόριστο, το ασύλληπτο «βαθύ κράτος». Όταν ο (πρώην) Γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν κατονόμασε δημοσίως ότι μας κυβερνούν λέσχες αλά Μπίλντεμπεργκ, τον έβγαλαν κλέφτη και τον έσυραν στα δικαστήρια μαζί με τη γυναίκα του.

«Τι Αρμεναίοι, τι Αθηναίοι», οι βολές Δένδια
Λένε ότι ο πρόεδρος της Αρμενίας ονόματι Πασινιάν από βλακεία ή πολιτικό υπολογισμό είναι υπεύθυνος για την ήττα από τους Αζέρους, αλλά αρνείται να παραιτηθεί. Οι Αρμένιοι πήραν το Ναγκόρνο Καραμπάχ πολεμώντας τους Αζέρους με τη βοήθεια των Ρώσων τη δεκαετία του 1990, αλλά μετά πήγαν με τους Αμερικανούς, που τους εγκατέλειψαν για χάρη των Τούρκων. Τους εγκατέλειψαν και οι Ρώσοι γιατί οι αποστάτες και αγνώμονες καμιά φορά τιμωρούνται.

Μερικοί λένε ότι έχουμε κοινή μοίρα επειδή οι Τούρκοι έσφαξαν κι εμάς κι αυτούς, και τώρα οι Αμερικάνοι μας γράφουν κανονικά και τους δύο. Κάποιοι εδώ βλέπουν στην Αρμενία ένα φάρο ελπίδας και προσδοκίας, με την έννοια ότι ο Πασινιάν και υπονόμευσε τη χώρα του και θα παραμείνει πρόεδρος, ως φαίνεται. Μπορεί κάποιοι να τον έχουν παράδειγμα προς μίμηση.

Ο κ. Δένδιας μιλώντας στη Βουλή έκανε μερικές σκληρές επισημάνσεις για τον αντιευρωπαϊκό και φιλοϊσλαμιστικό προσανατολισμό της Τουρκίας, αντίθετο με τις αρχές που διακηρύσσει η φιλελεύθερη ΕΕ. Η (γερμανική) Ευρώπη με προϊσταμένη τη Μέρκελ αδιαφορεί, και ως υφισταμένη των Αμερικανών περιμένει το νεύμα από την Ουάσινγκτον. Ποιον κοροϊδεύουμε μιλώντας για ανεξαρτησία της ΕΕ; Ο Τραμπ επέβαλε κυρώσεις στην Τουρκία και ο Ερντογάν θύμωσε. Και λοιπόν;

Ο υπουργός Εξωτερικών έριξε μερικές άμεσες, έμμεσες και ευθύβολες σαϊτιές ενάντια στις πολιτικές που ασκεί όχι μόνο η ΕΕ αλλά και η Ελλάδα (δηλαδή ο πρωθυπουργός) ως προς την Τουρκία. Σχολιάστηκε με εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του Στ. Λυγερού ότι άλλα, πιο μαχητικά, λέει ο Δένδιας και άλλα, συγκαταβατικά, ο Μητσοτάκης. Αλλά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έτσι κι αλλιώς αυτά καταχωρίζονται όχι στα εθνικά θέματα αλλά στην κατηγορία «συντροφικά μαχαιρώματα», συνήθη πλέον στην κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ παλινδρομεί, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοκτονεί και όλοι έχουν πέσει πάνω στον κόσμο πότε με τους Τούρκους, πότε με τον κορονοϊό, και ενώ μαίνονται οι λυσσαλέες κονταρομαχίες των εταιρειών να επιβάλουν το εμβόλιό τους.

Ξεμυτίζουν οι εκλογές
Οι διεργασίες για το επόμενο πολιτικό σκηνικό έχουν πολλές εκδοχές. Μία λύση μετεκλογικά είναι η συνεργασία των δυο «μεγάλων» κομμάτων διότι η απλή αναλογική καθιστά απίθανη αν όχι αδύνατη την αυτοδυναμία. Είναι το μάνα εξ ουρανού και για τους δυο αρχηγούς.

Άλλη λύση είναι η συνεργασία της ΝΔ ως ενιαίου πρώτου κόμματος με ένα ή περισσότερα μικρά κόμματα, λύση αρνητική για τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Τρίτη εκδοχή είναι να προβληθεί η βάσιμη ή προσχηματική δικαιολογία για εθνικό θέμα με ρήξη στο σημερινό ενιαίο κυβερνητικό σχήμα και ακολούθως πολυκομματική συνεργασία στη βάση «οι Έλληνες ενωμένοι καταφέρνουμε τα πάντα», καλύτερα ακόμα και από τον Πασινιάν. Ωστόσο, μια τέτοια λύση επιδιώχθηκε με την αποστασία το 1965 αλλά απέτυχε και ήρθε η χούντα.

Η Ευρώπη προτεκτοράτο
Τριάντα χρόνια πριν ο Μπρεζίνσκι στο έργο του Η μεγάλη σκακιέρα) υποστήριζε ότι η Ευρώπη είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Αν ισχύει για τη Γερμανία και τη Γαλλία, τι να λέμε για την Ελλάδα; Μετά την τετραετία Τραμπ ο Σ. Μισέλ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, διακήρυξε πολύ ανακουφισμένος ότι φαίνονται «νέες ευκαιρίες για φιλόδοξη επανασύνδεση της ΕΕ με τις ΗΠΑ». Ο Τραμπ είχε απειλήσει με διάλυση το ΝΑΤΟ και ο Μακρόν διαλαλούσε ότι η Συμμαχία είχε πάθει εγκεφαλικό.

Τώρα ο Μπάιντεν υπόσχεται αγαστή συνεργασία με τους Ευρωπαίους, δηλαδή με τους Γερμανούς. Αμνημοσύνη.

Πάντως μόνο αν βλέπουμε τα διαδραματιζόμενα στην πατρίδα μας με τα μάτια ενός κατοίκου σε ένα μικρό και αδύναμο προτεκτοράτο μπορούμε να υποψιαστούμε ακροθιγώς τα τεκταινόμενα, τα «εν κρυπτώ και παραβύστω», δηλαδή στα κρυφά, στα ύπουλα.

Λέω «ύπουλα» επειδή π.χ. το σχέδιο για μια ενωμένη Ευρώπη υποταγμένη στις ΗΠΑ είχε σχεδιαστεί από τους Αμερικανούς από τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου σε συνεργασία με τους μετέπειτα «πατέρες» της (ενωμένης) Ευρώπης. Ο επιφανέστερος «πατέρας», ο Ζ. Μονέ, κάρφωσε το 1942 στον Ρούσβελτ ότι ο Ντε Γκολ δεν ήθελε την Ευρώπη ενωμένη και υποταγμένη, όπως τη σχεδίαζαν από τότε οι Αμερικάνοι. Ως γνωστό ο Ντε Γκολ είχε όραμα μια Ευρώπη ανεξάρτητη. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι ο Ντε Γκολ έχει πεθάνει.

pontos-news.gr